บทที่ 25 เยี่ยมจูหวู่!
บทที่ 25 เยี่ยมจูหวู่!
วันรุ่งขึ้นหลังจากการใช้ "หัวใจแห่งศิลปะการต่อสู้" สำหรับอาโปนั้นช่วงนี้นับเป็นวันหยุดยาวหนึ่งสัปดาห์
เหตุผลที่เฉินเหวินเลือกช่วงเวลานี้คือ เพื่อให้เวลาอาโปรักษาอาการบาดเจ็บ และเผื่อเวลาให้มันได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้
สิ่งที่ทำให้เฉินเหวิน มีความสุขก็คือเมื่ออาโปมีความเปลี่ยนแปลง แต่ทว่า....มันยังต้องรักษาอาการบาดเจ็บทางร่างกายอีกสักพัก ซึ่งสิ่งที่เขาโหยหาคือการเป็น "อัจฉริยะแห่งศิลปะการต่อสู้ที่ไม่เหมือนใคร"นั่นเอง
ดังนั้น เฉินเหวินเพียงต้องการใช้วันหยุดยาวนี้เพื่อเป็นการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ให้กับอาโป
ด้วยอิทธิพลของ Beastmaster Chen Fan ในตำนานและการออกอากาศยอดนิยมของ "The Beastmaster Who Knows Martial Arts" ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โรงยิมศิลปะการต่อสู้โบราณได้เปิดขึ้นในสถานที่ต่างๆ เพื่อสอนศิลปะการต่อสู้ของบีสมาสเตอร์ และสัตว์อสูร
เฉินเหวินวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากวันหยุดยาวเจ็ดวันเพื่อลงทะเบียนให้มันในคอร์ทระยะสั้น ทดลองก่อนและดูว่า "หัวใจของศิลปะการต่อสู้" ของมันนั้นมีทักษะสักเพียงใด
เช้าของอีกวัน! เขาตัดสินใจเดินทางไปหาจูหวู่ที่โรงเพาะพันธุ์
ณ โรงเพาะพันธุ์สัตว์ในห้องปฏิบัติการ
"ตกลง!"
หลังจากเสียงของจูหวู่ประกาศจบ เฉินเหวิน ก็ยื่นมือออกไปเพื่อยกอาโป ออกจากเครื่องเอ็กซเรย์
เฉินเหวินลูบหัวของมันแล้วกระซิบกับมันสองครั้ง และปล่อยให้มันลงไปที่พื้นเพื่อเดินเล่นรอบๆ
อาโปพยักหน้าและวิ่งออกไปด้วยขาอันสั้นเหมือนเด็ก
แน่นอนมันกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานเหมือนได้กลับมาบ้านเก่าอีกครั้ง
เนื่องจากตอนนี้ิอาโปได้รับบาดเจ็บที่ขาทำให้กระดูกหักจึงมันให้มันเดินได้ไม่ถนัดนัก
อย่างไรก็ตาม หลังจากปลุกพรสวรรค์ "หัวใจแห่งศิลปะการต่อสู้" แล้ว แม้ว่าการเดินจะยังไม่สะดวกอยู่สักหน่อย และมันก็สามารถวิ่งเหยาะๆ ได้แล้ว
จูหวู่ไม่ได้สนใจอาโปที่กำลังเดินเล่นอยู่รอบ ๆ แต่ทว่า.......เขากลับจ้องมองดูภาพโครงกระดูกของอาโปในคอมพิวเตอร์ด้วยความประหลาดใจ
"ทำไม? โครงกระดูกของสัตว์อสูรกินเหล็กไม่ควรเป็นแบบนี้!"
ขณะที่พูดกับตัวเอง จูหวู่ซูมเข้าและออกจากภาพถ่ายโครงกระดูกของอาโปในคอมพิวเตอร์อย่างสงสัย
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาเปรียบเทียบภาพถ่ายโครงกระดูกมนุษย์กับภาพถ่ายโครงกระดูกของอาโปก่อนหน้านี้ และในไม่ช้าก็ค้นพบความผิดปกติ!
"กระดูกของมันดูเหมือนจะค่อนข้างคล้ายกับกระดูกมนุษย์ แต่ก็ยังมีลักษณะของกระดูกของสัตว์อสูรกินเหล็กอยู่ ซึ่งแปลกยิ่งนัก..."
ขณะที่เขาพูดจูหวู่ ก็เปลี่ยนสายตาไปที่เฉินเหวิน.....
เฉินเหวินจับหัวของเขาและพูดว่า: "สิ่งที่เกิดขึ้นนี้เกี่ยวข้องกับพรสวรรค์ของผมในการควบคุมสัตว์อสูร คือ..ผม...."
"โอเคผมเข้าใจละ!"จูหวู่ตอบ
จูหวู่ยุติความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที ในฐานะบีสมาสเตอร์ เขารู้ถึงความละเอียดอ่อนของหัวข้อนี้ดี
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ถามต่อ แต่เขาก็ยังยิ้มเมื่อเขาดูข้อมูลที่วัดได้จากอาโป
“ผมไม่คิดว่าคุณจะฝึกสัตว์อสูรกินเหล็กได้ดีขนาดนี้ เมื่อเทียบกับสัตว์อสูรกินเหล็กในระดับเดียวกัน สถิติของมันก็ดีมาก มันมีร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้น และความเร็วของมัน และปฏิกิริยาก็ดีขึ้นมาก
เมื่อพิจารณาจากคุณภาพโดยรวมแล้ว มันไม่ได้แย่ไปกว่าสัตว์หายากที่มีศักยภาพพิเศษในระดับเดียวกัน!
เป็นไปได้ไหมว่าพรสวรรค์ในการควบคุมสัตว์อสูรของคุณสามารถปรับปรุงคุณสมบัติของสัตว์อสูรได้!?…”
ในขณะที่เขาพูด เขาส่ายหัวอีกครั้งและพูดว่า "ผมไม่ควรถามคำถามมากกว่านี้ คุณยังคงต้องฝึกฝนสัตว์อสูรกินเหล็กต่อไป"
"ผมจะ......" เฉินเหวินกล่าว
“งั้นยังมีเรื่องจะถามคุณอีก...”
จากนั้นจูหวู่ได้สอบถามรายละเอียดเกี่ยวกับการฝึกและการกินอาหารของอาโป ในเดือนที่ผ่านมา
จากนั้นในฐานะบีสมาสเตอร์ เขาให้คำแนะนำบางอย่างแก่เฉินเหวิน เกี่ยวกับอาหารและการฝึก....
หลังจากใช้ "หัวใจของการฝึกศิลปะการต่อสู้" กับอาโป คุณภาพโดยรวมของมันก็ดีขึ้น และโภชนาการที่มันต้องการก็เปลี่ยนไปด้วย แผนการให้อาหารก่อนหน้านี้สำหรับลูกหมีธรรมดาไม่เหมาะกับมันอีกต่อไปแล้ว
จูหวู่ ปรับสูตรใหม่สองสูตร จากนั้นกล่าวว่า: "สูตรเดิมนั้นคุ้มค่ากว่า และสูตรหลังสามารถวางรากฐานที่ดีกว่าสำหรับสัตว์อสูรกินเหล็ก คุณสามารถเลือกได้ตามสถานการณ์"
หลังจากรับสูตรที่เขียนโดยจูหวู่ บนกระดาษสีขาวแล้วเฉินเหวิน ก็กล่าวอย่างเคร่งขรึม: "ขอบคุณครับครูจูหวู่!"
จูหวู่โบกมือและพูดว่า: "ผมบอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ แค่เราร่วมมือกันพัฒนาศักยภาพของสัตว์อสูรกินเหล็กให้ดีขึ้นก็เพียงพอแล้ว และผมหวังว่าคุณจะฝึกสัตว์อสูรกินเหล็กได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินเหวินพยักหน้าแล้วพูดว่า: "เอ่อ...แต่ครูครับตอนนี้ ผมต้องการความช่วยเหลือจากครูจริงๆครับ"
"เกิดอะไรขึ้น?" จูหวู่ถามอย่างอยากรู้
เฉินเหวิน: "คือมันเป็นแบบนี้ครับ ผมคิดว่าอาโปมันไม่มีความโดเด่นและไม่มีทักษะของเผ่าพันธุ์ และเป็นการยากที่จะชนะเมื่อต่อสู้กับสัตว์อสูรตัวอื่น"
อาจจะใช่ที่ทั้งอาโป และฉันชอบดู "The Beast Master Who Knows Martial Arts"เฉินเหวินคิด
เมื่อนึกถึงประสบการณ์ของบีสมาสเตอร์ในตำนาน เฉินเหวินต้องการหาโรงยิมสำหรับสอนศิลปะการต่อสู้โบราณที่เชื่อถือได้ให้กับมัน เพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่ขอสู้โบราณที่แท้จริง "
"เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ อืมมมม...ความคิดของคุณดีมาก!"
จูหวู่ ชมเชยแล้วพูดว่า: "คุณต้องการให้ผมแนะนำโรงยิมที่สอนศิลปะการต่อสู้ให้คุณมั้ย!?"
"ดีครับ!" เฉินเหวินพยักหน้าและพูดว่า "มีโรงยิมที่สอนศิลปะการต่อสู้โบราณหลายแห่ง แต่หลายแห่งถูกรื้อถอนแล้ว..."
และโรงเรียนที่ว่านี้ที่ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด และเฉินเหวินไม่สามารถแยกแยะว่าที่ไหนดีและมีคุณภาพ.....
เดิมทีเขาวางแผนที่จะตรวจสอบแต่ละสถานที่แต่ตอนนี้จูหวู่ อยู่ที่นี่ เขาแค่ถาม บางทีเขาก็อาจจะ สามารถให้คำแนะนำที่ดีแก่เฉินเหวินได้
"คุณพูดถูก มีโรงเรียนศิลปะการต่อสู้โบราณแห่งหนึ่งที่ใช้ชื่อ Gu Wu !"
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จูหวู่ ก็พูดว่า: "ผมพอจะรู้จักโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้โบราณอยู่ที่นึง.. ดูเหมือนว่าจะเป็นที่
ชิงเหอ ซิงอี้ บ๊อกซิ่ง ยิม แม้ว่าเจ้าของโรงยิมจะเป็นเพียงบีสมาสเตอร์แต่เขาก็มีพื้นฐานมาจาก ศิลปะการต่อสู้โบราณ....!"
ครั้งหนึ่งผมเคยไปสถานที่แห่งนี้ และพบว่ามีสัตว์อสูรไม่กี่ตัวที่เรียนรู้ด้วนเส้นขนได้ "
“เรียนรู้ด้วนเส้นขน?” เฉินเหวินขมวดคิ้ว
จูหวู่พูด: "คุณเรียนรู้ได้ง่ายมากเมื่อคุณเป็นนักศิลปะการต่อสู้โบราณ ท้ายที่สุด ศิลปะการต่อสู้โบราณเป็นทักษะของมนุษย์ และเป็นเรื่องยากสำหรับสัตว์อสูรที่จะเรียนรู้หลังจากทักษะปรับปรุงแล้ว มันมีพลังมากอยู่แล้วที่จะสามารถ เรียนรู้ด้วยเส้นขนสัตว์ และนี่เป็นเพราะ
ฉิงยี่ฉวนที่เลียนแบบพฤติกรรมของพวกมันได้"
คำอธิบายของจูหวู่ทำให้เฉินเหวิน เข้าใจในทันทีว่าศิลปะการต่อสู้โบราณที่ออกแบบมาเป็นพิเศษตามร่างกายมนุษย์สามารถเรียนรู้ได้โดยสัตว์อสูรที่เลี้ยง ซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับพวกมัน
“อย่างไรก็ตาม อาโปไม่ได้เป็นเช่นนั้น!”
ศิลปะการต่อสู้โบราณ เชื่อว่าความยากลำบากเหล่านี้จะไม่ขัดขวางในการปลุก "หัวใจแห่งศิลปะการต่อสู้" ของเขาได้
จูหวู่คิดถึงรูปร่างกระดูกของอาโป และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "บางทีเจ้าแพนด้ากินเหล็กนี้อาจจะสามารถเรียนรู้บางอย่างได้เองได้"
“งั้นผมจะนำคำพูดครูไปคิดดูแล้วกัน!”
หลังจากพูดจบ เฉินเหวินกำลังจะจากไป...
จูหวู่ ชะงักและพูดว่า: "เดี๋ยว! ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาผมได้ตลอดเวลานะครับ"
"ได้ครับครู!"เฉินเหวินกล่าว
ขณะที่เขาพูด เฉินเหวินก็ออกจากห้องทดลองและออกไปข้างนอก....
เมื่ิอเดินไปรอบ ๆ เฉินเหวินพบอาโป ซึ่งกำลังขุดดินอยู่ในพุ่มไม้....
เฉินเหวินถามว่า "แอ๊ะ!นั่นนายกำลังทำอะไร"
"อ๊า~~"
อาโปใช้มือเช็ดสิ่งสกปรกบนปากของมันและชี้ไปที่หินหลากสีหลายก้อน...
เฉินเหวินลูบหัวและชมเชย: "ดีมาก เอาละเดี๋ยวฉันจะเพิ่มอาหารมื้อค่ำให้ละกัน!"
ในขณะที่เฉินเหวินผสมอาหารตามสูตรที่จูหวู่แนะนำ อาโปได้กลิ่นอาหารและด้วยความหิวโหยจึงรีบคว้าชามจากมือของเฉิน
เหวินทันที!
“ตะกละอะไรอย่างนี้!”เฉินเหวินตะคอก
ขณะที่พูด เฉินเหวินโยนก้อนหินบางส่วนลงในกระเป๋านักเรียนของเขา
"ครูครับ.ผมเห็นว่ามีหินสีแปลก ๆอยู่รอบ ๆ ห้องทดลอง งั้นผมทำความสะอาดให้นะครับฝุนเยอะ แฮ่ๆ!"
หลังจากตะโกนเสียงดัง เฉินเหวินก็วางอาโปไว้บนบ่า อุ้มแล้ววิ่งออกไปข้างนอก...
จูหวู่ ได้ยินคำพูดนั้นและเดินออกจากห้องทดลอง มองไปที่พื้นกองหินที่เว้าแหว่งไป และส่ายหัวด้วยความตกตะลึง
"ทำความสะอาดหรือหยิบอะไรไปกันแน่นะ....."จูหวู่คิด
หินที่อาโปขุดขึ้นมานั้นมีพลังงวิญญาณซ่อนอยู่ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งยังห่างไกลจากการไปถึงระดับของวัตถุทางจิตวิญญาณ!
โรงเพาะพันธุ์แห่งนี้มีหินชนิดนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกนัก เพราะมันมีอยู่ทั่วไป......
