ตอนที่ 37 โทเค็นทหารระดับ 5
ตอนที่ 37 โทเค็นทหารระดับ 5
“แย่แล้ว! มีคนกำลังชิงหีบสมบัติไปแล้ว!”
เหล่าราชันที่ตามการเคลื่อนไหวทันพวกเขาค้นพบว่ามีเถาวัลย์พุ่งเข้าไปที่หีบสมบัติ พวกเขาตกใจสั่งการให้กองกำลังเข้าไปสกัดทันที
“ในเมื่อมาแล้วก็ อยู่ที่นี้ก่อน! กำแพงไฟ!”
เมื่อ หยาน หวู่ ออกคำสั่ง ธาตุไฟรอบตัวเขาก็เคลื่อนไหว
เปลวเพลิงก็ปลดปล่อยออกจากมือของพวกมัน ก่อตัวเป็นกำแพงไฟระหว่างฝูงชนกับหีบสมบัติ ปิดกั้นเส้นทางของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง
ด้วยกำแพงไฟที่กั้นเอาไว้ เถาวัลย์ของ หลิน ยู มาถึงหีบสมบัติอย่างราบรื่น เมื่อหีบสมบัติออกมีสมบัติที่ห่อหุ้มด้วยแสงปรากฏขึ้น 6 ชิ้น
“สมบัติมีถึง 6 ชิ้น!”
ฝูงชนตกตะลึงมองไปที่สมบัติพวกความไม่อยากเชื่อ
โดยไม่คาดคิด ในครั้งนี้จำนวนสมบัติในหีบจะเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่าจากครั้งก่อน
ภายในกองสมบัติเหล่านั้น มีสิ่งคล้ายกับเหรียญวางไว้อยู่ 2 ชิ้น นี้มันทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความสุข
“นั้นโทเค็นทหาร! มันคือโทเค็นทหารจริงๆ”
บางคนอุทานออกมา
แม้แต่ หลิน ยู เองก็ตกตะลึง
เพราะเขารู้ดีว่าโทเค็นในหีบสมบัตินั้น ไม่ใช้โทเค็นทั่วไป มันเป็นของหายาก
ทั่วทั้งภูมิภาคยังไม่มีใครรู้ว่าของหายากคืออะไร
ไม่คิดเลย เถาวัลย์พุ่งไปที่โทเค็น 2 อันนั้นภายใต้คำสั่งของเขา
“ต้องการโทเค็นทหารงั้นเหรอ? ถามข้าหรือยัง!”
ในขณะนั้นก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา
เป็นชายหนุ่มหน้าตางามหยด กองทหารหลายตัวของเขามีหน้าเป็นมนุษย์และร่างกายเป็นงู เมื่อมันลืมตาขึ้นก็ระเบิดพลังออกมา
เถาวัลย์ที่กำลังจะเอาโทเค็นทหารมานั้น จู่ๆก็กลายเป็นหินและแต่เป็นเสี่ยงๆ
“งดงาม!”
ดวงตาของ หลิน ยู หรี่ลงมองที่ชายคนนั้น โม่ ฉางเฟิง นี้เป็น โม่ ฉางเฟิง ที่อยู่อันดับ 8 ในกระดานแห่งผู้นำนั้นเอง
ว่ากันว่าดินแดนของ โม่ ฉางเฟิง เป็นเผ่ามนุษย์ แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะมีกองกำลังที่ทรงพลังอย่าง กอร์กอน และมันยังมีสกิลสาปให้เป็นหิน
มันสามารถให้พืชของเขากลายเป็นหินได้ทันที เห็นได้ชัดว่ามันไปถึงระดับ 5 แล้ว
แต่....
เขาคิดว่าแค่นี้จะหยุด หลิน ยู ได้จริงๆ?
หลิน ยู หัวเราะเยาะอยู่ในใจ ด้านหลังของเขา แม่มดลวงตาปรากฏตัวขึ้น เถาวัลย์นับไม่ถ้วนพุ่งออกไปในท้องฟ้า ล้อมรอบพื้นที่หีบทั้งหมด
ด้วยฉากที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
นี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เป็นกองทัพพืชจำนวนมากขนาดนี้ แม้แต่พืชระดับ 5 ก็ไม่สามารถทำถึงขนาดนี้ได้
พวกเขาต้องการเข้าขว้างมันเอาไว้
แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ตอบสนอง ก็มีหมอกสีชมพูลอยออกมาอย่างเงียบงัน ทำให้พวกเขามึนงง
รวมถึง โม่ ฉางเฟิง กองทัพของเขาก็อยู่ภวังค์
ราวกับพวกเขาก้าวเข้ามาดินแดนสุขาวดี มีสาวน้อยกำลังกระซิบและลูบไล้เข้าอยู่ข้างๆ มันเต็มไปด้วยความหลงใหล
“แย่แล้ว! นี้มันหมอกพิษ”
โม่ ฉางเฟิง ตกตะลึงและตื่นขึ้นทันที
แต่เมื่อเขามองไปที่หีบสมบัติอีกครั้ง โทเค็นทหารทั้ง 2 ก็ได้ตกอยู่ในมือของ หลิน ยู เรียบร้อยแล้ว เขากำลังถอยกลับพร้อมกับกองทัพพืชของเขา
“อย่าแม้แต่จะคิดหนี!”
โม่ ฉางเฟิง ตะโกนเสียงดังและนำกองกำลังกอร์กอนของเขาไล่ตามไป
ในวินาทีต่อมา หลิง ซี ที่อยู่ข้างๆ หลิน ยู นั้นบินขึ้นไปอย่างรวดเร็วแรกชี้ไม้เท้าไปที่เขา ใบชั้นอากาศเบาบาง เถาวัลย์หนามนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นในอากาศ พันทนาการพวกเขาเอาไว้
กว่าที่พวกเขาจะหลุดออกมาได้ หลิน ยู ก็ได้หนีไปพร้อมกับกองทัพพืชของเขาแล้ว
แม้แต่ หยาน หวู่ ในฝูงชน ก็หายไปตอนไหนก็ไม่รู้
“บัดซบ! ปล่อยมันหนีไปจนได้!”
“ตามไป! เอาโทเค็นทหารกลับมาให้ได้!”
ฝูงชนตอบสนองทันทีพวกเขาไล่ตามไปอย่างทุลักทุเล ต้องการที่ชิงโทเค็นทหารกลับคือมา
คนที่เหลือจ้องไปยังสมบัติที่ยังเหลืออยู่พวกเขาเข้าร่วมสงครามกันอย่างบ้าคลั่ง
แม้ว่า โม่ ฉางเฟิง จะไม่เต็มใจ แต่เขาเลิกตามเพรามีเหตุผล
เพราะเขารู้สึกได้ว่า หลิน ยู เพิ่งแสดงความเมตตาออกมา
นี้มันทำให้เขาตกใจมาก ในพื้นที่นี้มีคนที่ทรงพลังขนาดนี้อยู่ นี้มันทำให้เขาเสียหน้าอย่างมาก
ในบรรดาบุคคลที่แข็งแกร่งขนาดนี้ และเป็นราชันเผ่าพืช นี้เป็นไปได้ไหมว่า....
โม่ ฉางเฟิง ตกตะลึง สีหน้าของเขาดูไม่ได้อย่างมาก
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสียงกรีดร้องก็ดึงเขากลับมาอีกครั้ง
“ชั่งมันเถอะ ไปเอาสมบัติที่เหลือกัน”
เขากัดฟันแลกเข้าร่วมการต่อสู้อีกครั้ง
พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง เสียงคำรามเสียงกรีดร้องแผ่กระจายไปทั่วพื้นที่ ในพริบตาเดียวมันก็เต็มไปด้วยความวุ่ยวายอีกครั้ง
นี้ต้องชื่มชมความเฉลียวฉลาดของ หลิน ยู
เดิมทีเขาสามารถเอาทุกอย่างออกไปได้ แต่เขาไม่ทำ
เพราะหากเขาเอาทุกอย่างไป เขาจะตกเป็นเป้าหมายของเหล่าราชันและถูกตามล่าจากทุกคนอย่างแน่นอน
ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน ก็ไม่สามารถสู้กับคนจำนวนมากขนาดนั้นในคราวเดียวได้ ถ้าถึงเวลานั้นเขาต้องเสียทรัพยากรไปเป็นจำนวนมากแน่ๆ ต่อให้ร้องไห้เขาก็คงร้องไม่ออก
การทิ้งบางอย่างไว้ไม่เพียงสามารถยับยั้งคนส่วนใหญ่ได้ แต่ยังสามารถช่วยให้เขาหลบหนีอย่างราบรื่นอีกด้วย ทำไมเขาถึงจะไม่ทำมันละ?
หลังจากที่จัดการ เหล่าราชันที่ติดตามเขามา หลิน ยู ก็หลบเขาไปในป่าและทักข้อความส่วนตัวไป ไม่ช้าก็พบกับ หยาน หวู่ ที่รออยู่ในป่า
“เป็นไง ได้ของมาไหม!”
หยาน หวู่ พูดขึ้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังที่ไม่สามารถควบคุมได้
“เข้าใจแล้วน๊า!” หลิน ยู ยิ้มพลางเขย่าโทเค็นทหาร 2 อันในมือเขา มอบอัน 1 ให้ หยาน หวู่ “อ่ะ เอามันไป มันเป็นของคุณ นี้ของดีหายากเลยนะ”
ก่อนหน้านี้พวกเขา ตกลงกันไว้ว่าจะแบ่งสมบัติเท่าๆกัน
ดังนั้นนี้พวกเขาจึงแบ่งโทเค็นทหารกันคนละอัน
หยาน หวู่ ไม่เกรงใจอีกต่อไป เขารับเอาโทเค็นมา “ขอบคุณมาก ครั้งนี้ต้องขอบคุณหมอกพิษของนายจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ราบรื่นขนาดนี้”
“ไม่มีปัญหา พสุธากัมปนาทกับกำแพงไฟของนายก็ไม่เลวเหมือนกัน อีกทั้งยังช่วยเป็นเหยื่อล่ออีก” หลิน ยู โบกมือปัด
จากนั้นเขาตรวจสอบโทเค็นทหารในมือ
[ชื่อ : โทเค็น ทหาร(หายาก)]
[ความสามารถ : สู่มอัญเชิญทหารระดับ 5]
[ความต้องการ : ดินแดนระดับ 5 , พลังเวทย์ 1000 แต้ม]
…..
นี้มัน เป็นไปตามที่เขาคิดไว้มันเป็น โทเค็นทหารหายากแถมยังเป็นระดับ 5 อีกด้วย
“กองกำลังหายาก?”
หยาน หวู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มองดูข้อมูลบนโทเค็นทหารด้วยความสับสน เห็นได้ชัดว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสิ่งนี้
เห็นแบบนี้ หลิน ยู ก็อธิบาย “มันคือทหารที่ทรงพลังกว่าทหารทั่วไป”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วย!” หยาน หวู่รู้สึกประหลาดใจ เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่หลิน ยู “ดูนายจะ รู้จักโทเค็นนี้เป็นอย่างดีเลยนะ”
“ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนหน่ะ” หลิน ยู ยิ้มอย่างมีเล่ห์ใน
เขาจะไม่พูดว่าเคยได้โทเค็นทหารหายากมาก่อนใช่ไหม?
หยาน หวู่ ดูเหมือนจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้ เขามองไปที่หลิน ยู อย่างจริงจัง
หลิน ยู ไม่ต้องการพูดเรื่องนี้อีกต่อไป เขาจึงพูด “ในเมื่อได้ของมาแล้ว งั้นพวกเราแยกกันเถอะ เพื่อไม่ให้คนเหล่านั้นไล่ตามมา”
“ตกลง งั้นฉันกลับไปที่ดินแดนก่อน ไว้มีโอกาศคงได้ร่วมมือกันอีก”
หยาน หวู่ ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เขาพยักหน้าให้แลกหันหลังจากไป
เห็นได้ชัดว่าเขาเต็มไปด้วยความกังวล ในตอนนี้เขาถือสมบัติล้ำค่าอย่างโทเค็นทหารหายากอยู่ เขาเป็นกังวลหากยังไม่ได้ใช้มัน
หลิน ยู ก็เช่นกัน
หลังจากที่ หยาน หวู่ ออกไปแล้ว เขามองดูเส้นทางและมุ่งหน้ากลับยังดินแดนของเขาพร้อมกับกองทัพพืช
หลังจากนั้นไม่นาน คนกลุ่มหนึ่งก็มาถึงในสถานที่เขาเพิ่งพบกับหยาน หวู่
“บัดซบ! มันหนีไปจนได้!”
