ตอนที่แล้วบทที่ 24 ศักยภาพที่พุ่งทะยานของอาโป!
ทั้งหมดรายชื่อตอน

บทที่ 25 เยี่ยมจูหวู่!


บทที่ 25 เยี่ยมจูหวู่!

   วันรุ่งขึ้นหลังจากการใช้ "หัวใจแห่งศิลปะการต่อสู้" สำหรับอาโปนั้นช่วงนี้นับเป็นวันหยุดยาวหนึ่งสัปดาห์

   เหตุผลที่เฉินเหวินเลือกช่วงเวลานี้คือ เพื่อให้เวลาอาโปรักษาอาการบาดเจ็บ และเผื่อเวลาให้มันได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้

   สิ่งที่ทำให้เฉินเหวิน มีความสุขก็คือเมื่ออาโปมีความเปลี่ยนแปลง แต่ทว่า....มันยังต้องรักษาอาการบาดเจ็บทางร่างกายอีกสักพัก ซึ่งสิ่งที่เขาโหยหาคือการเป็น "อัจฉริยะแห่งศิลปะการต่อสู้ที่ไม่เหมือนใคร"นั่นเอง

   ดังนั้น เฉินเหวินเพียงต้องการใช้วันหยุดยาวนี้เพื่อเป็นการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ให้กับอาโป

ด้วยอิทธิพลของ Beastmaster Chen Fan ในตำนานและการออกอากาศยอดนิยมของ "The Beastmaster Who Knows Martial Arts" ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โรงยิมศิลปะการต่อสู้โบราณได้เปิดขึ้นในสถานที่ต่างๆ เพื่อสอนศิลปะการต่อสู้ของบีสมาสเตอร์ และสัตว์อสูร

  เฉินเหวินวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากวันหยุดยาวเจ็ดวันเพื่อลงทะเบียนให้มันในคอร์ทระยะสั้น ทดลองก่อนและดูว่า "หัวใจของศิลปะการต่อสู้" ของมันนั้นมีทักษะสักเพียงใด

   เช้าของอีกวัน! เขาตัดสินใจเดินทางไปหาจูหวู่ที่โรงเพาะพันธุ์

   ณ โรงเพาะพันธุ์สัตว์ในห้องปฏิบัติการ

   "ตกลง!"

  หลังจากเสียงของจูหวู่ประกาศจบ เฉินเหวิน ก็ยื่นมือออกไปเพื่อยกอาโป ออกจากเครื่องเอ็กซเรย์

  เฉินเหวินลูบหัวของมันแล้วกระซิบกับมันสองครั้ง และปล่อยให้มันลงไปที่พื้นเพื่อเดินเล่นรอบๆ

  อาโปพยักหน้าและวิ่งออกไปด้วยขาอันสั้นเหมือนเด็ก

   แน่นอนมันกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานเหมือนได้กลับมาบ้านเก่าอีกครั้ง

  เนื่องจากตอนนี้ิอาโปได้รับบาดเจ็บที่ขาทำให้กระดูกหักจึงมันให้มันเดินได้ไม่ถนัดนัก

   อย่างไรก็ตาม หลังจากปลุกพรสวรรค์ "หัวใจแห่งศิลปะการต่อสู้" แล้ว แม้ว่าการเดินจะยังไม่สะดวกอยู่สักหน่อย และมันก็สามารถวิ่งเหยาะๆ ได้แล้ว

  จูหวู่ไม่ได้สนใจอาโปที่กำลังเดินเล่นอยู่รอบ ๆ แต่ทว่า.......เขากลับจ้องมองดูภาพโครงกระดูกของอาโปในคอมพิวเตอร์ด้วยความประหลาดใจ

   "ทำไม? โครงกระดูกของสัตว์อสูรกินเหล็กไม่ควรเป็นแบบนี้!"

   ขณะที่พูดกับตัวเอง จูหวู่ซูมเข้าและออกจากภาพถ่ายโครงกระดูกของอาโปในคอมพิวเตอร์อย่างสงสัย

   หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาเปรียบเทียบภาพถ่ายโครงกระดูกมนุษย์กับภาพถ่ายโครงกระดูกของอาโปก่อนหน้านี้ และในไม่ช้าก็ค้นพบความผิดปกติ!

   "กระดูกของมันดูเหมือนจะค่อนข้างคล้ายกับกระดูกมนุษย์ แต่ก็ยังมีลักษณะของกระดูกของสัตว์อสูรกินเหล็กอยู่ ซึ่งแปลกยิ่งนัก..."

   ขณะที่เขาพูดจูหวู่ ก็เปลี่ยนสายตาไปที่เฉินเหวิน.....

  เฉินเหวินจับหัวของเขาและพูดว่า: "สิ่งที่เกิดขึ้นนี้เกี่ยวข้องกับพรสวรรค์ของผมในการควบคุมสัตว์อสูร คือ..ผม...."

"โอเคผมเข้าใจละ!"จูหวู่ตอบ

  จูหวู่ยุติความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที ในฐานะบีสมาสเตอร์ เขารู้ถึงความละเอียดอ่อนของหัวข้อนี้ดี

  แม้ว่าเขาจะไม่ได้ถามต่อ แต่เขาก็ยังยิ้มเมื่อเขาดูข้อมูลที่วัดได้จากอาโป

“ผมไม่คิดว่าคุณจะฝึกสัตว์อสูรกินเหล็กได้ดีขนาดนี้ เมื่อเทียบกับสัตว์อสูรกินเหล็กในระดับเดียวกัน สถิติของมันก็ดีมาก มันมีร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้น และความเร็วของมัน และปฏิกิริยาก็ดีขึ้นมาก

   เมื่อพิจารณาจากคุณภาพโดยรวมแล้ว มันไม่ได้แย่ไปกว่าสัตว์หายากที่มีศักยภาพพิเศษในระดับเดียวกัน!

  เป็นไปได้ไหมว่าพรสวรรค์ในการควบคุมสัตว์อสูรของคุณสามารถปรับปรุงคุณสมบัติของสัตว์อสูรได้!?…”

   ในขณะที่เขาพูด เขาส่ายหัวอีกครั้งและพูดว่า "ผมไม่ควรถามคำถามมากกว่านี้ คุณยังคงต้องฝึกฝนสัตว์อสูรกินเหล็กต่อไป"

   "ผมจะ......" เฉินเหวินกล่าว

   “งั้นยังมีเรื่องจะถามคุณอีก...”

   จากนั้นจูหวู่ได้สอบถามรายละเอียดเกี่ยวกับการฝึกและการกินอาหารของอาโป ในเดือนที่ผ่านมา

   จากนั้นในฐานะบีสมาสเตอร์ เขาให้คำแนะนำบางอย่างแก่เฉินเหวิน เกี่ยวกับอาหารและการฝึก....

  หลังจากใช้ "หัวใจของการฝึกศิลปะการต่อสู้" กับอาโป คุณภาพโดยรวมของมันก็ดีขึ้น และโภชนาการที่มันต้องการก็เปลี่ยนไปด้วย แผนการให้อาหารก่อนหน้านี้สำหรับลูกหมีธรรมดาไม่เหมาะกับมันอีกต่อไปแล้ว

  จูหวู่ ปรับสูตรใหม่สองสูตร จากนั้นกล่าวว่า: "สูตรเดิมนั้นคุ้มค่ากว่า และสูตรหลังสามารถวางรากฐานที่ดีกว่าสำหรับสัตว์อสูรกินเหล็ก คุณสามารถเลือกได้ตามสถานการณ์"

   หลังจากรับสูตรที่เขียนโดยจูหวู่ บนกระดาษสีขาวแล้วเฉินเหวิน ก็กล่าวอย่างเคร่งขรึม: "ขอบคุณครับครูจูหวู่!"

  จูหวู่โบกมือและพูดว่า: "ผมบอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ แค่เราร่วมมือกันพัฒนาศักยภาพของสัตว์อสูรกินเหล็กให้ดีขึ้นก็เพียงพอแล้ว และผมหวังว่าคุณจะฝึกสัตว์อสูรกินเหล็กได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ"

  เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินเหวินพยักหน้าแล้วพูดว่า: "เอ่อ...แต่ครูครับตอนนี้ ผมต้องการความช่วยเหลือจากครูจริงๆครับ"

   "เกิดอะไรขึ้น?" จูหวู่ถามอย่างอยากรู้

  เฉินเหวิน: "คือมันเป็นแบบนี้ครับ ผมคิดว่าอาโปมันไม่มีความโดเด่นและไม่มีทักษะของเผ่าพันธุ์ และเป็นการยากที่จะชนะเมื่อต่อสู้กับสัตว์อสูรตัวอื่น"

   อาจจะใช่ที่ทั้งอาโป และฉันชอบดู "The Beast Master Who Knows Martial Arts"เฉินเหวินคิด

   เมื่อนึกถึงประสบการณ์ของบีสมาสเตอร์ในตำนาน เฉินเหวินต้องการหาโรงยิมสำหรับสอนศิลปะการต่อสู้โบราณที่เชื่อถือได้ให้กับมัน เพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่ขอสู้โบราณที่แท้จริง "

   "เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ อืมมมม...ความคิดของคุณดีมาก!"

   จูหวู่ ชมเชยแล้วพูดว่า: "คุณต้องการให้ผมแนะนำโรงยิมที่สอนศิลปะการต่อสู้ให้คุณมั้ย!?"

   "ดีครับ!" เฉินเหวินพยักหน้าและพูดว่า "มีโรงยิมที่สอนศิลปะการต่อสู้โบราณหลายแห่ง แต่หลายแห่งถูกรื้อถอนแล้ว..."

  และโรงเรียนที่ว่านี้ที่ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด และเฉินเหวินไม่สามารถแยกแยะว่าที่ไหนดีและมีคุณภาพ.....

  เดิมทีเขาวางแผนที่จะตรวจสอบแต่ละสถานที่แต่ตอนนี้จูหวู่ อยู่ที่นี่ เขาแค่ถาม บางทีเขาก็อาจจะ สามารถให้คำแนะนำที่ดีแก่เฉินเหวินได้

   "คุณพูดถูก มีโรงเรียนศิลปะการต่อสู้โบราณแห่งหนึ่งที่ใช้ชื่อ Gu Wu !"

  หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จูหวู่ ก็พูดว่า: "ผมพอจะรู้จักโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้โบราณอยู่ที่นึง.. ดูเหมือนว่าจะเป็นที่

ชิงเหอ ซิงอี้ บ๊อกซิ่ง ยิม แม้ว่าเจ้าของโรงยิมจะเป็นเพียงบีสมาสเตอร์แต่เขาก็มีพื้นฐานมาจาก ศิลปะการต่อสู้โบราณ....!"

  ครั้งหนึ่งผมเคยไปสถานที่แห่งนี้ และพบว่ามีสัตว์อสูรไม่กี่ตัวที่เรียนรู้ด้วนเส้นขนได้ "

   “เรียนรู้ด้วนเส้นขน?” เฉินเหวินขมวดคิ้ว

จูหวู่พูด: "คุณเรียนรู้ได้ง่ายมากเมื่อคุณเป็นนักศิลปะการต่อสู้โบราณ ท้ายที่สุด ศิลปะการต่อสู้โบราณเป็นทักษะของมนุษย์ และเป็นเรื่องยากสำหรับสัตว์อสูรที่จะเรียนรู้หลังจากทักษะปรับปรุงแล้ว มันมีพลังมากอยู่แล้วที่จะสามารถ เรียนรู้ด้วยเส้นขนสัตว์ และนี่เป็นเพราะ

ฉิงยี่ฉวนที่เลียนแบบพฤติกรรมของพวกมันได้"

  คำอธิบายของจูหวู่ทำให้เฉินเหวิน เข้าใจในทันทีว่าศิลปะการต่อสู้โบราณที่ออกแบบมาเป็นพิเศษตามร่างกายมนุษย์สามารถเรียนรู้ได้โดยสัตว์อสูรที่เลี้ยง ซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับพวกมัน

   “อย่างไรก็ตาม อาโปไม่ได้เป็นเช่นนั้น!”

  ศิลปะการต่อสู้โบราณ เชื่อว่าความยากลำบากเหล่านี้จะไม่ขัดขวางในการปลุก "หัวใจแห่งศิลปะการต่อสู้" ของเขาได้

   จูหวู่คิดถึงรูปร่างกระดูกของอาโป และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "บางทีเจ้าแพนด้ากินเหล็กนี้อาจจะสามารถเรียนรู้บางอย่างได้เองได้"

   “งั้นผมจะนำคำพูดครูไปคิดดูแล้วกัน!”

   หลังจากพูดจบ เฉินเหวินกำลังจะจากไป...

  จูหวู่ ชะงักและพูดว่า: "เดี๋ยว! ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาผมได้ตลอดเวลานะครับ"

"ได้ครับครู!"เฉินเหวินกล่าว

   ขณะที่เขาพูด เฉินเหวินก็ออกจากห้องทดลองและออกไปข้างนอก....

  เมื่ิอเดินไปรอบ ๆ เฉินเหวินพบอาโป ซึ่งกำลังขุดดินอยู่ในพุ่มไม้....

  เฉินเหวินถามว่า "แอ๊ะ!นั่นนายกำลังทำอะไร"

   "อ๊า~~"

  อาโปใช้มือเช็ดสิ่งสกปรกบนปากของมันและชี้ไปที่หินหลากสีหลายก้อน...

  เฉินเหวินลูบหัวและชมเชย: "ดีมาก เอาละเดี๋ยวฉันจะเพิ่มอาหารมื้อค่ำให้ละกัน!"

  ในขณะที่เฉินเหวินผสมอาหารตามสูตรที่จูหวู่แนะนำ อาโปได้กลิ่นอาหารและด้วยความหิวโหยจึงรีบคว้าชามจากมือของเฉิน

เหวินทันที!

   “ตะกละอะไรอย่างนี้!”เฉินเหวินตะคอก

   ขณะที่พูด เฉินเหวินโยนก้อนหินบางส่วนลงในกระเป๋านักเรียนของเขา

   "ครูครับ.ผมเห็นว่ามีหินสีแปลก ๆอยู่รอบ ๆ ห้องทดลอง งั้นผมทำความสะอาดให้นะครับฝุนเยอะ แฮ่ๆ!"

   หลังจากตะโกนเสียงดัง เฉินเหวินก็วางอาโปไว้บนบ่า อุ้มแล้ววิ่งออกไปข้างนอก...

   จูหวู่ ได้ยินคำพูดนั้นและเดินออกจากห้องทดลอง มองไปที่พื้นกองหินที่เว้าแหว่งไป และส่ายหัวด้วยความตกตะลึง

   "ทำความสะอาดหรือหยิบอะไรไปกันแน่นะ....."จูหวู่คิด

   หินที่อาโปขุดขึ้นมานั้นมีพลังงวิญญาณซ่อนอยู่ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งยังห่างไกลจากการไปถึงระดับของวัตถุทางจิตวิญญาณ!

  โรงเพาะพันธุ์แห่งนี้มีหินชนิดนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกนัก เพราะมันมีอยู่ทั่วไป......

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด