บทที่4
ตามคำขอของรอน กลุ่มโจรสลัดวูลฟ์ได้พารอนไปส่งที่หมู่บ้านฟูซาอย่างที่เขาได้ขอเอาไว้ และกลุ่มโจรสลัดวูล์ฟต่างก็มองไปที่เรย์ที่กำลังเดินลงจากเรือไปด้วยสายตาเสียดาย
กัปตันวูล์ฟรู้สึกไม่สบายใจ ครั้งนี้เขาไม่สามารถโน้มน้าวรอนให้มาอยู่กับเขาได้
“น่าเสียดายกัปตัน เราไม่สามารถโน้มน้าวรอนได้ ไม่อย่างนั้นเราคงมอบตำแหน่งกัปตันเรือให้เขาไปแล้ว”
“ถ้าเรารู้ตัวตนของเขา เขาอาจจะจากเราไปนานแล้วก็ได้” กัปตันวูล์ฟส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “เขาเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ที่เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล เขามาเพื่อฝึกฝนแก่นแท้ของวิชาดาบ เขาไม่ใช่ระดับที่เราสามารถรั้งตัวให้อยู่กับเราได้”
“นั่นสิครับ” หลังจากที่โจรสลัดทุกคนได้เห็นความแข็งแกร่งของรอน ความน่าเกรงขามที่กดดันทุกคน พวกเขาก็อดพยักหน้าเห็นด้วยไม่ได้
“อย่างไรก็ตาม มันก็เหมือนกับเราได้รับพร กลุ่มโจรสลัดวูล์ฟของเราเคยเป้นที่ที่รอนได้มาอาศัยอยู่แล้วฝึกฝนวิชาดาบของเขา” โจรสลัดคนที่หนึ่งที่สนิทกับรอนพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายพูดถูก!!” เมื่อกัปตันวูลฟ์ได้ยิน เขาก็หัวเราะออกมาทันที “ไปกันเถอะทุกคน ไปฉลองที่พวกเราหนีรอดจากกองทัพเรือได้กันเถอะ!!”
“เฮ้!!! ไปกันเถอะกัปตัน!!!!”
*********************
รอนไม่สนใจสถานการณ์ทางฝั่งของโจรสลัดวูล์ฟ เขาถือดาบยาวของทหารเรือไว้ในมือแล้วเดินเข้าไปในหมู่บ้านฟูซา ซึ่งเป็นที่ที่ลูฟี่อาศัยอยู่ ในเวลานี้ เอสหมัดอัคคี น่าจะออกเดินทางไปยังแกรนด์ไลน์และท้าสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งทุกคนที่ได้พบแล้ว สุดท้ายเขาก็ต้องไปพ่ายแพ้ให้กับโจรสลัดหนวดขาวและกลายเป็นลูกชายของเขา สุดท้ายเอสก็ต้องตายในสงครามมารีนฟอร์ด
‘เอส... หนวดขาว น่าเสียดายที่พวกเขาต้องตาย ถึงมันจะเป็นเนื้อเรื่องหลักของอนิเมะก็ตาม แต่ในเมื่อฉันมาอยู่ที่นี่แล้ว อย่างนั้นเรื่องน่าเศร้าของพวกเขาก็จะต้องไม่เกิดขึ้น ท้ายที่สุดแล้ว โลกใบนี้ก็ถือว่าเป็นโลกจริงอีกใบหนึ่งของฉัน’
รอนมีรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจในตัวเองบนใบหน้า ตอนนี้เขามีคุณสมบัติที่จะกล่าวถึงเรื่องนี้แล้ว
‘ทักษะที่ฉันเรียนรู้ตอนนี้มีน้อยเกินไปแล้ว ทักษะที่มีก็มีเพียงหมัด วิชาดาบแล้วก็การยิงปืนเท่านั้น ฉันจะต้องเรียนทักษะอื่น ๆเพิ่ม ตราบใดที่ฉันเรียนรู้พื้นฐานได้ ฉันก็จะชำนาญมันทันที นี่มันเป็นระบบบัคเกินไปแล้ว!’
รอนบังเอิญเดินไปพบโรงแรมเล็ก ๆในหมู่บ้านฟูซา เขาวางแผนที่จะฝึกฝนทักษะบางอย่างในหมู่บ้านฟูซาก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง ถึงตอนนี้เขาจะมีความแข็งแกร่งเท่ากับสี่จักรพรรดิและเกือบที่จะสามารถสังหารเจ็ดเทพโจรสลัดได้ แต่นี่ก็ยังไม่ใช่ขีดจำกัดของเขา
“ฉันจะต้องเรียนทักษะเพื่อความอยู่รอด!”
เช้าวันรุ่งขึ้น รอนคุยกับพนักงานโรงแรมแล้วถามถึงสถานที่ต่าง ๆในหมู่บ้านที่เขาจะสามารถเรียนรู้ทักษะต่าง ๆได้
หนึ่งเดือนต่อมา รอนพบโจรสลัดสองสามกลุ่มในหมู่บ้านฟูซา เขาได้จ่ายเงินและให้พวกเขาสอนทักษะบางอย่างให้กับเขา
โฮสต์: รอน
อายุ: 19
ร่างกาย:152
ความแข็งแรง:146
ความเร็ว:149
พลังวิญญาณ: 137
แต้มทักษะที่มี: 999,999,999 (อันนี้แต้มมันเหมือนไม่ลดเลย เลยเขียนตามอิ้งเลยนะครับ)
ทักษะที่มี: หมัดหมาป่าปีศาจ เลเวล2+98 (เต็ม)
วิชาดาบพื้นฐาน เลเวล3+97 (เต็ม)
หมัดเหล็ก เลเวล1+99(เต็ม)
ฝ่ามือเจาะทะลวง เลเวล1+99 (เต็ม)
เพลงดาบอัคคี เลเวล1+99 (เต็ม)
ก้าวอัคคี เลเวล1+99 (เต็ม)
นักแม่นปืน เลเวล2+98 (เต็ม)
ทำอาหาร เลเวล1+99 (เต็ม)
ปฐมพยาบาล เลเวล1+99 (เต็ม)
สี่ทักษะที่เขาได้เรียนรู้มาแล้วได้เพิ่มแต้มทักษะจนเต็ม ทักษะทั้งสี่นี้ เป็นทักษะการฝึกฝนร่างกาย มันทำให้ค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้นถึงหลักร้อยได้ในครั้งเดียว เลยต้องขอบคุณทักษะทั้งสี่นี้มากเลยทีเดียว
อีกสามทักษะก็คือเทคนิคที่ใช้การโจมตีด้วยฝ่ามือ วิชาดาบอัคคีและเทคนิคการเคลื่อนที่ ซึ่งทักษะพวกนี้มันเป็นทักษะที่มีประโยชน์ที่สุดในตอนนี้
“ทักษะในปัจจุบันกับแต้มสถานะพวกนี้น่าจะถึงระดับของสี่จักรพรรดิแล้ว... เจ็ดเทพแห่งโจรสลัดเหรอ? หึหึ”
รอนหัวเราะคิกคัก ตอนนี้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน เขายังไม่ค่อยแน่ใจ บางทีเขาอาจจะต้องเข้าไปที่แกรนด์ไลน์ ทะเลที่เหล่าโจรสลัดไปรวมตัวกันมากมายแล้วก็เป็นได้
“อย่างไรก็ตาม ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่อีกก่อนที่จะไปแกรนด์ไลน์”
รอนกำลังวางแผนจะออกจากหมู่บ้านฟูซาตั้งแต่เดือนที่แล้ว แต่เพราะว่าเขามัวแต่ฝึกฝน เขาเลยยังไม่เห็นลูฟี่เลยสักครั้ง
ในวันนี้ เขาเลยเดินไปที่บาร์ของมากิโนะ รอนมองดูผู้หญิงผมสีเขียวและมีใบหน้าอ่อนโยน สง่างามซึ่งอยู่หลังบาร์ เขายิ้มเล็กน้อยแล้วสั่งสิ่งที่ต้องการ “เจ้าของร้าน ขอเบียร์ให้ฉันหน่อย”
“ได้เลยค่ะ”
มากิโนะเหลือบมองรอน เธอจำได้ว่าเขาคือเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะมาถึงหมู่บ้านฟูซาเมื่อหนึ่งเดือนก่อน เขาดูเหมือนนักดาบที่ดูธรรมดาและเธอก็ได้ยินมาว่าเขากำลังมองหน้าทุกคนที่สามารถสอนทักษะให้กับเขาได้
“มากิโนะ... มากิโนะ!”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มสวมหมวกฟางเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือพิมพ์ในมือ เขาเดินเข้ามาหามากิโนะด้วยท่าทางมีความสุข “เห็นหรือเปล่า มีข่าวของเอซด้วยล่ะ แถมยังมีข่าวของแชงค์ด้วย!!”
รอนหันไปมอง เขาลอบมองไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าเขา ไม่ต้องบอกเลยว่าผู้ชายคนนี้คือลูฟี่หมวกฟาง บนหัวของเขาเป็นข้อยืนยันที่ดีที่สุด รอยยิ้มไร้เดียงสานั่นก็เช่นกัน
‘ผู้ชายคนนี้เหลือเวลาอีกปีกว่า ๆก่อนจะออกทะเล’
“จริงเหรอ?” มากิโนะปิดปากหัวเราะเล็กน้อย เธอหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านข่าวสักพัก แน่นอนว่าเมื่อเธอเห็นข่าวของเอซได้ก้าวไปยังเส้นทางของโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่แล้ว เธอก็หัวเราะออกมา ดวงตาของเธอมองไปยังกองหมายจับ “มีหมายจับด้วยเหรอ?”
มากิโนะหยิบหมายจับขึ้นมาดู เธอเปิดดูทีละใบจากนั้นก็มองไปที่รอน เพราะเธอเห็นหมายจับของรอน
“คุณรอน มีหมายจับของคุณอยู่ด้วย” มากิโนะยื่นหมายจับในมือเธอให้กับรอน
“โอ้!” รอนมองดูหมายนำจับในมือ แน่นอนว่ามันเป็นหมายจับของเขาเอง ภาพที่แสดงบนนั้นเป็นภาพของเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าเย็นชากำลังถือดาบ ซึ่งรางวัลนำจับคือสิบล้านเบรี
“เห!” รอนยิ้มเล็กน้อยแล้ววางป้ายประกาศในมือลง เขาไม่รู้ว่าโดนถ่ายภาพเมื่อไหร่แต่น่าจะเป็นตอนที่กำลังต่อสู้กับทหารเรือกันอยู่ ดูเหมือนว่าจะมีนกบางตจัวที่ให้ความสนใจการต่อสู้ระหว่างกองทัพเรือกับกลุ่มโจรสลัดวูล์ฟ
“ว้าว!” ลูฟี่สังเกตเห็นรอนที่อยู่ข้าง ๆ แล้วเมื่อมองไปก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือนักดาบที่มีค่าหัวสิบล้านเบรี แถมยังเป็นโจรสลัดในทะเลอีสต์บลู
“นี่เป็นนักดาบที่เก่งสุด ๆนี่เอง” มันเยี่ยมมาก! ลูฟี่มองรอนด้วยดวงตาเปล่งประกายแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง ความฝันของเขาเป็นราชาโจรสลัด มันเลยน่าอิจฉาที่เห็นโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่เหมือนรอน
“ฉันจะฝึกฝนให้หนัก ความฝันของฉันคือการเป็นราชาโจรสลัดเหมือนกับโรเจอร์!!” ลูฟี่กำหมัดแล้วตะโกนออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”
คนส่วนใหญ่ในบาร์นี้รู้จักลูฟี่ พวกเขาต่างก็หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
มากิโนะปิดปากของเธอแล้วแอบยิ้มบาง ๆ
“บ้าเอ๊ย! ทำไมทุกคนถึงชอบหัวเราะฉันอยู่เรื่อย” ด้วยบุคลิกเรียบง่าย ใสซื่อของลูฟี่ทำให้เขาไม่พอใจที่ถูกหัวเราะเยาะเย้ย เขาตะโกนออกมาเสียงดังลั่นบาร์ด้วยความโกรธ “สักวัน... ฉันจะเป็นราชาโจรสลัดให้ได้เลย!!”
“อื้ม...” มากิโนะหัวเราะแล้วพูดให้กำลังใจ “พวกเราทุกคนเชื่อว่าเธอจะทำได้ เธอจะกลายเป็นราชาโจรสลัดได้แน่นอน”
“ใช่ลูฟี่ นายต้องทำได้แน่ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชาวบ้านแต่ละคนยกแก้วขึ้นมาดื่มฉลองให้กับลูฟี่
