บทที่30
ทหารเรือที่อยู่บนเศษซากปรักหักพัง พวกเขาต่างก็มองไปยังเรือโจรสลัดที่ค่อย ๆแล่นห่างออกไป พวกเขาต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“นั่นธงหัวกะโหลก”
“กะโหลกนั่นมีดาบไขว้และมีกุหลาบพันรอบ ๆหัวกะโหลกนั่น นี่มันโจรสลัดอะไร ทำไมพวกมันถึงได้เก่งขนาดนี้”
ทหารเรือบนซากเรือแตกมองดูเรือของรอนด้วยสายตาขลาดกลัว
และบนแมรี่นั้นเอง
“ดาบนั่น... น่ากลัวจริง ๆ!” ทาชิงิมองดูรอนที่ถือดาบด้วยความตกใจ และไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกจากสิ่งที่เพิ่งได้เห็นอย่างไร ดาบนั้นมันวิเศษมาก เพียงแค่ฟันดาบเดียวเรือทั้งลำก็ถูกฟันจนล่ม
“นี่...” นามิมองดูรอนจากด้านหลังด้วยความประหลาดใจ “นี่คือพลังของโจรสลัดที่มีค่าหัวสามสิบล้านเบรีเหรอเนี่ย?”
“คุณรอน... เขาเก่งจริง ๆ” คายะชื่อชมความทรงพลังของรอน เธอมองไปยังแผ่นหลังใหญ่ของเขาด้วยสายตาชื่นชม
ใบหน้าของรอนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขายืนอยู่ที่หัวเรือ ดาบนี้ใช้แรงเพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์ก็สามารถจมเรือขนาดเล็กของกองทัพเรือได้แล้ว
“เอาล่ะ! รีบเดินเรือกันต่อดีกว่า” รอนตะโกนบอกสาว ๆที่กำลังอึ้งให้ออกเดินเรือกันต่อ
“โอเค!” ทาชิงิและนามิได้สติ พวกเธอไม่พูดอะไรและเร่งมือเดินเรือไปยังหมู่บ้านฟูซาต่อไป
อีกทางหนึ่ง บนเรือกองทัพเรือที่ถูกฟันขาด กัปตันเรือทำสีหน้าน่ากลัว เขาหยิบแมลงสื่อสารแล้วโทรออกไปยังศูนย์บัญชาการกองทัพเรือ “พวกเราต้องการการสนับสนุน เราพบโจรสลัดที่ทรงพลัง รีบมาสนับสนุนโดยด่วน นั่นเป็นโจรสลัดที่มีค่าหัวสามสิบล้านเบรี”
ที่ศูนย์บัญชาการกองทัพเรือสาขาอีสต์บลู ดวงตาของสโม๊คเกอร์คมกริบ “โจรสลัดค่าหัวสามสิบล้านเบรีนั่น เป็นหมอนั่น... ทาชิงิ รอฉันก่อน ฉันจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้ล่ะ”
เรือรบของกองทัพเรือหลายลำแล่นออกจากศูนย์ใหญ่สาขาอีสบลู และมุ่งหน้าสู่ทะเลเพื่อไล่ตามกลุ่มโจรสลัดของรอน
ตอนนี้ รอนก็ได้พาแมรี่ไปถึงเกาะที่ตั้งของหมู่บ้านฟูซา
“หมู่บ้าฟูซา ฉันกลับมาแล้ว!!”
รอนยิ้มแล้วมองไปที่ท่าเรือที่อยู่ไกลออกไป แมรี่เคลื่อนตัวไปที่ท่าเรือและในเวลาไม่นานมันก็ได้จอดเทียบท่าพอดิบพอดี
“เธอสามารถรอฉันที่นี่ได้นะ ฉันจะกลับมาในเวลาไม่นาน” รอนยิ้มมุมปาก “จำไว้ว่าพอฉันกลับมาให้รีบหนีทันที”
“ฮะ? หนี?” นามิชะงัก เธอออกจะสับสนเล็กน้อยกับคำสั่งนี้ของรอน
รอนจำเป็นต้องหนีด้วยเหรอ?
อย่างน้อย ๆในแถบทะเลอีสต์บลูก็ไม่จำเป็น แต่ถึงอย่างนั้น เขามาทำอะไรที่เกาะเล็ก ๆนี่กัน?
ทว่ารอนมาเพื่อปล้นคน เขาจะปล้นคนแล้วไม่ออกเรือเลยได้อย่างไรเล่า!
รอนกระโดดลงจากเรือแล้วก้าวเดินตรงเข้าไปในหมู่บ้านเล็ก ๆ จุดหมายของเขาอยู่ที่บาร์ของมากิโนะ
ในปัจจุบันมากิโนะยังโสด ไม่มีญาติ คนที่เธอรู้จักมีแต่ชาวบ้านในเมือง เช่นเดียวกับลูฟี่และแชงค์ผมแดง
รอนมาที่บาร์และบนใบหน้าเขาประดับด้วยรอยยิ้ม
ที่บาร์ มากิโนะกำลังเตรียมเครื่องดื่มอย่างขะมักเขม้น ช่างนี้บาร์กำลังไปได้สวยและเธอก็งานยุ่ง
“เอ๊ะ?” มากิโนะเงยหน้าขึ้นก็เห็นรอนมายืนอยู่ด้านหน้าเธอ “สวัสดีคุณรอน!”
มากิโนะหัวเราะ “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ เงินค่าหัวของคุณเพิ่มขึ้น ระวังกองทัพเรือไล่ล่าคุณนะ”
“ฮ่าฮ่า คุณมากิโนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นหรอก!” รอนยิ้มตอบ แล้วก้าวเดินเข้าใกล้มากิโนะ “ผมอยากจะถามคุณ คุณสนใจจะออกไปผจญภัยในท้องทะเลไหม?”
“หืม?” มากิโนะมองรอนแบบอธิบายไม่ถูก เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ใบหน้าสวยที่มองด้วยความสงสัยมันน่ารักและน่าดึงดูดเกินไป
“นี่ รีบเอาเบียร์มาให้ฉันเร็ว!” ชายที่ดูแข็งแกร่งตะโกนเร่งออกมา เขามองมาที่มากิโนะด้วยสายตาที่ค่อนข้างเสียมารยาทและดูโกรธจัด “เธอยังต้องการขายเบียร์อีกไหม อยากตายเหรอ?”
“นายกำลังหาที่ตายอยู่สินะ?” รอนหรี่ตามองด้วยสายตาเย็นชา
“ขอโทษด้วยค่ะ” มากิโนะกล่าวขอโทษแล้วรีบหันไปเตรียมเบียร์ให้กับชายคนนั้น.
“เขาไม่ต้องการมันหรอก” รอนส่ายหัว “เขาดื่มมันไม่ได้แล้ว!”
“เอ๊ะ?” มากิโนะมองรอนอย่างงงงวย
รอนเอื้อมมือออกไปดึงดาบของเขา ดาบชักออกจากฝักแล้วถูกดันกลับเข้าไป มีเสียงดังกริ๊กสองครั้ง และชายที่เพิ่งหาเรื่องก็ล้มลงไปโดยหัวของเขากลิ้งอยู่กับพื้นอย่างน่าสยอง
หลังจากที่เขาอัพทักษะวาดดาบจากฝักเต็มระดับ ยกเว้นว่าจะเป็นเจ็ดเทพโจรสลัด คนที่ระดับต่ำกว่าจะไม่เห็นเขาฟันดาบเลย
“เอ๋! คุณรอน!” มากิโนะมองรอนด้วยความประหลาดใจ เธอรู้สึกว่าการตายของชายคนนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกับรอน แต่เธอมองไม่เห็นว่ารอนทำอย่างไรอีกฝ่ายถึงได้ตาย ความเร็วของวิชาวาดดาบนั้นเร็วเกินไป เธอมองไม่เห็นรอนชักดาบด้วยซ้ำ
“เฮ้ย! หนีเร็ว!”
“มีคนตาย!!”
“รีบวิ่ง!”
แขกในบาร์ต่างพากันวิ่งหนีเอาชีวิตรอด พริบตาทั้งบาร์ก็เกิดความโกลาหล
“คุณรอน!” มากิโนะมองค้อนรอนด้วยท่าทางไม่พอใจ “คุณทำอะไรน่ะ มันส่งผลกระทบต่อบาร์ของฉันนะคะ”
รอนมองดูมากิโนะแล้วยิ้มเล็กน้อย “คุณมากิโนะ ผมอยากให้คุณออกทะเลไปกับผม”
“ออกทะเล?” มากิโนะส่ายหน้า “ขอโทษ แต่ฉันต้องการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากออกทะเล”
“โอ้ คุณอยากออกทะเลกับผมจริงเหรอ เยี่ยมเลย” รอนดีใจ “ผมจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“ห๊ะ!” มากิโนะอึ้ง เธออยากใช้ชีวิตที่นี่ ไม่อยากออกทะเล อยากมีชีวิตที่มั่นคง เธอต้องทำอย่างไรดี...
รอนเคลื่อนร่างของเขามาที่ด้านข้างของมากิโนะ แล้วเอื้อมมือไปกอดเอวบางของเธอ ต่อจากนั้นก็ออกแรงวิ่งออกจากบาร์แล้วตรงไปท่าเรือ มันคือการลักพาตัวโดยแท้จริง
“นี่ นาย... คุณรอนจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันลงนะ ฉันไม่อยากออกทะเล คุณทำฉันผิดหวังนะ...” มากิโนะโกรธจัดและตีหลังรอนเสียงดังแต่มันก็ไม่มีประโยชน์
ตุบ!
รอนพามากิโนะไปที่เรือแล้ววางเธอลง ก่อนที่มากิโนะจะได้พูดอะไรต่อ เขาก็หันไปสั่งทาชิงิและนามิทันที รวมไปถึงคายะที่กำลังมึนงงด้วย “รีบออกเรือได้แล้ว มีอาชญากรชั่วร้ายอยู่ด้านหลัง ถ้ามันมาถึง มันจะสายเกินไปที่จะหนี... ศัตรูแข็งแกร่งเกินไป ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้”
เมื่อฟังเรื่องไร้สาระของรอน ทาชิงิก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย สมองของเธอยังคงตามไม่ทันว่าเรื่องไหนเรื่องจริงเรื่องไหนเรื่องโกหก แต่เธอก็รีบออกเรือทันที
เมื่อมองดูหมู่บ้านฟูซาที่ค่อย ๆห่างไกลออกไป มากิโนะรู้สึกสับสนและมึนงง ตอนนี้เธอถูกลักพาตัวใช่ไหม?
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย???
