บทที่5

หลังออกจากบาร์ของมากิโนะ รอนได้กลับไปยังโรงแรมเล็ก ๆของเขาที่เขาพักอยู่

หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบ เวลาหลังจากนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะหยุอยู่ที่หมู่บ้านฟูซานาน เขาพร้อมแล้วที่จะเดินทางไปสู่ความยิ่งใหญ่ สร้างชื่อเสียง เพิ่มพูนความสามารถและทักษะขจองเขาให้แกร่งยิ่งขึ้นไปอีก

“แล้วก็ฮาคิทั้งสามอย่าง... หึหึ ตราบใดที่ฉันเริ่มฝึกฝนทักษะใหม่ได้ ฉันก็จะเพิ่มแต้มค่าสถานะให้สูงขึ้นไปอีก นิ้วทองคำของฉันไร้ขีดจำกัด ขีดจำกัดเดียวก็คือการเรียนรู้ของฉันเท่านั้น”

รอนยิ้มบาง ถ้าเขาต้องการเรียนรู้ฮาคิทั้งสามอย่าง มันน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเรียนรู้ได้ในตอนนี้ อย่างแรกเลย การครอบครองฮาคิราชันย์มันมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด มันจะถูกปลุกขึ้นมาเอง และฮาคิสังเกตและฮาคิเกราะ ฉันควรเรียนรู้ทั้งสองอย่างก่อนแล้วค่อยปลุกฮาคิราชันย์

“ฉันไม่สามารถเดินทางคนเดียวได้ ถึงฉันจะเรียนรู้วิธีการเดินเรือ แต่มันก็ยังยากที่จะควบคุมเรือด้วยแรงคนเพียงคนเดียวได้” รอนเริ่มไตร่ตรอง “ขั้นตอนต่อไปคงต้องเป็นการสร้างกลุ่มของตัวเองขึ้นมา ในฐานะโจรสลัด ฉันจะไม่มีกลุ่มโจรสลัดของตัวเองได้อย่างไร”

รอนเก็บข้าวของของเขาแล้วออกจากหมู่บ้านฟูซา

เมื่อมาถึงท่าเรือของเกาะ เขาได้ขึ้นเรือบรรทุกสินค้าลำหนึ่งแล้วออกจากหมู่บ้านฟูซาไปยังเกาะอื่น ๆต่อไป

โดยปกติแล้ว การสร้างกลุ่มโจรสลัดก็แค่สมัครลูกเรือ แต่ฉันจะไม่เป็นเหมือนกลุ่มโจรสลัดวูล์ฟ ลังเมลอนและลังสินค้าอื่น ๆได้ถูกขนขึ้นเรือ รอนยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือบรรทุกสินค้า หัวใจแห่งการผจญภัยของเขามีความตื่นเต้นเต็มเปี่ยม “โลกโจรสลัดมีผู้หญิงสวยมากมาย กลุ่มโจรสลัดของฉัน จะต้องรับสมัครลูกเรือผู้หญิงแล้วจะมีฉันเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว มันเยี่ยมจริง ๆเลย”

“ดีล่ะ เป้าหมายแรกของเราคือนามิ!” รอนยิ้ม นามิเป็นต้นหนเรืออัจฉริยะ เขายังไม่ได้เรียนรู้วิธีการเดินเรือ เขาก็จะไปเรียนรู้จากเธอนี่แหละ

“แล้วคายะล่ะ... คายะยังเด็กอยู่ พ่อแม่ของเธอก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็น่าจะเริ่มศึกษาทักษะการแพทย์แล้ว ตอนนี้ฉันมีทักษะรักษาอยู่ ถ้าฉันไปรักษาพ่อแม่ของเธอให้หายป่วย ด้วยระดับการปฐมพยาบาลระดับเต็มของฉัน ถ้าฉันสอนคายะ เธอน่าจะกลายเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลกได้ ฉันจะทำให้เธอเป็นหมอที่เก่งที่สุดในแกรนด์ไลน์ให้ได้เลย”

หลังจากรอนตัดสินใจได้ ไม่นานเขามาก็มาถึงโร๊คทาวน์

โร๊คทาวน์ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด มันเป็นสถานที่ที่โกลด์ โรเจอร์ถูกประหารและโจรสลัดหลายกลุ่มได้มาที่นี่ทุกปีจนนับไม่ถ้วน นอกจากนี้ที่นี่ยังเป็นสถานที่ที่กองทัพเรือส่งทหารเรือมาคอยจับตามองโจรสลัดด้วย

โจรสลัดที่มาที่เมืองนี้มีความเสี่ยงที่จะถูกกองทัพเรือจับสูง

รอนกล้าหาญและไร้ความหวาดกลัว เขามุ่งหน้าไปยังโร๊คทาวน์อย่างมุ่งมั่น

“โร๊คทาวน์ ฉันจำได้ว่าร้านขายดาบที่โซโรไปมันมีดาบชื่อดังอยู่ที่นี่นี่นา” ดวงตาของรอนมีรอยยิ้ม เขามุ่งหน้าไปยังร้านขายดาบเพื่อชิงดาบชื่อดังมาจากโซโรก่อนหนึ่งก้าว ส่วนดาบที่ดีกว่านั้น รอนจะต้องรอจนกว่าจะเข้าไปในแกรนด์ไลน์ก่อน อย่างเช่น ดาบของชิริวแห่งสายฝน ถ้ามีโอกาสในอนาคต รอนจะเอาดาบของชิริวมาดวลกับดาบดำของมิฮอร์ค

อย่างไรก็ตาม โซโรมีดาบที่ดีอยู่ในมือเสมอ เขาไม่มีทางขาดดาบอย่างแน่นอน

ใช่แล้ว... ดาบซังไดคิเทซึ หนึ่งในห้าสิบดาบชั้นดีของโลกวันพีซ แต่มันเป็นดาบปีศาจ มันมีความเป็นไปได้ที่มันจะฆ่าผู้ใช้งาน ดาบปีศาจเล่มที่สอง เป็นหนึ่งในยี่สิบเอ็ดดาบชั้นยอด ส่วนอาบปีศาจเล่มที่หนึ่ง เป็นหนึ่งในสิบสองดาบชั้นเลิศของโลก

“ช่างเถอะ ฉันใช้ซังไดคิเทซึก่อน จากนั้นค่อยไปหาดาบดีกว่านี้มาแล้วทีหลังแล้วกัน” ขณะที่รอนคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายดาบแล้ว

เจ้าของร้านขายดาบกำลังคิดเงินอยู่ตรงเค้าเตอร์ ในร้านไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียว

รอนเดินเข้ามาในร้าน เจ้าของร้านเห็นก็ยิ้มต้อนรับทันที “สวัสดี สวัสดี คุณลูกค้าเป็นนักดาบที่แข็งแกร่ง ที่นี่มีดาบที่เหมาะสมกับคุณลูกค้ามากมาย”

“เยี่ยมเลย ถ้าอย่างนั้นฉันจะเลือกซื้อดาบที่ร้านนี้ก็แล้วกัน”

นักดาบทุกคนต้องใช้ดาบ แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะถูกเรียกว่านักดาบ นักดาบที่แข็งแกร่งจะถูกเรียกว่านักดาบผู้ยิ่งใหญ่และพวกเขาเหล่านั้นก็สามารถใช้วิชาดาบได้ดีมาก

รอนไม่ยุ่งกับดาบธรรมดา ถ้ามันอยากจะมากับเขา มันก็จะมาเอง

วิชาดาบของรอนตอนนี้มาถึงระดับที่เขาสามารถฟังลมหายใจของดาบได้ และด้วยการมองเพียงแวบเดียว เขาก็เจอว่าตระกร้าด้านข้างมีดาบยาว สีแปลก ๆเปล่งกลิ่นอายฆ่าฟันออกมา

“ดาบนี่ราคาเท่าไหร่?” รอนถามเจ้าของร้าน

“อ๊ะ! นั่นมัน...” เมื่อเห็นรอนหยิบดาบตรงตะกร้านั้น เจ้าของร้านก็หมดความสนใจ ตอนแรกเขาคิดว่าลูกค้าคนนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ มีเงินเยอะ แต่กลับคิดผิด “ดาบตะกร้านั้นราคาห้าหมื่นเบรี สามารถเลือกได้ตามใจ”

“หืม?” รอนพยักหน้า เขาหยิบดาบออกมายื่นให้เจ้าของร้าน “นั่นเงินห้าหมื่นเบรี คุณนับดูได้เลย”

“เอ๊ะ?” เมื่อเจ้าของร้านขายดาบมองไปยังดาบในมือ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนสี นี่มันคือดาบปีศาจ

“นี่... นี่... นี่มันดาบปีศาจ” เจ้าของร้านเหงื่อไหลลงแก้ม “คุณลูกค้า ทำไมคุณไม่เปลี่ยนดาบเล่มอื่นล่ะ”

“หืม? หมายความว่าอย่างไร” รอนขมวดคิ้วทันที จิตสังหารเล็ดลอดออกมาจากร่างเขาจนเจ้าของร้านตกใจ

“ไม่ ไม่ ไม่ คุณนักดาบ ใจเย็น ๆก่อน อย่าเพิ่งโมโหสิ” เจ้าของร้านรีบพูดอธิบายทันที “ฉันบอกความจริงก็ได้ นี่มันคือดาบปีศาจ ในอดีตเจ้าของที่ต้องการซื้อมันไปหรือครอบครองมัน ต่างก็ประสบอุบัติเหตุบางอย่าง ถ้าคุณลูกค้าต้องการ ทางร้านจะไม่ขอรับผิดชอบใด ๆ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณนะ”

รอนวางเงินห้าหมื่นเบรีลงบนเค้าเตอร์ จากนั้นก็หยิบดาบแล้วเดินออกจากร้านไป

นี่ล้อเล่นกันเหรอ แม้แต่โซโรยังสามารถต้านทานคำสาปของดาบเล่มนี้ได้ ทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ

ไม่ต้องพูดถึงซังไดคิเทซึ แม้ว่าจะเป็นดาบปีศาจเล่มแรกก็ตาม รอนก็เชื่อว่าเขาสามารถปราบพยศมันได้ไม่ยาก