ตอนที่ 1653+1654 สองคนเหมือนกัน

ตอนที่ 1653 สองคนเหมือนกัน

เจียงเหยาจ้องไปที่กองสิ่งของบนพื้นและไม่มีเวลาแม้แต่จะหยุดเขา “พี่รอง ฉันอายุ 20ปีแล้วนะ ดูสิ่งของที่พี่นำมาให้ฉันสิ รองเท้าแตะสีชมพู? กิ๊บติดผม โบว์? แล้วกระเป๋านักเรียนสโนว์ไวท์นี่มันอะไรกัน”

“ฉันซื้อตอนที่ไปเมืองหยวนครั้งแรก ตอนนั้นฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ ตอนที่เธอเป็นเด็ก เธอชอบมันนี่ เวลามีเงิน เธอก็มักจะซื้อ ต่อมา ฉันไปที่เมืองจินโด ทุกครั้งที่ฉันไปซื้อของ ลู่เสี่ยวเซียวจะตามฉันไปด้วย เธอบอกฉันว่าเธอไม่ชอบแบบนั้น ฉันเลยฟังเธอและซื้ออย่างอื่นให้เธอแทน”

เจียงเล่ยหัวเราะเบา ๆ ขณะที่แตะปลายจมูกของเขา บางทีก่อนที่ลู่เสี่ยวเซียวจะห้ามไม่ให้เขาซื้อของแบบเด็ก ๆ เหล่านี้ สิ่งที่เจียงเหยาชอบมากที่สุดเป็นหนังสือคลาสสิกจากต่างประเทศ

“ฉันซื้อตามที่คิดว่าเธอน่าจะชอบ นี่ชุดสำหรับฤดูใบไม้ผลิที่ฉันซื้อเมื่อไม่กี่วันก่อน เห็นวางขายในร้านที่เมืองจินโด เสี่ยวเซียวบอกว่าเธอชอบแบรนด์นี้ รวมถึงรองเท้าหนัง ผ้าพันคอ และเสื้อโค้ตตัวนอกที่เข้าชุดกัน ฉันซื้อกระเป๋าเป้ใบใหม่มาให้เธอด้วยนะ”

ของขวัญที่เจียงเล่ยหยิบออกมาภายหลังนั้นดีกว่าตอนแรกมาก เจียงเหยามองดูการเลือกของขวัญที่มีรูปแบบแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง และหัวเราะจนตัวสั่น

“พี่รอง พี่ต้องขอบคุณเสี่ยวเซียวที่ทำให้มาตรฐานความงามของพี่กลับมาเป็นปกติ แต่ไม่ว่าอย่างไร ฉันจะรับของขวัญที่พี่ให้มาเก็บไว้ ถ้าฉันมีลูกสาว ฉันจะให้ของพวกนี้กับเธอ ฉันจะบอกเธอว่า เป็นของที่อารองซื้อมาให้เธอ” เจียงเหยายิ้มในขณะที่เธอถือของขวัญขึ้นไปเก็บบนห้องของเธอ เธอไม่สนใจที่จะจัดของให้เข้าที่ เธอรีบลงมาชั้นล่างและบอกเจียงเหยาเกี่ยวกับสมาคมชา

“พี่ควรเข้าร่วมสมาคมชา ประเทศ YN ไม่ใช่สถานที่ที่วุ่นวาย อีกอย่าง หากพี่เข้าร่วมตอนนี้ ก็เท่ากับว่ารัฐบาลส่งพี่ไปที่นั่น พี่สามารถพูดได้ว่าพี่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของรัฐบาลทั้งสองประเทศ” เจียงเหยาเดินไปข้างหลังเจียงเล่ย และตบไหล่ของเขาเพื่อแสดงว่าเธอสนับสนุนเขา “ลุยเลย ฉันจะให้ข้อมูลติดต่อคนท้องถิ่นที่นั่นสองคน พวกเขาเป็นเพื่อนฉันเอง หากพี่ไปที่นั่นแล้วมีปัญหา พี่โทรหาพวกเขา พวกเขาจะช่วยพี่แก้ปัญหา”

“เธอนี่เก่งที่สุดเลย” เจียงเล่ยหันกลับมาและกอดเจียงเหยา เขามีความสุขมาก

“ฉันรู้ว่าเธอจะสนับสนุนฉัน ถ้าฉันกลับมาหาเธอ หลังจากกลับจาก YN ฉันจะซื้อของมาฝากนะ”

เจียงเล่ยยังคงต้องการกลับไปบ้านของพี่ชายและพี่สะใภ้ ดังนั้นเขาจึงอยู่ที่บ้านตระกูลไม่นาน ก่อนที่นายลู่และนางลู่จะเลิกงาน เขาก็พร้อมที่จะจากไปแล้ว

เจียงเหยาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอกลับมาที่เมืองนี้นานแล้ว แต่เธอยังไม่ได้กลับบ้าน เธอจึงทิ้งโน้ตไว้และไปเอารถที่ประตูถัดไป จากนั้นเธอก็ออกไปพร้อมกับเจียงเล่ย เพื่อไปหาพี่ชายและพี่สะใภ้ของเธอ

ก่อนที่เจียงเล่ยจะกลับมา เขาไม่ได้โทรหาครอบครัวของเขา และเขาไม่ได้บอกเจียงเหยาด้วยซ้ำ ดังนั้นสองพี่น้องจึงปรากฏตัวขึ้นที่ทำงานของเจียงเจี่ย และอ้างว่าไปรับพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขา ทำให้เจียงเจี๋ยหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ

“สองคนนี้ทำตัวเหมือนกันเลย ทำไมไม่โทรมาก่อนที่จะมา” เจียงเจี๋ยมองไปที่เจียงเหยาซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับรถ เขาเคยได้ยินลู่ชิงสีบอกว่าเจียงเหยาขับรถได้ ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจมากนัก การรับรองของลู่ชิงสีที่ว่าเจียงเหยาขับรถได้แสดงให้เห็นว่าทักษะการขับรถของเจียงเหยานั้นไม่เลว

เจียงเล่ยกล่าวว่า “ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”

“กลับมาคนเดียวเหรอ หรือพาลู่เสี่ยวเซียวมาด้วย” เจียงเจี๋ยถามเจียงเล่ยอย่างเป็นกันเองในขณะที่เขาช่วยพยุงภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ไปที่เบาะหลัง

__

ตอนที่ 1654 คิดให้ถ่องแท้

“เธอยุ่งอยู่ที่เมืองจินโด จะมีเวลากลับมากลับฉันได้ยังไง ทุกคนไม่รู้หรอกว่าเธอสร้างปัญหาได้มากแค่ไหน” เจียงเล่ยบ่น “ถ้าฉันไม่จับตาดูเธอ เธอก็มักทำให้คนอื่นไม่พอใจได้ง่าย ๆ”

“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ” เจียงเจี๋ยกล่าว “นายก็เหมือนกับลู่เสี่ยวเซียว อย่าไปว่าเธอเลย”

เจียงเหยาเห็นว่าเจียงเล่ยบ่นพึมพำว่าเขาไม่ได้โง่เหมือนลู่เสี่ยวเซียว เธอไม่พูดอะไรเมื่อเห็นว่าพี่ชายคนโตต่อว่าพี่ชายคนรองจนเขากลอกตาด้วยความรำคาญ

เจียงเหยาขับรถไปเรื่อย ๆ อย่างระมัดระวัง ทำให้หวังเซียนที่กำลังตั้งครรภ์ไม่รู้สึกถึงการกระแทกใด ๆ บนท้องถนน เมื่อเจียงเหยาจอดรถที่ทางเข้า ทั้งสี่คนก็เดินลงมาจากรถพร้อมกัน

ระหว่างทางกลับบ้าน เจียงเจี๋ยใช้โทรศัพท์ของเจียงเหยา โทรกลับมาที่บ้าน และบอกพวกเขาว่าทุกคนจะกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น ในขณะนั้น นายและนางเจียงซึ่งกำลังง่วนอยู่ในครัว ได้ยินเสียงประตูและโผล่หัวออกมาดู เมื่อพวกเขาเห็นว่าลูกทั้งสี่กลับมาแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาทันที

“ลูก ๆ กลับมาแล้ว” นายเจียงทักทายเด็กทั้งสี่ที่เข้ามาในบ้านพร้อมกับพูดคุยและหัวเราะ เขาล้างมือแล้วไปที่ลานบ้าน

หลังจากที่เจียงเล่ยไปที่เมืองจินโด นายเจียงและนางเจียงก็ไม่ได้พบกับเจียงเล่ยบ่อยนัก ในบรรดาลูก ๆ เขาไม่ได้พบกับเจียงเล่ยนานที่สุด โดยปกติแล้ว นายเจียงและนางเจียงจะจู้จี้เจียงเล่ยมาก พวกเขารู้สึกว่าเจียงเล่ยทำตัวน่ารำคาญ ทว่าหลังจากไม่ได้เจออีกฝ่ายเป็นเวลาสองเดือน นายเจียงก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจียงเล่ยอยู่บ่อยครั้ง

“อารมณ์ดีขึ้นมากเลยนะตั้งแต่ไปในเมือง ตอนนี้ดูมีพลังขึ้นนี่” นายเจียงบีบแขนของเจียงเล่ย “คงจะยังไม่คุ้นเคยกับอาหารของที่นั่นใช่ไหม แม่ของแกทำอาหารจานโปรดของแกด้วยล่ะ กินให้เยอะ ๆ”

“ครับ เด็กที่ออกจากบ้านย่อมเป็นสมบัติล้ำค่า ครั้งนี้สถานะของฉันในครอบครัวสูงกว่าเหยาเหยาและพี่ใหญ่แล้ว” เจียงเล่ยตอบอย่างขี้เล่นในขณะที่เขาถือกลับเข้าไปในห้องของเขา จากนั้นเขาก็แจกจ่ายของขวัญให้กับสมาชิกในครอบครัว และวางไว้ในห้องก่อนที่จะกลับไปหาเจียงเหยาและเจียงเจี๋ย

ในขณะที่เจียงเล่ยกำลังเปิดกล่อง เจียงเหยาและเจียงเจี๋ยได้บอกนายเจียงและนางเจียงเกี่ยวกับแผนการของเจียงเล่ย ที่จะเข้าร่วมสมาคมชา ในประเทศ YN สองพี่น้องรู้ว่าเจียงเล่ยจะไปได้ไกลกว่านั้นหรือแม้แต่ในต่างประเทศ พวกเขาคิดว่านายเจียงและนางเจียงจะคัดค้านไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาไม่ได้คาดหวังเลยว่าหลังจากพูดจบ นายเจียงและนางเจียงกลับพยักหน้าเห็นด้วยกับแผนนี้ทันที

“แม่ของแกกับฉันคิดทบทวนเรื่องนี้มานานแล้ว ลูกชายแตกต่างจากลูกสาว เด็กผู้ชายควรจะเข้มแข็ง ดังนั้นก็ควรให้เขาออกไปลอง การมีประสบการณ์ที่มากขึ้นเท่านั้นที่เขาจะสามารถประสบความสำเร็จได้ในอนาคต ไม่จำเป็นต้องอยู่ในหมู่บ้านและใช้ชีวิตในไร่นาที่ไร้ประโยชน์เหมือนฉันกับแม่ของแกหรอก”

คำตอบของนายเจียงไม่ได้ถูกบังคับให้ยอมรับ เขารู้ว่าลูก ๆ ของพวกเขามีพรสวรรค์ของตัวเอง ดังนั้นจงไม่มีประโยชน์ที่พวกเขาจะต้องกังวลมากจนเกินไป

“ใครบอกว่าพ่อไร้ประโยชน์กันคะ ถ้าพ่อไร้ประโยชน์ พ่อจะเลี้ยงดูพวกเราสามคนได้เหรอ พ่อดูลูกของพ่อสิ มีใครในหมู่บ้านไม่อิจฉาพ่อบ้าง ใครไม่ชื่นชมพ่อบ้าง”

เจียงเหยาจับมือของพ่อ

นายเจียงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ “ใช่ ใช่ ใช่ ตอนนี้แม่เขาและพ่อสามารถเดินในหมู่บ้านได้อย่างภาคภูมิใจ เมื่อก่อนครอบครัวของเรายากจน ตอนที่พ่อส่งลูกทั้งสามเรียนคนเรียน ทุกคนคิดว่าเรายากจนเกินกว่าจะเรียนได้ ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าพ่อไม่ได้ยากจนอีกต่อไป... ใครเจอพ่อก็จะถามว่า พ่อเลี้ยงลูกที่น่าทึ่งทั้งสามคนได้อย่างไร”