บทที่7
“ฮ่าฮ่า ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าเขามาขอคำแนะนำจากอาจารย์น่ะ” เด็กวัยรุ่นข้างหลังพวกเขากระซิบกัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
อย่างไรก็ตาม อาจารย์สอนเคนโด้วัยกลางคนเห็นแววตาของรอนว่ามันแตกต่างจากของเด็กคนอื่น ๆ
นี่คือขอคำแนะนำที่ไหนกัน?
นี่มันเป็นการมาถล่มโรงฝึกมากกว่า!
“นี่ นี่ ฉันไม่คิดว่านายจะมาขอคำชี้แนะเลยนะ” เกรซยิ้มมุมปากเล็ก ๆ “หนุ่มน้อย นายเป็นคนหยิ่งมากนะ รู้ตัวไหม? นายต้องการคำชี้แนะจากฉันจริง ๆเหรอ?”
“แน่นอน!” รอนพยักหน้าอย่างสงบ แต่เสียงที่พูดกลับเฉียบขาด “แต่ถ้าคุณอยากประลองวิชาดาบจริง ๆ จะทำอย่างไรหากหัวของคุณเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาล่ะ” (มันหมายความว่าจะตัดหัวเกรซ โหดจริง ๆ)
“หืม? นายจะวัดฝีมือกับฉันได้ยังไง?” เกรซถามด้วยความสนใจ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมีชื่อเสียงสักเท่าไหร่ในทะเลอีสต์บลู แต่ก็พูดไม่ได้ว่าเขาไมมีฝีมือเลย เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาอายุไม่เกินยี่สิบปีแน่นอน เป็นเด็กแต่กลับกล้าปีนเกลียวมาท้าสู้กับเขา เกรซหัวเราะในใจ ในตอนนี้เขาตัดสินใจว่าจะสั่งสอนรอนต่อหน้าลูกศิษย์ทั้งหลายของเขา ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า มีคนด้านนอกที่มีฝีมือดาบเก่งกาจอีกมากมาย แทนที่จะใช้วิธีแบบนี้สร้างชื่อเสียงให้ตนเอง เขาจะเป็นฝ่ายล้มเด็กหนุ่มตรงหน้า แล้วสอนเด็ก ๆของเขา
“ค่าหัวของฉัน” รอนชี้ไปทีหัวตัวเองแล้วพูดว่า “หัวของฉันมีค่าสิบล้านเบรี ถ้าฉันแพ้ คุณเอาค่าหัวผมไปเป็นเงินรางวัลได้เลย แต่ถ้าผมชนะ คุณต้องสอนวิชาดาบสองเล่มให้ผม”
“สิบล้านเบรี?” เกรซหรี่ตา “นายเป็นโจรสลัด?”
“ใช่แล้ว!” รอนยักไหล่
“หนุ่มน้อย! เพื่อวิชาดาบสองเล่ม ถึงกับยอมพนันด้วยชีวิต ความต้องการของนายไม่เล็กไปหน่อยเหรอ?” เกรซกล่าว
“เป็นนักดาบต้องมีจิตวิญญาณแน่วแน่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ?” รอนพูด
“พูดได้ดี!” เมื่อเกรซได้ยินรอนพูด ในใจของเขาก็อดตกตะลึงไปไม่ได้ ในตอนนี้เขาเลิกดูถูกรอนทันที “ฉันรับคำท้าทายของนายก่อนหน้านี้”
“เอ๊ะ!”
เหล่าเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างสนามเกิดความงุนงงขึ้น ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายชื่นชมชื่อเสียงของอาจารย์แล้วมาขอคำแนะนำไม่ใช่เหรอ?
ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้?
เหล่าลูกศิษย์ของเกรซพากันขมวดคิ้ว จนมีเด็กตัวเล็ก ๆคนหนึ่งกล่าวขึ้นเบา ๆ “พวกเราคิดผิด พี่ชายคนนั้นมาเพื่อประลองดาบกับอาจารย์”
“หือ! อย่าเทียบกันเลย” เด็กชายที่อ้วนเล็กน้อยได้มองไปที่รอนด้วยสายตาดูถูก “ผู้ชายคนนี้อายุมากกว่าเราไม่กี่ปี แม้เขาจะเรียนเคนโด้ตั้งแต่ยังเด็ก เขาจะแข็งแกร่งได้ขนาดไหนกัน อาจารย์จะต้องชนะเขาได้ในดาบเดียวแน่”
“ใช่แล้ว อาจารย์แข็งแกร่งมาก ฉันเคยเห็นอาจารย์ประลองดาบกับพันเอกแห่งศูนย์บัญชาการกองทัพเรือ อาจารย์ใช้เพียงแค่สองดาบเท่านั้น อาจารย์ก็ได้รับชัยชนะมาทันทีเลย”
“ในเมื่อเขาต้องการหาเรื่อง เราก็มาดูกันเฉย ๆเถอะ”
กริ๊ก!
ใบหน้าเกรซดูเคร่งขรึม ในเมื่อเขาตัดสินใจรับคำท้า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร เขาก็จะทุ่มพลังทั้งหมดล้มอีกฝ่ายให้ได้
นิ้วโป้งขวาของเกรซกดฝักดาบลงเล็กน้อย ร่างกายของเขาอยู่ในท่วงท่าน่าเกรงขามเหมือนกับเสือที่กำลังจะกระโจนเข้าใส่เหยื่อ เขาพร้อมจะจู่โจมเต็มกำลัง
“นี่เป็นเทคนิคการชักดาบใช่หรือเปล่า?”
รอนมองดูการเคลื่อนไหวของเกรซด้วยความสนใจ การชักดาบจากฝักแบบนี้ เขาต้องการจะเรียนรู้ด้วย เทคนิคการชักดาบนั้นขึ้นชื่อเรื่องการระเบิดพลังและความเร็ว หลังจากที่เขาเรียนรู้ทักษะนี้ได้ ก็ยังมีอีกหลายทักษะให้ใช้ผสานกันด้วย
“หนุ่มน้อย พร้อมหรือยัง?” เกรซเตือนเรย์ด้วยเสียงเย็น “ฉันจะไม่ออมมือ”
“พร้อมแล้ว” รอนพยักหน้าแล้วชี้ดาบปีศาจในมือซ้ายไปข้างหน้า เขาไม่ได้ดึงมันออกจากฝัก รอนรออย่าเงียบ ๆในท่าเตรียมเท่านั้น
”
เกรซขมวดคิ้วแล้วพูดอีกครั้ง “หนุ่มน้อย เธอจะไม่เข้ามาโจมตีเหรอ?”
“โอ้! คุณแก่กว่า ดังนั้นผมให้คุณโจมตีก่อน” รอนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดอย่างนุ่มนวล
“ไอ้หนุ่ม ช่างหยิ่งผยองเสียจริง” ตาของเกรซกระตุก “นานแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นเด็กหนุ่มที่หยิ่งผยองเช่นนี้ เนื่องจากนายต้องการท้าทายฉัน ฉันก็จะสอนให้รู้เองว่านักดาบที่แท้จริงเป็นอย่างไร ทั้งหมดนี้เพื่อสอนนายให้เข้าใจว่าการหยิ่งผยองมันทำให้ชีวิตอยู่ได้ไม่นาน”
“ตัดสายลม!”
ฟุบ!
อาการแหวกออก เกรซหายตัวมาอยู่ด้านหลังของรอน ใบดาบส่องประกายวาววับน่ากลัว
แกร๊ก!
เกรซก้มหัวลง ดาบในมือเขาถูกป้องกันเอาไว้ได้ และรอนก็ค่อย ๆหันกลับมามองเขาด้วยร่างกายตั้งตระหง่านราวภูเขาสูงใหญ่
ใบหน้าของรอนยังคงอ่อนโยนและสงบ ดาบปีศาจที่ค้างอยู่ก็ได้ถูกรอนลดมันลงมาอยู่ข้างตัว “สมแล้วที่คุณเป็นนักดาบที่มีชื่อเสียงของโร๊คทาวน์ วิชาดาบยอดเยี่ยมจริง ๆ”
เกรซพูดไม่ออก เขายังคงเงียบอยู่
เด็ก ๆที่ดูอยู่ด้านข้างเห็นเรย์ชื่นชมอาจารย์พวกเขาแบบนี้ พวกเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายต้องการท้าทายอาจารย์เกรซอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”
“ใช่ อาจารย์ของพวกเราแข็งแกร่งมาก แม้แต่ทหารเรือก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาจารย์ นายต้องการเอาชนะอาจารย์เหรอ ต้องไปฝึกมาอีกร้อยปีนั่นล่ะ” เด็กหนุ่มอีกคนหัวเราะขึ้นมา
เด็กคนอื่น ๆต่างก็ยิ้มอย่างมีความสุข บนใบหน้ามีแต่ความภาคภูมิใจที่ตัวเองมีอาจารย์ที่ทรงพลังแบบนี้ ให้อาจารย์แบบนี้สอนดาบ พวกเขาจะต้องเก่งขึ้นได้แน่นอน
“เงียบ!!!” ในเวลานี้พวกเขาก็หยุดหัวเราะ แล้วยืนนิ่งมองไปอาจารย์อยู่กับที่
เกรซหันศีรษะของเขาไปยังเด็กนักเรียนทุกคน จากนั้นก็หันหน้ากลับมาทางรอนด้วยสีหน้าตกใจ พอมองดูใบหน้าที่ดูสงบของรอน ในใจของเกรซก็มีความกลัวพุ่งเข้ามาจนเขาแทบไม่อาจซ่อนความกลัวเอาไว้ได้
