ตอนที่ 29 : 【อาร์คเรย์】
ตอนที่ 29 : 【อาร์คเรย์】
ดันเจี้ยน ระดับ 9
บนชั้นนี้ใกล้กับชั้น 10 มีถ้ำมากมายและถนนสั้น ๆ เพดานสูงเกือบ 10 เมตร แสงฟอสฟอรัสเหมือนแสงแดดส่องลงมาจากด้านบนศีรษะเพื่อขับไล่ความมืด
ผนังสีไม้ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำและพื้นดินปกคลุมด้วยหญ้าสั้นกลายเป็นทุ่งหญ้าเล็ก ๆ ที่อาบด้วยแสงฟลูออเรสเซนต์จากเพดานทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในถิ่นทุรกันดารมากกว่าในถิ่นทุรกันดาร เขาวงกตใต้ดิน
จากมุมมองของภูมิประเทศและสภาพแวดล้อม สถานที่นี้แตกต่างจากทั้งแปดชั้นด้านบน แต่เมื่อเทียบกับภูมิประเทศและสภาพแวดล้อมแล้ว สัตว์ประหลาดที่ปรากฏที่นี่เป็นส่วนผสมของชั้นก่อนหน้านี้
ไม่มีมอนสเตอร์ประเภทใหม่บนชั้นนี้ แต่มอนสเตอร์ที่ปรากฏในชั้นก่อนหน้านี้นั้นแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นมอนสเตอร์เช่นโคโบลด์ ก็อบลิน และเงาสงครามทั้งหมดจะปรากฏตัวในท่าทางที่แข็งแกร่งขึ้น ขัดขวางแผนการที่จะไปชั้นแรก ชั้น นักผจญภัย ชั้น 10
ตัวอย่างเช่น ในขณะนี้ สัตว์ประหลาดสีแดงปรากฏตัวเป็นกลุ่มบนทุ่งหญ้านี้ โจมตีนักผจญภัยที่บุกเข้าไปในดินแดนของพวกเขา
มันเป็นมดที่มีลักษณะเกือบจะเหมือนกับมด ยกเว้นว่าทั้งตัวของมันเป็นสีแดงสด และขนาดของมันก็ใหญ่กว่ามาก
มดนักฆ่าปรากฏตัวจากชั้น 7 และหนึ่งในสัตว์ประหลาดที่รู้จักกันในนามนักฆ่าหน้าใหม่พร้อมกับเงาสงครามที่ปรากฏบนชั้น 6
มีกระดองแข็งและกรงเล็บทั้ง 4 ข้างที่พัฒนามาอย่างดีเรียกได้ว่าสุดยอดทั้งพลังโจมตีและพลังป้องกันยามคับขันยังสามารถส่งฟีโรโมนที่คนธรรมดาไม่สามารถตรวจจับได้ เรียกสหายของมัน , เป็นสัตว์ประหลาดหากิน
มันน่ากลัวยิ่งกว่าเงาสงคราม และนักผจญภัยทั่วไปก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันโดยตรง นับประสาอะไรกับการปิดล้อมด้วยฝูงชน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับกองทัพมดนักฆ่าที่ทำให้นักผจญภัยระดับล่างหวาดกลัว ริโกก็ขวางทางพวกเขาโดยปราศจากความกลัว
ข้างหลังเขา เสียงที่ชัดเจนราวกับเสียงนกร้องดังก้อง
"[ลูกศรแสงปลดปล่อย ก้านธนูทำจากไม้ศักดิ์สิทธิ์ ฉันคือเจ้าแห่งธนู]"
นี่คือบทสวด คาถาปลุกพลังเวทย์
"【หยุดนะ Goblin Archer】"
เรฟียาหลับตา ชูไม้เท้าขึ้น และวงเวทย์สีทองหนาๆ ปรากฏขึ้นบนพื้นใต้ฝ่าเท้าของเธอ ซึ่งกำลังหมุนอย่างช้าๆ
"[ผ่านมันไปคุณต้องพลาด]"
บนไม้เท้าที่เลฟียาเลี้ยงไว้ พลังเวทอันแพรวพราวกำลังหลอมรวมเป็นแสง
"[อาร์คเรย์]"
ในวินาทีถัดมา แสงสว่างที่รวมตัวกันบนไม้เท้าก็ถูกปล่อยออกมา
ลำแสงเวทมนตร์ขนาดมหึมาที่สามารถเรียกได้ว่าเป็น "ลำแสง" กลายเป็นส่วนโค้งของแสง และในขณะที่ไถพื้นดินของทุ่งหญ้า มันก็ระดมยิงมดสังหารที่เข้ามา
“ชิชิ!”
มดเพชฌฆาตดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอันตรายและรีบหยุดพุ่งเข้าใส่ แต่พวกมันก็ถูกลำแสงพุ่งตรงเข้ามา
ริโก เห็นด้วยตาของเขาเองว่าลำแสงขนาดใหญ่ที่ เลฟียา ปล่อยออกมากำลังหมุนวนอยู่กลางอากาศในขณะที่พุ่งเข้าหามดนักฆ่าอย่างต่อเนื่อง
มดเพชฌฆาตที่ถูกโจมตีอาจระเหยหายไปในแสงที่ส่องเข้ามา หรือส่วนหนึ่งของร่างกายของพวกมันถูกตัดออก และพวกมันไม่สามารถซ่อนตัวได้แม้ว่าพวกมันต้องการ
เวทมนตร์ของ เลฟียา คอยทำลายสัตว์ประหลาดและลดจำนวนศัตรู
“ชิชิ!”
มดเพชฌฆาตสองสามตัวที่ค่อนข้างใกล้ ราวกับว่าพวกมันถูกฆ่าเพื่อเอาชีวิตรอด รีบวิ่งไปหาริโกที่ขวางทางพร้อมกับกรีดร้องเสียดแทงหู
ด้วยประกายในดวงตาของริโก ในที่สุดร่างของเขาก็เคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ ก้าวไปข้างหน้าแทนที่จะถอยกลับ ก่อนที่มดนักฆ่าจะกระโจนเข้าใส่พวกมัน
"พฟฟ!"
แสงสีเงินสว่างวาบและดาบสั้นก็ตัดหัวของมดนักฆ่า
เมื่อมองอย่างระมัดระวัง ใบมีดของเรเปียร์ไม่ได้ตัดเปลือกแข็งของมดนักฆ่าโดยตรง แต่ตัดจากส่วนที่อ่อนแอของเปลือกแข็ง แล้วสับหัวของมดนักฆ่า
“ชิชิ!”
“ชิชิ!”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ มดเพชฌฆาตที่เหลืออีกสองตัวก็กรีดร้องด้วยความโกรธ ยกกรงเล็บที่ดุร้ายของพวกมัน และสะบัดดาบของริโก ออกไปโดยไม่ตั้งใจ
เมื่ออาวุธหลักกระเด็นออกไป ริโกไม่เพียงแต่ยังคงไม่ถูกรบกวน แต่ยังดึงกริชออกมาเป็นอาวุธรองอีกด้วย เขาหันไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีด้วยกรงเล็บของมดนักฆ่า แสงเย็นแทงเข้าไปในปากของมดนักฆ่า
"...!"
มดเพชฌฆาตต้องการกรีดร้อง แต่มันถูกแทงด้วยกริชในปาก ดังนั้นมันจึงทำได้เพียงกรีดร้องอย่างไม่ได้ยิน
ริโก เพิกเฉยต่อเสียงร่ำไห้ของสัตว์ประหลาดก่อนตาย บิดมือที่ถือกริช และหัวของมดนักฆ่าก็ถูกมันบดขยี้อย่างไร้ความปราณี เลือดกระเซ็นออกมาจำนวนมาก
“ชิ ชิ ชิ!”
มดเพชฌฆาตตัวสุดท้ายที่รอดตายเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี จึงยืดลำตัวท่อนบนให้ตรง และส่งเสียงเป็นจังหวะ
นี่คือการแสดงผาดโผนของมดเพชฌฆาตที่เรียกหาสหาย
น่าเสียดายที่ไม่มีสหายของมดนักฆ่าอยู่ใกล้ๆ
"พฟฟ!"
ริโก ตัดอย่างหมดจด และดาบก็ตัดร่างกายส่วนบนของมดนักฆ่าตัวสุดท้ายผ่านข้อต่อของร่างกาย ผ่ามดนักฆ่าออกเป็นสองท่อน
จากนั้นทุ่งหญ้าก็กลับมาสงบอีกครั้ง
"ที่เสร็จเรียบร้อย?"
เลฟียาซึ่งอยู่ด้านหลังวางไม้เท้าที่เธอถืออยู่ในมืออย่างกระวนกระวายใจ
“มันจบลงแล้ว” ริโกมองไปรอบ ๆ จากนั้นพยักหน้าและพูดว่า: “ไม่ควรมีสัตว์ประหลาดอยู่ในบริเวณใกล้เคียง”
"เยี่ยมมาก..." เรฟียาตบหน้าอกของเธออย่างมั่นใจ และเก็บขวดน้ำยาอายุวัฒนะที่เธอถืออยู่ในมือกลับเข้าไปในกระเป๋าเป้ของเธอ
"เป็นอย่างไรบ้าง คุณสบายดีไหม" เมื่อเห็นฉากนี้ริโก กล่าวว่า "คุณใช้เวทมนตร์ไปสองสามครั้งแล้ว"
"ไม่เป็นไร" เรฟียายิ้มอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า "ความกดดันที่ชั้นบนไม่มากเกินไป และฉันไม่จำเป็นต้องใช้พลังจิตมากเกินไปกับการใช้เวทมนตร์ ดังนั้นฉันจึงยังมีพลังจิตเหลืออยู่บ้าง"
ในโลกนี้ เชื้อเพลิงของเวทมนตร์ไม่ใช่พลังเวทมนตร์ที่เก็บไว้ใน <ประตู> แต่เป็นพลังทางจิตวิญญาณที่ยังไม่ได้รับการขัดเกลาให้เป็นพลังเวทมนตร์
การใช้เวทมนตร์ต้องใช้พลังจิต และยิ่งเวทมนตร์แข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องใช้พลังจิตมากเท่านั้น
ดังนั้น เพื่อรักษาพลังจิตให้เพียงพอทุกที่ทุกเวลาและมั่นใจว่าเธอสามารถใช้เวทมนตร์ได้ เลฟียายังคงถือน้ำอมฤตเวทมนตร์ไว้อย่างนั้น
เมื่อพลังจิตดูเหมือนจะอ่อนแอ เรฟียาจะรับน้ำอมฤตเวทมนตร์ทันที และใช้ผลของน้ำอมฤตเพื่อฟื้นฟูพลังจิตของเธอ
"คุณไม่มีความสามารถในการพัฒนาของ "พลังการรักษา" ที่สามารถฟื้นฟูพลังจิตได้โดยอัตโนมัติหรือ? "
ริโกถามคำถาม
"ไม่" เรฟียาส่ายหัวเร็วๆ และพูดว่า
"นั่นไม่ใช่ความสามารถพัฒนาที่ได้มาง่ายๆ ฉันได้ยินมาว่าเธอต้องใช้เวทมนตร์บ่อยๆ ซึ่งมักจะใช้พลังจิตมาก ในบรรดาคนที่ฉันรู้จัก มีเพียงริเวเรียเท่านั้นที่มีความสามารถนี้ และฉันยังตามหลังอยู่มาก”
เรฟียามีความคิดเห็นต่ำมากเกี่ยวกับตัวเอง แม้จะด้อยกว่าเล็กน้อย ซึ่งทำให้ริโกขมวดคิ้วอย่างไม่ชัดเจน
ดังนั้นริโกจึงกล่าว
"จากมุมมองของฉัน ความสามารถของคุณดีมาก"ริโก กล่าวกับเลฟียา
"เช่นเดียวกับเวทมนตร์ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงบทสวดเวทมนตร์ มันไม่น่าจะทรงพลังมาก แต่หลังจากที่คุณใช้มัน เวทมนตร์ที่ควรจะเป็น "ลำแสง" ตามชื่อของมันกลายเป็น "ลำแสง" โดยตรง พลังแบบนี้หาได้ยากใน Lv.3 ใช่ไหม?"
เวทมนตร์ที่เลฟียาใช้ในตอนนี้—[อาร์คเรย์]—เป็นหนึ่งในสามเวทมนตร์ที่เธอครอบครอง เวทมนตร์แบบช็อตเดียวที่เน้นความเร็ว
เวทมนตร์นี้เป็นประเภทบทสวดมนต์ข้อความสั้น ๆ แม้ว่ามันจะมีคุณสมบัติการติดตามอัตโนมัติที่ทำให้ริโก มองดู แต่มันก็เป็นเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยมที่สามารถโจมตีศัตรูได้อย่างแน่นอนเมื่อเปิดใช้งานสำเร็จ แต่ในแง่ของพลังเพียงอย่างเดียว เวทมนตร์นี้ ไม่น่าจะดีนัก ทรงพลัง
อย่างไรก็ตามเนื่องจาก "พลังเวทย์มนตร์" ที่แข็งแกร่งของ เลฟียา เองและการสนับสนุนของทักษะ เวทย์มนตร์โจมตีเดี่ยวของรูปร่างลูกศรที่ควรจะอ่อนแอได้กลายเป็นเวทย์มนตร์โจมตีกลุ่มรูปลำแสงในตอนนี้
ความสามารถดังกล่าวไม่มี Lv.3 อย่างแน่นอน มีเพียงผู้วิเศษระดับหนึ่งเท่านั้นที่ทำได้
สิ่งนี้ทำให้ริโก ได้สัมผัสด้วยตัวเองว่า เลฟียา Lv.3 มีพลังยิงแบบใดที่สามารถเทียบเคียงกับ Lv.5 ได้
ถ้าพูดตรงๆ ก็เป็นการพูดเกินจริง
ปัญหาเดียวคือ...
“ความเร็วในการร้องเพลงของคุณดูช้าไปหน่อย เป็นเพราะประหม่าหรือเปล่า”
ริโกชี้ให้เห็นสิ่งนี้
"แอ่ว..."
เรฟียาก้มหน้าลงทันทีด้วยความอับอาย
"ฉันคงเข้าใจว่าทำไมโลกิถึงบอกว่าคุณต้องออกกำลังกาย" ริโกยิ้มและพูดว่า
"แม้ว่าพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของคุณจะยอดเยี่ยม แต่อารมณ์ของคุณก็อ่อนแอเกินไป จิตวิญญาณและความคิดของคุณก็ไม่มั่นคง เวทมนตร์ที่สามารถร่ายได้อย่างราบรื่นเท่านั้น การทำใจให้สงบย่อมส่งผลร้ายมากกว่าผลดี"
หากปราศจากจิตใจที่เข้มแข็ง คุณจะสวดคาถาและร่ายเวทมนตร์อย่างใจเย็นได้อย่างไรเมื่อภัยคุกคามกำลังใกล้เข้ามา?
นี่คือปัญหาของ เลฟียา เธอมีความถนัดเป็นเลิศ
"ครับ ขอโทษครับ..."
เรฟียารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย และหูแหลมคู่หนึ่งของเธอก็ห้อยลง
"อย่ากังวลไป ไม่เป็นไรที่จะเอาชนะข้อบกพร่องของคุณ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่" ริโกมั่นใจ
"เอาล่ะ หยุดไว้แค่นี้ก่อน แล้วคิดเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหาของคุณในวันพรุ่งนี้"
“ตกลง ตกลง” โดยธรรมชาติแล้วเรฟียาไม่คัดค้านและพยักหน้าซ้ำๆ
ทั้งสองเริ่มเก็บข้าวของ หยิบหินวิเศษขึ้นมาและทิ้งอุปกรณ์ประกอบฉากจากมดนักฆ่าและเตรียมตัวกลับ
ตอนนี้เริ่มดึกแล้วและข้างนอกก็น่าจะมืดแล้วนักผจญภัยที่สำรวจในคุกใต้ดินได้ออกเดินทางกลับไปทีละคน ปล่อยให้ริโก และ เลฟียาเดินโดยไม่ต้องจัดการกับสัตว์ประหลาดที่อาจพบบนท้องถนน บนเส้นทางที่นักผจญภัยกำลังเดินผ่านไปอย่างเห็นได้ชัด
ด้วยวิธีนี้ ทั้งสองรีบหันกลับไปที่ชั้นเจ็ดอย่างรวดเร็วและเหยียบพื้นของชั้นหก
"อืม?"
ทันใดนั้นริโก ก็เงยหน้าขึ้น
"อา!"
เรฟียาที่เดินตามริโกไปทีละก้าว ชนเข้ากับหลังของเขาโดยตรงและร้องอุทานออกมา
ริโก ไม่สนใจเรื่องนี้ เขาขมวดคิ้วและมองไปข้างหน้า
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
การไหลของอากาศไม่ถูกต้อง
บรรยากาศบอกไม่ถูก
สิ่งนี้ได้มาจากการรับรู้ของ [เอเรียล]
ในฐานะที่เป็นเวทมนตร์เพิ่มเติมของแอตทริบิวต์ลม แม้ว่าจะไม่ได้ใช้งานก็ตาม ตามลักษณะเฉพาะของเวทมนตร์นี้ ความไวต่อลมของผู้ใช้จะเพิ่มขึ้นค่อนข้างมาก
ริโก ค้นพบสิ่งนี้หลังจากเรียนรู้ [เอเรียล] และด้วยเหตุนี้ เขาจึงสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างที่นี่
"อะไร มีอะไรผิดปกติ?"
เรฟียากุมหน้าผากที่เจ็บของเธอโดยไม่รู้ว่าทำไม
แต่ในขณะที่เอลฟ์สาวพูด หัวใจของริโกก็เต้นรัว
"ลง!"
ริโก ฃโยนเลฟียา ที่กำลังกรีดร้องโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“เป้ง!”
ในเวลาเดียวกัน เงาดำเคลื่อนผ่านศีรษะของทั้งสองคนที่ล้มลงไปกระแทกกับกำแพง ทำให้เกิดเสียงคำรามดังลั่น
จบบท
