บทที่8
“นัก นัก นักดาบชั้นยอด?”
เกรซกระอักเลือดออกมาคำโต ดวงตาจับจ้องไปที่รอน พยายามหาคำตอบให้ตัวเอง
“อืม!” รอนส่ายหน้าช้า ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
เกรซได้ยินคำพูดของรอนปากก็สั่นเทา เขาหลับตาลงแล้วสูดหายใจลึกเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง
ลูกศิษย์ทุกคนที่อยู่ในโรงฝึกนิ่งงัน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนสับสน ตั้งตัวไม่ทัน
“อะไร?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
เห็นได้ชัดว่าอาจารย์ชนะอีกฝ่าย แต่เขากลับนิ่งไปและชื่นชมอีกฝ่าย
จริงด้วย! อาจารย์จะต้องอ่อนข้อและให้อีกฝ่ายชนะแน่
“อาจารย์ อาจารย์ชนะแล้ว มันเจ๋งมาก!” เด็กชายตัวเตี้ยอ้วนอดไม่ได้ที่จะพูดยอเกรซออกมา “ชายคนนี้ไม่ใช่คู้ต่อสู้ของอาจารย์มาตั้งแต่แรก อาจารย์ทำให้เขารู้สำนึกแล้ว”
“หุบปาก!” เกรซจะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเธอรู้อะไรไหม... การต่อสู้ครั้งนี้ ฉันแพ้แล้ว!”
“เอ๊ะ! แพ้? แพ้เหรอ?”
“อาจารย์แพ้เขาได้อย่างไร?”
“ไม่จริงน่า?”
เหล่าลูกศิษย์ต่างพากันตกตะลึก พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมเกรซถึงได้แพ้ได้
“รอน อย่าไปสนใจเด็ก ๆพวกนี้เลย” ต่อหน้ารอน เขาจะกล้าพูดว่าตัวเองเป็นนักดาบที่มีชื่อเสียงในโร๊คทาวน์ได้อย่างไร พวกเด็กพวกนั้นก็คงพูดออกมาด้วยความไม่รู้เท่านั้น
ในขณะที่เขาชักดาบ เขาได้เล็งไปที่แขนของรอนแต่ก็ถูกรอนใช้ฝักดาบขวางเอาไว้ พลังทำลายที่แฝงอยู่ในฝักดาบนั้นก็ได้ทำลายวิชาฟันดาบของเขาไปหมดสิ้น การโจมตีที่แรงที่สุดของเขา ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เกรซเหงื่อซึมหน้าผาก รอนดูเหมือนกับเด็กหนุ่ม แต่ที่จริงแล้ววิชาดาบของเขามีระดับที่สูงและลึกซึ้งมาก
ในสายตาของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นมันน่ากลัวมาก เขาสามารถรู้ได้ทันทีว่ารอนไม่ได้อยู่ในระดับนักดาบชั้นยอด แต่เขาอยู่ในระดับนักดาบชั้นเลิศแล้ว
นักดาบชั้นเลิศ นั่นคือชื่อเรียกของนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ที่โลดแล่นอยู่บนคาบสมุทรทั้งสี่ และแม้แต่ในแกรนด์ไลน์
ชื่อเสียงอาจสำคัญ แต่ฝีมือความแข็งแกร่งต่างหากที่สำคัญที่สุด รอนที่เหมือนกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง กลับฝึกฝนจนมาถึงจุดนี้ได้อย่างน่าประหลาด
พระเจ้าช่วย เขาเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง?
น่ากลัว... น่าสะพรึงกลัวมาก!!
ความตกใจของเกรซยากที่จะสงบลงง่าย ๆ แต่ความตื่นเต้นกลับมีมากกว่า
“รอนถึงแม้ว่านายจะแข็งแกร่ง แต่ว่าฉันยังมีวิชาดาบจะสอนอีกมากมาย” ใบหน้าของเกรซแสดงอาการตื่นเต้นมากจนเห็นได้ชัด “แต่ฉันยังมีวิชาสองดาบอยู่ ช่วยให้คำชี้แนะกับฉันด้วย”
ใบหน้าของรอนนิ่งเฉย แม้จะมีรอยยิ้มบาง ๆที่มุมปาก “โอ้ การประดาบระหว่างนักดาบเป็นเรื่องปกติ อย่ากังวลไปเลย”
“รอน ระวังตัวล่ะ!” เกรซกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้วส่าตัวเองไม่อาจเอาชนะรอนได้ แต่เมื่อเขาได้พบกับนักดาบที่ทรงพลังขนาดนี้ เขาเลยไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ทิ้งไป เขาอยากจะลอง ใช้ทุกอย่างของตัวเองออกไปจนหมดสิ้น เขาอยากจะรู้ความห่างชั้นของเขากับนักดาบชั้นเลิศ
แล้วเด็กแต่ละคนที่อยู่ในโรงฝึกก็ตกตะลึงครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขากำลังได้ยินอะไรอยู่?
พวกเขากำลังได้ยินอาจารย์เกรซของพวกเขากำลังขอคำชี้แนะจากอีกฝ่ายจริงเหรอ?
อาจารย์เกรซสุดเก่งคนนั้นเนี่ยนะ กำลังขอคำชี้แนะจากเด็กหนุ่มตรงหน้า?
นี่... นี่...
สถานการณ์นี้มันไม่ถูก!
เหล่าลูกศิษย์ของเกรซต่างก็งง
“รอน เตรียมตัวให้ดี... วิชาดาบสองเล่ม!” เกรซดึงดาบอีกเล่มหนึ่งออกมา เขาถือดาบสองเล่มไว้ในมือ ร่างกายของเขาเกร็ง กล้ามเนื้อต่างก็กรีดร้องออกมาจากทั่วร่างกายก่อนที่เกรซจะพุ่งเข้าไปหารอน ดาบยาวสองเล่มในมือเขาเปล่งแสงสีเงินวาว ราวกับดวงจันทร์ในคืนจันทร์เต็มดวง
รอนหายไปจากสายตาของเกรซ ที่แท้แล้วเกรซไม่ได้ถนัดแค่วิชาชักดาบ แต่วิชาดาบสองมือเองก็ไม่เลวเหมือนกัน
เคร้ง!
เคร้ง!
เคร้ง!
รอนไม่ได้ดูถูกคู่ต่อสู้อีกต่อไป ตัวเขาเองก็เป็นนักดาบเลยต้องให้เกียรติเกรซ นักดาบจะทุ่มสุดตัวตั้งแต่ชักดาบออกมาจากฝัก เขาพร้อมที่จะใช้พลังสามสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อจัดการกับเกรซ
รอนชักดาบปีศาจออกมาจากฝัก เสียงดาบครวญครางเหมือนกับมังกรที่กำลังบินอวดศักดาอยู่บนท้องนภา ออร่าดาบทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เขย่าโร๊คทาวน์ทั้งเมือง
หลังจากเกิดเสียงดังสนั่น ดาบยาวทั้งสองเล่มในมือของเกรซก็กระเด็นออกไปปักพื้น
เมื่อมองดูมือเปล่าของเขา เกรซก็ตกตะลึง เหล่าลูกศิษย์ต่างก็ตกใจไม่ต่างกัน
ถ้าก่อนหน้านี้พวกเขาเห็นไม่ชัด ตอนนี้มันก็ได้ทำให้พวกเขาเห็นผลการต่อสู้ชัดเจน ดาบในมือของอาจารย์เกรซหลุดออกจากมือ และรอนก็ได้เก็บดาบซังไดคิเทซึกลับไปในฝักดาบอย่างนุ่มนวล มุมปากของเขายกยิ้มเล็ก ๆขึ้นมา
“ฉันแพ้แล้ว” เกรซพูดเบา ๆแล้วก้มหน้าเคารพรอนอย่างซาบซึ้งใจ “รอน นายแข็งแกร่งและคู่ควรกับสมญานามนักดาบชั้นเลิศมาก”
“แพ้... แพ้”
“อาจารย์เนี่ยนะแพ้?”
“นี่มัน...”
รอนยิ้มเล็ก ๆ เข้าเดินไปด้านหน้าของเกรซเพื่อดึงร่างเกรซให้ยืนตรงขึ้น “คุณเกรซ อย่าสุภาพนักเลย ถึงความแข็งแกร่งของผมจะถึงระดับนักดาบชั้นเลิศแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีคนอีกมากที่เชี่ยวชาญวิชาดาบ ผมหวังว่าคุณจะสอนผมให้เรียนรู้วิชาดาบของคุณได้นะ”
“แต่... ฉัน... มีคุณสมบัติจะสอนนายได้ที่ไหนล่ะ” เกรซพูดด้วยสีหน้าประหม่า วันนี้เขาเจอเข้ากับของจริง เหล่าลูกศิษย์ของเขา แม้ว่าจะเรียนมาแล้วสิบปีก็ยังห่างไกลจากนักดาบชั้นเลิศเป็นหมื่น ๆไมล์ เขาจะมีคุณสมบัติแนะนำอะไรเด็กหนุ่มตรงหน้าได้ล่ะ
“คุณเป็นนักดาบที่ดี คุณเกรซ” รอนพูดอย่างใจเย็น “ผมชื่นชมวิชาดาบของคุณมาก ไม่ว่าจะเป็นวิชาชักดาบจากฝักอย่างรวดเร็วหรือวิชาสองดาบของคุณ คุณช่วยสอนวิชาดาบทั้งสองให้ฉันหน่อยจะได้ไหม?”
“เอ่อ... รอน เป็นเกียรติของฉันมากที่ได้สอนวิชาดาบทั้งสองให้นาย ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นว่านายเข้ามาในบ้านของฉันก่อนเถอะ” เกรซเดินนำรอนเข้าไปในบ้าน ทิ้งเหล่าเด็ก ๆเอาไว้ในโรงฝึกด้วยความมึนงง พวกเขายืนทำสีหน้าโง่งมออกมาแล้วมองหน้ากันด้วยความสับสนและทำตัวไม่ถูก
ในเวลาเดียวกัน เมืองโร๊คทาวน์ ฐานทัพเรือ ทหารเรือยศสูงหลายคนต่างก็เงยหน้าขึ้นบนฟ้า พวกเขามองไปยังทิศทางของโรงฝึกเคนโด้ ออร่าดาบที่พุ่งสูงขึ้นบนฟ้าทำให้พวกเขาไม่สบายใจและในใจของทุกคนต่างสั่นสะท้านด้วยความกลัว
