บทที่ 336 บททดสอบสุดท้าย!
บทที่ 336 บททดสอบสุดท้าย!
“ทำไมเราไม่ไปต่อล่ะ”
ลู่จื่อรั่วเอียงศีรษะและถาม ภูเขาลูกนี้สูงมาก ยอดเขาสูงเสียดเมฆจริงๆ และเป็นทิวทัศน์ที่มองเห็นได้ อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของภูเขานั้นดูน่าเกลียดเล็กน้อย เต็มไปด้วยถ้ำที่หนาแน่น
ถ้าใครมีอาการหวาดกลัวรุนแรง พวกเขาจะกลัวจนหนังศีรษะชาแน่นอน
“มีบันทึกเขียนด้วยคำสีแดงเกี่ยวกับถ้ำ สถานที่แห่งนี้ได้ชื่อว่าถ้ำหมื่นงู”
หลี่จื่อฉีจ้องไปที่ถ้ำเหล่านี้และรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เด็กผู้หญิงมักจะรู้สึกกลัวสัตว์เลือดเย็นที่เลื้อยไปมาเหล่านี้
จางเหยียนจงหยิบแผนที่ออกมาและศึกษาภูมิประเทศ
การเดินทางเส้นทางแรกต้องผ่านถ้ำหมื่นงู
ซึ่งหมายความว่าการเดินทางผ่านถ้ำจะช่วยประหยัดเวลาได้มากที่สุด แต่ก็เป็นเส้นทางที่อันตรายที่สุดเช่นกัน สำหรับเส้นทางที่สอง มันคือการเดินทางข้ามภูเขาขนาดมหึมานี้โดยปีนขึ้นไปบนจุดที่ต่ำที่สุด
จากสัดส่วนนี้จะเสียเวลามาก และอย่างน้อยพวกเขาก็ต้องใช้เวลาหนึ่งวันเพื่อข้ามเส้นทางที่สอง
“ไปที่ถ้ำหมื่นงูกันเถอะ!”
จางเหยียนจงตัดสินใจ
“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเราเผชิญกับอันตรายในหุบเขาหน้าคนกันอย่างไร? ระดับความอันตรายของสถานที่นี้สูงกว่าหุบเขาหน้าคนด้วยซ้ำ!”
จ้าวจื้อมองไปและคัดค้าน
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปไม่น่าดู เมื่อพวกเขาถูกแมงมุมจับ พวกเขาจะไม่ตายทันที อย่างไรก็ตาม สำหรับงูนั้นแตกต่างออกไป หากงูพิษกัดพวกเขา พวกเขาก็จะเย็นชืดและตายทันที จะไม่มีเวลาเพียงพอสำหรับความช่วยเหลือจากแพทย์
“ถานไถ! เจ้าทำผงไล่งูได้ไหม?”
หลี่จื่อฉีถาม
“ถ้าเป็นการไล่งูพิษธรรมดาๆ บนพื้นหญ้า ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ถ้าเจ้าต้องการพึ่งผงแป้งขับไล่งูพิษจากถ้ำหมื่นงู…มันคงจะยาก”
ถานไถอวี่ถังยักไหล่
เมื่อจำนวนงูพิษถึงจำนวนหนึ่ง ก็ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยผงไล่งู
“ไปเตรียมของกัน!”
หลี่จื่อฉีตัดสินใจที่จะใช้เส้นทางผ่านถ้ำหมื่นงูเช่นกัน
“เราต้องฝืนตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ?”
จ้าวจื้อพึมพำ เขามีสีหน้าหดหู่
“ถ้าเราโดนงูพิษกัดถึงไม่ตาย เราจะไม่พิการหรอกหรือ?”
“ใช่ พิษงูบางชนิดจะทำให้ประสาทของเรามึนงง เราจะสั่นสะท้านไม่หยุดหย่อนและมันก็เป็นความทุกข์ประเภทหนึ่งหากเรามีชีวิตอยู่ต่อไป”
ถานไถอวี่ถังหัวเราะ
“อย่าทำให้คนอื่นตกใจได้ไหม?”
จางเหยียนจงขมวดคิ้ว
จริงๆ แล้วพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ต้องการเข้าไปในถ้ำหมื่นงู แต่ส่วนใหญ่ไม่พูด ความภาคภูมิใจของพวกเขาทำให้พวกเขาไม่สามารถพูดได้
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากให้คนอื่นมองว่าพวกเขาเป็นคนขี้ขลาด
เมื่อถานไถอวี่ถังกำลังค้นหาสมุนไพรเพื่อทำผงไล่งู นักเรียนอีกกลุ่มหนึ่งก็รีบวิ่งออกมาจากถ้ำขนาดใหญ่แห่งใดแห่งหนึ่งด้วยความเร็วเต็มที่
“โว้ย, ไอ้บ้า ข้าเกือบตายแล้ว!”
“แง้...แม่จ๋า หนูอยากกลับบ้าน!”
“บัดซบ ถ้าเราช้ากว่านี้ เราจะกลายเป็นอาหารของงูยักษ์ตัวนั้น”
นักเรียนกลุ่มนั้นนั่งลงบนพื้นและหอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุขหลังจากรอดชีวิตจากการทดสอบที่เฉียดตาย อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นกลุ่มของหลี่จื่อฉี พวกเขาก็ยืนขึ้นทันทีและเข้าไปในขบวน
ทั้งสองฝ่ายหันไปมองตราประจำสถาบันของอีกฝ่ายเพื่อสืบว่ามาจากโรงเรียนไหน
“พวกเขาเป็นนักเรียนจากโจวซาน!”
จางเหยียนจงเตือนคนอื่นๆ โรงเรียนนี้อยู่ในอันดับที่ 13 ในการแข่งขันโรงเรียนรวมครั้งล่าสุด และเกือบจะได้ขึ้นสู่กลุ่มโรงเรียนระดับ '3' ได้ อาจกล่าวได้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาค่อนข้างสูง
“พวกเขาเป็นนักเรียนจากสถาบันจงโจว!”
หลังจากยืนยันตัวตนของกันและกัน นักเรียนจากโจวซานก็ผ่อนคลาย สถาบันจงโจว? พวกเขาไม่ได้อยู่อันดับล่างสุดเหรอ…? ดีมาก พวกเขาไม่ได้เป็นภัยคุกคาม
"เจ้าคิดอะไรอยู่?"
คนสุดท้ายที่รีบออกจากถ้ำใหญ่ก่อนหน้านี้คือเด็กหนุ่มรูปร่างผอมสูง เขาไม่ได้นั่งหอบเหมือนคนอื่นๆ เขาหันกลับมาจ้องที่ทางเข้าถ้ำ
ในขณะนี้เมื่อเขาเห็นสมาชิกในกลุ่มมีสีหน้าดูถูกเมื่อพวกเขามองไปที่กลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจว เขาก็ขมวดคิ้วและเริ่มตำหนิพวกเขา
“เนื่องจากพวกเขาสามารถมาถึงที่นี่และไล่ตามเราได้ นั่นหมายความว่าพวกเขามีความสามารถบางอย่าง”
หลังจากฟังคำพูดของเด็กหนุ่มร่างผอม นักเรียนจากโจวซานก็หน้าแดงราวกับลูกมะเขือเทศ ขณะที่ทุกคนก้มหัวลง
“หัวหน้ากลุ่ม เรารู้ตัวว่าผิดไปแล้ว!”
นักเรียนขอโทษ
ผู้ชายคนนี้ชื่อเลี่ยวเหวินปิงหัวหน้ากลุ่มโจวซาน เขามาจากกลุ่มใหญ่ และสติปัญญาและพื้นฐานการฝึกปรือของเขานั้นโดดเด่นมากทั้งคู่
“ให้ตายเถอะ เจ้าผู้นี้มีศักดิ์ศรีมาก!
อู๋จี้ถงอิจฉา
“มีใครรู้จักเขาไหม?”
หลี่เฟินรู้สึกว่านอกจากผอมแล้ว ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างดูดีและมีราศีที่สุภาพและอ่อนโยน
“ข้าไม่รู้จักเขา แต่เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มอย่างแน่นอน!”
หลังจากที่ลู่จื่อรั่วพูด ทุกคนก็กลอกตา (เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ พวกเราทุกคนสามารถบอกได้)
“ทุกคนจากโรงเรียนจงโจว ข้าเลี่ยวเหวินปิง เจ้าคนไหนเป็นหัวหน้ากลุ่ม เจ้าช่วยก้าวออกมาเพื่อเราจะได้สนทนากัน?”
เลี่ยวเหวินปิงสำรวจพวกเขาทั้งหมดและไม่ต้องการเสียเวลา หลังจากที่พยายามจะบุกเข้าไปในถ้ำงูครั้งหนึ่ง เขารู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นเขาต้องการดูว่า สถาบันจงโจวมีวิธีแก้ปัญหาหรือไม่
ถ้าไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอ้อม
สื่อเจียวเหลือบมองหลี่จื่อฉีโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่าปฏิกิริยาของเขาผิดและหันไปหาจางเหยียนจงอีกครั้ง
เนื่องจากหลี่จื่อฉี ได้ออกคำสั่งมาระยะหนึ่งแล้ว พวกเขาทั้งหมดจึงหันไปขอความเห็นจากไข่ดาวน้อยทันทีทุกครั้งที่พบปัญหา
“ว่ายังไง?”
เลี่ยวเหวินปิงขมวดคิ้ว เป็นไปได้ไหมว่ามีคนสองคนที่มีอำนาจในการพูดแทนกลุ่ม?
“ระวัง เจ้าหมอนี่เจ้าเล่ห์มาก!”
หลี่จื่อฉีเดินไปที่จางเหยียนจงและเตือนเขาด้วยเสียงเบา
“อืมม!
จางหยานจงไม่เข้าใจ (เจ้าบอกเรื่องนี้ได้อย่างไร?)
อย่างไรก็ตามความประทับใจที่มีต่อไข่ดาวน้อยของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก
ต่อหน้าบุคคลภายนอก หลี่จื่อฉีต้องการให้เขารับผิดชอบ นี้เพื่อให้เขาได้หน้า ท้ายที่สุด แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะก้าวออกมาในตอนนี้ สมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่มก็ไม่ยอมพูดอะไร
“กลุ่มของพวกเขาพยายามและล้มเหลวอย่างชัดเจน เลี่ยวเหวินปิงคนนี้เข้าใจว่าพวกเขาไม่มีความหวังเหลือแล้ว และเมื่อเขาเห็นว่าเราไม่ได้เข้าไปทันที เขาก็เดาความคิดของเราได้ทันที นี่คือเหตุผลที่เขาอยากลองทุกอย่างในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง!”
หลี่จื่อฉีอธิบาย
“เข้าใจแล้ว!”
จางเหยียนจงตอบกลับ คนอย่างเลี่ยวเหวินปิงซึ่งไม่สนใจเรื่องใบหน้าและสามารถปรับตัวเข้ากับทุกสถานการณ์ได้นั้นเป็นคนที่รับมือได้ยากที่สุด ตรงกันข้าม ผู้นำกลุ่มจากฉงเต๋อนั้นด้อยกว่าอย่างแท้จริง เขาไม่รู้ว่าจะยืดหยุ่นอย่างไร
“เจ้าทั้งสองคน เราควรจะคุยกันดีไหม?”
เลี่ยวเหวินปิงยิ้มเห็นฟันขาวชุดหนึ่ง เขาโบกมือให้หลี่จื่อฉีและจางเหยียนจง
“ข้ายังค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานการณ์ในถ้ำ”
การล่อลวงนี้เป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่จะต้านทานได้
พูดตามตรงหลี่จื่อฉีวางแผนที่จะให้ซวนหยวนพ่อเข้าไปสอดแนมก่อน อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจำเป็นต้องรู้ชนิดของงูพิษ
“พวกเจ้าทำผงไล่งูเหรอ? ให้เราบ้างได้ไหม?”
เหลี่วเหวินปิงยิ้ม แสดงทัศนคติที่ดีมาก
“งั้นเรามาแลกเปลี่ยนกันดีไหม?”
หลี่จื่อฉีลดท่าทางของนางและแสดงตัวเองในตำแหน่งที่ด้อยกว่า
"แน่นอน!"
เลี่ยวเหวินปิงไม่สนใจการเจรจาต่อรองก่อนที่จะใช้ความรุนแรง เขาต้องการสอบสวนหลี่จื่อฉี
ถ้าไข่ดาวน้อยไม่เห็นด้วย เขาจะใช้ 'ข้อมูล' เกี่ยวกับถ้ำนี้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยน ถ้าหลี่จื่อฉีตอบว่าพวกเขาไม่มีผงไล่งู เขาจะขึ้นราคาสำหรับข้อมูลของเขา
เนื่องจากกลุ่มของนางมีผงไล่งู เขาจึงแสดงท่าทีที่เป็นมิตรมากขึ้นเพื่อโน้มน้าวให้นางรู้ว่าพวกเขาควรทำงานร่วมกัน
“ในถ้ำมีงูกี่ชนิด? เรามีหมออยู่กับเราและสามารถรักษาพวกเจ้าได้!”
หลี่จื่อฉีดูกังวลบนใบหน้าของนางและดูเหมือนว่านางกังวลเกี่ยวกับนักเรียนจาก โจวซาน ในความเป็นจริงนางกำลังหาข้อมูลอยู่ แต่ก็ไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ เมื่อนางค้นพบว่าเลี่ยวเหวินปิงผู้นี้เจ้าเล่ห์เกินไปจริงๆ
“ข้าไม่รู้ แต่ข้าเห็นสามประเภท”
เลี่ยวเหวินปิงอธิบาย
“ถ้าพูดถึงความลึกที่เราเข้าไปในถ้ำ จำนวนงูที่เราเจอถือว่าไม่มาก อย่างไรก็ตาม มีงูขนาดใหญ่อยู่ในนั้นซึ่งน่ากลัวมาก”
เลี่ยวเหวินปิงถอนหายใจ
“งูยักษ์ตัวนั้นใหญ่หนามาก หนาจนต้องใช้คนสองคนโอบรอบมัน มีความยาวประมาณ 30 เมตร และไม่มีปัญหาในการกลืนนักเรียนทั้งเป็น มันสามารถพ่นพิษสีเขียวออกมาได้”
ขณะฟังการแนะนำภายในถ้ำของเลี่ยวเหวินปิงนางกำลังสำรวจสีหน้าของนักเรียนจากโจวซานเพื่อตัดสินว่าข้อมูลที่เลี่ยวเหวินปิงให้มานั้นถูกต้องหรือไม่
ดีมากนักเรียนแสดงออกถึงความกลัวที่ยังคงอยู่ นั่นหมายความว่าไม่มีปัญหากับข้อมูลที่เลี่ยวเหวินปิงให้มา
การเจรจาของทั้งสองฝ่ายเป็นไปอย่างราบรื่น
ไม่นานหลังจากนั้นถานไถอวี่ถัง ก็กลับมา
“ให้แป้งส่วนเกินครึ่งหนึ่งแก่พวกเขา!”
หลี่จื่้อฉีสั่ง นางรู้นิสัยของสหายเด็กป่วย เขาจะเตรียมอุปกรณ์พิเศษบางอย่างไว้อย่างแน่นอน
“แคก แคก เอาไป!”
ถานไถอวี่ถัง ยังไม่ได้สอบถามเหตุผลด้วยซ้ำ
เลี่ยวเหวินปิงอดประหลาดใจไม่ได้เมื่อเขาเห็นอาการไอที่ป่วยอยู่ในผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือด (ด้วยร่างกายที่อ่อนแอเช่นนี้ เจ้าสามารถเข้าร่วมกลุ่มนักเรียนใหม่ของโรงเรียนของเจ้าได้หรือไม่)
เมื่อเลี่ยวเหวินปิงเห็นเด็กหนุ่มป่วยเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากและมีเลือดบนผ้าเช็ดหน้า เขาอดตะลึงไม่ได้ ด้วยร่างกายที่ย่ำแย่เช่นนี้ เจ้ายังได้รับเลือกเข้ากลุ่มนักเรียนหรือ?
“มอบมันให้เล่าเสี่ยวตรวจสอบ”
เลี่ยวเหวินปิงส่งผงโรยงูให้รองหัวหน้ากลุ่มของเขา หลังจากรับสั่งแล้วก็เดินกลับ
“เจ้าสองคนตัดสินใจอย่างไร มันอันตรายเกินไปสำหรับกลุ่มคนที่จะบุกเข้าไปในถ้ำหมื่นงู ทำไมเราไม่เป็นพันธมิตรกัน? เวลานั้นเราสามารถขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ได้ ด้วย อาจารย์ทั้งแปดคอยช่วยเหลือพวกเรา แน่นอนว่าพวกเราจะประสบความสำเร็จได้ง่ายขึ้นอย่างแน่นอน!”
นี่คือแผนของเลี่ยวเหวินปิง เขาเหลือบมองไปยังหลอดสัญญาณของกลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจว เขาต้องการหลักประกันเพิ่ม
“ความคิดของหัวหน้ากลุ่มเลี่ยวนั้นไม่เลว แต่เราอยากจะลองดูว่าเราจะประสบความสำเร็จในการลองดูก่อนได้หรือไม่?!”
หลี่จื่อฉีปฏิเสธ
“เฮอะ ถ้าพวกเราจากโจวซานทำไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงพวกเจ้าจากสถาบันจงโจว!”
“หยิ่งยโสเสียจริง!”
“ไม่ต้องสนใจพวกเขา ปล่อยให้พวกเขาลอง คงจะมีการแสดงที่ดีถ้าพวกเขาตายไปสองสามคน!”
หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่จื่อฉี นักเรียนจากโจวซานก็เริ่มล้อเลียนพวกเขา
“นักเรียนหลี่ เจ้าเป็นคนฉลาดและควรรู้วิธีเลือกตัวเลือกที่ดีกว่า”
เลี่ยวเหวินปิงขมวดคิ้ว เขากังวลว่าหลี่จื่อฉีจะใช้หลอดสัญญาณ หากกลุ่มของนางอาศัยความช่วยเหลือของครูในการบุกเข้าไปในถ้ำหมื่นงูเมื่อพวกมันอยู่ข้างใน ความเสียหายที่ฝ่ายเขาจะต้องได้รับในภายหลังก็จะมากเกินไป
“ขออภัย เราต้องพยายาม!'
หลังจากที่หลี่จื่อฉีพูด นางก็เริ่มรวบรวมกลุ่ม
“ทำไมเราไม่ไปด้วยกันล่ะ? มีความแข็งแกร่งในจำนวนคน!”
จ้าวจื้อบ่น ถ้างูพิษไล่ตามเขา เขาอาจจะไม่สามารถวิ่งเร็วกว่างูได้ แต่จะต้องมีคนที่มีความเร็วในการเคลื่อนที่ช้ากว่าเขาอย่างแน่นอน จริงไหม?
“ข้าไม่ไว้ใจเลี่ยวเหวินปิง!
คำพูดของหลี่จื่อฉีกระชับและครอบคลุม
“เอาล่ะ ทาแป้งบนตัวและเตรียมคบเพลิง ซวนหยวนพ่อ, จางเหยียนจง, ไป่อู่ เจ้าสามคนจะเป็นแนวหน้า!”
หลี่จื่อฉีเริ่มวางแผนการจัดขบวน จ้าวจื้อไม่ต้องการไป แต่เขาไม่มีทางเลือก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงทำหน้าหดหู่ในขณะที่กำลังเดือดดาลอยู่ภายใน
หลังจากตรวจสอบว่าทุกคนเตรียมการเสร็จแล้ว หลี่จื่อฉีก็ออกคำสั่งให้เคลื่อนกำลังออกไป
“หัวหน้ากลุ่ม อย่าเกลี้ยกล่อมพวกเขา ปล่อยให้พวกเขาเข้าไป!”
รองหัวหน้ากลุ่มโจวซานเข้ามา เขาหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อเห็นกลุ่มของสถาบันจงโจวเข้าไปในถ้ำ
“ต่อไป พวกเขาจะได้รู้ว่าคำว่า 'ความตาย' เขียนยังไง!”
“เล่าเสี่ยว ผงไล่งูที่พวกเขามอบให้เราเป็นอย่างไร?”
เลี่ยวเหวินปิงหันไปถามรองหัวหน้ากลุ่มของเขา
“แม้ว่าข้าจะไม่ได้ตรวจสอบอย่างใกล้ชิดเกินไป แต่ข้าคิดว่าผลกระทบของมันแรงเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับแป้งของเรา กลิ่นจากแป้งมันแรงเกินไป”
เล่าเสี่ยวถอนหายใจด้วยความชื่นชม ในฐานะนักสมุนไพร เล่าเสี่ยวยังคงมีความสามารถในการตัดสินอยู่บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว สมุนไพรที่สามารถนำมาใช้ในบริเวณโดยรอบเพื่อปรุงผงไล่งูก็มีเพียงไม่กี่ชนิดเท่านั้น
เลี่ยวเหวินปิงลังเลเล็กน้อยและออกคำสั่ง
“ทุกคนมารวมกัน เราจะตามพวกเขาไป!”
