ตอนที่ 1160 สี่หัวแลกสิบนิ้ว

เมื่อเย่ว์หยางมาถึงห้องของเสวี่ยอู๋เสียเขาพบว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอยู่ข้างในก่อนแล้ว

ดูเหมือนนางไม่เห็นว่าเย่ว์หยางเข้ามา

เย่ว์หยางนั่งลง

เขานั่งอยู่ข้างนางโดยไม่พูดอะไร

ทั้งสองคนจับมือเสวี่ยอู๋เสียด้วยกัน  ความเข้าใจที่หาได้ยากสองใจนั้นผสานกันเป็นหนึ่งเดียวแล้วค่อยเข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเสวี่ยอู๋เสียของนุ่มนวล เขากลัวความผันผวนเล็กน้อยจะทำร้ายหญิงงามที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรานี้ ใจของอู๋เสียถูกสองคนร้องเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า  ดูเหมือนว่าจะมีการตอบสนองเล็กน้อยแต่ไม่ทันให้เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกอย่างชัดเจนอาการตอบสนองนั้นก็หายไป...บางทีนางเห็นว่าอาจเป็นการตกลงโดยปริยายระหว่างเย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและนางไม่ยินดีตอบสนองมากไปกว่านั้น บางทีนางอาจต้องการที่จะตอบสนอง โดยให้เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแสดงออกแต่ไม่มีทางหนีพ้นจากสภาพปั่นป่วนในทะเลจิตสำนึกได้

ใจของเย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนค่อยๆถอนออกมาจากทะเลจิตสำนึกของเสวี่ยอู๋เสีย

ไม่ว่านางเต็มใจจะตอบสนองหรือตอบรับได้ ตราบเท่าที่นางรู้ว่าทั้งสองคนอยู่ตรงนั้นก็เพียงพอแล้ว

ยิ่งวิญญาณร้องเรียกมากขึ้น

จะทำให้สาวหิมะหลุดออกจากสภาวะปั่นป่วนเร็วขึ้นและคืนสติได้เร็วมากขึ้น

อาจใช้เวลาไม่นานสำหรับนางในการตื่นเองโดยอัตโนมัติ..  เย่ว์หยางคลุมผ้าห่มให้เสวี่ยอู๋เสียอย่างระมัดระวังจูบหน้าผากนาง  การกระทำที่รอบคอบและอ่อนโยนนี้ทำให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้  เจ้าเด็กนี่ไม่ค่อยอ่อนโยนกับนางมากนักไม่ว่าจะเป็นการทะเลาะกัน ดุว่าความจริงนางหวังว่าเย่ว์หยางจะปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยนเหมือนกับเสวี่ยอู๋เสียด้วยไม่ใช่หรือ?

แน่นอนว่านางไม่ได้หึงนานนักหรอก

เสวี่ยอู๋เสียเป็นอยางนี้

นอนไม่ตื่น

นางจะหึงอะไรได้

ถ้าเสวี่ยอู๋เสียมีสติเหมือนก่อนหน้านี้ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคาดว่านางคงอดต่อยจมูกเจ้าเด็กนี่ไม่ได้  ตอนนี้นางไม่เพียงแต่ไม่โกรธแต่นางยังเห็นใจเจ้าเด็กนี่ สาวหิมะมีความงามและทรงพลังที่สุดในบรรดาสตรีรอบตัวเขา  ในอดีตนางมีส่วนร่วมทุกอย่างให้ความร่วมมือแก่กันเป็นอย่างดี เขาต่อสู้แนวหน้าด้วยความอุ่นใจ นางวางแผนอยู่แนวหลังโดยไม่มีความผิดพลาด

บัดนี้เพราะหลอมรวมกับพลังเทพที่ไม่รู้จักนางจึงได้นอนหลับเป็นเวลานาน ผลในอนาคตยังไม่ชัดเจน

หากเขาต้องการมีสาวหิมะอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือเขาคาดว่าเขาคงไม่เป็นอย่างนี้ ทุกอย่างที่เจ้าเด็กนี่ทำล้วนเป็นเรื่องจำเป็น

เจ้าเด็กนี่หัวเราะคิกคักแต่เพียงผิวเผินทักษะหกรับรู้ของนางจับความรู้สึกในหัวใจเขาได้

มองผิวเผินเหมือนเป็นคนไร้น้ำใจ  แต่ความจริงเขาห่วงใยสาวหิมะ

เขาซ่อนความคิดถึงไว้ในส่วนลึกมาก

เว้นแต่พักในเวลากลางคืน เมื่อเขาหลับนางจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงที่สุดของเขา..ถ้านางสามารถช่วยเขาได้เหมือนเสวี่ยอู๋เสียก็คงดี น่าเสียดาย ไม่ว่านางจะพยายามหนักเพียงไหน นางไม่สามารถแทนที่เสวี่ยอู๋เสียได้

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรอเย่ว์หยางอยู่ที่ประตูทางเข้าและเห็นเขาก้าวเข้ามาตรงๆ

ทั้งสองเดินด้วยกันเงียบๆ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกล่าวทันที “ดินแดนลับเทพสังหารอาจเป็นขุมทรัพย์ ความสับสนของมันทุกอย่างจะได้รับการคลี่คลาย”  สำหรับคำพูดขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเย่ว์หยางตะลึงเล็กน้อย  แต่จากนั้นเขาพยักหน้าเห็นด้วย  “นั่นคือสิ่งที่เจ้าคิดหรือ?  ที่เกินคาดข้าไปก็คือข้ารู้สึกว่ากุญแจไขความลึกลับนั้นข้าไม่สามารถหาพบได้”

“ถ้าอู๋เสียอยู่ที่นั่น นางคงรู้ว่ากุญแจคืออะไร!” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจเบาๆ ตัวนางไม่ได้โง่ เพียงแต่นางแทนที่เสวี่ยอู๋เสียไม่ได้

“นางไม่ใช่เทพจะรู้ทุกอย่างได้อย่างไร?”  เย่ว์หยางรีบโบกมือปลอบใจองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  “เจ้าไม่ต้องคิดอะไรอย่างนี้  อย่างไรก็ตามยังมีเวลา ไม่ต้องกังวลเกินไปเราจะค่อยๆ หาคำตอบ”

“ไม่มีอะไร, ข้าไม่ได้อิจฉานาง” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยื่นมือออกมาจับมือเย่ว์หยางอย่างไม่คาดคิด  “ข้าแค่อยากช่วยเจ้า!”

“อ่า..แม่เสือสาวความจริงแล้วเจ้ามีความสามารถมาก...” เย่ว์หยางรู้สึกสงสัยมาก คืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับแม่เสือสาวดุร้ายหรือ?  แทนที่จะอารมณ์เสียและทุบตีคนแต่นางกลับอ่อนโยนมากขึ้น คืนนี้พระจันทร์ขึ้นทางตะวันตกหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจับมือใหญ่ไว้ อย่างนั้นเย่ว์หยางคงไม่เชื่อว่าเป็นแม่เสือสาวที่เริ่มก่อน

“ความจริงแล้วข้าถนัดในเรื่องฆ่าฟันมากกว่า  การตีรันฟันแทงเป็นจุดแข็งของข้า เรื่องการคาดเดาเค้าโครงของสิ่งเหล่านี้ข้าไม่ได้ให้ความสนใจจริงจังแม้ว่าข้าจะไม่โง่ก็ตาม  แต่ข้ารู้ว่าไม่มีใครเทียบกับอู๋เสียได้  แนวทางและวิธีคิดของเราแตกต่างกัน”  จู่ๆองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็ยิ้มให้เย่ว์หยาง “เจ้าคงไม่ตำหนิข้าว่าไร้ประโยชน์ใช่ไหม?”

“อ่า..” เย่ว์หยางตกใจตะลึงถึงกับก้าวเท้าผิดถลาลงสระน้ำ

“เมื่ออู๋เสียตื่นขึ้นข้าจะคืนเรื่องที่น่ารำคาญนี้ให้นางทั้งหมด และจะตั้งสมาธิกับการช่วยเจ้าต่อสู้!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยื่นมือไปหาเย่ว์หยางที่กำลังยืนอยู่ในสระเป็นครั้งที่สอง  “เพื่อควบคุมเจ้าที่หลงทาง  วันนี้ข้าจะเก็บพลังไว้ก่อน”

“ความจริง แค่ก..ข้า ข้าก็ชอบนะ ... แค่ก.. ตัวเจ้าในตอนนี้” เย่ว์หยางพูดไม่ออกเล็กน้อย เขาอยากบอกว่าชอบนางจริงๆแต่ดูเหมือนความพยายามไม่มากพอ?

“เจ้าไม่ถือสาหรือ ถ้าข้าทุบเจ้าได้ทุกวัน?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมีใบหน้าเขินอายดวงตานางที่จ้องมองเขาราวกับมีไฟฟ้าแสนโวลท์

เย่ว์หยางที่เปียกไปครึ่งตัวหัวเราะโง่เขลาพูดอะไรไม่ออก

มือของทั้งสองคน

ไม่รู้ว่าทั้งสิบนิ้วจับกันอย่างแนบแน่นตั้งแต่เมื่อใด

ทันใดนั้นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนนึกถึงอดีตที่ผ่านมาก่อนนั้นได้  “เมื่อข้ายังเด็กข้าซุกซนและน่ากลัวกว่าเด็กธรรมดาทั่วไป ข้าแข็งแรงมากและไม่ยอมแพ้ให้กับใครที่ไหน พระบิดาเกรงว่าโตไปข้าจะแต่งไม่ออก...แต่ข้าไม่สนใจเรื่องนี้ก่อนจะมาพบเจ้า หลังจากพบเจ้าข้าคิดว่าข้าเปลี่ยนไป... แต่เจ้ารู้ไหม ข้าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ทันที  เข้าเป็นแบบนี้ยังเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ แต่เจ้าก็ไม่ถือสาอยู่เรื่อย เอาแต่ตามใจข้า จนข้าไม่ต้องการจะเปลี่ยนแปลง!”

เย่ว์หยางตบอกตัวเอง “ไม่เป็นไร  หนังข้าหนา  ข้าทนได้!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนชายตามองดูเขาอีกครั้ง  ครั้งนี้กระแสไฟฟ้าสถิตเกินกว่าล้านโวลท์เย่ว์หยางแทบลืมเลือนซื่อแซ่ตนเอง

“ไม่เปลี่ยนใช่ไหม?” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเดินไปชั่วขณะและหันหน้าไปถามดวงตาคมกล้าเหมือนตาเสือแทบทำให้ขวัญเย่ว์หยางโบยบิน

“ไม่เปลี่ยน!”  เย่ว์หยางต้องการกอดสาวงามและสัญญาว่าจะรักนางพันปี หมื่นปี รักนางตลอดไป

“ฮึ,ใครเล่าไม่รู้นิสัยเจ้า  ใครเล่าไม่รู้ว่าเจ้าดื้อรั้นจนสูญเสียความคิดเห็นต่อไปต้องคิดบัญชีเจ้า แม้ว่าเจ้าจะพูดว่าหนังหนาและทนทาน แต่เจ้าก็ยังได้กำไร ข้ากลัวจริงๆ!” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนชูกำปั้นทุบเขาด้วยท่าทางน่ากลัวแต่ไม่แรงพอจะขู่ให้ยุงบินหนี

“เมื่อเจ้ากลับมาเมื่อไหร่ก็แน่ใจได้... เหมือนเหมียวเหมียวบอก นางมักล้อข้า ข้าต้องรับใช้บ้าน!”  เย่ว์หยางได้ยินแล้วหัวเราะ

“ไม่!” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหน้าแดงเหมือนไฟ นางเขินมากเกินไป  “นางชอบเจ้า และชอบแกล้งเจ้าแบบบ้าคลั่งข้าคงทำแบบนั้นไม่ได้ อย่ามองข้าแบบนั้น ข้าไม่ต้องการทำแบบนั้นแน่ๆ!”

ก่อนนั้นนางจำได้ที่สาวจุ้ยมาวอี้ชอบแกล้งเดินชนเย่ว์หยางมาก่อน

เมื่อความปรารถนาแผดเผา เขาตบบั้นท้ายขาวผ่องของนางเบาๆแต่เป็นรอยจนจุ้ยมาวอี้ตอบสนองทันที... องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรู้ว่านางต้องแต่งกับเขาในอนาคต  แต่วิธีแบบนั้นนางยอมรับไม่ได้  เมื่อเปรียบเทียบกับการกระตุ้นไฟรักแปลกๆแบบนั้น นางชอบความรักแบบปกติอย่างโล่วฮัวและอี้หนานค่อนข้างเป็นคู่รักปกติ  ส่วนนางเซียนหงส์ฟ้าจักรพรรดินีเทียนฟาหลายครั้งที่ต้องร่วมมือกับนางพญาซัคคิวบัสนางเองก็ทำแบบนั้นไม่ได้ แต่นางก็ทำแบบอู๋เหินผู้นุ่มนวลดุจสายน้ำไม่ได้เช่นกัน

ด้วยการฝึกฝนพลังคู่รักมากขึ้นความเข้าใจโดยปริยายก็มากขึ้นและความเชื่อมโยงทางจิตวิญญาณก็ลึกซึ้งไปตามลำดับ

บางครั้งนางสัมผัสทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไปโดยไม่ตั้งใจ

นอกจากนี้เพื่อกำจัดความกลัวและความสงสัยของนาง  นางเซียนหงส์ฟ้าไม่ได้หลีกเลี่ยงเกินไป นางหวังว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจะได้เรียนรู้เพิ่มเติมและถึงตอนนั้นการฝึกพลังคู่รักจะราบรื่นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมากขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะการหลับเข้าสู่สภาวะจำศีลของเสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคงไม่ต้องการแข่งดีเด่นกับนางนางกลัวการฝึกพลังคู่รักจะทำให้นางกับเย่ว์หยางเป็นสามีภรรยาอย่างเป็นทางการ

ตอนนี้พอพูดถึงเรื่องเหล่านี้แล้วองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหน้าแดงเล็กน้อย

แต่นางไม่ขัดขืนอีกต่อไป

ที่สำคัญคือเขาคือบุรุษที่นางรักที่สุดและเขากับนางจะต้องอยู่ร่วมกันเป็นสามีภรรยาไปตลอดชีวิต “บางทีวัตถุโบราณอาจเป็นกุญแจไขปริศนาดินแดนลับเทพสังหารก็ได้”  เย่ว์หยางไม่ปล่อยให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคิดนานเกินไป  เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที เขารู้ว่านี่คือก้าวยากที่ลำบากที่สุดสำหรับแม่เสือสาวผู้หยิ่งในศักดิ์ศรี  แม่เสือสาวผู้อ่อนโยนและเขินอายอย่างคืนนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

จะพูดยังไงดี?

เป็นไปไม่ได้ที่แม่เสือสาวของเขาจะน่ารักขนาดนี้หรือ?

เย่ว์หยางเปลี่ยนหัวข้อคุย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจโล่งอกและนางเกรงว่าถ้าดำเนินเรื่องน่าอายนี้ต่อไปนั่นจะเป็นเรื่องน่าอายมาก!

สำหรับความคิดที่ว่าวัตถุโบราณเป็นกุญแจไขปริศนาดินแดนลับเทพสังหารองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็มีข้อสงสัยเช่นกันแต่นางไม่แน่ใจทักษะแฝงเร้นหกรับรู้ไม่ได้ช่วยอะไรมากในเรื่องนี้  บางทีดินแดนลับเทพสังหารคงจะเกินความสามารถในการรับรู้ของนางไปแล้ว

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่รู้ตัว

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่ตั้งใจปล่อยให้เป็นเช่นนั้นอย่าว่าแต่เย่ว์หยางเป็นเสือผู้หญิงตัวยง

ดูเหมือนทั้งสองปล่อยตัวไปกับบรรยากาศใบหน้าทั้งคู่เริ่มชิดกัน ริมฝีปากทั้งคู่เริ่มชิดกันด้วยแรงปรารถนาขณะเมื่อปากของทั้งคู่แตะกันเบาๆ ทั้งสองรู้สึกถึงจิตวิญญาณของกันและกัน

ทันใดนั้นไม่ห่างออกไปมากนักมีเสียงร้อง

ความเคลื่อนไหวเล็กน้อยปลุกหนุ่มสาวทั้งคู่ตื่นจากภวังค์คู่รัก

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตกใจหันไปดูนางพบว่ามีคนสามคนอยู่ด้านหลังนาง เจ้าเมืองโล่วฮัว นางเซียนหงส์ฟ้าและราชันย์ปีศาจใต้ซึ่งแอบดูอยู่หลังต้นไม้และถอนหายใจเบาๆ  โล่วฮัวยิ้มกล่าว  “เชิญพวกเจ้าตามสบาย, พวกเราแค่บังเอิญผ่านมา!”

นางเซียนหงส์ฟ้าอยู่ในชุดนอน นางบ่นราชันย์ปีศาจใต้ว่านางซุ่มซ่ามอุตส่าห์รอลุ้นอยู่นานจนกระทั่งถึงเวลาสำคัญที่สุด

ราชันย์ปีศาจใต้ขอโทษด้วยอาการขวยเขิน  “ข้าดูเต็มตาเกินไป ข้ารีบร้อนเกินไปหรือ?  อุตส่าห์รออยู่นานคนทึ่มไม่ทำอะไรสักที  ไม่กอด ไม่จูบ ข้าดูจนคอยืดยาวหมดแล้ว  สหายที่รัก ข้ามีความสุขจนลืมควบคุมกำลัง  นอกจากนี้..เจ้าขี่หลังข้าน้ำหนักเจ้ากดข้าอย่างนั้น ข้าจะไม่ล้มได้ยังไง! อุ๊บ..ไม่รบกวนโลกของคู่รักน้อยๆ แล้ว ขอโทษที ข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ  ไปล่ะ!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอาย นางเผ่นหนีทันที  หน้าของนางแดงราวกับเมฆสะท้อนแดด

เย่ว์หยางโมโห “พวกเจ้าทั้งสามคน งามหน้านัก!”

มารกฎฟ้าเชยคางถาม “เจ้าเด็กนี่ทำเป็นไม่คุ้นเคย ดูเหมือนว่าเราคงสอนไว้ไม่ดี จะทำอย่างไรดีนะ?  ราชินีเว่ยฟง เจ้าจงใช้พลังราชินีของเจ้าสั่งสอนเจ้าเด็กนี่ให้รู้ว่าช่วงเวลาสำคัญเป็นอย่างไรฉวยโอกาสนี้สั่งสอน  อย่าให้เราเสียหน้า!”

ราชันย์ปีศาจใต้ให้ความร่วมมือทันที  “ส่งนักโทษคุณชายสามตระกูลเย่ว์  ส่งคุณชายสามผู้เป็นสามีขึ้นนอน....”

คืนนั้นนางสั่งสอนจนลืมเหน็ดเหนื่อย

เย่ว์หยางนับวันมีแต่จะชำนาญการมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่เป็นงานที่เหน็ดเหนื่อยเกินไป  ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นจัดการกับเรื่องอย่างนี้คงคู้หัวหลับเป็นตายไปแล้วโชคดีที่เย่ว์หยางมีพลังไม่รู้จักหมดสิ้นในที่สุดเขาก็เอาชนะศึกสามต่อหนึ่งบวกกับนางพญาซัคคิวบัสที่น่ากลัวอีกหนึ่งไปได้

วันรุ่งขึ้นขณะที่เย่ว์หยางยังหลับสนิทองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนลอบเข้ามาในห้องนอนโดยไม่สนใจร่างเปลือยของสาวงามทั้งสามแล้วฉุดเย่ว์หยางออกมาจากอ้อมแขนสาวงาม “เจ้าหมูเกียจคร้าน ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วยังนอนหลับอยู่อีกหรือ?รีบไปทำงานได้แล้ว จะให้ข้ารอเจ้าไปถึงไหนคิดว่าเป็นเจ้านายเป็นเรื่องง่ายนักหรือ?”

เย่ว์หยางสะลึมสะลือลืมตาพอเห็นเป็นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเขานึกถึงความอ่อนโยนของนางเมื่อคืนเขายิ้มให้นางทันที  “อรุณสวัสดิ์แม่เสือสาว!”

คำตอบที่ได้รับคือ “ไสหัวไปทำงานได้แล้ว”

อืม... องค์หญิงพอถึงเวลากลางวันนางกลายเป็นแม่เสือร้ายไปแล้ว!