ตอนที่ 300 พระราชโองการ

ตอนที่ 300 พระราชโองการ

 

“ข้าเห็นด้วยกับพี่จาง ข้ายังคิดว่าเราควรจะหารือเรื่องนี้ในระยะยาว” เสียงดังขึ้นทันทีที่เหมิงไป๋พูดจบ

 

ทุกคนหันไปมอง คนที่พูดคือชายที่ดูอายุสามสิบหรือสี่สิบแต่มีผมสีขาวราวกับหิมะ

 

คนนี้คือแม่ทัพ ไป๋เฉียนเฉิง แห่งอาณาจักรต้าจ้าว(ไม่รู้มาจากไหน ของเดิมก็ครบ10อาณาอยู่แล้ว มีอาณาจักรต้าจ้าวเพิ่มมาอีกเป็น11 แปลตามENGไปก่อนนะครับ)

 

แม้ว่า โจวชู จะขับไล่กองทัพดินแดนปีศาจนับล้านตัวกลับไปยัง ดินแดนปีศาจ แต่ทั้งสิบอาณาจักรก็ประสบกับความสูญเสียอย่างหนัก

 

แม่ทัพมากกว่าครึ่งเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเหยาเหลียน

 

ปัจจุบันมีเพียง เหมิงไป๋ อาณาจักรต้าเซี่ย, หวางมู่ อาณาจักรต้าฉิน, ถังเฉิงซือ อาณาจักรต้าจิน และ ไป๋เฉียนเฉิง อาณาจักรต้าจ้าว เท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่

 

จาง อู๋หยวนที่พูดก่อนหน้านี้ไม่ใช่แม่ทัพใหญ่ของ อาณาจักรต้าฉี แม่ทัพใหญ่ของอาณาจักรต้าฉีเสียชีวิตในสนามรบ ในฐานะคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพ อาณาจักรต้าฉี เขาจึงได้ป็นผู้นำกองทัพ อาณาจักรต้าฉี ชั่วคราว

 

เมื่อ ไป๋เฉียนเฉิง พูด น้ำเสียงของเขาแตกต่างจากของ จาง อู๋หยวน

 

เมื่อเขาพูดอย่างนั้น แม้แต่เหมิงไป๋และหวางมู่ก็ขมวดคิ้ว

 

“แม่ทัพไป๋ เจ้าไม่เชื่อฝ่าบาทหรือ” เหมิงไป๋กล่าว “เจ้าต้องการอยู่ในสมรภูมิศิลปะการต่อสู้สิบอาณาจักรและรอให้เปิดอีกครั้งหรือไม่” (ที่เดียวท่านเดียวเจ้าต้องดูสถานะการด้วยนะครับไม่ได้แปลผิด เหมือนอารมณ์ขึ้นแล้วเปลี่ยนจากเรียกท่านเป็นเจ้า)

 

“แม่ทัพเหมิง ข้าไม่ได้สงสัยเจ้า” ไป๋เฉียนเฉิงส่ายหัว “ก็แค่ว่าเรื่องนี้สำคัญมาก เราไม่สามารถเดิมพันชีวิตนับพันเพียงเพราะเจ้าพูด”

 

ความแข็งแกร่งของพันธมิตรสิบอาณาจักรนั้นไม่เท่ากันอยู่แล้ว

 

ผู้ที่น่าสังเวชที่สุด อาณาจักรต้าเหลียงและอาณาจักรต้าเฉิน ถูกกำจัดออกไปเกือบหมด อาณาจักรต้าเหลียงยังคงมีเฉา เฉินหยาง จอมยุทธ์ระดับหนึ่งคอยคุม แต่มีเหลืออยู่เพียงไม่กี่คนในอาณาจักรต้าเฉิน บุคคลที่มีระดับการฝึกฝนสูงสุดอยู่ที่ระดับสี่เท่านั้นและเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมในการประชุมในตอนนี้

 

สำหรับอีกแปดอาณาจักรที่เหลือ ไม่จำเป็นต้องพูดถึง อาณาจักรต้าเว่ย ทหารอาณาจักรต้าเว่ย ดั้งเดิมซึ่งตอนนี้เป็นกองทัพคนบาปในปัจจุบันได้ยอมจำนนต่อ โจวชู อย่างสมบูรณ์

 

ผู้ที่ยังคงรักษาความแข็งแกร่งไว้ได้จำนวนหนึ่งคือ อาณาจักรต้าเซี่ย, อาณาจักรต้าฉี และ อาณาจักรต้าจ้าว

 

กำลังทหารที่เหลืออยู่ของทั้งสามอาณาจักรนี้ยังมีมากกว่า 10,000 แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับกองทัพคนบาปที่มากกว่า 30,000 แต่ก็ไม่ได้ถือว่าแย่

 

มีเพียงไม่กี่พันคนที่เหลืออยู่ในกองทัพของ อาณาจักรต้าฮั่น, อาณาจักรต้าฉี, อาณาจักรต้าฉู่ และ อาณาจักรต้าจิน พวกเขาอ่อนแอกว่า อาณาจักรต้าเซี่ย, อาณาจักรต้าฉี และ อาณาจักรต้าจ้าว มาก

 

ความสัมพันธ์ระหว่างสิบอาณาจักรนั้นซับซ้อนอยู่แล้ว ขณะนี้มีความแตกต่างอย่างมากในด้านความแข็งแกร่ง จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่บางอาณาจักรจะรวมตัวกัน

 

ตอนนี่มีทหารเหลือเพียงประมาณ 90,000 นายในพันธมิตรสิบอาณาจักร แต่มากกว่าครึ่งหนึ่งเป็นของโจว ชูคนเดียว

 

โจวชู มีกองทัพคนบาปที่แข็งแกร่งกว่า 30,000 และกองทัพ อาณาจักรต้าเซี่ย ก็ยืนหยัดเคียงข้างเขาอย่างแน่นอน เขาเป็นราชาเคียงข้างจักรพรรดิอาณาจักรต้าฉิน ดังนั้นกองทัพอาณาจักรต้าฉินจึงอยู่เคียงข้างเขาอย่างแน่นอน

 

ทหารของทั้งสามฝ่ายนี้มีมากกว่า 50,000 นาย

 

ยิ่งไปกว่านั้น ถังเฉิงซือแห่งอาณาจักรต้าจิน ก็อยู่ข้างเขาเช่นกัน

 

ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนจากอาณาจักรอื่น ๆ กังวล พวกเขาอดไม่ได้ที่จะกังวลว่าพวกเขาจะถูกปฏิบัติเหมือนเป็นหน่วยกล้าตาย(ประมาณส่งไปตายก่อน)

 

ตอนนี้ ไป๋เฉียนเฉิง ออกมาเป็นผู้นำ เช่นเดียวกับ จาง อู๋หยวน ของ อาณาจักรต้าฉี ผู้คนจาก อาณาจักรต้าฮั่น และ อาณาจักรต้าฉู่ ก็เข้าข้างเขาเช่นกัน

 

"ถูกตัอง หากเรากลับไปที่ทวีปสิบอาณาจักรผ่านดินแดนปีศาจ เราจะไม่เดินเข้าไปในกับดักหรือ? มันไม่ง่ายเลยที่เราจะไล่ล่ากองทัพ ดินแดนปีศาจ กลับไปยัง ดินแดนปีศาจ เราจะส่งตัวเองไปหาพวกเขาอีกครั้งหรือไง”

 

“ไม่มีโอกาสรอดชีวิต เมื่อถึงเวลา คนแรกที่ตายคงจะเป็นอาณาจักรของเราที่ไม่แข็งแกร่งพอใช่ไหม?”

 

“แม้ว่าเราจะถูกส่งไปตาย ก็ต้องอธิบายให้ชัดเจน เรายังไม่อยากตายทั้งที่ยังสับสนอยู่”

 

“มันเป็นเพียงข้อมูลด้านเดียวในขณะนี้ ยังไม่แน่ใจว่าพื้นที่การต่อสู้สิบอาณาจักรจะพังลงหรือไม่ โลกนี้จะถูกทำลายอย่างง่ายดายได้อย่างไร”

 

ผู้คนจากนานาอาณาจักรพูดคุยกันและมีความคิดเห็นที่หลากหลาย

 

ผู้ที่มีคุณสมบัติเข้าร่วมมีทั้งแม่ทัพใหญ่หรือจอมยุทธ์ระดับหนึ่งของอาณาจักรต่างๆ

 

แต่ความโกลาหลนี้ไม่ต่างจากการโต้เถียงในตลาด

 

สีหน้าของเมิ่งไป๋มืดลง ฝ่าบาททรงเสี่ยงอย่างมากในการไล่กองทัพ ดินแดนปีศาจ นับล้านกลับไปยัง ดินแดนปีศาจ แต่ไอ้สารเลวเหล่านี้ยังคงสงสัยในตัวเขา!

 

ถ้าฝ่าบาทต้องการจะสังหารเจ้าสารเลวพวกนี้จริง ๆ ฝ่าบาทจะต้องลำบากถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

 

ถ้าฝ่าบาทเลือกโจมตีกองทัพ ดินแดนปีศาจ ในอีกหลายวันถัดมา พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตายด้วยน้ำมือของกองทัพ ดินแดนปีศาจ!

 

เจ้าคิดว่ามันปลอดภัยที่นี่เพียงเพราะกองทัพ ดินแดนปีศาจ ถูกขับไล่กลับไปแล้วหรือไง?

 

กองทัพ ดินแดนปีศาจ ได้รุกรานทวีปสิบอาณาจักรไปแล้ว!

 

ไอ้สารเลวพวกนี้ยังคงพยายามตัดสินสุภาพบุรุษด้วยมาตรฐานของคนชั้ว ไร้มนุษยธรรมจริงๆ!

 

“อย่าตกใจ ทุกคน” ไป๋เฉียนเฉิงพูดขณะที่เขากดมือลง

 

ผู้คนของ อาณาจักรต้าฉี, อาณาจักรต้าฮั่น และ อาณาจักรต้าฉู่ เงียบลงทันที แม้แต่คนโง่ก็สามารถบอกได้ว่าทั้งสี่อาณาจักรรวมตัวกันอย่างชัดเจนและให้ไป๋เฉียนเฉิงเป็นผู้นำ

 

“แม่ทัพเหมิง เราไม่มีเจตนาอื่นใด เราเพียงต้องการพิจารณาระยะยาว แม้ว่าเราต้องการใช้ ดินแดนปีศาจ เพื่อกลับไปยังทวีปสิบอาณาจักร เราก็ต้องมีเหตุผลใช่ไหม? อย่างน้อยที่สุดราชาแห่งทิศใต้ควรจะปรากฏตัวและอธิบายให้เราทราบ?

 

“นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ชีวิตของทหารหลายหมื่นนายเป็นเดิมพัน” ไป๋เฉียนเฉิงกล่าวอย่างชอบธรรม

 

ขณะที่เหมิงไป๋กำลังจะพูด จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “เจ้าต้องการให้ข้าอธิบายอะไรให้เจ้าฟัง”

 

ทุกคนมองไปและเห็น โจวชู นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไขว่ห้าง ไม่มีใครสังเกตว่าเขาปรากฏตัวขึ้นตอนไหน!

 

รูม่านตาของ ไป๋เฉียนเฉิง หดตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น โจวชู แม้แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตว่า โจวชู ปรากฏตัวเมื่อใด

 

“ไป๋เฉียนเฉิง แห่ง อาณาจักรต้าจ้าว ถวายบังคม ราชาโจว” ไป๋เฉียนเฉิงป้องมือของเขา

 

“เลิกสร้างปัญญา” โจว ชู กล่าว “ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นใคร และข้าก็ไม่สนใจว่าคนอื่นๆ ว่าเป็นใคร”

 

สายตาของเขากวาดไปทั่ว จาง อู๋หยวน และคนอื่นๆ

 

“เจ้าต้องการคำอธิบายใช่ไหม” โจวชู กล่าวอย่างเย็นชา “ข้าจะให้คำอธิบายแก่เจ้า”

 

 

“ผู้ที่ยินดีตามเรา จงอยู่ ใครไม่เต็มใจรีบไปเดี๋ยวนี้ ไปทุกที่ที่เจ้าอยากไป”

 

“ข้าไม่ใช่พ่อของเจ้า ถ้าเจ้าอยากตาย ข้าก็จะไม่ยุ่ง”

 

การแสดงออกของ ไป๋เฉียนเฉิง น่าเกลียด

 

เขา ไป๋เฉียนเฉิง เป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในกองทัพของ อาณาจักรต้าจ้าว แม้แต่จักรพรรดิของอาณาจักรต่าง ๆ ยังต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความสุภาพ

 

เหมิงไป๋ และ หวางมู่ ไม่กล้าพูดกับเขาในลักษณะนี้

 

ตอนนี้ โจว ชู ไม่ยอมให้หน้าเขาเลย สิ่งนี้ทำให้ ไป๋เฉียนเฉิง รู้สึกอับอายอย่างมาก

 

“ราชาโจว ท่านเอาแต่ใจเกินไปหรือไม่?” ไป๋เฉียนเฉิงพูดอย่างเย็นชาด้วยสีหน้ามืดมน

 

"เอาแต่ใจ?" โจว ชู ชำเลืองมองเขา “ถ้าข้าเอาแต่ใจจริงๆ เชื่อหรือไม่ ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ทันทีจากสิ่งที่เจ้าพูด รับรองไม่มีใครในโลกนี้กล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก!”

 

“ข้าได้ให้หน้าเจ้าไปแล้ว แต่เจ้ากลับทำให้มันเป็นเรื่องยาก”

 

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเจ้าเต็มใจจะไปกับข้า ก็อยู่ ถ้าไม่ก็ออกไป”

 

“ถ้าใครยังอยู่ที่นี่หลังจากผ่านไปสามลมหายใจ แสดงว่าพวกเจ้ายอมตามข้ามาโดยปริยาย ถึงตอนนั้นถ้าใครยังกล้าบ่นก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายเลย”

 

ดวงตาของ โจวชู เป็นประกายเหมือนสายฟ้าในขณะที่ออร่ากระจายออกไป ทุกคนรู้สึกราวกับว่าท้องฟ้ากำลังจะกดดันพวกเขา และหัวใจของพวกเขาก็หนักอึ้ง

 

ใบหน้าของ ไป๋เฉียนเฉิง ซีดลง เขาไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต!

 

เขาไม่สามารถออกไปหรืออยู่

 

เช่นเดียวกับ จาง อู๋หยวน และคนอื่นๆ

 

แม้ว่าสถานะของพวกเขาจะไม่สูงเท่าของ ไป๋เฉียนเฉิง แต่พวกเขาก็ยังเป็นจอมยุทธ์ระดับหนึ่ง ตอนอยู่ในอาณาจักรของพวกเขา พวกเขาก็มีสถานะสูงส่ง พวกเขาไม่เคยถูกพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น

 

จอมยุทธ์ระดับหนึ่งจะได้รับการปฏิบัติเสมือนเป็นแขกผู้มีเกียรติ ทุกที่ที่พวกเขาไป

 

โจวชู กล้าดียังไงมาปฏิบัติกับเราแบบนี้!

 

เขาไม่กลัวว่าเราจะจากไปด้วยความโมโหจริงๆ หรือ?

 

โจวชูไม่กลัวจริงๆ

 

เขาไม่ได้รวบรวมกองทัพของสิบอาณาจักรที่เหลืออยู่ในพื้นที่การต่อสู้สิบอาณาจักร เพราะเขาคิดว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาสูงส่ง

 

สำหรับโจว ชู การมีคนมากขึ้นอาจไม่ใช่เรื่องที่ดี

 

ถ้าไม่ใช่เพราะคนเยอะ เขาคงไปคนเดียว อย่างมากที่สุด เขาจะพาหยินหวู่โหย่วไปด้วย โลกนี้ช่างกว้างใหญ่นัก เขาสามารถไปทุกที่ที่เขาต้องการ

 

แม้แต่ราชาปีศาจของดินแดนปีศาจก็ไม่อาจหยุดเขาได้ เขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร

 

เขาเป็นห่วงพวกเขาเพราะพวกเขาต่างก็เป็นมนุษย์ ถ้าใครไม่เห็นถึงความใจดีของเขา เขาจะไม่ใจดีถึงขนาดขอร้องให้อยู่ต่อ!

 

"หนึ่ง!" โจวชู พูดเสียงดัง

 

"สอง!"

 

ไม่มีใครออกไป

 

ไป๋เฉียนเฉิง, จาง อู๋หยวน และคนอื่น ๆ ไม่เคยวางแผนที่จะตกลงกับ โจวชู ก่อนหน้านี้พวกเขาพยายามแสดงอำนาจของตนเท่านั้น

 

ใครจะคิดว่า โจวชู จะไม่ทำตามสามัญสำนึก?

 

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หากพวกเขาจากไป จะเป็นอย่างไรหากสิ่งที่โจวพูดเป็นความจริง

 

หากไม่มี โจวชู นำพวกเขา พวกเขาจะหนีไปที่ ดินแดนปีศาจ ได้หรือไม่?

 

ถ้าพวกเขาเจอปีศาจ ใครจะหยุดมันได้?

 

แม้แต่ ไป๋เฉียนเฉิง ยังต้องตายหากเขาได้พบกับ ปีศาจ

 

โจวชู พูดแล้ว ถ้าพวกเขาอยู่ ในอนาคต พวกเขาจะต้องเชื่อฟังเขา

 

พวกเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว พวกเขาเป็นตัวแทนของอาณาจักรที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา!

 

อาณาจักรต้าจ้าว, อาณาจักรต้าฉี, อาณาจักรต้าฮั่น และ อาณาจักรต้าฉู่ ต่างก็เป็นอาณาจักรเช่น อาณาจักรต้าเซี่ย!

 

พวกเขาไม่ใช่ข้ารับใช้ของ อาณาจักรต้าเซี่ย!

 

เหตุใดพวกเขาจึงต้องฟังราชาแห่งทิศใต้อาณาจักรต้าเซี่ย?

 

แม้ว่าเขาจะเป็นราชาเคียงข้างจักรพรรดิอาณาจักรต้าฉินแต่นั่นก็ไม่ใช้ราชาอาณาจักรของพวกเขา

 

ถ้าพวกเขาฟังเขาจริงๆ มันก็ไม่ได้หมายความว่า อาณาจักรต้าจ้าว, อาณาจักรต้าฉี, อาณาจักรต้าฮั่น และ อาณาจักรต้าฉู่ นั้นด้อยกว่า อาณาจักรต้าเซี่ย และ อาณาจักรต้าฉินรึไง?

 

หวางมู่ มองไปที่ ไป๋เฉียนเฉิง และ จาง อู๋หยวน และรู้สึกสงสารพวกเขา

 

เจ้าควรจะรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก?

 

หวางมู่ ยังคงสงวนถ้าที แต่ ถังเฉิงซือ หัวเราะออกมาดัง ๆ แล้ว

 

“จาง หวู่หยวน ออกไปสิ! ทำไมเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่ อย่างไรก็ตามเจ้าแข็งแร่งมาก หากเจ้าพบปีศาจจากดินแดนปีศาจจริงๆ เจ้าสามารถทำให้เขาตายได้ด้วยการหายใจเพียงครั้งเดียว จะอยู่กับเราต่อไปทำไม” ถังเฉิงซือ กล่าวอย่างเย้ยหยัน

 

ใบหน้าของ จาง อู๋หยวน เปลี่ยนเป็นสีแดง ถ้า โจวชู ไม่อยู่ที่นี่ เขาคงกระโจนออกไปและต่อสู้กับ ถังเฉิงซือ จนตาย

 

แต่โจวชูอยู่ที่นี่ เขาขับไล่กองทัพดินแดนปีศาจนับล้านด้วยตัวคนเดียวและสังหารปีศาจได้อย่างง่ายดาย

 

ไม่ว่าจาง หวู่หยวนจะมั่นใจแค่ไหน เขาก็ไม่คิดว่าเขาจะสู้กับโจว ชูได้

 

จาง อู๋หยวน ไม่เคยฆ่าอสูรระดับหนึ่งมาก่อน แต่ โจวชู ได้ฆ่าพวกมันมาแล้วนับไม่ถ้วน

 

ไม่มีอสูรระดับหนึ่งที่ตายภายใต้ดาบของเขาที่อ่อนแอกว่าเขา

 

“ข้า—” จาง หวู่หยวน กัดฟันและยืนขึ้น

 

แม้ว่าข้า จาง หวู่หยวน จะพินาศไปพร้อมกับพื้นที่การต่อสู้สิบอาณาจักรนี้...

 

ก่อนที่เขาจะทันได้พูด จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งผ่านประตูเข้ามา

 

"พี่ใหญ่? เกิดอะไรขึ้น?" โจว ชูยืนขึ้น

 

“น้องรอง!” การหายใจของ มี่จื่อเหวิน ค่อนข้างเร่งรีบ ในฐานะจอมยุทธ์ระดับสอง เห็นได้ชัดว่าเขารีบเพียงใด

 

“พี่ใหญ่ไม่ต้องรีบ พูดช้าๆ” โจว ชู กล่าว

 

 

“ซุนกงผิง!” มี่จื่อเหวิน ตั้งตัวให้มั่นคงและพูดต่อ “เขากลับมาแล้ว!”

 

“ซุนกงผิง?” โจว ชู ตกตะลึง

 

เขาเคยตามหาซุนกงผิงมาก่อน ตามที่ เสี่ยวเจียงเหอ กล่าว ซุนกงผิง ถูกส่งไปยัง ดินแดนปีศาจ โดยจักรพรรดิเว่ยหวู่

 

เสี่ยวเจียงเหอไม่ได้โกหก 

 

โจวชูต้องการที่จะไปที่ ดินแดนปีศาจ เพื่อตามหา ซุนกงผิง หลายครั้ง แต่สถานการณ์ไม่อนุญาตให้เขาทำเช่นนั้น

 

 

ตอนนี้ มี่จื่อเหวิน พูดว่า ซุนกงผิง กลับมาจาก ดินแดนปีศาจ แล้ว!

 

โจวชู เคยเห็นคนเพียงคนเดียวที่กลับมาแบบมีชีวิตจาก ดินแดนปีศาจ ในประวัติศาสตร์ของสิบอาณาจักร มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่กลับมาคือ—เฉาเฉินหยาง!

 

ท้ายที่สุด เฉาเฉินหยางเป็นจอมยุทธ์ระดับหนึ่งและได้รับความช่วยเหลือจากยอดฝีมือมนุษย์ในดินแดนปีศาจ

 

การฝึกฝนของ ซุนกงผิง ด้อยกว่าของ เฉาเฉินหยาง มาก เขาไปที่ดินแดนปีศาจโดยไม่มีเพื่อน เขากลับมาได้อย่างไร?

 

"เขาอยู่ที่ไหน?" โจวชู ไม่สนใจ ไป๋เฉียนเฉิง, จาง อู๋หยวน และคนอื่น ๆ

 

“เขาอยู่ที่นั่น ข้าไม่ได้พาเขามาด้วย เขาบาดเจ็บ” มี่จื่อเหวิน กล่าว

 

ก่อนที่เขาจะพูดจบ โจวชูก็เดินออกไปแล้ว

 

ทันทีที่เขาจากไป ทุกคนก็เดินตามไป

 

 

ไป๋เฉียนเฉิง และ จาง อู๋หยวน มองหน้ากัน พวกเขาไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป พวกเขากลมกลืนไปกับฝูงชนและตามไป

 

หลังจากออกจากกระโจมแล้ว โจว ชูก็เห็นซุนกงผิงนั่งหันหลังพิงก้อนหิน ดูอ่อนแอ

 

โจว ชูถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่กล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้น? นี่ไม่ใช่ ผู้ตรวจการศักดิ์สิทธิ์ซุน ที่ข้ารู้จัก!”

 

“เพื่อที่ข้าจะได้เชิดหน้าขึ้นต่อหน้าเจ้า” ซุนกงผิงพูดด้วยความโกรธ “แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล ยิ่งข้าดิ้นรนมากเท่าไหร่ ช่องว่างระหว่างเราก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงยอมแพ้”

 

“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร” โจว ซู กลอกตา เขากำลังจะถามซุนกงผิงว่าเขากลับมาได้อย่างไรเมื่อเขาเห็นสีหน้าของซุนกงผิงจริงจัง

 

“โจว ชู รับราชโองการ!” ซุนกงผิง พูดด้วยเสียงทุ้ม ด้วยการพลิกข้อมือ เขาหยิบม้วนคัมภีร์จาก กำไลจักรวาล ออกมา

 

“ราชโองการอะไร” โจว ชูรู้สึกสับสน เกิดอะไรขึ้น?

 

ซุนกงผิงไม่ได้อธิบาย เขาเลือกหนึ่งในม้วนคัมภีร์โดยการสุ่มและเปิดมัน “เรามาเริ่มกันเลย นี่มาจาก อาณาจักรต้าจิน”

 

อาณาจักรต้าจิน? หูของ ถังเฉิงซือ กางขึ้น

 

นอกจากน้ำเสียงของเขาจะดูจริงจังขึ้นเล็กน้อยแล้ว ซุน กงผิง ดูไม่เหมือนว่าเขากำลังจะอ่านพระราชโองการเลย ส่วนใหญ่เป็นเพราะตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นยืน มิฉะนั้นเขาคงสง่างามกว่านี้

 

“ขอมอบบรรดาศักดิ์ให้ โจวชู เป็นราชาศักดิ์สิทธิ์แห่งอาณาจักรต้าจิน…”

 

เสียงของ ซุนกงผิง ไม่ดัง แต่ทุกคนได้ยินเขาอย่างชัดเจน