บทที่ 339 การพุ่งขึ้นมาของสถาบันจงโจว!
บทที่ 339 การพุ่งขึ้นมาของสถาบันจงโจว!
“หัวหน้ากลุ่ม เราควรถือธงโรงเรียนของเราดีไหม?”
สื่อเจียวคิดถึงเรื่องนี้
ทุกคนชะงักไปครู่ หลังจากนั้นพวกเขารู้สึกตื่นเต้น
เมื่อนักเรียนเข้าร่วมการแข่งขันโรงเรียนรวม พวกเขามักจะนำธงประจำโรงเรียนไปด้วยเสมอ ถ้าพวกเขาได้อยู่ในอันดับต้นๆ พวกเขาก็จะสามารถอวดได้ นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งสำหรับโรงเรียน
“อันดับของพวกเราไม่ได้ถือว่าแย่เกินไปใช่มั้ย”
หลี่เฟินประมาณการไว้ หากพวกเขาเป็นคนสุดท้าย การชักธงของพวกเขาจะกลายเป็นเรื่องน่าอับอายอย่างยิ่ง
“แม้ว่าเราจะไม่ติดสิบอันดับแรก เราก็อยู่ในยี่สิบอันดับแรกอย่างแน่นอน”
ฉู่เจี้ยนกระตุ้น
“เราจะรออะไรอยู่อีก? รีบยกขึ้นเร็วเข้า!”
จางเหยียนจงดึงธงโรงเรียนออกมาจากด้านหลังของเขาทันที ในขณะที่เฉิงกังไปด้านข้างและตัดกิ่งไม้ที่แข็งแรงออกเพื่อทำเป็นคันธง
ไม่นานนักธงของสถาบันจงโจวก็ชูสูงขึ้นในอากาศ!
.......
จางฮั่นฟูยืนอยู่ด้านข้างและมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาฟังการอภิปราย อย่างไรก็ตามมีความอึดอัดที่ไม่สามารถปกปิดได้ระหว่างคิ้วของเขา เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทุกคนก็เพิกเฉยต่อเขา
อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนเหล่านี้เป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาวและ 6 ดาวทั้งหมด แม้แต่มหาคุรุระดับ 4 ดาวก็ยังถือว่าหายากมาก ดังนั้นสำหรับมือใหม่อย่างจางฮั่นฟู ทั้งความแข็งแกร่งและสถานะของเขาไม่สามารถได้รับการยอมรับจากพวกเขา ไม่จำเป็นต้องพูดถึงความเคารพเป็นธรรมดา
ถึงกระนั้นจางฮั่นฟู ก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอาจารย์ใหญ่เหล่านี้ เป็นเพราะคนเหล่านี้มีอำนาจและสถานะที่ยิ่งใหญ่มากในประเทศ
จางฮั่นฟูต้องการสร้างเครือข่าย ดังนั้นแม้ว่าเขาจะละทิ้งการสนับสนุนจากองค์ชายหลี่จื่อซิ่งและออกจากสถาบันจงโจว เขาก็ยังสามารถมีชีวิตที่ดีที่อื่นได้
จางฮั่นฟูยังคงสามารถแยกแยะความคิดจากการกระทำทางร่างกายของพวกเขา เขาสังเกตเห็นว่าอาจารย์ใหญ่เว่ยแห่งไห่โจวเป็นคนที่ไร้สาระและรักหน้า ดังนั้น หลังจากที่ทุกคนพูดแล้ว จางฮั่นฟูก็เพิ่มประโยค
“ข้าเคยพบนักเรียนจากไห่โจวมาก่อน และพวกเขาทั้งหมดยอดเยี่ยมมาก เป็นไปได้มากว่าพวกเขาไม่สามารถแสดงความโดดเด่นได้ดีพอ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะสามารถเข้าสู่สามอันดับแรกได้!”
จริงๆ แล้วจางฮั่นฟูต้องการพูดว่า 'ที่หนึ่ง' แต่เนื่องจากอาจารย์ใหญ่ของ สถาบันหมิงเส้าอยู่ข้างๆ เขาจึงกังวลว่ามันอาจทำให้เขารำคาญ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะพูดว่า 'สามอันดับแรก'
หลังจากได้ยินคำนี้ คิ้วของอาจารย์ใหญ่เว่ยก็กระตุกเมื่อเห็นความสุขจางๆ บนใบหน้าของเขา เขายังมองไปที่จางฮั่นฟู
“หลังจากไม่ได้พบกันหนึ่งปี อาจารย์ใหญ่เว่ยยังคงกระฉับกระเฉงเหมือนซอ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าไห่โจวกำลังจะประสบความสำเร็จในแง่ของผลลัพธ์ในเร็วๆ นี้”
จางฮั่นฟูเข้ามาทันทีและเริ่มสนทนาราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับอาจารย์ใหญ่เว่ย
"เจ้าคือ?"
อาจารย์ใหญ่เว่ยรู้สึกว่าชายวัยกลางคนคนนี้รู้วิธีพูดเป็นอย่างดี มันเป็นเพียงว่าเขาตัวเตี้ยไปหน่อย รูปร่างเตี้ยและแขนขาสั้นของเขาทำให้เขาดูเหมือนมันฝรั่ง
(แต่แบบนี้จะดีกว่านะ ยิ่งเขาขี้เหร่ข้าก็ยิ่งดูสง่าและหล่ออีกต่างหาก)
เมื่อคิดได้เช่นนี้ อาจารย์ใหญ่เว่ยก็ยืดหน้าอกทันทีและยืนเอามือไพล่หลัง ฉายแววของผู้เชี่ยวชาญ
“ข้าเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจว จางฮั่นฟู!”
จางฮั่นฟูแนะนำตัวเองและยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่เขารู้สึกหดหู่ใจมาก (ในระหว่างการแข่งขันโรงเรียนรวมปีที่แล้ว ข้าแนะนำตัวเองให้เจ้ารู้จักแล้ว)
"ยินดีที่ได้รู้จัก!"
อาจารย์ใหญ่เว่ยตอบอย่างไม่เต็มใจ เขาจะเจอคนมากมายทุกปี แล้วเขาจะจำทุกคนได้อย่างไร?
เดิมทีไม่มีใครสนใจจางฮั่นฟู อย่างไรก็ตามในตอนที่เขากล่าวว่าเขาเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจว สายตามากกว่าสิบก็พุ่งเข้าหาทันที
“อาจารย์ใหญ่อันเป็นอะไรไป? ทำไมนางถึงเลือกเพื่อนที่อัปลักษณ์เช่นนี้ให้เป็นรองอาจารย์ใหญ่”
“ข้าได้ยินมาว่าสถานการณ์ในสถาบันจงโจวไม่ดี ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง”
“เฮอะ เขาเริ่มประจบประแจงเฒ่าเว่ยจริงๆ ความสมบูรณ์ชิ้นสุดท้ายของสถาบันจงโจวได้ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง”
การสนทนาในบริเวณโดยรอบไม่เป็นที่พอใจอย่างยิ่ง และทำให้สีหน้าของจางฮั่นฟูอึดอัดมากยิ่งขึ้น
โดยธรรมชาติแล้ว อาจารย์ใหญ่เหล่านี้ไม่ได้ล้อเลียนจางฮั่นฟู พวกเขาไม่เบื่อที่จะทำเช่นนั้นและเพียงแค่แสดงความคิดเห็นเท่านั้น
อาจารย์ใหญ่เป็นเหมือนธงของโรงเรียนซึ่งเป็นตัวแทนของมัน ไม่ต้องหน้าตาดีขนาดนั้นก็ได้ แต่อย่างน้อย เวลาออกไปก็ต้องไม่ขายหน้าโรงเรียน
ภาพลักษณ์ของจางฮั่นฟูต่ำต้อยเกินไปจริงๆ และสำหรับความแข็งแกร่งของเขา
ฮ่า ฮ่า...
ประตูเซียนไม่ได้มีกฎเข้มงวดเกี่ยวกับการแต่งกายของอาจารย์และรองอาจารย์ใหญ่ แต่ทุกคนมีความเห็นเดียวกันโดยไม่ได้ปรึกษาหารือล่วงหน้าและเลือกที่จะสวมเครื่องแบบโรงเรียน สิ่งเดียวที่แตกต่างคือจำนวนของดาวสีทองที่ปักอยู่เหนือตราประจำโรงเรียนของพวกเขาบนหน้าอก จำนวนดาวแสดงถึงยศมหาคุรุ
สำหรับจางฮั่นฟู เขามี 2 ดาว
ถ้าฝูงชนที่เขาอยู่ด้วยเป็นกลุ่มครู ก็ยังพอได้ แต่ตำแหน่งดังกล่าวไม่มีนัยสำคัญอย่างแท้จริงต่อหน้ากลุ่มอาจารย์ใหญ่
อาจารย์ใหญ่บางคนคะนองมากขึ้น เมื่อเห็นสิ่งนี้ หนึ่งในนั้นก็พูดว่า
“ใครจะรู้… กลุ่มที่กลับมาตอนนี้อาจเป็นนักเรียนจากสถาบันจงโจวของเจ้าก็ได้!”
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้! คุณภาพนักศึกษาใหม่ปีนี้ก็ธรรมดา เราไม่กล้าที่จะฝันฟุ่มเฟือยเพื่ออันดับที่ห้า เราคงหัวเราะกันใหญ่ถ้าได้ที่สิบ”
ไม่ใช่ว่าจางฮั่นฟู อ่อนน้อมถ่อมตน สำหรับเขาแล้วการที่กลุ่มนักเรียนใหม่ได้อันดับที่ 10 ถือเป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าฝันถึงอยู่แล้ว
“ฮ่าฮ่า อันดับที่สิบ?”
อาจารย์ใหญ่บางคนถึงกับเยาะเย้ย (เจ้าคิดว่าเจ้ายังคงเป็นโรงเรียนจงโจวที่เป็นส่วนหนึ่งของเก้าสถาบันยิ่งใหญ่? พี่ชาย นี่มันผ่านไปแล้ว!)
“อย่าวิตกกังวลสถาบันจงโจวอาจไม่สามารถทำได้ในตอนนี้ เพียงแค่ทำสิ่งต่างๆ ช้าๆ และพวกเขาจะสามารถตามทันได้อย่างแน่นอน”
อาจารย์เว่ยปลอบ
จางฮั่นฟูรู้สึกอึดอัดมาก แต่โชคดีที่กลุ่มนักเรียนใหม่มาถึงจุดสิ้นสุดในขณะนี้ ธงที่พวกเขาชักขึ้นก็เข้ามาในสายตาของทุกคนเช่นกัน
“อาจารย์ใหญ่เว่ย เอ่อ…เอ๊ะ!”
เพื่อให้อาจารย์ใหญ่เว่ยประทับใจในตัวเขามากขึ้น จางฮั่นฟู จึงตัดสินใจแสดงความยินดีล่วงหน้า อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นธง เขาก็ตกตะลึง
เขาคุ้นเคยกับธงนั้นมากเกินไป
สัญลักษณ์บนธงคือโล่รูปว่าว และค้อนศึกกับดาบยาวเป็นรูปกากบาทเหนือโล่ นอกจากนี้ยังสามารถเห็นรวงข้าวสาลีได้รอบๆ
พรึ่บ~
สายตาของอาจารย์ใหญ่ทั้งหมดหันไปหาจางฮั่นฟูโดยตรง
บางทีอาจารย์ใหญ่เหล่านี้อาจจำตราสัญลักษณ์ทั้งหมดของโรงเรียน 108 แห่งในระดับ '4' ไม่ได้ แต่พวกเขาจำตราสัญลักษณ์ของสถาบันจงโจวได้อย่างแน่นอน
ไม่มีวิธีแก้ปัญหาสถาบันจงโจวมีชื่อเสียงมากเกินไป เมื่ออาจารย์ใหญ่เหล่านี้อายุน้อยกว่าและได้เข้าร่วมการแข่งขันโรงเรียนรวม สถาบันการจงโจวเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามอย่างยิ่ง
“อันดับห้า? การแสดงของพวกเขาดูน่าประทับใจจริงๆ!”
“ดูเหมือนว่าสาวน้อยอันซินฮุ่ย จะใช้ความพยายามอย่างมากในปีนี้!”
“ใช่ การแสดงของนักเรียนใหม่กลุ่มปีที่แล้วแย่มาก พวกเขาจะให้ความสนใจกับสิ่งนั้นในปีนี้อย่างแน่นอน!”
อาจารย์ใหญ่พูดคุยกันและเหลือบมองอาจารย์ใหญ่เว่ย พลางมองดูความโชคร้ายของเขา
พูดตามตรง อาจารย์ใหญ่เว่ยก็ไร้ประโยชน์และหยิ่งผยองเกินไป ดังนั้นทุกคนจึงไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อเขา อย่างไรก็ตามด้วยความแข็งแกร่งของเขา อาจารย์ใหญ่จึงไม่กล้าแสดงความทุกข์ออกมาอย่างเปิดเผยเกินไป
ใครจะคิดว่าจางฮั่นฟู คนนี้กล้าหาญพอ? เขากล้าที่จะเยาะเย้ยอาจารย์ใหญ่เว่ย จริงๆ!
“ข้าไม่ได้พูดก่อนหน้านี้เหรอ? แม้ว่าอันดับดาวของเขาจะต่ำ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจว เขามีความมั่นใจและมีกำไร ดังนั้นเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะประจบประแจงอาจารย์ใหญ่เว่ย?”
"ร้ายกาจ!"
“แต่การทำเช่นนั้น เขาไม่ได้ทำให้ไห่โจวขุ่นเคืองอย่างสมบูรณ์หรือ?”
อาจารย์ใหญ่ทุกคนต่างมองด้วยความชื่นชมจางฮั่นฟู
“ข้า…ข้า…”
จางฮั่นฟูต้องการอธิบาย แต่มีบางสิ่งที่ไม่สามารถพูดได้
“รองอาจารย์ใหญ่จาง ใช่ไหม? ดีมากเจ้าวิเศษมาก!”
อาจารย์ใหญ่เว่ยตบไหล่ของจางฮั่นฟูอย่างแรง
"ข้าจะจำเจ้า สำหรับรอบต่อไป เราต้องโต้ตอบ 'อย่างเหมาะสม'!"
หลังจากพูดจบอาจารย์ใหญ่เว่ยก็จากไปด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
นอกจากยิ้มแล้ว จางฮั่นฟูยังทำอะไรได้อีก? เขาไม่สามารถพูดได้ว่า 'ไม่ ข้าไม่ได้ล้อเลียนเจ้า ข้าไม่นึกเลยว่านักเรียนพวกนั้นจะได้อันดับที่ 5!'
ปัง
กระสุนสัญญาณพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า หลังจากนั้นกรรมการก็ประกาศเสียงดัง
“ผู้เข้าร่วมทั้งยี่สิบคนของสถาบันจงโจวมาถึงจุดหมายแล้ว”
อาจารย์ใหญ่ปรบมือและหันมาสำรวจนักเรียน พวกเขาทั้งหมดเป็นมหาคุรุและเพียงมองแวบเดียว พวกเขาสามารถเห็นรายละเอียดมากมาย
ขี่แมงมุมเป็นพาหนะ เสื้อผ้าของนักเรียนไม่ขาดรุ่งริ่งหรือสกปรกมาก สภาพจิตใจของพวกเขาไม่ได้อ่อนล้ามากนัก สิ่งเหล่านี้บ่งชี้ว่านักเรียนมีความสามารถบางอย่างจริงๆ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนักเรียนรวมตัวกันในขณะที่พวกเขาเฉลิมฉลอง นี่หมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามีความกลมกลืนกันมาก
(สถาบันจงโจวจะเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามในปีนี้!)
ความคิดนี้ปรากฏขึ้นทันทีในความคิดของอาจารย์ใหญ่หลายคน หลังจากที่พวกเขากลับมา พวกเขาต้องบอกนักเรียนให้ระมัดระวังมากขึ้นและระวังสถาบันจงโจว
“รองอาจารย์ใหญ่จาง ยินดีด้วย!”
“อันดับที่ 5 ก็ไม่เลว ยินดีด้วย!”
“ดูจากรูปลักษณ์แล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากครูเลย การแสดงของพวกเขาโดดเด่นมาก”
อาจารย์ใหญ่บางคนเดินไปคุยกับจางฮั่นฟู โดยต้องการรวบรวมข้อมูลว่ากลุ่มนักเรียนใหม่มีประสิทธิภาพมากเพียงใดในปีนี้
จางฮั่นฟูจัดการกับคำถามของพวกเขาทีละคน อารมณ์ของเขาขัดแย้งกันมาก เนื่องจากการแสดงของนักเรียนเหล่านี้ เขาจึงเปลี่ยนจากคนที่ 'ครึ่งโปร่งใส' ให้กลายเป็นคนที่โด่งดังอย่างมาก
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเป้าหมายของอาจารย์ใหญ่เหล่านี้ไม่บริสุทธิ์ แต่ความรู้สึกของการเป็นศูนย์กลางของความสนใจนั้นยอดเยี่ยมมาก!
“ศิษย์พี่ใหญ่! ทำไมเจ้าดูไม่ค่อยพอใจเลย”
ลู่จื่อรั่วเห็นว่าหลี่จื่อฉีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“น่าเสียดายที่เราไม่ได้อยู่ในสามอันดับแรก!”
ไข่ดาวน้อยถอนหายใจ
“หมายเลขห้านั้นดีมากจริงๆ พูดตามตรงข้าไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการว่าเราอยู่ในสิบอันดับแรก”
ฉู่เจี้ยนพูดแทรก
“พูดถึงการเดินทางในรอบแรกของเรายังถือว่าราบรื่น เราทำได้เพียงอันดับที่ 5 โดยมีแมงมุมตัวใหญ่เป็นพาหนะ ในกรณีนี้ สี่กลุ่มแรกแข็งแกร่งแค่ไหน?”
หยิงไป่อู่ขมวดคิ้ว
“ทำไมเจ้าถึงกังวลกับเรื่องนี้? เราจะสามารถเลื่อนอันดับได้ตราบเท่าที่เราอยู่ในสิบอันดับแรก!”
จ้าวจื้อรู้สึกว่าเป้าหมายของหยิงไป่อู่สูงเกินไป
สาวหัวแข็งไม่ตอบเพราะนางกำลังพิจารณาว่าพวกเขาจะได้ที่หนึ่งได้อย่างไร นี่เป็นเพราะอาจารย์ของนางพนันกับจางฮั่นฟู ดังนั้นพวกเขาต้องชนะเลิศให้ได้อย่างแน่นอน จางฮั่นฟูเข้ามาและตะโกนให้กำลังใจ
“ทำได้ดีมาก!”
“รองอาจารย์ใหญ่!”
นักเรียนทักทายเขา แต่การแสดงออกของพวกเขาเป็นกลาง นี่เป็นเพราะทุกคนรู้ว่าอาจารย์ซุนม่อและจางฮั่นฟูไม่มีความสัมพันธ์ที่ดี หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดได้เห็นการแสดงของหลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ พวกเขาก็ยิ่งเคารพซุนม่อมากยิ่งขึ้น
อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาสามารถได้รับผลลัพธ์ที่ดีเช่นนี้เนื่องจากความพยายามของลูกศิษย์ส่วนตัวของซุนม่อ
สีหน้าของจางฮั่นฟูเปลี่ยนไปเป็นเก้อเขิน
ในฐานะอาจารย์ใหญ่ จะมีความหมายอะไรไหมถ้าเขาไม่ได้รับความรักและความเคารพจากนักเรียน? อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติ จางฮั่นฟูเก่งมากในการติดสินบนหัวใจมนุษย์
“พวกเจ้าทุกคนคงเหนื่อยแทบตายแล้วใช่ไหม? ข้าเตรียมอาหารอย่างดีไว้แล้ว ทุกไปอาบน้ำอุ่นก่อนค่อยมาทานอาหาร'
ที่จริงแล้วอันซินฮุ่ยเป็นผู้เตรียมอาหาร
“อาจารย์กลับมาแล้ว!”
ลู่จื่อรั่วตะโกนและวิ่งไป
ผู้สังเกตการณ์และกลุ่มของซุนม่อก็กลับมาเช่นกัน
"อาจารย์!"
คนอื่นๆ ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นและพุ่งเข้าหาซุนม่อ
ฝ่ายของจางฮั่นฟูว่างเปล่าในทันที สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกอายอย่างหาที่เปรียบมิได้ เขาไม่มีหน้าจะสนทนากับซุนม่อ แต่ถ้าเขาต้องจากไปโดยตรง เขาก็ไม่เต็มใจเช่นกัน!
“อาจารย์ พวกเราไม่สามารถติดหนึ่งในสามอันดับแรกได้ ข้าขอโทษ!”
หลี่จื่อฉีขอโทษ
“พวกเจ้าทำได้ดีมาก!”
ซุนม่อลูบหัวของหลี่จื่อฉี สายตาของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจในขณะที่เขากวาดมองไปยังนักเรียนที่อยู่ด้านข้างของเขา
“ข้าเห็นการแสดงทั้งหมดของเจ้าแล้ว พวกเจ้ายอดเยี่ยมมาก!”