บทที่3
พลเรือเอกที่มาตามล่ากลุ่มโจรสลัดวูล์ฟก็มีสีหน้ามืดคล้ำ มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการโจรสลัดวูลฟ์ได้สำเร็จ แล้วตอนนี้เขาก็ไม่ได้หวังว่าตัวเองจะสามารถสังหารนักดาบที่ทรงพลังคนนี้ได้ (admiral นี่คือพลเรือเอกจริง ๆหรือเปล่า ใครรู้บ้าง ทำไมมันกระจอกจัง)
“ถอย!” พลเรือเอกรีบออกคำสั่งถอยทัพทันที
“ท่านพลเอกครับ เรือของเราจมไปแล้วครับ”
“อย่างนั้นก็ไปเอาเรือของกลุ่มโจรสลัดวูลฟ์ไปแทน!”
“ครับท่าน จะรีบไปทันทีครับ”
เมื่อเห็นกองทัพเรือเริ่มหนี รอนก็หัวเราะเยาะเย้ย ‘ถ้าฉันจะปล่อยพวกแกไปง่าย ๆ ฉันมามายืนอยู่ตรงนี้ทำไมล่ะ?’
รอนก้มหน้าลงแล้วถีบตัวพุ่งออกไปด้วยความว่องไว ด้วยความแข็งแกร่งและความทนทานของร่างกายในปัจจุบัน ทำให้ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขาน่ากลัวมาก เขาปรากฏตัวขึ้นด้านข้างทหารเรือที่กำลังหลบหนี ดาบของเขาตวัดฟันไป ทหารเรือคนนั้นก็เสียชีวิตและเมื่อเขาปรากฏตัวด้านข้างพลเรือเอก พลเรือเอกคนนั้นก็หัวหลุดจากบ่าทันที
ในขณะนี้ เหล่าทหารเรือต่างเสียชีวิตกันทุกคน ไม่มีใครเหลือรอด
ในสนามรบเงียบสงัด โจรสลัดวูลฟ์ทุกคนที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้ตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกคนต่างมองรอนด้วยสายตาว่างเปล่า
“นี่... นี่ยังเป็นรอนอยู่หรือเปล่า?” หนึ่งในโจรสลัดที่คุ้นเคยกับรอนดีอดพูดึ้นมาไม่ได้
“ไม่... มันเป็นไปไม่ได้ นี่อาจจะเป็นนักดาบสักคนที่ปลอมตัวเป็นรอน” โจรสลัดอีกคนก็ส่ายหัวออกมา “ความแข็งแกร่งของรอนอ่อนแอมาก อยู่ ๆเขาจะกลายเป็นคนเก่งขนาดนี้ขึ้นมาเองได้อย่างไร มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว”
“ใช่ เขาทรงพลังมาก” ลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดวูลฟ์อีกคนพูดสนับสนุนขึ้นมา ความแข็งแกร่งนี้ ไม่มีทางเป็นรอนไปได้แน่
กัปตันของกลุ่มโจรสลัดวูล์ฟเดินไปหารอนแล้วกล่าวขอบคุณรอนทันที “ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือครั้งนี้ ช่วยบอกชื่อของคุณให้ฉันรู้หน่อยได้ไหม?”
“กัปตันวูลฟ์” รอนยิ้มอ่อน ๆ “คุณไม่รู้จักผมเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ผมรอนเองไงครับ”
“อะไรนะ!”
เมื่อเขาได้ยินรอนยอมรับว่าตัวเองคือรอนออกมา เหล่าโจรสลัดก็ได้ตกใจจนล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้งหนึ่ง
“นาย... นายจะเป็นรอนไปได้อย่างไร” ดวงตาของหัวหน้ากลุ่มโจรสลัดวูลฟ์แทบจะถลนออกมา รอนเป็นเพียงโจรสลัดที่อ่อนแอบนเรือของเขา เขาจะมีความแข็งแกร่งน่าทึ่งขนาดนี้ได้อย่างไร
“ก็อย่างที่คุณเห็น กัปตัน ผมซ่อนตัวตนของผมและคอยแอบฝึกฝนในระหว่างที่อยู่ในกลุ่มโจรสลัดของคุณไงครับ” รอนได้สร้างเรื่องขึ้นมา เขาไม่สามารถบอกอีกฝ่ายได้ว่าเขาเพียงแค่อัพค่าสเตตัสของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เขาเลยพูดได้เพียงตัวเองซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเอาไว้เท่านั้น “วันนี้ทหารเรือบุกมาจับกุมกลุ่มโจรสลัดวูลฟ์ของเรา ผมเลยไม่มีทางเลือก ผมทำได้เพียงแสดงความแข็งแกร่งของผมออกมา ผมขอบคุณที่กลุ่มโจรสลัดวูลฟ์ดูแลผมมาทั้งปีที่ผ่านมา”
หลังจากที่ได้ยิน เหล่าโจรสลัดทุกคนก็มีท่าทาตื่นเต้นมากขึ้น
เดิมทีรอนก็เป็นนักดาบที่รงพลังอยู่แล้ว เขาแค่ขึ้นมาบนเรือโจรสลัดเพื่อฝึกฝนและหาประสบการณ์ ซึ่งก็สมเหตุสมผล
“เป็นแบบนี้นี่เอง” กัปตันวูลฟ์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาด้วยความเคารพ “เป็นเกียรติของกลุ่มโจรสลัดวูลฟ์มากกว่าที่ถูกนายเลือกขึ้นเรือ”
“ไม่เป็นอะไร นั่นเป็นเพราะว่ากัปตันไม่รู้จักผม มันเป็นเรื่องปกติ” รอนยิ้ม “ไม่มีใครในกลุ่มวูลฟ์เคยรังแกหรือทำร้ายผม สิ่งที่ผมต้องการก็คือประสบการณ์การใช้ชีวิตเป้นโจรสลัด ตอนนี้หายนะของกลุ่มได้จบลงแล้ว เราก็คงได้เวลาแยกกันแล้วล่ะนะ”
“นี่... นายจะไม่ให้เราตอบแทนอะไรเลยเหรอ สุดท้ายแล้วนายก็ช่วยชีวิตพวกเราทั้งหมดเอาไว้” กัปตันวูล์ฟต้องการที่จะเกาะแข้งเกาะขาของรอนเอาไว้ วิชาดาบที่ทรงพลัง หากรอนอยู่ในกลุ่ม แม้ว่าเขาจะต้องสละตำแหน่งกัปตันเรือโจรสลัด เขาก็ยอม เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาทำได้แน่นอน เขาสามารถทำให้กลุ่มโจรสลัดวูลฟ์กลายเป็นโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่ได้แน่นอน
“ไม่ครับกัปตัน ผมมีอย่างอื่นที่ต้องทำ” ในที่สุดรอนก็ได้ตัดสินใจออกจากกลุ่มโจรสลัดวูล์ฟแล้ว “ที่นี่อยู่ห่างไกลจากโร๊คทาวน์มาก ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะช่วยส่งผมไปยังหมู่บ้านฟูซาได้นะ”
ไทม์ไลน์ในปัจจุบัน รอนได้มาอยู่ในปีโจรสลัดปีที่ยี่สิบ รอนมาก่อนช่วงเวลาที่พล็อตเรื่องจะเกิดสามปี
ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา แม้ว่าเขาจะไม่กล้าพูดว่าตัวเองเทียบเท่าสี่จักรพรรดิ แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่ากันนัก ความแตกต่างมีแค่เรื่องผลปีศาจเท่านั้น เขาพยายามค้นหาข้อมูลของผลปีศาจที่เหมาะกับเขามาก่อน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้มันมา ผลปีศาจมีผลข้างเคียงมหาศาล ตอนนี้เขามีนิ้วทองคำอันทรงพลังแล้ว ไม่จำเป็นต้องกินผลปีศาจเลยสักนิด
**********************
