(ฟรี) บทที่ 345 เงื่อนไขสามข้อของอวี้ชิงหลัน

ห้องส่วนตัวเงียบสนิท

เยว่เจียนหลี่รู้สึกสับสน

ก่อนหน้านี้นักพรตอวี้ยังดูสบายดี ทำไมจู่ๆนางถึงโกรธ?

นอกจากนี้ จากวิธีที่นางกัดฟัน ราวกับว่านางมีความแค้นต่อฉู่หลิงฉวนอย่างสุดซึ้ง!

หลี่หรานกลืนน้ำลายและพูดว่า ‘อาจารย์ชิงหลันใจเย็นๆก่อน!’

‘นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้จะใจเย็นอยู่ได้ยังไง!’

อวี้ชิงหลันกำหมัดแน่น

นางไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเหลิงอู่เหยียนได้ ท้ายที่สุดอีกฝ่ายสั่งสอนหลี่หรานมานานกว่าสิบปี แต่ฉู่หลิงฉวนมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขา?

ตามความเข้าใจของนางที่มีต่อฉู่หลิงฉวน สตรีบ้าคนนั้นมักจะเฉยเมยและหยิ่งยโส แม้ว่านางจะชอบพูดเรื่องไร้สาระ แต่ก็ไม่เคยมีบุรุษคนใดอยู่ข้างกาย

แม้แต่ศิษย์ส่วนตัวไม่กี่คนก็ยังเป็นสตรีทั้งหมด

แต่ตอนนี้ นางไม่เพียงรับหลี่หรานเป็นศิษย์เท่านั้น นางยังใช้ภาพลวงตาเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขาให้เป็นสตรีไว้อยู่ข้างกายนางตลอดเวลาอีกด้วย?

มันผิดปกติเกินไป!

อวี้ชิงหลันรู้สึกว่าสิ่งต่างๆไม่ง่ายอย่างที่เห็น

หลี่หรานถามว่า ‘แล้วท่านมีแผนจะคุยกับผู้นำนิกายฉู่อย่างไร?’

อวี้ชิงหลันกล่าวอย่างเด็ดขาด ‘แน่นอน ข้าจะบอกให้นางอยู่ห่างจากเจ้า!’

หลี่หรานอดไม่ได้ที่จะพูดว่า ‘แม้ว่าเหตุผลของเรื่องนี้จะเป็นเพราะผู้นำนิกายฉู่ต้องการรับเซินหนิงเป็นศิษย์ แต่ข้าเป็นคนขอมาที่ศาลาหมื่นดาบด้วยตัวเอง ถ้าท่านต้องการคุยกับใครก็ควรจะมาคุยกับข้า’

อวี้ชิงหลันหน้ามุ่ย ‘ตอนนี้เจ้าริเริ่มที่จะพูดแทนนางแล้ว… ช่างน่าปวดใจจริงๆ’

“……”

หลี่หรานไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของนาง

แน่นอนว่าเมื่อสตรีเริ่มอิจฉา นางจะไม่สนใจสถานะของตัวเอง

หลี่หรานเตือนนางว่า ‘ท่านอาจารย์ ให้ความสนใจกับภาพลักษณ์ของท่านด้วย ท่านเป็นเทพธิดาแห่งสถาบันเทียนซู หัวหน้าศิษย์ทั้งสองกำลังมองมาที่ท่าน’

อวี้ชิงหลันหน้าแดงเมื่อนางสังเกตเห็นการจ้องมองแปลกๆของหลินหลางเยว่และค่อยๆนั่งลง

นางสูญเสียความสงบตามปกติไปแล้วจริงๆ

หลี่หรานส่ายหัวและพูดต่อว่า ‘แม้ว่าท่านอาจารย์จะไปหาผู้นำนิกายฉู่ แต่ท่านจะไปหาในฐานะอะไรกัน? อาจารย์ของข้า? หรือสตรีของข้า?’

อวี้ชิงหลันพ่นลมและพูดว่า ‘ฮึ่ม ใครเป็นสตรีของเจ้ากัน?’

แม้ว่านางจะไม่ได้ยอมรับ แต่ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความสุข ใบหน้าหลังผ้าคลุมสีขาวแดงระเรื่อ

หลี่หรานกระพริบตา ‘ไม่ใช่หรอกเหรอ? เราเคยนอนเตียงเดียวกันแล้ว ท่านต้องรับผิดชอบข้า ท่านไม่สามารถดึงกางเกงของข้าลงและเพิกเฉยมันได้’

‘หุบปาก!’

อวี้ชิงหลันลดศีรษะลงด้วยความอับอาย

ผู้ชายคนนี้กำลังพูดถึงอะไร?

ผิวหน้าของเขาหนายิ่งกว่ากำแพงเมือง…

หลี่หรานยิ้มและพูดว่า ‘โปรดอย่ากังวลท่านอาจารย์ ไม่ว่าข้าจะมีอาจารย์กี่คนในอนาคต สถานะของอาจารย์ชิงหลันจะไม่มีวันถูกแทนที่’

‘แบบนั้นก็ดี… เดี๋ยวก่อน เจ้าหมายความว่ายังไง? ในอนาคต? เจ้ายังคิดจะหาเพิ่มอีกหรือไง!’

อวี้ชิงหลันจ้องเขม็งใส่เขา

หลี่หรานยิ้มอย่างขมขื่น ‘นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง…’

‘นักพรตผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่สนใจ แต่ไม่ว่าในกรณีใด เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นศิษย์ของผู้อื่นอย่างลวกๆ โดยเฉพาะสตรีที่งดงาม!’

อวี้ชิงหลันพูดด้วยความโกรธ ‘จักรพรรดิสามคนตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะสอนเจ้าหรือไง?’

หลี่หรานพยักหน้าและพูดว่า ‘ไม่ต้องกังวล ศิษย์รู้ว่าควรทำอะไร’

‘นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่ได้สบายใจขึ้นแม้แต่น้อย!’

อวี้ชิงหลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า ‘นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่ไปหาฉู่หลิงฉวนก็ได้ แต่เจ้าต้องสัญญาเงื่อนไขสามข้อกับนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้’

‘เงื่อนไขสามข้อ?’ หลี่หรานเกาหัว ‘ท่านอาจารย์ ทำไมท่านไม่ลองบอกข้าก่อนล่ะ?’

*อะแฮ่ม*

อวี้ชิงหลันกระแอมและพูดว่า ‘อย่างแรก เจ้าสามารถเป็นศิษย์ของฉู่หลิงฉวนได้ แต่ในฐานะศิษย์เท่านั้น ห้ามคิดเป็นอย่างอื่น!’

‘อย่างอื่นหมายถึง…’

‘เหมือนกับที่เจ้าปฏิบัติต่อนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ในเวลานั้น!’

‘……’

เมื่อเห็นท่าทางขุ่นเคืองของนาง หลี่หรานก็ลูบจมูกอย่างงุ่มง่าม ‘อย่างที่สองล่ะ?’

อวี้ชิงหลันกล่าวต่อว่า ‘หากมีวันหนึ่งที่นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้และฉู่หลิงฉวนเกิดความขัดแย้งกัน เจ้าต้องยืนอยู่ข้างนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้!’

‘เพียงแค่นั้น?’ หลี่หรานกลั้นยิ้มและพูดว่า ‘แต่ท่านทั้งคู่เป็นอาจารย์ของข้า ศิษย์ของท่านจะมีความลำเอียงได้เช่นไร?’

อวี้ชิงหลันพูดอย่างกระวนกระวาย ‘ไม่ นักเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่ใช่แค่อาจารย์ของเจ้า ข้ามีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับเจ้าด้วย เจ้าต้องอยู่ข้างนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้!’

หลี่หรานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

แม้ว่านางจะสวมผ้าคลุมหน้า แต่เขาก็ยังจินตนาการได้ถึงปากเล็กๆของนางที่กำลังมุ่ย

ตั้งแต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น อาจารย์ชิงหลันก็กลายเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ

เมื่อก่อนนางเย็นชาแค่ไหนตอนนี้นางก็น่ารักเท่านั้น

หลี่หรานกลั้นหัวเราะและพูดว่า ‘ถ้างั้นก็เหลืออย่างสุดท้าย’

อวี้ชิงหลันกล่าวว่า ‘อย่างที่สาม เจ้าต้องใช้เวลาอีกสองถึงสามวันข้างหน้ากับนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนหรือคิดถึงสตรีอื่น!’

‘แน่…’

หลี่หรานกำลังจะตกลงเมื่อเขาจำบางอย่างได้

ก่อนหน้านี้เขาสัญญากับเยว่เจียนหลี่ว่าจะอยู่กับนางสักสองสามวัน

‘ทำไมข้าถึงไม่มีความสามารถอย่างการแยกร่างได้? ข้ารู้สึกเหมือนกำลังจะตายอย่างน่าอนาถ...’

เมื่ออวี้ชิงหลันเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร นางก็เริ่มกังวลทันที

‘คำขอนี้ยากมากเหรอ? นี่คือสิ่งที่เจ้าสัญญากับนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ในตอนนั้น นอกจากนี้ นับตั้งแต่งานงานชุมนุมสวรรค์อมตะ เจ้าไม่ได้เชื่อมต่อกับด้ายสีแดงมาเป็นเวลานาน…’

ยิ่งพูดนางก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ

ไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้ เขาไม่คิดถึงนางเลยเหรอ?

หลี่หรานรีบพูดว่า ‘ท่านอาจารย์กำลังเข้าใจผิด แน่นอนว่าข้าเต็มใจ!’

อวี้ชิงหลันอดทนต่อความเจ็บปวดและพูดเสียงแผ่ว ‘เช่นนั้นมาทำแบบนี้กันเถอะ เราจะไม่นับสองเงื่อนไขแรก ตราบใดที่เจ้าอยู่กับนักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้… แม้ว่าจะเป็นแค่การพูดคุยก็ยังดี…’

สายตาที่น่าสงสารนั้นทำให้หัวใจของหลี่หรานแทบหลอมละลาย

ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนมองจากด้านข้าง เขาคงดึงองวี้ชิงหลันเข้ามาในอ้อมแขนแล้ว

เขาอธิบายอย่างจริงจังว่า ‘ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้เชื่อมต่อกับด้ายสีแดงเพราะกลัวว่าท่านอาจารย์จะรู้ว่าข้าอยู่บนเกาะดาบเมฆาและเร่งรุดมาอย่างผลีผลาม และทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างสองนิกาย’

‘ศิษย์คิดถึงท่านอาจารย์อยู่เสมอ แม้ว่าท่านจะไม่พูด แต่ศิษย์ก็ต้องการใช้เวลาตลอดสิบสองชั่วยามกับท่านอาจารย์’

[TL: 1 ชั่วยาม(จีน) = 2 ชั่วโมง]

อย่างไรก็ตาม อวี้ชิงหลันก้มหน้าลงราวกับว่านางไม่ได้ยินเขา

หลี่หรานตื่นตระหนกทันที

จิตใจของเขาจมลงไปในด้ายสีแดงและเอื้อมมือไปเกามัน

ร่างกายของอวี้ชิงหลันสั่นสะท้าน ติ่งหูสีขาวของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว ‘ยะ อย่าเกา! นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ได้ยินเจ้าแล้ว!’

‘ท่านอาจารย์ยังโกรธศิษย์อยู่หรือ?’

‘หลันเอ๋อร์?’

‘นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่ได้โกรธ อย่าสร้างปัญหา มันกำลังฆ่าจะข้าจริงๆ…’

แรงสั่นสะเทือนจากจิตวิญญาณทำให้ร่างกายของนางไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

นอกจากนี้หลินหลางเยว่กำลังเฝ้ามองจากด้านข้าง สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกอายมากยิ่งขึ้น

หลี่หรานถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้ยินคำตอบที่ชัดเจน

—

หลินหลางเยว่รู้สึกมึนงงเล็กน้อย

เมื่อกี้ท่านอาจารย์จู่ๆก็โกรธ จากนั้นก็นั่งลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ ความคาดหวัง และความเขินอาย...

อารมณ์ของอีกฝ่ายแปรปรวนมากจนนางตกตะลึง

‘แปลก ท่านอาจารย์ไม่เคยอารมณ์แปรปรวนขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่านางไม่สบาย?’

นางอดไม่ได้ที่จะจับมือของอวี้ชิงหลันและตกใจกับความร้อน

“ท่านอาจารย์ ท่านไม่สบายหรือเปล่า?”

อวี้ชิงหลันกลับมามีสติและพูดด้วยความตื่นตระหนก “นะ…นักพรตเต๋าผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่ได้น่ารัก!”

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

หลินหลางเยว่ดูสับสน “อา?”

/////