บทที่28
“คุณรอนคะ พี่สาวคนนี้น่าสงสารจัง เราจะปล่อยเธอไปใช่ไหมคะ?”
ที่ถนน รอนเดินนำหน้าโดยเอามือไพล่หลัง ส่วนข้างหลังเขาก็มีนามิที่ถูกจับมาเดินตามหลัง พอเธอได้ยินเสียงของคายะ เธอก็ประทับใจ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขอร้องรอนด้วยเช่นเดียวกัน
รอนหยุดเดินแล้วหันกลับมามองนามิผู้ไร้เดียงสา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ทันที มุมปากของเธอยกยิ้มสูง นามิคนนี้เป็นผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดไม่น้อย แม้ว่าชีวิตของเธอจะน่าสังเวชก็ตาม
ตั้งแต่เด็กเธอไม่มีพ่อกับแม่ ใช้ชีวิตด้วยการเก็บขยะไปวัน ๆแล้วก็ถูกคนอื่นทำร้ายข้างถนนทุกวัน ตัวเธอสามารถทำได้แค่การขโมยของและเงินเพื่อประทังชีวิตเท่านั้น
ประเด็นก็คือ คายะเชื่อสิ่งที่นามิเล่าให้ฟังจริง ๆ!
“อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเธอ!” รอนเหลือบมองใบหน้าสวยของนามิแล้วกล่าวว่า “เธอกล้าขโมยของจากฉัน มันไม่ง่ายเลยที่ฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”
“นี่… ฉันคืนเงินให้นายแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ!” นามิตีสีหน้าเศร้าและทำเป็นร้องไห้ “ฉันจะไม่ขโมยอะไรอีกแล้ว เชื่อฉันเถอะ”
รอนเมินเธอแล้วก้าวเดินต่อไป
คายะถอนหายใจแล้วปลอบนามิที่อยู่ข้างหลังชายหนุ่มต่อ “ไม่ต้องกลัวนะ คุณรอนเป้นคนดีมาก เมื่อเขาเบื่อเขาจะปล่อยคุณไปแน่นอน”
นามิไม่ได้กล่าวอะไรอีก ผู้ชายคนนี้ต้องคิดว่าเธอสวย เลยอยากจะจับตัวเธอเอาไว้ในครอบครองแน่ เธอจะไม่มีวันยอม
ต้องบอกเลยว่านามิเดาความคิดของรอนถูกจริง ๆ
รอนไปที่ร้านตัดเสื้อ ตรงไปหาเจ้าของร้านแล้วขอให้เขาทำธงโจรสลัดให้
เมื่อเจ้าของร้านได้ยินว่าเป็นธงโจรสลัด เจ้าของร้านก็ไม่กล้าพูดอะไรเลอะเทอะ และลงมือสร้างธงโจรสลัดให้กับเขา รอนมองไปที่หัวกะโหลกและดาบสีทองที่มีดอกกุหลาบพันกันยุ่งเหยิงบนธง เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
หลังจากให้เงินเจ้าของร้านแล้ว รอนก็รับธงโจรสลัดและจากไปพร้อมกับสองสาว
นามิเห็นธงโจรสลัดในมือรอน ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าซีด มันจบแล้ว ชายคนนี้เป็นโจรสลัดจริง ๆด้วย
พอพวกเขาช็อปปิ้งเสร็จ รอนก็พาสองสาวกลับไปที่เรือ
ทาชิงิที่ซื้อเสบียงจำนวนมากไปที่เรือ รอนและคนอื่น ๆก็กลับมาทันเวลาจังหวะเดียวกับที่คนส่งของออกไปพอดี
“ฮะ? นี่ืไปพาใครมาอีก?” ทาชิงิมองไปที่นามิแล้วถาม
“ขโมย!” รอนกล่าวเสียงเรียบ
นามิมองไปที่ทาชิงิด้วยท่าทางไร้เดียงสา สำหรับเธอ ไม่ว่าเธอจะแก้ตัวหรือไม่เธอก็จะถูกรอนจับเอาไว้ไม่ปล่อยอยู่ดี
“คุณทาชิงิคะ ฉันซื้อของมาเยอะเลย เห็นไหม?” คายะมอบขนมในมือเธอให้ทาชิงิ จากนั้นเธอก็คิดจะแบ่งมันให้กับนามิด้วย
“ขอบคุณ!” นามิกล่าวขอบคุณคายะอย่างสุภาพ
ที่นั่น รอนกระโดดเสากระโดงเรือแล้วแขวนธงโจรสลัดเอาไว้บนนั้น ซึ่งหลังจากที่ลงมาจากเสากระโดงเรือ รอนก็มองขึ้นไปเห็นธงเรือของเขาปลิวไสวตามสายลมและเขาก็พยักหน้าพึงพอใจ
“นี่คือธงโจรสลัดของเราเหรอ?” คายะมองดูธงที่กำลังโบกสะบัดแล้วถามออกมาอีก “กลุ่มโจรสลัดของเราชื่ออะไรคะ?”
“กลุ่มโจรสลัดดาบและกุหลาบ!” รอนยิ้มแล้วตอบกลับไป “ชื่อนี้เป็นไงบ้าง?”(Sword and Rose Pirate ช่วยผมคิดชื่อที คิดชื่อดี ๆไม่ออกหรือจะเอาแบบนี้ก็ได้ ลองเสนอกันมานะ)
“เป็นชื่อที่ดีค่ะ” คายะพยักหน้า
“ดาบและกุหลาบ” นามิหน้ามืดครึ้ม “ชื่อนี้มันธรรมดามาก...”
“เอ๋?” รอนมองไปที่เธอ นามิเปลี่ยนคำทันที “ชื่อนี้ดีมาก ดูมีอำนาจเหนือใคร!”
“อืม!” รอนยิ้มเยาะ
ทาชิงิไร้คำพูด มันเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับสำหรับเธอ เธอที่เคยเป็นทหารเรือจะให้จ่าเอกกองทัพเรือจะมายกย่องชื่อของกลุ่มโจรสลัด
“ตอนนี้เราก็เติมเสบียงของเราเสร็จแล้ว ออกเรือกันต่อเถอะ!”
รอนโบกมือแล้วสั่งการทันที
“เฮ้ นาย... นายปล่อยฉันไปเถอะ!” เมื่อนามิได้ยินเธอก็รีบตะโกน “ฉันไม่อยากตามนาย เงินทั้งหมดนั่นก็คืนให้นายไปแล้ว ปล่อยฉันไปนะ!”
“ไม่!” รอนพูดอย่างหนักแน่น “เธอขโมยเงินของฉันไป มันคือเรื่องจริง เพื่อเป็นการลงโทษ เธอจะต้องอยู่บนเรือสักพัก เมื่อฉันเห็นว่าบทลงโทษเพียงพอแล้ว ฉันจะปล่อยเธอไปเอง”
เมื่อนามิได้ยินแบบนี้ เธอเลยมองค้อนรอนและจ้องเขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
“อะไร? ต้องการขัดขืน?” รอนมองไปที่นามิแล้วยิ้ม “ฉันบอกเธอไม่ก่อนนะ ฉันเป็นโจรสลัดค่าหัวสามสิบล้านเบรี ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการต่อสู้ แค่เธออยากจะหนีให้พ้นสายตาฉันมันก็ยากแล้ว... เธอรีบไปทำงาน ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีอาหารกิน”
“ยังจะให้ฉันทำงานด้วย?” นามิบ่น “ฉันไม่อยากทำ!”
“อย่างนั้นก็ทนหิวไปเถอะ” รอนหัวเราะ เขาไม่สนใจเธออีก เขาจากไปพร้อมกับพาทั้งทาชิงิและคายะไปด้วย พวกเขาคุมแมรี่ให้ออกจากท่าและออกเรือไปยังทะเลอีกครั้ง
“ไอ้บ้าเอ๊ย...” นามิบ่นและแตะท้องของเธอ ‘ฉันหิว ฉันคงต้องทำเป็นเชื่อฟังหมอนั่นไปก่อนแล้วค่อยหาโอกาสหนีทีหลัง’
เพราะแบบนั้น นามิจึงต้องกลายมาเป็นสมาชิกของเรือแมรี่ชั่วคราว เพื่อที่เธอจะได้อาหารกินให้อิ่มท้อง!
