บทที่25
รอนออกมานอกโร๊คทาวน์มาได้สักพักใหญ่ ๆแล้ว หากให้นับกันจริง ๆก็ประมาณหนึ่งเดือนแล้วที่เขาออกมา
เพราะว่ารอนก่อปัญหาในโร๊คทาวน์ สโม๊คเกอร์จึงได้ใช้แมลงสื่อสารโทรไปหาศูนย์ใหญ่ ฐานทัพเรือในอีสต์บลูจึงไม่กล้าพอที่จะสกัดกั้นการหลบหนีของรอน
หมู่บ้านฟูซา บาร์ของมากิโนะ
มีกลุ่มชายฉกรรย์กำลังนั่งดื่มเหล้ากันอยู่ หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งถูกโยนเอาไว้บนโต๊ะ และชายที่ดูแข็งแกร่งคนหนึ่งก็พูดว่า “ไม่นึกเลยว่าจะมีโจรสลัดค่าหัวสามสิบล้านในทะเลอีสต์บลูของเรา ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เป็นค่าหัวที่มีรางวัลนำจับสูงที่สุดในทะเลเขตเราเลยนะ”
“อะไรนะ?”
“มันเป็นเรื่องจริงเหรอ?”
“มันเรื่องจริงนะ มันไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ?”
“ใครกันน่ะ ใช่ตัวตลกบากี้หรือเปล่า?”
“ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นกัปตันครีกนะ”
“ไม่ใช่หรอก กัปตันครีกไปที่แกรนด์ไลน์แล้ว!”
ทันใดนั้นทั้งบาร์ก็ส่งเสียงดัง มากิโนะขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอคอยเงี่ยหูฟังและในที่สุดก็เข้าในสิ่งที่พวกเขาคุยกันเสียงดัง
“ใครกันนะที่มีค่าหัวถึงสามสิบล้านเบรี?” มากิโนะพึมพำ
ไม่มีโจรสลัดที่มีค่าหัวมากถึงสามสิบล้านเบรีในทะเลอีสต์บลูมานานแล้ว และตอนนี้เธอก็ได้ยินคนในบาร์พูดถึงเรื่องนี้ เธอยิ่งอยากรู้อยากเห็น
“ฉันได้ยินมาว่า โจรสลัดคนนี้ชั่วร้ายมาก” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ผู้ชายคนนี้ฆ่าคนในเมืองโร๊คทาวน์จริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า คนคนนั้นน่าจะเป็นโจรสลัดที่มีค่าหัวสามสิบล้านจริง ๆล่ะนะ”
“โร๊คทาวน์? เดี๋ยวนะ อะไรเนี่ย!” โจรสลัดที่อยู่ข้าง ๆชายคนนั้นพูดขึ้น “ที่นั่นมีฐานบัญชาการกองทัพเรือสาขาอีสต์บลูตั้งอยู่ไม่ใช่หรือไง เขากล้าทำแบบนั้นจริง ๆ ฉันล่ะยอมใจเลย!”
มากิโนะเม้มปาก เธอลุกจากโต๊ะแล้วไปหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดู
“นั่นเขานี่เอง...”
มากิโนะมองไปที่ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์และมองดูร่างหล่อเหลาของรอน รูปร่างหน้าตาของคนในหนังสือพิมพ์มันตรงกับคนที่เคยมาที่นี่ทุกอย่าง “ที่แท้ก็เป็นเขา มันบังเอิญจริง ๆ...”
หมู่บ้านไซรัป บ้านคายะ
มีนกขายข่าวบินลงมาจากฟ้า รอนโยนเหรียญให้มันไปหนึ่งเหรียญแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
“หือ? ค่าหัวใหม่ของฉัน สามสิบล้านเบรี?”
รอนยิ้มแล้วเปลี่ยนไปอ่านข่าวอื่น ๆ
“คุณรอน นั่นคุณเหรอ?”
คายะที่อยู่ข้าง ๆเขามีท่าทางประหลาดใจ
“เป็นไงบ้าง?” รอนยิ้มน้อย ๆ “เห็นข่าวแล้วใช่ไหม?”
“อืม...”
คายะก้มหัวของเธอลงแล้วเม้มปาก
“ใช่แล้วล่ะ ฉันเป็นโจรสลัดเหมือนกันนั่นล่ะ” รอนพยักหน้าแล้วพูดกับอีกฝ่ายว่า “เธอเสียใจที่มาเรียนวิชาแพทย์กับฉันไหม?”
“ไม่เลยค่ะ การเป็นหมอเป็นความฝันของฉัน” คายะเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“แต่...” คายะมองไปที่รอนอย่างสับสน “คุณเป็นโจรสลัดจริง ๆเหรอ?”
“ใช่แล้ว!” รอนกล่าวอย่างเฉยเมย “รัฐบาลโลกได้ออกหมายจับให้ฉันแล้ว จะมีอะไรผิดพลาดอีกล่ะ?”
“คุณ...” คายะกัดริมฝีปากของเธอ “คุณเป็นโจรสลัดได้ยังไง?”
“คายะ!”
รอนนั่งตัวตรงแล้วมองไปที่คายะอย่างเคร่งขรึม “เธอคิดว่าโจรสลัดเป็นคนที่ไม่ดีเหรอ?”
“แล้วมันไม่จริงเหรอคะ?” คายะได้รับการสั่งสอนมาแบบนี้ เธอได้ยินมาจากรัฐบาลโลกและข่าวชวนเชื่อว่าโจรสลัดเป็นพวกชั่วร้าย รอนเองก็มาที่นี่เพื่อฆ่าคุโระที่เป็นโจรสลัดที่น่ากลัวเหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอกำลังจะออกทะเลไปกับรอน เมื่อเธอเห็นข่าวที่ว่ารอนกลายเป็นโจรสลัด แถมมีเงินค่าหัวสามสิบล้านเบรี อยู่บนสุของทะเลอีสต์บลู เธอจะต้องคิดยังไง?
เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งและพอเธอคิดว่าจะต้องตกไปอยู่ในมือของรอน เธอจะถูกรอนทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?
“You!”
“เธอน่ะ!”
รอนใช้สันมือฟาดไปที่หัวของคายะ “รีบอ่านหนังสือให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ เธอยังอ่านหนังสือแพทย์เล่มนี้ไม่จบเลยใช่ไหม? เธออย่าเพิ่งคิดบ้า ๆเรื่องฉันตอนนี้สิ”
“อ๋า... คุณรอน” คายะที่ได้สติก็มองรอนด้วยใบหน้าแปลก ๆ ปากเล็ก ๆที่ยื่นออกมาก็ทำให้รอนเกิดความคันเล็ก ๆในใจเขา
“แค่ก ๆ” รอนเป็นสุภาพบุรุษที่ชอบธรรม “สิ่งที่ฉันอยากพูดก็พูดไปหมดแล้ว ตอนนี้งานของเธอคือไม่ต้องอ่านข้าวเหล่านี้ แต่เธอต้องตั้งใจเรียนรู้ทักษะการแพทย์ หรือว่าบางทีงานที่ฉันให้อาจน้อยไปไหม?”
รอน มาจากโลกจริงของเขา เขามาที่นี่เลยได้หนีการทำการบ้านสุดโหดมาได้ มาตอนนี้เขาก็กำลังสนุกกับการให้การบ้านคนอื่น เขาจะให้นักเรียนของเขาโยนการบ้านที่เขามอบหมายให้ง่าย ๆได้ยังไงกัน?
เมื่อเห็นสีหน้าชั่วร้ายบนใบหน้ารอน คายะก็ตัวสั่นทันที เธอรีบก้มหน้าทำการบ้านและเริ่มทำโจทย์ปัญหาด้านการแพทย์ทีละอย่าง เธอจะลืมเรื่องข่าวของรอนไปก่อน
รอนนั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางเหมือนเศรษฐีเจ้าของบ้าน คนรับใช้ข้าง ๆเขาก็คอยป้อนผลไม้เข้าปากรอนไม่ขาดสาย ชีวิตแบบนี้ก็ไม่เลว!
“รัฐบาลโลก กองทัพเรือ... พวกนายเพิ่มค่าหัวให้ฉันอีกยี่สิบล้านเบรี บวกกับสิบล้านก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็เป็นสามสิบล้าน” รอนแสยะยิ้ม “สามสิบล้าน...”
รอนส่ายหน้าลับ ๆ สายตามองไปที่คายะที่ตั้งใจทำการบ้านอยู่ตรงหน้าเขาและมองไปที่การฝึกฝนของทาชิงิในสวน จากนั้นรอนก็สำรวจความแข็งแกร่งของตนเอง เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ระดับของฉันที่เทียบเท่าสี่จักรพรรดิในปัจจุบัน ค่าหัวแค่สามสิบล้านเบรี มันเป็นความอัปยศของฉันจริง ๆนะฐานทัพเรืออีสต์บลู”
