ตอนที่ 1188 เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นหนี้เท่าไหร่?

จีอู๋ลี่มองเย่ว์หยางอยู่นานโดยไม่พูดอะไร

ในที่สุด เขาโบกมือให้อสูรสยองขวัญและอสูรไม้เก่าออกคำสั่งฆ่า

ก่อนหน้านี้เขาใช้ความระมัดระวังและทดลองตามปกติเพื่อทดสอบชี่เฉียวผู้นี้เป็นพิเศษยิ่งเขาพยายามมากเท่าใด จีอู๋ลี่ยิ่งรู้สึกว่านั่นคือศัตรูคู่แข่ง

ตอนแรกเขายังมีความคิดว่าจะดูดพลังเทพของชี่เฉียวนี้มาเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเขา  แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความเคลื่อนไหวนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นได้ ความแข็งแกร่งของชี่เฉียวไม่ด้อยไปกว่าสือเซิ่น เกินความคาดหมายไม่มีวิธีใดที่มีประสิทธิภาพในการจัดการยับยั้งได้ดังนั้นเขาทำได้แต่เพียงเปลี่ยนแผนชั่วคราวเท่านั้น

การตัดสินใจที่ดีที่สุดกับสิ่งที่มิอาจได้มานั่นคือทำลายเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

นอกจากนี้ชี่เฉียวยังเป็นเหยื่อที่อันตราย

ต้องจัดการให้ได้ก่อนที่ซื่อเสินจะออกมาจากสายใยรักได้ เมื่อซื่อเสินได้รับอิสรภาพและผนึกพลังกับชี่เฉียวผลที่ตามมาเป็นเรื่องที่มิอาจคาดคิด

รู้แจ้งเจตจำนงราชันย์เหมือนกัน  แต่ไม่มีดาวข่มทั้งยังหลบหนีออกมาจากโลกสยองขวัญได้อย่างง่ายดาย

นี่คือผู้ที่มิอาจควบคุมได้

ต้องกำจัดให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้!

มิฉะนั้นแผนสังหารเทพทั้งหมดมีแนวโน้มว่าจะเป็นไปในทิศทางที่ไม่แน่นอนคาดไม่ถึงเลยว่านี่เป็นจุดที่จีอู๋ลี่ทนไม่ได้มากที่สุดในชีวิต!

จีอู๋ลี่สั่งอสูรสยองขวัญให้รีบไปที่เทพอุดรจ้าวซีที่ยังมึนงงสับสนและเมาสุราและใช้เนตรตรึงเทพฉายแสงออกไปทันที จ้าวซีไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาดิ้นรน เขาถูกดูดเข้าสู่โลกสยองขวัญโชคดีกว่าซวงหาน เพราะจ้าวซีเมามายสูญเสียสติ โลกสยองขวัญมีผลทรมานเขาน้อยมาก แต่จ้าวซีไม่เคยดิ้นรนหลบหนี เพราะไม่มีช่องว่างโอกาสให้หนี

คนที่สามที่ถูกดูดเข้าไปในโลกสยองขวัญคือชิงหวิน

เขากำลังจะตาย ความรู้สึกของเขาเกือบหายไป  ความเจ็บปวดทรมานน้อยกว่าซวงหานไม่มาก

อีกด้านหนึ่งอสูรไม้เก่าเริ่มลงมือโจมตี

ที่อสูรไม้เก่าโจมตีไม่ใช่เย่ว์หยาง

แต่กลับขู่ขวัญเสนาบดีเป่าซู่จนตกใจ

เสนาบดีเป่าซู่เป็นผู้ภักดีต่อเฮยโจวเทพประจิมอย่างมิต้องสงสัย  เขาแค่ติดตามดูซาฟงที่มาถึงสนามรบจากนั้นก็ยืนอยู่ที่มุมด้านหนึ่งรอรับคำสั่งเฮยโจว  อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปทำให้เขาคาดเดาไม่ได้ ตอนนี้ความเปลี่ยนแปลงต่อเนื่องไกลเกินจินตนาการเกินกว่าสมองของเขาจะรับได้

เขานอนมองดูสนามรบไม่รู้ว่าจะสนองตอบอย่างไรดี

ในที่สุดก็ยังเป็นผู้ภักดีต่อเฮยโจวเจ้านายเขา  หรือจะภักดีต่อจีอู๋ลี่เจ้านายใหม่  ใครจะควบคุมสถานการณ์ได้

ต่อมาซาฟงกลายเป็นชี่เฉียวที่ไม่เพียงแต่มีพลังเพิ่มขึ้นมากมายเท่านั้น

เขายังรู้แจ้งเจตจำนงราชันย์

สถานการณ์ทั้งหมดยุ่งเหยิงและความคิดต่างๆ วนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่รู้จะดำเนินการอย่างไรดี  ซาฟงกลายเป็นชี่เฉียว  พันธมิตรกลายเป็นศัตรูไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวของเขา มันค่อนข้างไม่สมเหตุผลเล็กน้อยเพราะซาฟงผู้นี้ถูกส่งมาโดยตัวเขาเอง แต่ถ้าเอามาเกี่ยวข้องกับตัวเขา นับว่าผลที่ได้ไม่ยุติธรรมเลย

เมื่อเห็นอสูรไม้เก่าบินเข้ามาหา เสนาบดีเป่าซู่รู้ว่าเขาต้องเลือกเพียงหนึ่งจะสู้หรือ?

จะเลือกเจ้านายใหม่หรือภักดีต่อเจ้านายเก่าต่อไป?

เขามองดูหยวนจี๋ไล่ล่าทำร้ายเฮยโจวและมองไปที่เทพทักษิณเทียนโฉวที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามแล้ว เขารู้สึกหนาวสะท้านในใจจากนั้นมองเห็นอสูรไม้เก่ากำลังจะเข้ามาฆ่า เขารีบตะโกนทันที  “ข้ายินดีจะรับท่านจีอู๋ลี่เป็นเจ้านายข้า”

“ของเสียไร้ประโยชน์ทำไมเจ้ายังต้องการด้วยเล่า!” อสูรไม้เก่าแค่นเสียงเยาะเย้ย

เขากราดพลังฝ่ามือใส่เสนาบดีเป่าซู่อย่างหนักหน่วง

เสนาบดีเป่าซู่ไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่ยกมือป้องกันตนเองชั่วคราว เขาหวังว่าจะถ่วงเวลาและหาโอกาสเอาชีวิตรอดฝ่ามือของอสูรไม้เก่าประกบกับฝ่ามือของเสนาบดีเป่าซู่ทันทีเขาทุ่มพลังเพื่อใช้ปกป้องชีวิตตนเอง แต่ไม่ตั้งใจทำร้ายศัตรูอสูรไม้เก่าเคลื่อนไหวฝ่ามืออย่างนุ่มนวล

เงียบ

ฝ่ามือทั้งสองข้างประกบเข้าด้วยกัน

เสนาบดีเป่าซู่รู้สึกได้ถึงความแตกต่างเขาร้องลั่นและพยายามถอยหนี แต่มือของอสูรไม้เก่าดูเหมือนจะดูดติดแน่น เสนาบดีเป่าซู่ไม่สามารถจะหลบหนีได้ แต่เขารู้สึกว่าพลังทั้งร่างที่ทุ่มเทออกไปเหมือนกับถมทะเล และดูเหมือนจะถูกสูบพลังออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ไว้ชีวิตข้าด้วย!”  เสนาบดีเป่าซู่หวาดกลัวแทบตายร้องขอชีวิต

“พลังใช้ได้ ไม่ได้เสียเปล่าเลย สำหรับร่างเอาไปใช้เพาะปลูกได้!”  อสูรไม้เก่าฟาดร่างเสนาบดีเป่าซู่กับพื้นจากนั้นใช้มือจับที่กระหม่อมของเขาและดูดกินพลังของเสนาบดีเป่าซู่  ขณะดูดกินพลังงานใบหน้าของอสูรไม้เก่ามีความสุข ตามความเห็นของเย่ว์หยางนั่นดูคล้ายกับความสุขของคนเสพติดยา สีหน้าที่บิดเบี้ยวชั่วร้าย พลังงานของเสนาบดีเป่าซู่ถูกสูบกินผิวหนังของเขาเริ่มเหี่ยวแห้งในระดับความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าพลังงานที่สะสมมานานนับพันปีถูกดูดซับโดยอสูรไม้เก่าและทักษะแฝงเร้นของจีอู๋ลี่

เมื่อเสนาบดีเป่าซู่ล้มลงกับพื้นเขาอ่อนแอจนแม้แต่เด็กสามขวบสามารถฆ่าเขาตายได้ในหมัดเดียว

อสูรไม้เก่ายิ้มซึมเซา

ในแขนเสื้อของเขามีเมล็ดสีดำ

จากนั้นเขายิงเมล็ดพันธุ์พืชเข้าที่อกและท้องของเสนาบดีเป่าซู่ฝังเข้าไปในเนื้อหนังสดเมล็ดสีดำเหมือนกับปีศาจแตกรากงอกอย่างรวดเร็วและดูดกินเลือดเนื้อของเสนาบดีเป่าซู่อย่างบ้าคลั่งเลี้ยงตัวเองให้เติบโตมันเป็นไม้กาฝากที่กัดกินอวัยวะภายในของเสนาบดีเป่าซู่และกระจายไปทั่วร่าง

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีร่างของเสนาบดีเป่าซู่ก็เต็มไปด้วยรากของเมล็ดปีศาจ ผิวหนังและเนื้อไม่มีอีกต่อไปรูปร่างหน้าตาของเขากลายเป็นมนุษย์ไม้กาฝาก

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสนาบดีเป่าซู่ยังมีความคิดปัญญาอยู่สายตาของเขายังคงนิ่ง

อย่างนั้นเป็นใครกัน?

เขาไม่กล้ายอมรับว่ากลายเป็นมนุษย์พฤกษาปีศาจเมื่อก่อนนี้เขายังเป็นเสนาบดีแห่งอาณาจักรเทพประจิม

เสนาบดีเป่าซู่ยืนขึ้นอีกครั้ง แต่อย่างไรก็ตามจากรูปลักษณ์ถูกเขาถูกฆ่า เขามีความรู้สึกสิ้นหวังเห็นได้ว่าเขาไม่สามารถคืนสภาพเดิมได้อีกต่อไปและตอนนี้เขากลายเป็นมนุษย์พฤกษาที่สร้างขึ้นโดยไม้กาฝากปีศาจ เขาไม่สามารถควบคุมชีวิตและร่างกายตนเองได้อีกต่อไปและชีวิตของเขาเป็นของอสูรไม้เก่า  ก่อนจะได้รับความยินยอมจากอสูรไม้เก่า  แม้เขาต้องการจะตาย แต่ก็เป็นไปไม่ได้!

“ไป, ทาสอมตะของข้า  ตอนนี้เป็นเวลาต่อสู้ของเจ้า!” อสูรไม้เก่าชี้ไปทางเย่ว์หยางด้วยสายตาเย็นชา

“ตุ้บ..”

ถูกควบคุมโดยพันธุ์ไม้ปีศาจเสนาบดีเป่าซู่กลายเป็นมนุษย์พฤกษาปีศาจวิ่งเข้าหาเย่ว์หยางอย่างไม่เต็มใจ  คนยังมาไม่ถึงแต่เถากิ่งก้านนับไม่ถ้วนยืดออกมาจากร่างและหนามที่แหลมคมเหมือนหอกยิงเย่ว์หยางอสูรแสงลอยไวกว่ามนุษย์พฤกษาปีศาจเป็นร้อยเท่า มันไม่ยอมหยุดเฉยในท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นดาวตกพุ่งใส่เย่ว์หยาง

อสูรสยองขวัญไม่ได้ทำอะไรได้แต่จ้องมองเย่ว์หยาง

ตราบใดที่มีโอกาส

มันจะลงมือโจมตีอย่างรุนแรง

สี่อสูรร่างมนุษย์ของจีอู๋ลี่ไม่มีตัวใดเป็นสุดยอดนักสู้ แต่พลังของแต่ละตัวสามารถเอาชนะยอดฝีมือระดับเทพได้

ตอนนี้เสนาบดีเป่าซู่ที่กลายเป็นมนุษย์พฤกษายังไม่มีพลังจะโจมตีตอบโต้

ต้องร่วมกันสู้

ถ้ารอดก็ไม่ตาย

ด้วยพลังของอสูรไม้เก่าสามารถเอาชนะชิงหวินได้,อสูรลอยแสงสามารถทำให้ซวงหานพบกับความเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตและอสูรสยองขวัญเป็นอสูรที่แข็งแกร่งที่สุดในสี่อสูรร่างมนุษย์ใช้เพื่อจัดการกับชี่เฉียว และแมงมุมใยรักใช้จัดการกับซื่อเสิน  ตอนนี้นอกจากอสูรที่อำพรางเป็นเทวทูต  ก็มีอสูรลอยแสง อสูรไม้เก่าและอสูรสยองขวัญสามในสี่นี้ถูกส่งมารุมล้อมเย่ว์หยางพร้อมกันจากตรงนี้จีอู๋ลี่ให้ความสำคัญกับการปลอมตัวเป็นชี่เฉียวของเย่ว์หยางมาก

การต่อสู้แบบนี้จะเป็นการสู้เต็มรูปแบบ

ความจริงในชีวิตจีอู๋ลี่ยากจะพบกับชีวิตเช่นนี้

“เฮ้อ.. ข้าไม่ต้องการโกรธหรอกนะ  แต่เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่น่ารักสินะ!”  เย่ว์หยางไม่ค่อยเป็นคนสำคัญเสมอไปและเขายังรักษาอารมณ์ได้ดี และแสดงบทตัวแสดงที่ไม่สำคัญต่อไปในช่วงเวลาที่สำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขามักขโมยเล่นบทสำคัญหากนักแสดงไม่สามารถทำได้ตนเองจึงเข้ากำกับบทเสียเอง

อสูรลอยแสงพุ่งผ่านทะลุร่างเย่ว์หยางและคิดว่าการลอบโจมตีประสบผลสำเร็จ

แต่เมื่อเขาลอยตัวกลับไปอยู่ในอากาศกลับพบว่าที่อกของเสนาบดีเป่าซู่มีรูขนาดใหญ่

สายเกินกว่าจะค้นว่าเกิดอะไรขึ้นอสูรลอยแสงสังเกตว่าเหนือศีรษะของเขามีเงาร่างหนึ่งบังแสงไว้ ทันทีที่แหงนหน้ามองเขาตกใจเมื่อพบว่าชี่เฉียวผู้ที่เขาแทงหัวใจไปแล้วมาอยู่ที่เหนือศีรษะเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

หอกกลืนมังกรทำงานในตอนนี้

มันแทงเข้ากระหม่อมของอสูรลอยแสง

ในตอนแรกใบหน้าอสูรลอยแสงยังคงเยาะเย้ยอยู่แต่เมื่อเขาเริ่มใช้ทักษะพิเศษ เขายังเป็นกลุ่มแสงที่ไม่มีความสำคัญการโจมตีแบบนี้แม้ว่าพลังจะแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้หมื่นเท่า แต่ย่อมไม่ได้ผลอะไรเลย นอกจากนี้เขายังมีสัญชาตญาณในการแปลงพลังงานองค์ประกอบธาตุและสร้างความเสียหายให้พลังงานองค์ประกอบธาตุได้โดยตนเองไม่ได้รับอันตราย...หรือจะกล่าวอีกนัยหนึ่ง ไม่ว่าชี่เฉียวจะใช้ท่าโจมตีอะไรล้วนเป็นเรื่องตลกสำหรับเขา เพราะอสูรลอยแสงคือสิ่งมีชีวิตพิเศษที่ไม่มีใครทำอันตรายเขาได้

หอกกลืนมังกรก็เหมือนกับห่วงทองสวมหัวซึงหงอคง(เห้งเจีย) หวดเข้าที่ศีรษะของอสูรลอยแสงเต็มที่

“ปัง!”

หัวของอสูรลอยแสงแทบแตกระเบิด

หน้าของเขาบิดเบี้ยวเปลี่ยนแปลงไปมา

กลุ่มแสงที่เป็นร่างของเขาเปลี่ยนเป็นร่างวัตถุแข็งร่วงลงพื้นราวกับอุกกาบาตกระแทกกับพื้นโลกจมลึกลงไปในพื้น

อสูรลอยแสงถูกฟาดเจ็บปวดจนลึกถึงไขกระดูกดูเหมือนเขาไม่เข้าใจถึงสาเหตุเมื่อเขาพยายามปีนออกมาจากพื้นตามสัญชาตญาณก็พบว่ามีเงาร่างหนึ่งบดบังสายตาของเขาเป็นเรื่องแปลกที่เขาโดนฟาดลงพื้นได้ ชี่เฉียวตัวปลอมสอดหอกกลืนมังกรไว้ใต้เท้าและจับผมของอสูรลอยแสงเขาลากอสูรลอยแสงซึ่งมีรูปร่างสง่างามออกมาบนพื้นราวกับลากสุนัขตาย

ระหว่างนั้นอสูรลอยแสงพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ถูกเย่ว์หยางจับหัวโขกกับหินบนพื้นข้างล่าง

รูปหล่ออย่างนี้

จับได้ถนัดมือจริง

ดูเหมือนว่าอสูรลอยแสงเหมือนกับมีชะตาต้องถูกเขาข่มเหงตลอดไป!

อสูรไม้เก่าปากอ้าตาค้างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เขาเห็น

ตาของอสูรสยองขวัญแทบปะทุออกจากเบ้า

อสูรลอยแสงที่ไม่เคยมีใครทำอะไรได้ถูกจับได้หรือ?ทั้งยังถูกทุบตีราวกับสุนัขตาย?

“ข้าเกลียดคนหล่ออื่นๆ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่หล่อได้แค่หนึ่งในหมื่นของข้า”  เย่ว์หยางวิพากษ์วิจารณ์อสูรลอยแสงอย่างน่าเชื่อถือบางครั้งก็ทุบหน้าอสูรลอยแสงจนบวมเป็นหัวหมู “เจ้าบอกว่าเจ้าหล่อมากอย่างนั้นหรือ เจ้าทำอะไร? เป็นอสูรก็ควรเจียมตัวว่าตนเองเป็นอสูรแต่เจ้าหล่อกว่าจีอู๋ลี่เจ้านายเจ้ามากนี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่? ต้องการโอ้อวดหรือ?  ข้าสั่งสอนเจ้าไม่ใช่เพื่อตัวข้าเอง นายเจ้าเป็นถึงเจ้าตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ หนีหรือเจ้าหนีได้ไวมาก ทำเอาเราคุณชายต้องไล่ตามจนเหนื่อยหอบ จะให้ข้าหมดแรงหรือไง!  เจ้ายังจะหนีข้าอีกหรือคนที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือพวกที่บินได้อย่างเจ้า!  เจ้าสุ่มบินหนีไปทั่วฟ้า  อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าข้าทุบเจ้าไม่ได้?  เจ้าคงจะเสียใจถ้าข้าไม่ทุบเจ้า  เจ้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าเป็นหนี้มากมายเพียงไหน?”

“อ๊า.. อ๊าคคคค!” อสูรลอยแสงร้องโหยหวนครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาไม่มีทางตอบโต้

นอกจากนี้เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะมีวันที่เขาถูกจับได้  ในท้องฟ้าตราบใดที่มีช่องว่างให้แสงผ่านเป็นไปไม่ได้ที่จะจับเขา ตราบเท่าที่ไม่มีใครที่มีความเร็วเหนือแสงจะไม่มีทางจับเขาหรือตามเขาทันแน่นอน

คาดไม่ถึงว่าในศึกนี้เขาจะถูกจำกัด

และจับได้ในที่สุด

อสูรลอยแสงอยากจะร้องไห้จริงๆ!

ชี่เฉียวผู้นี้มีพลังและทักษะที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษเฉพาะตัวขัดกับข้อมูลดั้งเดิมอย่างสิ้นเชิง... จีอู๋ลี่ที่จับเฮยโจวดูดซับพลังเทพของเขาอย่างเมามันก็ตะลึงกับภาพข้างหน้าหยวนจี๋ยิ่งตกใจอย่างหนักจนเผลอปล่อยเฮยโจว

มีเพียงเทพทักษิณเทียนโฉวที่ระวังเย่ว์หยางอยู่แล้วและเขาได้โอกาสดีที่สุด ขณะที่เย่ว์หยางปล่อยหมัดใส่อสูรลอยแสงอีกครั้ง

เขาหายตัวมาอยู่ที่ด้านหลังเย่ว์หยาง

ใช้ดาบเทพดื่มหิมะแทงอย่างรวดเร็ว