บทที่20

“แย่แล้ว แย่แล้ว โจรสลัดกำลังมา วิ่งเร็วเข้า!!”

เสียงร้องที่ดูตื่นกลัวดังมาจากทางเข้าหมู่บ้าน ชายคนนั้นรีบวิ่งหนีกลับเข้าไปที่หมู่บ้านทันที

รอนมองดูอุซปที่วิ่งหนีไป

ทันทีที่เขามาถึงหมู่บ้านไซรัป เขาก็พบกับอุซปของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง และด้วยเหตุนี้เองอีกฝ่ายก็เลยได้เห็นใบหน้าของเขาก็เลยวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“ผู้ชายคนนั้น เขาคือก็อดอุซปหรือเปล่านะ?” รอนสงสัยว่าอีกฝ่ายรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นโจรสลัด

หรืออีกฝ่ายแค่เดาเฉย ๆ?

ทาชิงิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ในใจเธอก็เต็มไปด้วยความสุข นี่เป็นสิ่งที่ดี เรียกให้คนในหมู่บ้านมาช่วย มันเป็นวิธีการป้องกันตัวเองที่ดีมาก

อย่างไรก็ตาม บางอย่างที่น่าผิดหวังก็เกิดขึ้น

“ฮึ่ย! เจ้าจอมโกหกอุซป มันมาหลอกคนอีกแล้ว!” ชาวบ้านคนหนึ่งรีบวิ่งออกจากบ้านพร้อมกับโบกไม่กวาดในมือและไล่ตามอุซปไป

“ไอ้เด็กเวร วันนี้ฉันต้องสอนบทเรียนให้แกให้ได้” ชาวบ้านอีกคนไม่สนใจเสียงตะโกนของอุซปแล้วรีบวิ่งช้ไม้กวาดไล่ตีเขาจนอุซปตกใจ

“จริง ๆนะ โจรสลัดกำลังมา!” อุซปตะโกนด้วยความกังวลใจ

“ไม่มีใครเชื่อแกหรอก ฉันยังต้องทำงาน อย่ามาหลอกเสียให้เหนื่อยเลย” พวกชาวบ้านไม่สนใจ แม้แต่ชาวบ้านที่ถือไม้กวาดวิ่งไล่เขาก็ยังหันหลังกลับไปทำงานต่อ

อุซปมองดูชาวบ้านที่จากไปทีละคน แม้แต่ชาวบ้านที่วิ่งไล่เขาเมื่อสักครู่ก็ไม่สนใจ อุซปพูดไม่ออก เขาไม่ได้โกหก มีเด็กหนุ่มที่เขาไม่เคยเห็นหน้าเพิ่งขึ้นเกาะมา ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นโจรสลัดที่มีใบประกาศจับด้วยจริง ๆ ทำไมไม่มีใครเชื่อ?

“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย?”

คนที่พูดไม่ออกที่สุดก็คือทาชิงิ เธอยังคงจ้องไปยังหมู่บ้านด้วยความตะลึงงัน ชาวบ้านพวกนั้นโง่หรือเปล่า พวกนายไม่ได้วิ่งเพราะได้ยินว่าโจรสลัดมา?

ถ้ารอนรู้สิ่งที่ทาชิงิคิด เขาก็คงหัวเราะออกมาดังแน่ ๆ อุซปเป็นคนขี้โกหก ชาวบ้านไม่มีทางเชื่อเรื่องโกหกของเขาแล้ว ส่วนใหญ่จะตะโกนด่าอีกฝ่ายเสียมากกว่า ไม่ว่าเขาจะทำอะไร คนอื่น ๆก็จะไม่สนใจเขาเลย

ดังนั้นรอนจึงเดินไปพร้อมกับทาชิงิที่กำลังสับสน มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์อันโดดเด่น

แม้ว่าชาวบ้านจะเห็นรอนและทาชิงิ แต่พวกเขาไม่มีความสงสัยเลย ในสายตาพวกเขาทั้งสองคนเป็นเพียงเด็กหนุ่มสาวสองคนเท่านั้น

เมื่อมาถึงประตูหน้าบ้านของคายะ รอนเงยหน้าขึ้นมอง แน่นอนว่ามันคือคฤหาสน์ราคาแพง ไม่ต้องพูดถึงเกาะเล็ก ๆอย่างหมู่บ้านไซรัปแห่งนี้ แม้แต่ในโร๊คทาวน์หรือหมู่บ้านฟูซา ก็ยังถือได้ว่าเป็นบ้านหลังใหญ่ เขาไม่รู้ว่าพ่อของคายะทำงานอะไรมาก่อน จากความเห็นของเขา น่าจะเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวย

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่รอนควรคิดตอนนี้

ปัง ๆ ๆ ๆ!

รอนก้าวไปด้านหน้าแล้วตบประตูเหล็กนั้นหลายครั้งโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

ปัง ๆ ๆ ๆ!!

หลังจากตบประตูไปหลายครั้งติดกัน เสียงจากประตูเหล็กก็ดึงดูดความสนใจจากคนรับใช้ในบ้าน

“ใคร?” คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งออกมาก็มองดูรอนด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

“เปิดประคู!” รอนตะโกน “เรียกกัปตันคุโระออกมาหาฉัน!”

“กัปตันคุโระอะไร? ไม่มีคนชื่อนั้นที่นี่!” คนรับใช้มองไปที่รอนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบกลับ “คุณมาผิดที่แล้ว ที่นี่ไม่มีใครชื่อคุโระ”

“โอ้ ฉันมาผิดที่เหรอ?” รอนแค่นยิ้มแล้วพูดต่อ “กัปตันคุโระเป็นกับตันเรือของกลุ่มโจรสลัด และเมื่อฉันไม่อยู่ กัปตันคุโระและลูกเรือได้ฆ่าพี่ชายของฉัน ตอนนี้ฉันฝึกฝนฝีมือมาแล้ว ฉันก็เลยมาเพื่อแก้แค้นเขา... รีบเปิดประตูให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะพังเข้าไป!”

“นาย... นาย...” คนรับใช้มองเห็นท่าทางดุร้ายของรอน ทันใดนั้นเขาก็ยิ่งตื่นตระหนกยิ่งขึ้น ยิ่งเขามองไปที่ดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวรอน เขาก็รู้สึกไม่ดีและพูดทันทีว่า “ฉัน... ฉันจะไปเรียกคนมาให้ อย่าเพิ่งทำอะไรหุนหันล่ะ”

ทันทีที่สาวใช้หันหลังกลับ เขาก็เห็นชายในชุดดำกำลังเดินเข้ามา “คุโระฮาโดล มีคนมาสร้างปัญหา มาช่วยดูให้หน่อย ฉันจะไปบอกคุณนายเอง”

“อืม!” คุโระพยักหน้าอย่างใจเย็น เขามองดูสีหน้าตื่นตระหนกของคนรับใช้ที่วิ่งไป จากนั้นเขาจึงมองไปที่รอนและหญิสาวที่ยืนหน้าประตู หัวใจของเขาตกใจมากขึ้น

คำพูดของรอน แม้ว่าระยะทางจะไกลแต่เขาก็ยังได้ยินชัดเจน ผู้ชายคนนี้เขาบอกว่าได้มาล้างแค้นกัปตันคุโระ เขาไม่ได้ฆ่าใครมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว มีคนหาที่นี่เจอได้ยังไง?

“เฮ้ กับตันคุโระ ในที่สุดฉันก็พบนายแล้ว” รอนมองดูคุโระแล้วกล่าวเยาะเย้ย “กลุ่มโจรสลัดของพวกแกฆ่าพี่ชายฉันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันมาแก้แค้นแล้ว!”

“คุณเป็นใคร? ผมไม่รู้จักคุณ!” คุโระขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “คุณจำคนผิดแล้ว รีบออกไป ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาหาว่าฉันทำหยาบคายกับคุณนะครับ”

“หยิ่งจังเลยนะ!” รอยยิ้มเย็น “น่าเสียดาย ฉันไม่ได้จำคนผิดหรอก วันนี้ฉันมาฆ่านายเพื่อล้างแค้นให้พี่ชายฉัน”

‘ไอ้บ้าเอ๊ย! หมอนี่เป็นใครกัน ทำไมเขาถึงจำฉันได้ ฉันอยู่ห่างจากพวกโจรสลัดมาปีกว่าแล้ว และเขาก็ยังอุส่าห์หาที่นี่เจอ!’ แววตาคุโระมีความโกรธอยู่ เขาต้องการฆ่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา เพราะเขากลัวว่าพ่อกับแม่ของคายะจะมา มันคงไม่ดีที่เขาจะถูกสงสัย

รอนมองไปที่ใบหน้าของกัปตันคุโระแล้วลอบยิ้ม เขาสามารถฆ่าผู้ชายคนนี้ด้วยมือเปล่าได้ แต่ตอนนี้พ่อแม่ของคายะยังมาไม่ถึง เขาต้องรอให้พวกเขามาที่นี่ก่อนจึงจะแสดงละคร ไม่อย่างนั้นหากเขาฆ่าคน อย่างว่าแต่พ่อแม่ของคายะจะโกรธ คายะก็คงโกรธเขาไปตลอดชีวิต คายะจะกลายเป็นผู้หญิงของเขาในอนาคต ถ้าปล่อยให้คายะเกลียดเขาไปตลอดชีวิตคงไม่ใช่ความคิดที่ดี