บทที่9
“เป็นไปได้อย่างไร!!”
“เขาใช้ออร่าดาบได้ นี่เขาเป็นนักดาบชั้นเลิศ?”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ออร่าดาบแบบนี้ มีเพียงนักดาบชั้นเลิศเท่านั้นที่ปล่อยออกมาได้”
“แล้วเขามาทำอะไรที่โร๊คทาวน์กันแน่”
“รีบสั่งการให้ทหารเรือทุกคนที่นี่ตรวจสอบเร็วเข้า ทำไมนักดาบที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นมาที่โร๊คทาวน์ ที่สำคัญอย่าลืมตรวจสอบว่าเขาเป็นอะไร ถ้าเป็นโจรสลัดล่ะก็ มันไม่ง่ายเลยที่จะจับกุมเขา”
หลังจากที่กองทัพเรือตกใจจนแตกตื่น พวกเขาก็ตกอยู่ในความเงียบ แต่ละคนเตรียมตัวอย่างระมัดระวัง หากนักดาบคนนี้เป็นโจรสลัด ถ้าเขาต้องการโจมตีกองทัพเรือ ทหารทุกคนที่นี่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดังนั้นเลยจำเป็นต้องตรวจสอบ
“สโม๊คเกอร์ เรื่องนี้มอบหมายให้นายจัดการ”
“รับทราบ” (อิ้งเขียน smaug มันไม่รู้จัก เลยคิดว่าสโม๊คเกอร์หรือเปล่าน้า แต่ถ้าใช่ มันไม่ได้ใหญ่สุดในโร๊คทาวน์เหรอ?)
เมื่อรอนกับเกรซคุยกันถึงเรื่องวิชาดาบ ทั้งวิธีการชักดาบออกจากฝักหรือวิชาสองดาบ ในอีกฟากหนึ่ง ทหารเรือก็ได้รีบเร่งตรวจสอบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นดูและผู้บัญชาการฐานสาขาโร๊คทาวน์ก็ได้มอบหมายงานให้สโม๊คเกอร์มาจัดการรเรื่องนี้... นักดาบผู้ยิ่งใหญ่เดินทางมายังโร๊คทาวน์ มันไม่ใช่เรื่องเล็ก
cultivation methods of our school of sword drawing and the second sword flow are like this, as long ในโรงฝึกเคนโด้ ที่ห้องหนึ่งด้านหลังโรงฝึก เกรซเทชาให้กับรอนและกล่าวด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพ “วิธีการฝึกการชักดาบเร็วและการใช้ดาบสองมือ ตราบใดที่นายจดจ่อกับการฝึกฝน ด้วยความเป็นอัจฉริยะของนาย ฉันเชื่อว่าเพียงไม่นานต้องสำเร็จแน่นอน”
“อืม...” รอนจิบชาในมือ
บอกตามตรง พรสวรรค์ขยะในการเรียนรู้ของเขาคงทำมันไม่ได้ ตอนที่เขาเคยเรียนดาบก่อนหน้านี้ แม้ว่ามันจะเป็นพื้นฐานที่ง่ายที่สุด แพนร่หลายที่สุดในโลกโจรสลัด เขายังต้องใช้เวลาตั้งสามเดือนในการเริ่มต้น เด็กคนอื่นที่อายุน้อยกว่าเขา ใช้เวลาเพียงเดือนเดียวก็สามารถทำได้แล้ว
ตามมุมมองของเขาและในแผงสถานะ ระดับของการฟันดาบแล้วทักษะอื่น ๆ หากมันอยู่ระดับหนึ่งถึงสิบ มันเป็นเพียงระดับเริ่มต้น ระดับยี่สิบถือว่ามีความชำนาญ ระดับสามสิบคือมีความเชี่ยวชาญ ระดับสี่สิบเกือบจะเป็นปรมาจารย์และระดับห้าสิบ นั่นคือขอบเขตของผู้เชี่ยวชาญสาขานั้น ๆ โดยเฉพาะ
รายละเอียดเรื่องอื่น รอนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ความสามารถในการเรียนรู้ของเขาเป็นอะไรที่โหดร้ายเสียจริง
แน่นอนว่าตอนนี้เขามีระบบคะแนนที่เพิ่มแต้มได้ไม่รู้จบอยู่ สิ่งน่ากังวลเดียวก็การเข้าใจของเขาต่างหาก
“คุณเกรซ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับอย่างดี ผมจะไม่ทำให้วิชาดาบของคุณต้องมัวหมองแน่ ผมขอบคุณที่คุณสอนวิชาดาบให้กับผม”
“นายสุภาพไปแล้วรอน ฉันต่างหากที่ต้องพูดว่าเป็นเกียรติของฉันที่ได้สอนทักษะดาบทั้งสองอย่างนี้ให้กับนาย” เกรซพูดอย่างใจเย็น “นายทำให้วิชาดาบของโรงฝึกเราก้าวต่อไปได้”
“คุณเกรซ คุณรู้ไหมว่ามีช่างตีดาบคนไหนในเมืองโร๊คทาวน์”
“ช่างตีดาบ?” เกรซชะงักไป เขามองไปยังดาบที่คาดเอวรอนทั้งสองเล่ม “นายมีดาบที่ดีอยู่แล้วสองเล่ม ดาบธรรมดาไม่สามารถเทียบอะไรได้กับดาบของนายเลยรอน”
รอนยิ้มอ่อน ๆโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยของเขาทำให้เขามีบรรยากาศของนักดาบที่อยู่ในระดับสูง
“เมื่อพูดถึงช่างตีดาบในโร๊คทาวน์แล้ว มีช่างตีดาบที่รู้จักกันดีอยู่ไม่กี่คน”
“หืม!” รอนพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมไม่ได้ต้องการตีดาบที่มีชื่อเสียง แต่ผมต้องการเรียนเกี่ยวกับการตีดาบต่างหาก คุณแค่บอกผมมาว่าช่างตีดาบที่ดีที่สุดอยู่ที่ไหน ถ้าผมเรียนรู้มันได้ ผมก็ไม่ต้องไปตามหาช่างตีดาบคนอื่น ๆในภายหลัง”
สำหรับรอน ไม่มีความแตกต่างระหว่างช่างตีดาบที่โด่งดังหรือโด่งดังน้อยกว่า แม้ว่าจะเป็นช่างตีดาบที่มีชื่อเสียง เขาก็อาจจะต้องใช้เวลาในการเรียนรู้นานกว่า ท้ายที่สุดแล้ว ทักษะการตีดาบของช่างตีดาบต้องใช้เทคนิคมากมาย ยิ่งมีเชื่อเสียงเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องใช้เวลานานในการเรียนรู้ แต่เรื่องนั้นสำหรับเขาแล้วมันไม่จำเป็น
รอนแค่น้องเรียนรู้การตีดาบเป็นอย่างแรก จากนั้นเขาก็จะอัพแต้มทักษะตีดาบของเขาให้กลายเป็นระดับสูงสุด หลังจากที่อัพแล้ว เขาก็จะมีทักษะของช่างตีดาบที่ดีที่สุดในโลก เพียงแต่มันยากที่จะเรียนรู้ในตอนต้นเท่านั้นเอง
เหมือนกับตอนนี้ที่เขากำลังเรียนรู้วิชาสองดาบจากเกรซ ถ้าเขาใช้ความสามารถการเรียนรู้ดั้งเดิมของตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงสองสามวัน ต่อให้มันเป็นครึ่งปีเขาก็ยังไม่สามารถเรียนรู้มันได้
ทว่าตอนนี้มันแตกต่างออกไปแล้ว เขามีทักษะการฟันดาบขั้นพื้นฐานเต็มรูปแบบ ความสามารถในการเข้าใจและเรียนรู้วิชาดาบนับได้ว่าเป็นอันดับต้น ๆของโลกโจรสลัด
ในการฝึกฝนวิชาสองดาบที่เกรซเพิ่งจะสอนไปนั้นได้วนเวียนอยู่ในจิตใจของรอน เขาเพียงเรียนรู้มันแค่ครั้งหรือสองครั้ง เขาก็สามารถกลับไปอัพระดับมันเพิ่มได้ทันที
อย่างไรก็ตาม การตีดาบนั้นมันต่างกัน เขาไม่เคยเรียนมันมากก่อน ดังนั้นการตีดาบเล่มแรกของเขา เขาจะต้องใช้เวลาเรียนรู้มันมากกว่าที่คิดแน่นอน
“ช่างตีดาบทั่วไป ถ้านายไม่รังเกียจรอน ฉันสามารถพานายไปหาเขาได้นะ เขาอยู่ไม่ไกลจากโรงฝึกนี่เอง ดาบในโรงฝึกของเราก็ได้มาจากร้านของเขานั่นแหละ แม้ว่าจะไม่ใช่ดาบที่มีชื่อเสียงแต่ก็ใช้งานได้จริง”
“โห... ถ้าอย่างนั้นไปกันเลยเถอะ คุณเกรซ” รอนลุกขึ้นยืนพร้อมฉีกยิ้ม
“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา” เกรซหัวเราะ ด้วยความสัมพันธ์นี้ เขาอาจจะถูกมองว่าเป็นเพื่อนของนักดาบชั้นเลิศ ความรู้สึกนี้ มันเป็นความรู้สึกตื่นเต้นของมนุษย์... มันเป็นเรื่องปกติ
