บทที่26

โกอิ้งแมรี่เดิมทีตามเนื้อเรื่องแล้วจะเป็นเรือของกลุ่มหมวกฟาง แต่ตอนนี้ รอนได้ชิงเอาเรือลำนี้ไปเป็นของตัวเองเรียบร้อย

บนทะเล ตรงท่าเรือที่ใชข้เทียบท่า

รอนเดินไปที่หัวเรือพร้อมกับสองสาว

“แม่คะ พ่อคะ กลับไปเถอะค่ะ” คายะยืนที่หัวเรือแล้วตะโกน “พ่อกับแม่ดูแลตัวเองด้วยนะค้าาาา!”

รอนยินอยู่ข้าง ๆโดยไม่พูดอะไร ใบหน้าของเขาเฉยเมย

ทาชิงิถือดาบอยู่ในมือแล้วมองรอนด้วยความสงสัย ผู้ชายคนนี้เย็นชาขนาดนี้เลยเหรอ?

“คายะ ดูแลตัวเองด้วยนะ!” บนท่าเรือ พ่อแม่ของคายะตะโกนเสียงดัง ไม่มีร่องรอยความอ่อนแอในร่างกายพวกเขา โรคของพวกเขาหายขาดแล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับร่างกายตัวเอง ตอนนี้พวกเขากำลังดูลูกสาวของตัวเองจากไปอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาน้ำตาไหลเป็นสาย

“หนูจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะพ่อ แม่!” คายะตะโกนกลับไป แล้วยกแขนข้างหนึ่งขึ้นเช็ดน้ำตา

โกอิ้งแมรี่ แล่นออกจากชายฝั่งของเกาะอย่างช้า ๆ เกาะค่อย ๆเล็กลงเรื่อย ๆ ดวงตาของคายะเต็มไปด้วยความโหยหาและไม่เต็มใจ

“เอาล่ะ” รอนพูดกับหญิงสาว “การบ้านของเธอวันนี้ยังไม่เสร็จ รีบไปอ่านหนังสือเถอะ”

“อื้ม!” คายะเบนสายตาไปมองรอนแล้วตอบกลับ ‘คุณรอนก็ยังไม่สนใจอะไรเช่นเดิม ฉันจะต้องรีบเรียนให้เสร็จแล้วรีบกลับไปหาพ่อกับแม่เร็ว ๆ’

เมื่อคายะเข้าไปในห้องโดยสาร รอนก็ถอนหายใจแล้วไม่พุดอะไรอีก

“นาย...” ทาชิงิซึ่งอยู่ไม่ไกลมองรอน เธอขยับปากถามอีกฝ่าย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย “นายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่?”

“เธอเรียนรู้วิชาชักดาบได้สำเร็จแล้วเหรอ?” รอนถามสวนกลับ

“ยัง ยังเลย” มุมปากของทาชิงิกระตุก เธอเค้นเสียงตอบอีกฝ่ายไป

“แล้วเธอไม่ไปฝึกเหรอ?”

“นาย...” ทาชิงิมองค้อนเขา พอเธอใจเย็นลงเธอก็ถอนหายใจ “เฮ้อ... นายก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายขนาดนั้นนะ”

“เฮ้” รอนกรอกตาอย่างช่วยไม่ได้ “เธอยังอยากเรียนวิชาอยู่หรือเปล่า ห้ามทำคอตก รีบเงยหน้าขึ้นเดี๋ยวนี้”

“นายเป็นอาจารย์ที่ดีนะรอน!” ทาชิงิเชิดหน้าขึ้นตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วหันหลังกลับไป แต่เมื่อรอนเห็นไหล่ของเธอสั่นเล็ก ๆก็รู้ได้ว่าเธอกำลังกลั้นขำ

“นี่... นี่เธอแสดงอารมณ์ออกมานิดหน่อยแล้วสินะ” รอนแตะคางตัวเองและมองร่างของทาชิงิที่เดินจากไป เขาเริ่มสงสัยในตัวเองว่าตัวเขาตามใจเธอมากเกินไปหรือเปล่า ดูเหมือนว่าถ้าจะฝึกผู้หญิงคนนั้นให้กลายเป็นนักดาบหญิงอันดับหนึ่ง เขาจะต้องพยายามอย่างหนักต่อไป

รอนยืนอยู่บนโกอิ้งแมรี่ และปลายทางต่อไปของเขาก็คือ... การฝ่าเข้าไปในแกรนด์ไลน์

รอนกำลังยืนอยู่บนหัวของแมรี่ ตรงหัวเรือที่เป็นแกะ สายตามองทอดออกไปยังทะเลอันสวยงาม ในหัวใจของเขากำลังคิดถึงสาวสวยในการเดินทางครั้งยิ่งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้

“อืม...  หลังจากที่เข้าแกรนด์ไลน์ ตามเนื้อเรื่องแล้ว ผู้หญิงคนแรกที่เจอก็น่าจะเป็นองค์หญิงวีวี่ เจ้าหญิงที่ทั้งอ่อนโยนและเข้มแข็ง จากนั้นก็โรบิน แต่มันยังเร็วไปที่จะคิดถึงเรื่องนี้ ก่อนหน้านั้น ฉันต้องไปทำลายโซ่ที่พันธนาการนามิที่น่ารักและเซ็กซี่ก่อนดีกว่า... นามิจัง ฉันกำลังไปหาแล้วนะ!”

แม่รี่มุ่งหน้าฝ่าคลื่นบนมหาสมุทรไปเรื่อย ๆ

ผ่านไปสิบวัน พวกเขาก็มาถึงเกาะแห่งหนึ่ง

“รอน เสบียงบนเรือกำลังจะหมด เราจำเป็นต้องเติมให้เต็มนะ” ทาชิงิเดินเข้ามารอนแล้วกล่าวกับเขา ในฐานะพันจ่าเอกกองทัพเรือ เธอจึงมีพื้นฐานการเดินเรือค่อนข้างดี และตอนนี้อาหารและน้ำบนเรือถูกใช้ไปจนเกือบหมดแล้ว เธอต้องเตือนกัปตันที่โง่เขลาของเธอ

“ยังต้องให้เธอเตือนเรื่องนี้อีกเหรอ?” รอนมองหน้าเธอ “ฉันรู้อยู่แล้ว และฉันก็จะลงจากเรือกับเธอ เธอมีหน้าที่ในการเติมเสบียงอาหารและน้ำ รู้ไหม?”

“ก็ได้!”

ทาชิงิมองรอนด้วยสายตาเกลียดชัง ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้คนอื่นโกรธ จริง ๆแล้วเขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเรื่องพื้นฐานเลย น่าโมโหจริง ๆ ‘กองทัพเรือ รีบมาช่วยฉันจากผู้ชายคนนี้สักทีเถอะ’

น่าเสียดายที่กองทัพเรือไม่ได้ยินเสียงอธิษฐานของเธอ ในตอนนั้นเองเรือก็เข้าเทียบท่าแล้ว

รอนกระโดดลงจากเรือกับสองสาวแล้วมุ่งหน้าเข้าไปในเกาะ

เกาะนี้เป็นเกาะที่ดูเงียบสงบ ผู้คนบนเกาะอยู่กับอย่างสบาย ไม่กังวลที่เห็นคนแปลกหน้าเทียบท่า พวกเขามองไปทางพวกรอนสามคน แน่นอนว่าเรื่องที่ผู้คนไม่แตกตื่น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขามีกันเพียงสามคนด้วย หากเป็นโจรสลัดกลุ่มใหญ่ก็คงไม่มีใครเฉยเมยเช่นนี้ อย่างน้อย ๆตอนนี้ก็ไม่มีธงโจรสลัดอยู่บนเรือพวกเขา

“ทาชิงิ อย่าคิดหนีนะเด็ดขาดนะ... ตอนนี้ฉันจะมอบเงินให้กับเธอแล้วก็ฝากด้วยล่ะ” รอนมองอีกฝ่ายแล้วเดินจากไปพร้อมกับคายะที่ปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก

“คุณทาชิงิคะ เหนื่อยหน่อยนะคะ” คายะทำสีหน้าน่ารักใส่ทาชิงิแล้วรีบวิ่งตามรอนไปติด ๆ เธอดูร้านค้าทั้งสองฝั่งอย่างตื่นตาตื่นใจ

“พวกนี้นี่...” ทาชิงิมองดูรอนและคายะจากไป เธอกัดฟันแน่นแล้วกระทืบเท้า “เขาไม่กังวลว่าฉันจะหนีออกจากเรือเขาหรือไงนะ!”

หลังจากคิดแล้ว ทาชิงิก็ยอมแพ้ เธออยู่คนเดียว มันยากที่จะควบคุมเรือแล้วหนีไป แม้ว่าเธอจะฆ่ารอนได้ มันก็ยากที่จะเอาชีวิตรอดบนท้องทะเลที่กว้างใหญ่ “เขามอบเงินหลายหมื่นเบรีให้ฉันเหรอ?”

ทาชิงิมองดูเงินค่าซื้อของที่รอนมอบให้เธอ แล้วก็ตกใจเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้นเป็นคนไร้สมองหรือ?

“ไม่สิ... หมอนั่นจะต้องทดสอบฉันอยู่แน่ เหมือนกับบนเรือสินค้าครั้งก่อน ถ้าฉันพยายามหนี เขาคงจะตามล่าฉันแน่” ใบหน้าของทาชิงิเปลี่ยนสี หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่า “ฉันต้องไม่โดนหลอก นายไม่มีทางเอาเปรียบฉันได้หรอก...”