บทที่24
แน่นอน รอนในฐานะสุภาพบุรุษ เขายังคงมีสติอยู่ ดังนั้นเขาจึงแตะศีรษะเล็ก ๆของคายะ “อย่าห่วงเลย พาฉันไปห้องผ่าตัดของครอบครัวเธอเถอะ”
“ตกลง!” คายะพารอนไปยังห้องผ่าตัดด้วยสีหน้ามีความสุข รอนตรวจดูเครื่องมือแพทย์และยาต่าง ๆในห้องพยาบาลแล้วพยักหน้า “ไม่มีปัญหา เครื่องมือและยาที่ใช้มีครบ เธอไปเรียกพ่อแม่ของเธอมาที่นี่ได้เลย”
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” สาวน้อยคายะรีบวิ่งไปเรียกพ่อแม่ของเธออย่างมีความสุข
หลังจากที่คายะพาทั้งสองคนมา รอนก็เริ่มทำการผ่าตัด และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มคุ้นเคยกับการใช้เครื่องมือต่าง ๆเป็นอย่างดี
ดังนั้น ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง การผ่าตัดพ่อแม่คายะก็สำเร็จ และรอนได้ผสมยาบางชนิดเป็นพิเศษเพื่อเร่งระยะเวลาการฟื้นตัวของพวกเขาสองคน
“ง่าย ๆแค่นี้เองเหรอ?”
แม้ว่าพ่อแม่คายะจะอ่อนเพลียเล็กน้อยเพราะผ่านการผ่าตัดมาก็ตาม แต่ตอนนี้พวกเขารู้สึกว่าความอ่อนแอในร่างตัวเองและโรคที่รบกวนชีวิตพวกเขาก็ได้หายไปแล้ว
“แน่นอน” รอนยิ้มและกล่าว “แม้ว่าโรคทางพันธุกรรมของพวกคุณจะหยั่งลึกในร่างกายมานาน แต่ผมได้กำจัดที่มาของโรคแล้ว และโรคทางพันธุกรรมในครอบครัวของคุณจะหายไปอย่างสมบูรณ์”
“ขอบคุณ ขอบคุณมาก ๆ พ่อหนุ่มรอน!” พ่อแม่ของคายะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง พวกเขาเป็นโรคนี้มาทั้งชีวิต แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากตาย แต่มันไม่มีทางเลี่ยง พวกเขาทำได้เพียงรอความตาย แต่ในที่สุดตอนนี้ร่างกายของพวกเขาก็สุขภาพแข็งแรง แน่นอนว่าพวกเขาต้องมีความสุขมาก ๆ
“หนุ่มน้อย คือ... โรคของคายะ มันเป็นโรคทางพันธุกรรมเหมือนกัน ดังนั้น...” แม่ของคายะมองไปทางคายะด้วยแววตาเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะรักษาเธอเอง แล้วคายะก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรด้วย!” รอนยิ้มแล้วมองไปที่คายะ “อย่างไรก็ตาม ผมเห็นว่าคายะชอบการรักษามาก ถ้าทำได้ ผมก็อยากจะสอนทักษะของผมให้กับเธอ พวกคุณสองคนคิดว่ายังไง?”
“ว้าว!” เมื่อคายะได้ยินรอนพูด หัวใจของเธอก็เต้นแรงทันที เธอสนใจทักษะทางการแพทย์ แล้วตอนนี้เธอก็อิจฉาและเคารพรอนมากที่เห็นว่าทักษะการแพทย์ของเขาดีมาก ทว่าเมื่อสักครู่เธอได้ยินว่าเรย์จะสอนเรื่องการรักษาของเขาให้เธอ
“นี่... ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?” พ่อแม่ของคายะมองหน้ากันและทุกคนต่างก็มีความประหลาดใจบนใบหน้า ทักษะการแพทย์ของรอนนั้นดีมาก ๆ พวกเขาได้ไปเยือนสถานที่ต่าง ๆแต่ก็รักษาโรคไม่หาย เด็กหนุ่มหน้าพวกเขาใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงในการรักษา หากที่อีกฝ่ายพูดเป็นความจริง มันจะสำคัญมากถ้าคายะสามารถเรียนรู้ได้
“แน่นอน เธอสามารถเรียนรู้ได้” ใบหน้าของรอนดูชอบธรรมและสูงส่ง แต่จริง ๆแล้วในใจของเขา เขาตั้งตารอวันที่จะลักพาตัวสาวน่ารักคนนี้ขึ้นเรือของเขา
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนด้วยนะพ่อหนุ่ม” พ่อแม่ของคายะยิ้มแป้น
“วางใจได้เลย ผมจะสอนความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดให้เธออย่างแน่นอน” รอนเงียบแล้วพูดต่อว่า “แต่อีกไม่นานผมจะออกจากเกาะนี้ ดังนั้น เมื่อถึงเวลาคายะอาจจะต้องตามผมไปจนกว่าจะเรียนจบ”
“นั่นไม่มีปัญหา!” พ่อแม่ของคายะยิ้มแล้วกล่าวกับรอน “ฉันเชื่อว่าเธอสามารถปกป้องคายะได้”
“ใช่แล้ว พวกเรามั่นใจ!”
รอนเผยรอยยิ้มเล็กน้อย
ด้วยเหตุนี้ รอนจึงได้อาศัยอยู่ในบ้านของคายะชั่วคราว คอยสอนความรู้ทางการแพทย์ให้คายะและหาบางอย่างให้ทาชิงิทำแก้เบื่อ
ในสวนของคฤหาสน์ รอนและคายะกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาสอนคายะด้วยสีหน้าจริงจัง ขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่ทาชิงิที่กำลังฝึกดาบในสวยด้วย
“ทาชิงิ การเคลื่อนไหวของเธอแข็งเกินไป ผ่อนคลายอีกหน่อย” รอนมองดูทาชิงิที่พยายามซ้อมแล้วพูดยั่วเธอไปนิดหน่อย “เธอไม่ได้อยากเอาชนะฉันเหรอ? ความก้าวหน้าแบบนี้ช้าเกินไป ฉันจะสอนทักษะของฉันให้เธอเหมือนกับที่สอนคายะเอง อย่าขี้เกียจล่ะ”
“เข้าใจแล้ว!” ทาชิงิกัดริมฝีปากของเธอแล้วกล่าวว่า “ฉันจะจับนายให้ได้”
เมื่อทาชิงิเห็นว่ารอนสอนการแพทย์ให้คายะ เธอก็ได้ขอให้รอนสอนวิชาดาบให้เธอ เดิมทีเธอคิดว่ารอนจะปฏิเสธ แต่รอนกลับเห็นด้วย ดังนั้นเธอจึงเริ่มการฝึกฝนวิชาดาบของเธอ เธอต้องการฝึกให้แข็งแกร่งที่สุด สักวันเธอจะเอาชนะรอนให้ได้
รอนยิ้มเล็กน้อย พยายามเอาชนะฉันเหรอ?
‘ตอนนี้ฉันแข็งแกร่งเท่ากับสี่จักรพรรดิ ฉันคิดว่าเธอคงไม่มีโอกาสหรอกนะทั้งชีวิตนี้น่ะ ดังนั้น... อยู่กับฉันชั่วชีวิตที่เหลือของเธอเถอะทาชิงิ’
ในเวลานี้ ชายผมขาวผอมแห้งได้ดังมาจากด้านข้าง คนนี้เป็นคนรับใช้ของตระกูลคายะ เมลลี่
“คุณรอน เรือที่คุณขอพร้อมแล้วค่ะ” เมลลี่กล่าวด้วยความเคารพ มีความสำนึกบุญคุณของรอนอยู่เต็มสายตาของเธอ ในฐานะคนรับใช้ของตระกูลคายะ ความปรารถนาของเธอคือการให้พ่อกับแม่ของคายะหายดีเป็นปกติ และเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาก็เป็นคนที่ทำให้คุณท่านกับคุณนายหาย เธอย่อมรู้สึกของคุณอย่างแน่นอน
“ตกลง ขอบคุณมากคุณเมลลี่” รอนยิ้มแล้วพยักหน้า หากไม่มีอะไรผิดพลาด เรือที่พ่อแม่ของคายะให้ควรจะเป็นเรือที่กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางได้ใช้ออกเดินทางในช่วงเนื้อเรื่อง โกอิ้ง แม่รี่นั่นเอง
‘ฉันจะเอาโกอิ้ง แม่รี่ไปเอง แล้วสำหรับลูฟี่ เขาอาจจะต้องไปหาเรือลำใหม่ทีหลัง’ รอนแตะคางแล้วยิ้ม อย่างไรก็ตาม คุโระก็ได้หายไปแล้ว และเรือของลูฟี่ก็ปล่อยให้เขาหาเอาเอง
“คุณรอน เราจะออกทะเลกันเลยไหม?” คายะกระพริบตามองรอนด้วยดวงตาสวยงามของเธอ เธอโหยหาการผจญภัยในท้องทะเลมาก แต่ในอดีต ร่างกายของเธออ่อนแอ สุขภาพของพ่อแม่เธอก็ไม่แข็งแรง เธอจึงไม่มีโอกาสได้ไปผจญภัยในท้องทะเล ด้วยฝีมือของรอน ทำให้พ่อแม่เธอมีสุขภาพดีขึ้นมาก แม้แต่ร่างกายของเธอเองก็ยังได้รับการรักษาจากรอนด้วย คราวนี้เธอเลยได้มีโอกาสออกไปผจญภัย เธอจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง!
“ใช่” รอนกล่าว “จากนี้ไป เธอจะกลายมาเป็นลูกเรือของฉัน!”
“ว้าว! เยี่ยมไปเลย!” คายะกระโดดอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เธออายุเพียงสิบหาปี อ่อนกว่ารอนสามปี ดูเหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆที่ยังไม่โต เธอดูยังไม่แข็งแกร่งและเป็นเข้มแข็งเท่ากับตอนที่พ่อแม่ของเธอตายไปแล้วในเนื้อเรื่อง แต่รอนรู้สึกว่าคายะในปัจจุบันนั้นน่ารักที่สุด เขาจะไม่ปล่อยให้เธอทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ไม่มีความสุขในอนาคต
“ตอนนี้เรียนรู้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อน” รอนดีดหน้าผากเธอ “ในอนาคตเธอจะเป็นหมอบนเรือของเรา ฉันเป็นกัปตันเรือ ในสถานการณ์ปกติฉันจะไม่รับหน้าที่หมอเด็ดขาด”
“อื้ม ฉันจะพยายามเป็นหมอที่ดีที่สุดบนเรือของคุณ!” คายะแตะหน้าผากของรอน มันมีร่องรอยความหวานชื่อแบบแปลก ๆ อยู่ในใจของเธอและแววตาของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
