บทที่ 337 หลบหนีในถ้ำงู

บทที่ 337 หลบหนีในถ้ำงู

"อะไร? เรายังต้องเข้าไปอีกเหรอ?”

หลังจากได้ยินคำสั่งของเลี่ยวเหวินปิง เหล่านักเรียนก็คร่ำครวญในทันที และสีหน้าของพวกเขาแสดงออกถึงการต่อต้าน ทุกคนต่างพากันบ่นเพ้อไม่อยากลุกขึ้น

ก่อนหน้านี้ สถานการณ์นั้นอันตรายเกินไปเมื่อพวกเขาถูกงูขนาดใหญ่ไล่ล่า พวกเขาไม่ต้องการเจอกับเรื่องนั้นอีก

พูดกันตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะเลี่ยวเหวินปิงเป็นผู้นำและขวางงูตัวใหญ่นั้นไว้โดยที่อยู่ห่างจากท่อสัญญาณ คงมีคนที่ใช้มันโดยไม่สมัครใจภายใต้ความกดดันไปแล้ว

“หยุดเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ ลุกขึ้นเร็ว มีนักเรียนจากสถาบันจงโจวเป็นอาหารสัตว์เบิกทาง ช่วยให้เราประหยัดแรงได้มาก”

เลี่ยวเหวินปิงกระตุ้น ตราบเท่าที่เขาคำนวณได้ดี เขาสามารถใช้นักเรียนของสถาบันจงโจวเพื่อดึงดูดงูออกไปได้

“หัวหน้ากลุ่ม เจ้ากำลังประเมินนักเรียนเหล่านั้นจากสถาบันจงโจวสูงเกินไป ในเมื่อเราล้มเหลว พวกเขาจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร?”

"ถูกต้อง ข้าคิดว่าพวกมันจะฉี่ราดกางเกงในอีกสิบนาทีต่อมา!”

“ข้าเหนื่อยเกินไป ข้ายังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักอึก!”

นักเรียนเริ่มบ่น

“ทุกคน ลุกขึ้น!”

เลี่ยวเหวินปิงตำหนิ น้ำเสียงของเขากลายเป็นเข้มงวด

“หัวหน้ากลุ่ม ข้าเข้าใจแผนของเจ้า แต่มันเป็นไปไม่ได้เมื่อพิจารณาจากสภาพปัจจุบันของกลุ่มเรา”

รองหัวหน้ากลุ่มโน้มน้าวจากมุมมองของเขาในฐานะแพทย์

พวกเขาทั้งหมดเพิ่งมีประสบการณ์ถูกงูล่า ความแข็งแกร่งทางร่างกายและจิตใจของพวกเขายังไม่ฟื้นตัว ถ้าพวกเขาเข้าไปตอนนี้ มันจะยิ่งอันตราย

เลี่ยวเหวินปิงขมวดคิ้วและกวาดสายตาไปทั่วกลุ่ม ในที่สุดสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ถ้ำที่นักเรียนของสถาบันจงโจวเข้าไป หลังจากหยุดไปสองสามวินาที เขาก็ตัดสินใจที่จะประนีประนอม

“ช่างมันเถอะ พวกเจ้าควรพักผ่อน!”

"โอ้ใช่!"

นักเรียนส่งเสียงสนับสนุน

เลี่ยวเหวินปิงเริ่มเดินไปที่ถ้ำ

"หัวหน้ากลุ่ม?"

“หลี่จื่อฉีนั้นดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มที่ระมัดระวังและพิถีพิถันมาก ทำไมนางไม่ส่งหน่วยสอดแนมไปตรวจสอบถ้ำ? เข้าไปทันทีหลังจากได้รับผงไล่งู นี่มันไม่ใช่เรื่องบ้าๆ บอๆ ไปหน่อยเหรอ?”

เลี่ยวเหวินปิงครุ่นคิด เดี๋ยวก่อน เป็นไปได้ไหมว่านางพยายามขัดขวางไม่ให้เขานำกลุ่มและตามนางไป?

หลังจากที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ เลี่ยวเหวินปิงก็ยิ้มอย่างขมขื่น พวกเขาเสียเวลาไปมาก และเป็นไปไม่ได้ที่จะตามทันพวกเขาอีกต่อไป นอกจากนี้สมาชิกในกลุ่มของเขาคงไม่อยากขยับตัวไปไหนอย่างแน่นอน

“เฮ้อ คุณภาพของนักเรียนโรงเรียนชั้น 4 แย่จริงๆ หากเป็นโรงเรียนชั้น '1' หรือ '2' ที่นี่ พวกเขาจะคว้าโอกาสไว้ได้อย่างแน่นอนไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม”

เลี่ยวเหวินปิงรู้สึกผิดหวังมาก

ในขณะนี้เขามีแรงกระตุ้นที่จะย้ายโรงเรียน ในอดีตเขาลงทะเบียนเรียนที่สถาบันโจวซานเพราะเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในประเทศของเขา และเขารู้สึกเป็นส่วนหนึ่ง

......

ในถ้ำหมื่นงูมืดสนิท

โชคดีที่พวกเขาเตรียมคบไฟไว้ก่อนหน้านี้ แสงสีส้มจากคบเพลิงสามารถส่องสว่างโดยรอบได้ในระดับหนึ่ง

อุโมงค์ในถ้ำใหญ่กว่าที่หลี่จื่อฉีจินตนาการไว้มาก ดังนั้นความรู้สึกตึงเครียดจากการอยู่ในที่แคบจึงบรรเทาลงได้มากทีเดียว

อย่างไรก็ตามมีข้อบกพร่อง เนื่องจากทุกคนมีแมงมุม ทำให้ช่องว่างระหว่างแต่ละคนใหญ่ขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นแถวของกลุ่มของพวกเขาจึงยาวขึ้น

“ทุกคน ให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมของเจ้า เมื่อเจ้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ให้ตะโกนบอก!”

หลี่จื่อฉี เตือนพวกเขาด้วยเสียงเบา

“แต่ถ้าไม่จำเป็น พยายามอย่างดีที่สุดที่จะอยู่เงียบๆ”

“จื่อฉี คนของโจวซานไม่ได้ติดตามเรา!”

ฉู่เจี้ยนผู้รับผิดชอบด้านหลังรายงานหลังจากผ่านไป 15 นาที นี่เป็นงานที่หลี่จื่อฉี ให้เขาจัดการ

“เข้าใจแล้ว ติดตามต่อไป”

หลี่จื่อฉีหยิบนาฬิกาพกออกมาแล้วมองดู หลังจากนั้นนางจำแผนที่ถ้ำหมื่นงูได้ พวกเขาต้องใช้เวลาสามชั่วโมงในการเดินออกจากที่นั่น

แผละ  แผละ

ในถ้ำนั้นมืดและเย็น บนหลังคาของถ้ำ หยดน้ำจะหยดลงมาและส่งเสียงกึกก้อง ทำให้คนอื่นรู้สึกหนาวสั่น

หลังจากถานไถอวี่ถังสำรวจบริเวณโดยรอบ ทันใดนั้นเขาก็เผยรอยยิ้ม อย่างไรก็ตาม เขาก็ขมวดคิ้วทันทีขณะที่เขาดมกลิ่นบริเวณนั้น

“จื่อฉี งูอยู่ที่นี่”

หลังจากการเตือนของถานไถอวี่ถังประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงดังสนั่น มีบางอย่างเคลื่อนเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ทุกคนยกคบเพลิงขึ้นและมองดูพื้นโดยรอบ ตอนนี้งูจุดสีเทาจำนวนมากได้ปรากฏตัวขึ้น

พิษของงูชนิดนี้มีไม่มาก มนุษย์และสัตว์จะไม่ตายทันทีหลังจากถูกกัด ร่างกายของพวกเขาจะชาและพวกเขาจะสูญเสียพละกำลัง อย่างไรก็ตามหากถูกกัดหลายครั้งเกินไป พวกเขาจะตายเร็วขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ

บรรยากาศของกลุ่มเริ่มตึงเครียดทันที

"เร็วเข้า!"

"เร็วเข้า!"

หลี่เฟินกระตุ้น อย่างไรก็ตามด้วยภูมิประเทศปัจจุบันของถ้ำ มันเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะต้องการเร่งความเร็วก็ตาม

“ถานไถ! ผงไล่งูของเจ้ามีประโยชน์หรือไม่?”

จ้าวจื้ออยากจะร้องไห้

“ถ้าไม่มีประโยชน์ งูพวกนี้คงพุ่งมาหาเราแล้ว”

ริมฝีปากของถานไถอวี่ถังโค้งงอ เขายังคงสงบเช่นเคย

(ให้ตายเถอะ เขาเป็นคนบ้า!)

หลังจากเห็นการแสดงออกที่ไม่ถูกต้องของเจ้าเด็กป่วย จ้าวจื้อก็สาปแช่งเขาในใจ

“จื่อฉี! งูจำนวนมากกำลังขวางทางข้างหน้า!”

เสียงของหยิงไป่อู่ดังขึ้น

“ถานไถ! เราจะปล่อยให้เจ้าจัดการ อย่าบอกนะว่าจัดการเรื่องนี้ไม่ได้!”

หลี่จื่อฉีสั่ง

“เจ้าทนได้อย่างไรที่เรียกใช้คนที่กำลังจะตายแบบนี้?”

ถานไถอวี่ถังบ่น อย่างไรก็ตาม เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างว่าง่าย หลังจากนั้นก็หยิบลูกบอลเล็กๆ ที่ทำจากส่วนผสมของสมุนไพรหลายชนิดออกมา จากนั้นจุดไฟแล้ว เขาก็โยนมันออกไป

ลูกกลมเล็กมีขนาดเท่าลูกนกกระทา แต่หลังจากที่มันติดไฟ มันก็เกิดควันสีขาวจำนวนมหาศาลทันที

จางเหยียนจงรีบปิดปากและจมูกของเขา

“ไม่ต้องกังวล ควันไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์”

ถานไถอวี่ถังพูดสั้นๆ

“เอาล่ะ เราไปกันต่อได้เลย”

ก่อนที่ควันสีขาวจะล่องลอยไปถึงงูที่มีจุดสีเทา พวกมันก็ทำตัวราวกับว่าพบกับนักล่าตามธรรมชาติของพวกมันและกระจัดกระจายไปอย่างรวดเร็ว

กลุ่มเดินทางต่อไป แต่ไม่กี่นาทีต่อมา หูของลู่จื่อรั่วตั้งชัน ขณะที่นางตะโกนว่า

“จื่อฉี เจ้าตัวใหญ่กำลังจะมาหาเรา!”

“ทุกคนให้ความสนใจ เร็วเข้า!”

ทุกคนเริ่มลนลานทันที เมื่อหลู่ฉีและสื่อเจียวเดินผ่านอุโมงค์หัวของงูขนาดมหึมาก็โผล่ออกมาจากถ้ำข้างๆพวกเขา

ซี~

งูยักษ์อ้าปากเห็นลิ้นหนาส่ายไปมา นอกจากเขี้ยวสีแดงแล้ว ยังเห็นพิษสีเขียวไหลออกมา สิ่งนี้ทำให้ หลู่ฉีกลัวมากจนเกือบจะฉี่ราดกางเกงของเขา

ไม่มีวิธีแก้ปัญหา หัวของมันใหญ่เกินไป ดังนั้นมันจึงไม่มีปัญหาที่จะกลืนพวกเขาสองคนในคราวเดียว และสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬ

ที่เรียกกันว่าสายพันธุ์ลึกลับหมายถึงสายพันธุ์ที่ทรงพลังซึ่งอาศัยอยู่ในทวีปทมิฬ ไม่นับกระต่ายและนกธรรมดา พวกมันจะต้องเป็นชนิดที่มีพลังทำลายล้างสูงมาก หรือหายากอย่างยิ่ง

ตามที่คาดไว้ ในพริบตาถัดมา หมอกสีเขียวก็พ่นออกจากปากของงู

ซี่..

หมอกพิษกระจายออกไป

"ซวยแล้ว!"

เฉิงกังสบถด่า สิ่งที่ลำบากที่สุดได้เกิดขึ้น จู่ๆ งูยักษ์ก็ปรากฏขึ้นตรงกลาง แบ่งแยกกลุ่มออกเป็นสองส่วนโดยตรง

ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าใช้อาวุธของพวกเขาฟาดไปที่แมงมุมทันทีด้วยความตื่นตระหนก โดยต้องการให้พวกเขาเพิ่มความเร็ว

ผู้คนที่อยู่เบื้องหลังต่างตกตะลึงและเริ่มถอยหนี หลังจากนั้นเมื่องูพุ่งเข้ามา พวกมันก็หันหลังหนีทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ ฉู่เจี้ยนก็สิ้นหวัง

"มันจบแล้ว!"

ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะตาย แต่แผนการที่จะเดินทางผ่านถ้ำหมื่นงูจะต้องล้มเหลวอย่างแน่นอน

“เกิดอะไรขึ้น รีบหนีเอาชีวิตรอด!”

จ้าวจื้อคำรามเสียงดัง หมอกพิษกำลังจะลอยผ่าน

“อย่าตื่นตระหนก คนที่อยู่ข้างหลัง รีบวิ่งไปที่อุโมงค์ด้านขวา!”

เนื่องจากหลี่จื่อฉีจำเป็นต้องออกคำสั่ง นางจึงเป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ตำแหน่งที่งูปรากฏอยู่ไม่ไกลจากนาง

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

ลู่จื่อรั่วรีบเข้าไปปกป้องหลี่จื่อฉีทันทีโดยยืนต่อหน้านาง

"ข้าสบายดี."

หลี่จื่อฉีตะโกนว่า

“ซวนหยวนพ่อ, หยิงไป่อู่ พุ่งไปข้างหน้า 60 เมตรก่อนเข้าอุโมงค์ทางซ้าย”

แผนที่ที่ประตูเซียนมอบให้มีภูมิประเทศของถ้ำหมื่นงู

ในขณะนี้หลี่จื่อฉีได้แต่หวังว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดกับภูมิประเทศ

ในช่วงเวลาดังกล่าว ผู้คนส่วนใหญ่จะตื่นตระหนก แต่ผู้เสพติดการต่อสู้และเด็กสาวหัวแข็งนั้นไม่เป็นไร พวกเขาสงบสติอารมณ์อย่างมากและรีบรุดหน้าไปทันทีหลังจากได้ยินคำแนะนำ

"ไป! ไป! ไป!"

หลี่จื่อฉีกระตุ้น

"อา? หลี่จื่อฉี เจ้าต้องการรั้งอยู่เบื้องหลังหรือไม่?”

เผิงคุนฉีตะโกน เพราะเขาได้รับการช่วยเหลือก่อนหน้านี้ มันทำให้เขารู้สึกผิดในใจ เช่นเดียวกับความปรารถนาดีต่อกลุ่มนี้ นี่คือเหตุผลที่เขาต้องการสละตนเพื่อตอบแทนความเมตตาของพวกเขาในตอนนี้

“หุบปาก ติดตามกลุ่มไป!”

หลี่จื่อฉีตะโกนว่า

“ไม่ถูกต้องอย่างแรงกลุ่มข้างหน้าจะส่งให้เจ้า!”

หลังจากที่นางพูด ไข่ดาวน้อยก็ทำให้แมงมุมของนางหันไปไล่งูยักษ์

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่”

ลู่จื่อรั่วรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก (เจ้ากำลังส่งตัวเองไปสู่ความตายหรือไม่ ถ้างูยักษ์โจมตีเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร เจ้าอ่อนแอที่สุดในกลุ่มของเรา!)

จางเหยียนจงติดตามกลุ่มและวิ่งต่อไป เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็ยังรักษาความสงบไว้ได้ ถ้าเขาเป็นสมาชิกธรรมดา การแสดงของเขาจะถือว่าไม่เลว อย่างไรก็ตาม เขาเป็นหัวหน้ากลุ่ม

“รีบคิดหาทางแก้ไขสถานการณ์ด่วน!”

จางเหยียนจงทุบหัวด้วยความเดือดดาลเพราะเขาคิดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเกลียดชังตัวเองเพิ่มขึ้นในอกของเขา

หลังจากนั้นเขาก็ดีใจเพราะมีหลี่จื่อฉีอยู่ในกลุ่มของเขา พูดตามตรงหลี่จื่อฉีสามารถออกคำสั่งในลักษณะที่สงบแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่วุ่นวาย นางมีราศีเหมือนแม่ทัพ

“ข้าไม่ตกลงด้วย!”

ริมฝีปากของถานไถอวี่ถังกระตุก อย่างไรก็ตามเขายังคงเข้าควบคุมกลุ่ม

“ข้างหน้าเลย 70 เมตร เลี้ยวซ้ายต่อไป”

มีเพียงหยิงไป่อู่และซวนหยวนพ่อเท่านั้นที่สังเกตว่าคำสั่งของ ถานไถอวี่ถัง นั้นชัดเจนและเต็มไปด้วยความมั่นใจ ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีแผนที่อยู่กับตัว

“เป็นไปได้ไหมว่าชายผู้นี้จำแผนที่ได้แล้ว”

หยิงไป่อู่เดา

“ไปทางขวา ไปทางขวา!”

หลี่จื่อฉีตะโกนบอกคนที่อยู่เบื้องหลัง ในเวลานี้นางยังไม่สนใจว่างูยักษ์จะหันหลังและไล่ตามนางหลังจากได้ยินหรือไม่

หากสมาชิกกลุ่มนั้นหนีไปผิดทาง ปัญหาก็จะยิ่งทวีคูณ

โชคดีที่ตอนนี้ เนื่องจากทุกคนประหม่าเกินไป พวกเขาจึงคิดไม่ออกอีกต่อไป เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงตะโกนของหลี่จื่อฉี พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่งโดยสัญชาตญาณ

อย่างไรก็ตาม มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ในช่วงโค้งที่สองงูยักษ์เพิ่มความเร็ว เสียงดังโครมคราม มันพุ่งออกมาโดยตรง

หลี่เฟินเป็นหนึ่งในผู้ที่อยู่เบื้องหลัง นางตื่นตระหนกเมื่อเห็นงูพุ่งเข้ามาและพ่นหมอกควันพิษสีเขียวออกมาขวางอุโมงค์ด้านซ้าย ดังนั้นนางจึงเคลื่อนไปยังอุโมงค์โดยในทิศทางตรงกันข้ามไม่รู้ตัว

ฉู่เจี้ยนซึ่งอยู่ข้างหลังนางไม่มีโอกาสเข้าไปในอุโมงค์เช่นกัน และทำได้เพียงตามหลี่เฟินเข้าไปในถ้ำอื่น

งูยักษ์เลื้อยตามพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว ร่องรอยการเคลื่อนไหวขนาดใหญ่ถูกทิ้งไว้บนพื้นทุกที่ที่มันผ่านไป

“หลี่เฟิน ฉู่เจียน อย่าตื่นตระหนก ทำตามที่ข้าบอก!”

หลี่จื่อฉีไล่ตามและคอยปลอบโยนพวกเขา นางกลัวว่าหลี่เฟินอาจมีอาการทางประสาท แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาที เสียงคร่ำครวญของหลี่เฟินก็ดังขึ้น

“มันจบแล้ว ทางตัน!”

“ไอ้บ้า ดูสิว่าเจ้าพาเราไปที่ไหน?”

ฉู่เจี้ยนสาปแช่ง เขาต้องการหนี แต่เขาพบว่างูยักษ์กำลังขวางทางเข้าอยู่แล้ว