บทที่29

เหนือน่านน้ำทะเลอีสต์บลูของทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล แมรี่กำลังแล่นไปตามคลื่นที่ถาโถม เรือค่อย ๆแล่นไปถึงรีเวิร์สเมาน์เทน

เส้นทางสุดท้ายก่อนจะผ่านไปแกรนด์ไลน์

รอนนอนอยู่บนเก้าอี้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ด้านข้างเขาคายะกำลังอ่านหนังสือแพทย์อยู่ ใบหน้าขาวอมชมพูกำลังพยายามอย่างหนัก

แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่จิตใจของเขาไม่ได้อยู่ในหนังสือพิมพ์

“This is going to prepare for the Upside Down Mountain, no… Ron suddenly glanced at Nami who was watching the sea and observing the weather not far away:”You should first help Nami solve her “นี่น่าจเป็นการเตรียมตัวก่อนจะไปเจอกับกระแสน้ำที่ไหลขึ้นภูเขาก่อนเข้าแกรนด์ไลน์สินะ” รอนเหลือบมองดูนามิ “ฉันควรช่วยนามิแก้ปัญหาเรื่องหมู่บ้านของเธอก่อน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เต็มใจมากับเราด้วยใจจริงของเธอ”

“แถมบางที โนจิโกะ พี่สาวของนามิก็อาจจะมาด้วยก็ได้” รอนแตะคางครุ่นคิด

“จะมีผู้หญิงน่ารัก ๆในอีสต์บลูให้ฉันไปช่วยอีกหรือเปล่านะ?” รอนคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชอบธรรม

“โอ้ มีมากิโนะอีกคน แต่ตอนที่ฉันไปหมู่บ้านฟูซา เธอไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไรนี่ น่าเสียดายที่ตอนนั้นฉันไปเพื่อเรียนรู้ทักษะอย่างเดียว” รอนยิ้ม เขาตัดสินใจจะให้มากิโนะเข้าร่วมกับกลุ่มโจรสลัดดาบและกุหลาบด้วย

แต่จะทำอย่างไรให้มากิโนะเข้าร่วมด้วย?

อาจจะลักพาตัวเธอมาเลย?

หมู่บ้านฟูซา เป็นสถานที่ที่แชงค์ผมแดงและมากิโนะรู้จักกัน ลูฟี่ก็อาศัยอยู่ที่นั่น ถ้าเขาบังคับพามากิโนะไป เจ้าผมแดงนั่นจะไม่พอใจหรือเปล่า?

แล้วฉันคิดเรื่องเขาทำไม... ด้วยความแข็งแกร่งของฉันตอนนี้ จะต้องไปกลัวว่าผมแดงจะไม่พอใจอีก?

เอาล่ะ ฉันต้องไปรับมากิโนะก่อน

รอนตัดสินใจเป้าหมายต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาก็คงไม่ต่างจากโจรคนอื่นมากนักใน

“ทะเลอีสต์บลู... อัลบีด้า โอ้... ตอนนี้อัลบีด้าน่าจะยังไม่ได้กินผลซูเบะซูเบะ  อย่างนั้นก็ช่างมันไปก่อนแล้วกัน” ชายหนุ่มเงยหน้าไปสั่งทาชิงิแล้วก็นามิ “เฮ้ สองสาว อย่าเพิ่งไปรีเวิร์สเมาท์เทน เราจะไปหมู่บ้านฟูซาก่อน”

“หมู่บ้านฟูซา?” ทาชิงิมองรอนด้วยความสงสัย “ทำไมต้องไปหมู่บ้านฟูซา เสบียงของเราก็มีพอจะไปถึงรีเวิร์สเมาท์เทน”

“บอกให้ไปก็ไปสิ ฉันเป็นกัปตันนะ!” รอนตะโกนกลับไป “ที่หมู่บ้านฟูซามีบางอย่างผิดปกติ มีบางคนที่รอให้ฉันไปช่วยเธออยู่”

“ช่วยคน?”

ทาชิงิและนามิตกตะลึง แต่เมื่อเห็นสีหน้าของรอนแล้วพวกเธอจึงไม่ได้ถามต่อ

“คุณรอนเป็นหมอที่เก่งมาก!” ในเวลานี้ คายะเงยหน้าขึ้นมาแล้วกล่าวว่า “เพราะว่าคุณรอนต้องการไปที่หมู่บ้านนั่น แสดงว่าที่นั่นต้องมีคนป่วยอยู่ใช่ไหม?”

“อืม!” รอนเลิกคิ้วแล้วพูดต่อ “ใช่แล้ว ฉันจะไปช่วยคน เพื่อช่วยชีวิตคน แม้ต้องใช้ทางอ้อม เราก็ต้องอ้อมไป จริงไหมล่ะ?”

“คุณรอนนี่ใจดีจังเลยนะคะ” คายะมองรอนพร้อมกับมีดาวปรากฏในแววตาของเธอ มันแฝงไปด้วยความชื่นชม

รอนยิ้มแล้วยอมรับคำชมเชยของคายะ เขาแตะศีรษะน้อย ๆของเธอแล้วกล่าว “ทักษะทางการแพทย์ของเธอพัฒนาขึ้นเร็วมาก ไม่นานเธอก็น่าจะรักษาผู้ป่วยคนเดียวได้”

“จริงเหรอ?” คายะประหลาดใจ “ฉันจะสามารถรักษาคนไข้ได้ในเร็ว ๆนี้ใช่ไหม?”

“แน่นอน เธอไม่รู้เหรอว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของใคร ภายใต้การฝึกฝนของฉัน เป็นเรื่องปกติที่เธอจะก้าวหน้าแบบนี้” รอนพูดกับเธอ พอทาชิงิและนามิได้ฟังก็กรอกตาเถียงในใจ เห็นได้ชัดว่านายไม่ได้สอนอะไรเลย คายะอ่านหนังสือเอาเอง มันเป็นเธอพยายามคนเดียว ไม่เกี่ยวกับนาย นี่มันเป็นความอัปยศจริง ๆ!

แม่รี่หันหัวเรือ มุ่งหน้าไปหมู่บ้านฟูซาตามแผนการเดินทางของรอน หลังจากที่ไปถึงหมู่้บานฟูซาแล้ว เขาก็จะไปที่หมู่บ้านโคโคยาชิ เพื่อแก้ปัญหาให้กับเธอเรื่องอารอน เขาจะให้นามิมากับเขาด้วยใจ แน่นอนว่านามิยังไม่รู้ความคิดนี้ของเขา เขาจะเก็บไว้เซอร์ไพรซ์เธอทีหลัง

บางทีตอนนั้นเธออาจจะร้องไห้ ตื่นเต้น บางทีเธออาจมอบร่างกายของเธอให้กับเขาก็ได้

ทันใดนั้นนามิก็อุทานออกมาดังลั่น “แย่แล้ว!”

“มีอะไรผิดปกติ?” รอนและทาชิงิ รวมไปถึงคายะที่อ่านหนังสืออยู่ต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง

นามิชี้ไปที่ทะเลข้างหน้าแล้วกล่าวว่า “มีเรืออยู่ข้างหน้า”

“โอ้?” รอนยืนขึ้นแล้วมองออกไปที่ทะเล และแน่นอนว่าเขามองเห็นธงนกนางนวลสีขาวและเรือลำนั้นกำลังแล่นมาหาแมรี่

“ฉันจะรอดแล้ว!” เมื่อทาชิงิเห็นเรือรบนั่น เธอก็ยิ้มออกมาได้

“ทาชิงิ” รอนสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงจากสีหน้าของเธอแล้วยิ้ม “เธอคงไม่คิดว่าเรือรบนี่จะสามารถช่วยเธอได้ใช่ไหม?”

“ฉันคิดคิดแบบนั้นได้ยังไง!” ทาชิงิ โบกมืออย่างงุ่มง่าม

ปัง ปัง ปัง…

เห็นได้ชัดว่าเรือรบฝั่งนั้นมองเห็นแมรี่และธงโจรสลัดโบกสะบัดอยู่ พวกขเาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวแล้วยิงใส่แมรี่ทันที

“พวกเขาเริ่มโจมตีเร็วมาก” รอนเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ “ขัดหูขัดตา มันรบกวนอารมณ์ของฉัน!”

ชิ้ง! วูบ!

ดาบถูกชักออกมาจากฝักแล้วรอนก็ตวัดฟันมันออกไป ลำแสงสีเงินจากใบดาบส่องแสงสว่างพุ่งทะยานไปบนอากาศไปผ่าเรือรบของกองทัพเรือขาดเป็นสองท่อน จนค่อย ๆจมลงสู่ท้องทะเล โชคดีที่มันเป็นเรือรบไม้ เศษซากไม้ยังคงรอยอยู่ในทะเล ส่วนทหารของกองทัพเรือต่างก็พากันว่ายไปเกาะเศษไม้นั้น พวกเขาทำได้เพียงมองดูแมรี่แล่นจากไปจนลับสายตาเท่านั้น

บนดาดฟ้าเรือแมรี่ ทาชิงิ นามิและคายะมองไปที่รอนที่กำลังเก็บดาบเข้าฝักอย่างช้า ๆด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาต่างก็ไม่มีใครพูดออกมาได้เลยสักคนเดียว!