ตอนที่ 1193 บุรุษลึกลับ

มีแววหวาดผวาอยู่ในสายตาของจีอู๋ลี่

แต่สีหน้าของเขายังคงนิ่งไม่เปลี่ยน

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่ยิ่งใหญ่อย่างกระบี่ส้มเฉิงหงกวงจีอู๋ลี่ไม่ได้แสดงสีหน้าสิ้นหวังในท้ายที่สุดเย่ว์หยางจำรายละเอียดนี้ได้เป็นอย่างดีเกราะเทพสมบัติวิเศษชิ้นที่สี่สวมใส่อยู่บนร่างของจีอู๋ลี่?  ด้วยเกราะชนิดนี้แทบทำให้จีอู๋ลี่ร่างเป็นอมตะแม้ว่าจะต้องพบกับสภาพที่ไม่ดีต่อตัวเขา แต่เขาไม่มีความกังวลในชีวิตดังนั้นจีอู๋ลี่จึงไม่กลัวปราณกระบี่ส้มเฉิงหงกวงหรือ?

ขณะที่เย่ว์หยางเตรียมปล่อยปราณกระบี่ส้มเฉิงหงกวนเขาใช้โซ่ล่ามเทพลากจีอู๋ลี่ไปที่ผนึกหลุมดำที่ซึ่งกักนางพญาเฟ่ยเหวินหลี

จีอู๋ลี่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

หน้าของเขาซีด

หวาดกลัว

นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและกลัวมือและเท้าของเขาสั่นไม่หยุด

ความเปลี่ยนแปลงนี้เร็วยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีร้อยเท่าเมื่อเทียบกับจีอู๋ลี่นักแสดงฝีมือดีที่สุดในโลกก็ยังไม่มีคุณสมบัติดีพอแข่งการแสดงกับเขาถ้าเย่ว์หยางไม่มีทักษะจักษุญาณทิพย์ อย่างนั้นก็มีแนวโน้มว่าเขาอาจถูกหลอก

“อย่าฆ่าข้าเลย....” จีอู๋ลี่คร่ำครวญหวาดกลัวเหมือนคนขี้ขลาดที่อาจปัสสาวะราดรดกางเกงได้ทุกเมื่อ

เย่ว์หยางพูดไม่ออก

ต้องการแสดงออกทางด้านนี้ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้

แต่ไม่มีคนนอกที่นี่แล้วจะแสดงให้ใครดู? จำเป็นด้วยหรือไม่ที่เขาจะต้องปรบมือชื่นชมแล้วมอบรางวัลนักแสดงดีเด่นให้?

หลังจากนั้นครึ่งวินาที

ทันใดนั้นเย่ว์หยางรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างผุดขึ้นในโลกความคิดมองดูผิวเผินไม่น่าตกใจแต่โลกภายในของเด็กหนุ่มจากโลกอื่นราวกับถูกฟ้าผ่าสั่นสะเทือนสิบแปดเท่าหลังจากพยายามผ่อนคลายร่างกายอย่างเต็มที่ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม เย่ว์หยางไม่เพียงแต่ไม่สลายปราณกระบี่เฉิงหงกวงเท่านั้นแต่ยังทำให้พลังของกระบี่สมบูรณ์ยิ่งขึ้นเขาเย้ยหยันถากถางจีอู๋ลี่ “เจ้าเป็นโอรสสวรรค์ผู้ภูมิใจตัวเองไม่ใช่หรือ?  คุกเข่าทำความเคารพ คุกเข่าขอความเมตตาบางทีเราคุณชายอาจแสดงหัวจิตหัวใจที่เมตตาไว้ชีวิตเจ้าก็ได้   เจ้าคนน่าตายรู้ไหมว่าข้าเกลียดเจ้ามากที่สุด? สถานะของเจ้าเป็นเจ้าตำหนักน้อยของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรือ?เมื่ออยู่ต่อหน้าบุรุษอันดับหนึ่งจากแดนสวรรค์บน ความภูมิใจของเจ้าหายไปไหน?  เจ้าไม่ใช่ขยะไม่ใช่หรือ?”

“โอว ไม่นะ!”  จีอู๋ลี่ถอนหายใจยาว

“เด็กสองคนนี้น่าสนใจจริงๆ!”

ในท่ามกลางควันหนาทึบ

มีบุรุษลึกลับสวมชุดคลุมศีรษะสีดำคนหนึ่งไม่สามารถมองเห็นหน้าเขาได้

ค่อยๆเดินออกมาอย่างสบายอารมณ์ราวกะเดินอยู่ในสวนหลังบ้าน

มุมตาของจีอู๋ลี่กระตุกโดยไม่รู้ตัวแต่หน้าของเขายังคงสภาพสิ้นหวังเหมือนคนตายที่จมลงก้นทะเล เย่ว์หยางยังคงหัวเราะและใบหน้าของเขายังแฝงไปด้วยความหยิ่งลำพอง  อย่างไรก็ตามถ้าเขาอยู่กับคนคุ้นเคยอย่างองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนนางจะพบได้ทันทีว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นน่ากลัวจนขนลุก

บุรุษลึกลับเดินเข้ามาช้าๆและช้าลงจนเวลาแทบหยุดนิ่ง จีอู๋ลี่ที่ยังคงแสดงต่อไป และเย่ว์หยางที่ยิ้มค้างรู้สึกขัดเขิน

จะเป็นอย่างนี้ต่อไปหรือ?

แกล้งเป็นพบเจอคนลึกลับผู้นี้?

“พวกเจ้าสองคนสบายใจได้”  สีหน้าของบุรุษลึกลับไม่สามารถมองออกได้  แต่น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก  เช่นเดียวกับผู้นำประเทศที่ไปเที่ยวชมการเกษตรในชนบทห่างไกลและอดถามไม่ได้ว่ายังมีอาหารมีเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ชีวิตเป็นอย่างไร มีความสุขหรือไม่,  บุรุษลึกลับชะงักสองสามวินาทีอยู่เบื้องหลังเย่ว์หยางอย่างจงใจหรืออาจไม่จงใจก็ได้

เย่ว์หยางมีความรู้สึกว่าแต่ละวินาทีที่ผ่านไปราวกับถูกจำคุกหลายปี

ขณะนั้นเมื่อคนลึกลับหยุดเขารู้สึกเหมือนว่าพบกับแมลงปีศาจที่น่าเกลียดและอสรพิษต่างๆ นานา

เขาอยากจะอาเจียนมาก

ต้องทนอย่างสิ้นหวัง

ในชีวิตเย่ว์หยางไม่เคยมีศัตรูที่ให้ความรู้สึกน่ากลัวแก่เขามาก่อน

แม้ว่าตอนเขาเป็นมือใหม่ในเวลานั้นเย่ว์หยางยังไม่กลัวจ้าวปีศาจฮาซินที่จะข้ามมิติมายังเมืองไป๋สือ โชคดีที่บุรุษลึกลับคงหยุดเพียงไม่กี่วินาทีก็ขยับไปทางจีอู๋ลี่เย่ว์หยางอดอาเจียนไม่ได้

ผิวของจีอู๋ลี่เกร็งเหมือนกับภูเขาไฟที่แข็งตัว

อยากร้อง

ก็ร้องไม่ได้

อยากหัวเราะก็หัวเราะไม่ได้

ด้วยรอยยิ้มแปลกจะว่าหัวเราะก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่เชิง

“ไม่ต้องกังวล ข้าเพียงถามไม่กี่ข้อ”บุรุษลึกลับดูใจดีบอกว่าเขาไม่มีปัญหาเมื่อถามจบ

“เจ้าก่อนดีไหม?”  จีอู๋ลี่ต่างจากเย่ว์หยางเห็นได้ชัดว่าเขารู้จักบุรุษลึกลับผู้นี้ แต่จีอู๋ลี่พยายามอย่างหนักเพื่อไปให้ถึงระดับสูงสุดของผู้มีประสบการณ์แดนสวรรค์เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้จักอีกฝ่ายหนึ่ง ปัญหานี้เย่ว์หยางอดถอนหายใจไม่ได้ต้องหนังหนาขนาดไหนจึงจะเท่ากับจีอู๋ลี่ เย่ว์หยางรู้สึกว่าหน้าของเขาหนาเหมือนกำแพงแล้ว แต่เพื่อเทียบกับจีอู๋ลี่แล้วเขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาบางยิ่งกว่าแผ่นเกี๊ยวเสียอีก

“เจ้าไม่รู้จักข้าหรือ?  ขอโทษทีข้าไม่ได้ออกมาเดินเล่นข้างนอกหลายพันปีแล้วและตอนนี้มีคนรุ่นใหม่ที่รู้จักข้าไม่มาก!” บุรุษลึกลับพูดรำพึงกับตนเองแล้วถามเย่ว์หยาง  “เด็กน้อย!  เจ้ารู้จักข้าไหม?”

“ไม่!”  เย่ว์หยางทำตัวเป็นเด็กดีซื่อสัตย์  เขาส่ายหน้ารัว

อย่าว่าแต่เขาไม่รู้จริงๆ

ต่อให้รู้ก็ต้องเรียนรู้จากจีอู๋ลี่และต้องตอบว่า ไม่!

เมื่อบุรุษลึกลับได้ยินก็ถอนหายใจเล็กน้อย  “ไม่มีใครรู้จักข้าเลยตอนนี้ดูเหมือนข้าต้องไปเสียแล้ว”

จีอู๋ลี่คำนับบุรุษลึกลับด้วยทัศนคติที่เคารพที่สุด  เย่ว์หยางชูนิ้วกลางดูถูกทันที แต่เมื่อบุรุษลึกลับหันมามองเขาปรบมือสรรเสริญทันที “ผู้อาวุโสไม่ได้ออกมาในช่วงที่ผ่านมานับเป็นการสูญเสียครั้งสำคัญที่สุดของแดนสวรรค์  ผู้เยาว์อย่างข้าชื่นชมการกระทำของคนรุ่นก่อนข้าไม่ได้เห็นรูปลักษณ์บรรพบุรุษของข้าเป็นเวลานานแล้วทั้งไม่รู้จักชื่อบรรพบุรุษของข้านั่นเป็นเหมือนการดูหมิ่นที่ใหญ่ที่สุดทั้งยังเป็นความสูญเสียด้วยเช่นกัน” จีอู๋ลี่อดดูถูกเหยียดหยามไม่ได้เมื่อคนลึกลับหันหลังกลับไป

สำหรับคำเยินยอของเย่ว์หยางบุรุษลึกลับดูเหมือนว่ามีประโยชน์มาก เขาอดย้อนถามเบาๆ ไม่ได้ “เด็กน้อยที่น่าสนใจ!  เด็กน้อย เจ้าชื่ออะไร?”

“เทียนหลาง! (หมาป่าฟ้า)ข้าคือเทียนหลาง!” เย่ว์หยางก้มหัวคำนับเช่นเดียวกับนักเรียนที่ได้รับคำชมจากครูชั้นประถมปีที่สอง“ผู้เยาว์เป็นศิษย์รุ่นที่ 1194 ของศาลาเมฆน้ำแข็งแห่งสวรรค์บนอาจารย์ให้การฝึกฝนเป็นอย่างดี  แต่เพราะพรสวรรค์ที่จำกัดจึงฝึกฝนมาได้ไม่มากเป็นที่น่าขันของผู้อาวุโสทำให้ครูบาอาจารย์ต้องอับอายขายหน้านัก หึหึ!”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง...”  บุรุษลึกลับพยักหน้าและถามจีอู๋ลี่  “เด็กน้อย แล้วเจ้าเล่า?”

“เรียนผู้อาวุโส ผู้เยาว์เป็นหลานของจงหัวเจ้าตำหนักแสงสว่างแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์แดนสวรรค์บนมีชื่อเสียงน้อยมากฟังแล้วอาจเป็นระคายโสตผู้อาวุโส”  จีอู๋ลี่อ้างจงหัวเป็นเจ้าตำหนักแสงเป็นผู้ใหญ่ของเขาเขาสงสัยว่าจงหัวยังทำงานอยู่ในหุบเขามนุษย์ได้ยินเข้าคงปลื้มน้ำตาร่วง?

“แค่นี้แหละ” บุรุษลึกลับพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นเขาตั้งคำถาม  “ถ้าเจ้าคือจงหัว และอยู่ในหุบเขามนุษย์และใช้พลังเทพของเว่ยกวงได้ผู้ที่น่าจะได้รับประโยชน์มากที่สุดควรเป็นจีอู๋ลี่ศิษย์ของเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้ใช่ไหม?”  แม้ว่าน้ำเสียงของการพูดประโยชน์นี้จะเบาแต่เหมือนเป็นการตบหน้าจีอู๋ลี่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

หน้าด้านๆของจีอู๋ลี่แดงทันที

เย่ว์หยางหัวเราะ

ถ้าคนไม่ดีแกล้งทำเป็นดีแต่ท่านต้องแกล้งเป็นศัตรูของจงหัว ต้องไม่คิดถึงเจ้าสมองไก่นั่น  ความโง่เขลาของจงหัวจะทำให้เขามีคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ได้หรือ?  คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ยังวางอยู่ข้างหน้าแท้ๆ  พริบตาที่พูดเรื่องไร้สาระก็เหมือนกับตบหน้าตัวเองไม่ใช่หรือ?

“บุรุษลึกลับกล่าวอีกครั้ง”ข้าเชื่อว่าเจ้าคือเทียนหลางจริงและเจ้าเป็นดาวร้ายที่สุดที่ได้รับมรดกพลังจากวังมาร เทียนหลางหมาป่าฟ้าสำนักศาลาเมฆสวรรค์แดนสวรรค์บนอะไรที่เจ้าบอก ข้าจำไม่ได้ว่าแดนสวรรค์บนจะมีสำนักอะไรแบบนี้อยู่ด้วย  เมื่อเทียบกับศิษย์ของเทียนอี้เจ้าคือผู้สืบทอดของจักรพรรดิอวี้ ศิษย์ของนางพญาผู้พิชิตแต่พวกเขาซื่อสัตย์กว่านี้มาก คำพูดของพวกเขาหนักแน่นกว่า  ความจริงตาแก่อย่างข้าไม่ได้เป็นคนนอกสัมพันธ์ของข้ากับหอทงเทียนของเจ้านั้นแนบแน่นมากเมื่อหมื่นปีก่อนข้าเคยสู้กับจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อหลังจากต่อสู้กันสัมพันธ์ของเราก็เพิ่มขึ้น นั่นเป็นช่วงเวลาที่ดี  ในอดีตหมู่บ้านหุบเขาฝังดาบข้าเคยไปดื่มเหล้าฉลองงานแต่งงานมาแล้ว แต่ข้าไม่ได้หยาบคายเหมือนเทียนอี้ที่นอกจากดื่มกินแล้วยังทำเรื่องราวต่างๆมากมาย  พริบตาเดียวอดีตผ่านไปแล้ว ข้าฝึกฝนอยู่เงียบๆ ไม่รู้ว่าเวลาข้างนอกนั้นผ่านไปเร็วดุจติดปีกบิน นางพญาผู้พิชิตบุกเข่นฆ่าถึงแดนสวรรค์และท้าทายไปทุกที่เป็นที่น่าเสียดายที่พลาดได้พบเจอนางพญาผู้พิชิต น่าเสียดายจริงๆ  และคิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นยังพลาดได้พบเจอจักรพรรดิอวี้จ้านฟง วันนี้ข้าไม่ต้องการพลาดเด็กรุ่นหลังผู้มีชีวิตสง่างามเปล่งประกายยิ่งกว่าคนรุ่นก่อน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมาป่าฟ้าเย่ว์หยางเย่ว์ไตตัน อัจฉริยะไม่มีใครเทียบได้ในรอบหมื่นปี เจ้าทำให้ตาแก่อย่างข้าชื่นชมจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะจิ่วเซียวศิษย์ข้าข้ากล้าสาบานได้เลยว่าหอทงเทียนมีเด็กผู้มีโชคชะตาที่ไม่เคยปรากฏมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ดังนั้นข้าไม่สามารถเชื่อได้ว่าข้าจะได้กลับไปยังบ้านเดิมที่หอทงเทียนสักวัน”

เสียงหัวเราะของเย่ว์หยางเหมือนคมมีดและเริ่มหลั่งเหงื่อพรั่งพรูลงพื้น

ตัวของเขาหลั่งเหงื่อเหมือนฝน

ไม่เคยมีใครเข้าใจสถานะของเขาอย่างแท้จริง

ต่อหน้าบุรุษลึกลับเย่ว์หยางรู้สึกเหมือนเขากลายเป็นมนุษย์โปร่งใสราวกับว่าไม่สามารถเก็บความลับไว้ได้

อาจารย์ของจิ่วเซียวหนึ่งในสามจอมภพแดนสวรรค์ตะวันตก บุรุษผู้ได้ต่อสู้กับจักรพรรดิไร้เทียมทานได้ และครั้งหนึ่งเคยเข้าร่วมกับพวกแดนสวรรค์บุกรุกทำลายล้างหมู่บ้านหุบเขาฝังดาบสามารถเรียกเจ้าตำหนักสูงสุดแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ด้วยชื่อตรงๆ ว่าเทียนอี้เหมือนกับเรียกเพื่อนเก่า ขู่ขวัญจนจีอู๋ลี่กลัวบุรุษผู้ลึกลับนี้

ชายชราผู้นี้จะสอนเย่ว์หยางไม่ให้กลัวได้อย่างไร?

ขณะที่บุรุษผู้นี้เผยจุดแข็งและจีอู๋ลี่ฝืนแสดงตนเองว่าจะถูกฆ่า บุรุษลึกลับปรากฏตัวทันที

นี่มันภาพรวมอะไร?