Chapter 119 Isn't convinced?(
不服气？（五更）
ในเวลานั้น,ลู่อี้ผิงที่ใช้วารีดาราฮุ่นตุ้นรดเจี้ยนมู่ไปหนึ่งชาม,เจี้ยนมู่ที่ส่องแสงประกาย,ท้ายที่สุดก็เติบโตขึ้นมาอีกเล็กน้อย.
เห็นต้นอ่อนที่เติบโตขึ้นมาเล็กน้อย,ลู่อี้ผิงก็เผยยิ้ม”หนึ่งชามวารีดาราฮุ่นตุ้น,ท้ายที่สุดก็โตขึ้นมาอีกเล็กน้อย.
หนึ่งชามวารีดาราฮุ่นตุ้น,เติบโตขึ้นมาเล็กน้อย!
ฉินหวยและยอดฝีมือสำนักกระบี่ไท่ชิง,หลี่ซินปิน,กงอี้ฟานตลอดจนคนอื่น ๆ ต่างก็หัวใจเต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
ทว่าไม่รู้ว่าเพราะอะไร,ฉินหวยและคนอื่น ๆ คาดไม่ถึงว่า จะไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไร.
ฉินหวยที่จ้องมองวารีดาราฮุ่นตุ้น,นี่ไม่ใช่สิ่งของที่มีเงินแล้วจะซื้อได้,ในอดีตสำนักกระบี่ไท่ชิงเพื่อที่จะปล้นชิงวารีดาราฮุ่นตุ้นเพียงแค่ไม่กี่หยด,ได้ทำลายล้างสำนักและนิกายไปหลายแห่ง,มีผู้ฝึกตนจำนวนมากที่ตกตายำปในครั้งนั้น.
แม้แต่ท่านเจิ้งซ่างชิงก็เคยต่อสู้กับยอดฝีมือในยุคโบราณเจ็ดวันเจ็ดคืน,แข้งขาอ่อนระทวย,แม้แต่กระดูกแตกหัก,ก็เพื่อ ที่จะแย่งชิงวารีดาราฮุ่นตุ้นสองสามหยด.
ทว่าตอนนี้,ลู่อี้ผิงกับนำมันมารดน้ำต้นไม้หนึ่งชาม.
ฉินฮวยเวลานี้ใกล้จะบ้าคลั่งแล้ว.
เขาสังเกตดูขวดหยกของลู่อี้ผิงที่เวลานี้ยังคงยกขึ้นเทรดน้ำต้นไม้ต่อ.
ผู้คนต่างก็ยืนเซ่อไปตาม ๆ กัน.
จ้องมองวารีดาราฮุ่นตุ้นที่หยดรดต้นไม้,หัวใจที่สั่นสะท้าน,มือทั้งสองข้างที่สั่นเทา.
หลี่ซินปินและพวก,หลายคนต้องการพุ่งเข้าไปตบลู่อี้ผิงให้ตาย ๆ ไป เป็นอย่างมาก,ทว่าเวลานี้กับหยุดชงักไม่กล้าขยับ.
ลู่อี้ผิงที่ยืนนิ่ง,ร่างกายไม่มีพลังใด ๆ แผ่ออกมา,ทว่าพวกเขากับไม่มีใครกล้าพุ่งเข้าไป.
ฉู่ถงยืนอยู่ที่นี่,ไม่ได้ก้าวเข้าไป,ด้วยเกรงว่าจะรบกวนลู่อี้ผิงรดน้ำต้นไม้อยู่.
เขารู้ดีว่าซือจุ้นไม่ชอบให้คนมารบกวนเวลาทำอะไร.
ในอดีตท่านนักบุญปิศาจเคยรบกวนเวลาซือจุ้นคราหนึ่ง,ถูกซือจุ้นโบยก้นไปทีหนึ่ง,กล่าวได้ว่าท่านนักบุญปิศาจไม่อาจนั่งได้ไปหลายวัน.
ท้ายที่สุด,ลู่อี้ผิงก็รดน้ำต้นไม้ชามที่สองเสร็จ.
เจี้ยนมู่ที่โตขึ้นอีกเล็กน้อย.
ต้นอ่อนที่ชุ่มไปด้วยวารีฮุ่นตุ้นแม้แต่หยดลงบนพื้นกลิ้งไปมาแต่ไม่ซึมลงไป,ก่อนที่เจี้ยนมู่จะดูดซับมันคืนกลับไปทั้งหมด.
“นี่มัน,ดินลมหายใจเก้าสวรรค์อย่างงั้นรึ?”ยอดฝีมือเทพสวรรค์ของสำนักกระบี่ไท่ชิงเอ่ยเสียงสั่น.
ทุกคนที่มัวแต่จ้องมองวารีดาราฮุ่นตุ้น,จนลืมจับจ้องมองบนพื้น.
ดินที่แผ่ลมปราณฮุ่นตุ้นออกมา,พลังลึกล้ำที่แผ่ออกมาหยุดหย่อน,ราวกับว่ามันเปี่ยมล้นด้วยพลังฟ้าดินต้นกำเนิดจากยุคปฐมกาล.
เป็นดินลมหายใจเก้าสวรรค์จริง ๆ.
หลังจากที่รดน้ำเสร็จ,ลู่อี้ผิงก็เก็บดินเก้าสวรรค์,วารีดาราฮุ่นตุ้นและเจี้ยนมู่ไป.
หลายวันมานี้,หลังจากรดน้ำต้นไม้,เขาก็สัมผัสได้ถึงอำนาจมหาเต๋าจากมันได้ด้วย.
หากหล่อเลี้ยงอย่างดี,เจี้ยนมู่เติบโตขึ้น,มันจะกลายเป็นสิ่งประดิษฐ์เทวะที่ร้ายกาจสำหรับเขาด้วย.
ในเวลานั้น,ก็จะไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้อีกครั้ง.
เห็นลู่อี้ผิงเก็บดินลมหายใจเก้าสวรรค์,เจี้ยนมู่และวารีดาราฮุ่นตุ้นไป,ทุกคนก็ได้สติกลับมา,ราวกับว่าเพิ่งตื่นจากฝัน.
ฉินหวยที่ต้องการเอ่ยปาก.
ในเวลานั้น,ฉู่ถงที่ก้าวมาด้านหน้าลู่อี้ผิง,เอ่ยด้วยความเคารพ“ซือจุ้น.”
ฉินหวยที่ต้องการจะเอ่ยก็หยุดลง,ใบหน้าเผยความไม่อยากเชื่อ,แม้แต่หลี่ซินปินและคนอื่น ๆ เองก็เช่นกัน.
ซือจุ้นอย่างงั้นรึ?
พวกเขาจับจ้องมองไปยังลู่อี้ผิง,จ้องมองไปยังฉู่ถง.
เฟิงเหวินเองก็เร่งรีบก้าวเข้ามาคำนับเช่นกัน.
ลู่อี้ผิงเอ่ย,“ลุกขึ้น.”
ฉู่ถงและเฟิงหวินที่ลุกขึ้น,ก่อนจะก้าวไปยืนอยู่ด้านข้างวัวกระทิงมังกรเขาทองคำซึ่งอยู่ด้านหลัง.
“สำนักกระบี่ไท่ชิงของพวกเจ้า,ให้เวลาหนึ่งวันสั่งฉู่ถง ให้จับตัวข้า,กลับไปยังสำนักกระบี่ไท่ชิงอย่างงั้นรึ?”ลู่อี้ผิงจ้องมองฉินหวยและยอดฝีมือสำนักกระบี่ไท่ชิงอย่างไม่แยแส.
ฉินหวยและยอดฝีมือสำนักกระบี่ไท่ชิงกว่าหนึ่งร้อยไม่กล้าเอ่ยปาก,พวกเขาไม่รู้จะตอบอย่างไร,ภายในใจของฉินหวยที่รู้สึกยากลำบาก,ลู่อี้หิงผู้นี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นอาจารย์ของฉู่ถง!
อาจารย์ของฉู่ถง,ไม่มีใครรู้มาก่อน.
ลู่อี้ผิงผู้นี้เป็นใครมาจากใหนกัน.
คาดไม่ถึงว่าจะมีวารีดาราฮุ่นตุ้นด้วย!
นอกจากนี้ยังปลูกต้นไม้บนดินลมหายใจเก้าสวรรค์.
ต้นไม้ต้นนั้น,เขาไม่รู้จัก,ทว่าพอจะบอกได้ว่ามันเป็นของวิเศษที่ล้ำค่ามากกว่าวารีดาราฮุ่นตุ้นอย่างแน่นอน,ไม่เช่นนั้น,เป็นไปไม่ได้ที่จะทนรับวารีดาราฮุ่นตุ้นได้.
“เจ้าจะลงมือคนเดียว.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส.“หรือจะลงมือพร้อมกัน.”
ฉินหวยใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,เอ่ยปากออกมาทันที“ผู้ยอดเยี่ยม,สำนักกระบี่ไท่ชิงของพวกเรา ใช่ว่าจะไร้เหตุผล,สร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรู,ผู้ยอดเยี่ยมต้องการที่จะเป็นศัตรูกับสำนักกระบี่ไท่ชิงของพวกเราจริง ๆ รึ?”
“ลงมือ.”ลู่อี้ผิงเอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ.
ฉินหวยแทบสลัก,เอ่ยออกมาว่า“ผู้ยอดเยี่ยมวางแผนที่จะต่อสู้ตกตายไปกับสำนักกระบี่ไท่ชิงจริง ๆ รึ? เบื้องหลังของสำนักกระบี่ไท่ชิงนั้น,ไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะจินตนาการถึงได้.”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำหัวเราะเยาะ.“เบื้องหลังของสำนักกระบี่ไท่ชิงไม่ธรรมดานั่น,ไม่รู้ว่ามี 100 จ้าวพิภพ? หรือ 1000 จ้าวพิภพ?”
เห็นวัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยล้อ,ฉินหวยใบหน้าเคร่งขรึมเอ่ยออกมาว่า“เจ้าเป็นคนใช้ของลู่อี้ผิงรึ? ผู้ใหญ่กำลังคุยกัน,คนใช้สามารถพูดสอดได้อย่างงั้นรึ?”
เขาเอ่ยยังไม่จบด้วยซ้ำ,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำก็ตบลงมาแล้ว,ฉินหวยได้ยินเพียงเสียงดัง“ตูมมม”บนศีรษะของเขาถูกฝังลงไปบนพื้นแล้ว.
เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว.
หลี่ซินปิน,กงอี้ฟ่านและคนอื่น ๆ ที่เวลานี้ยืนสั่นไปในทันที.
ฉินหวยที่ถูกส่งมายังดินแดนเซิ่งซ่างเพื่อเป็นผู้พิทักษ์สำนักกระบี่ไท่ชิงสาขาดิแดนซั่งเซิง,ความแข็งแกร่งของเขานั้นเป็นจ้าวพิภพที่มีพลังพิภพ หนึ่งล้านพลังต่อสู้.
คาดไม่ถึงว่าจะถูกตบคราเดียวจมลงไปบนพื้น.
ก่อนหน้านี้วัวกระทิงมังกรต่อยหลี่ซินปินจนกระอักโลหิต,กงอี้ฟานและคนอื่น ๆ ไม่ได้ใส่ใจนัก,ต้องไม่ลืมว่าหลี่ซินปินมีพลังพิภพเพียง 70,000 เท่านั้น,ทว่าตอนนี้ฉินหวยพลังพิภพ 1 ล้านกับถูกคว่ำเพียงแค่ฝ่ามือเดียว,มุมปากของพวกเขาที่กระตุกไปมา.
เหล่าคนของสำนักกระบี่ไท่ชิงต่างก็ชงักงันไปตาม ๆ กัน.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เหยียบลงไปบนใบหน้า,อีกฝ่ายที่ดิ้นไปมา,แต่กับไม่อาจขัดขืนได้.
พื้นดินรอบ ๆ ที่แตกเป็นทาง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยกล่าวอย่างไม่แยแส“เจ้าพูดมากไปแล้ว,ข้าเป็นคนรับใช้ของจูเหรินก็ถูก,ทว่าจะทุบตีเจ้านั้นไม่มีปัญหาเลย.”
เฟิงเหวินที่จ้องมองฉินหวยที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น.
ในเวลานี้ทุกคนที่ชงัก,มีเพียงลู่อี้ผิงและฉู่ถงที่เห็นเป็นเรื่องปรกติ.
ในอดีตในป่าศักดิ์สิทธิ์,ถึงจะเป็นท่านนักบุญปิศาจ,เทพสงครามฉีจ้านเทียน,จ้าวแห่งจักรวาล,ล้วนแต่ถูกท่านเสี่ยวจินทุบตีจนหมดสภาพกันทั้งหมด.
แม้นว่าฉินหวยจะมีพลังพิภพ 1 ล้านพลังต่อสู้แล้วอย่างไร? นักบุญปิศาจ,ฉีจ้านเทียน,ตาเฒ่าแห่งกาลเวลา,แม้แต่จ้าวแห่งจักรวาล,ล้วนแต่เหนือกว่าเขาลิบลับ.
จ้าวพิภพฉินหวย,ตั้งแต่มายังดินแดนซั่งเซิง,ไม่มีใคร ที่ไม่ไว้หน้าเขามาก่อน,เวลานี้เขาโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง.
เขาที่กำลังขัดขืนดิ้นไปมาอีกครั้ง,จ้องมองวัวกระทิงมังกรเขาทองคำเขม็ง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย“มีปัญหาอะไร,โกรธอย่างงั้นรึ?”จากนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นก่อนที่จะย่ำลงไปยังร่างของฉินหวย,กายเทพแม้แต่จิตวิญญาณก็พังทลายลงในทันที.
โลหิตเศษชิ้นส่วนร่างกายที่เป็นลูกแตงโมถูกทุบละเลงเกลื่อนพื้นไปแล้ว.
