ตอนที่ 71 ไหว้แม่สิจ๊ะ(ตอนฟรี)

หลินเฟิงมั่นใจในตัวเองมากและรู้สึกว่าฉินเทียนแกล้งทำ

และฉินเทียน?

ในความเป็นจริง ตอนแรกฉินเทียนคิดเอาไว้ก่อนแล้ว

ถ้าเขาสามารถขึ้นไปเล่นเพลงที่ขัดขวางทักษะการเล่นเปียโนของหลินเฟิงได้ เขาก็จะได้รับประโยชน์มากมายจากหลินเฟิงอย่างแน่นอน

ซึ่งจะอยู่ในเงื่อนไขที่จะได้รับแต้มวายร้ายหรือแต้มโชค

อย่างไรก็ตามจะมีความแตกต่างว่าใครจะเล่นก่อน

ถ้าหลินเฟิงเล่นก่อน และเขาเล่นทีหลัง หลินเฟิงคงสามารถสร้างความประทับใจให้กับผู้อื่นได้อย่างแน่นอน

ดังนั้น แม้ว่าเขาจะเหนือกว่าหลินเฟิงในแง่ของทักษะ แต่คนอื่นๆ ก็คงไม่สามารถบอกได้

ผลกระทบจะลดลงไปมาก

ถ้าเขาเล่นก่อน...หลินเฟิงจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะอวด

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถ้าเขาจะเล่น เขาต้องได้เล่นก่อน

ในตอนแรกเขาไม่ได้เป็นคนควบคุมสถานการณ์

ผู้อาวุโสซูเรียกหลินเฟิงขึ้นไปก่อน!

ถ้าหลินเฟิงเดินขึ้นไป เขาจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย!

แต่หลินเฟิงคือใคร? เขาเป็นพระเอก!

พระเอกทุกคนมีบุคลิกร้ายกาจ

พระเอกต้องการเป็นคนสุดท้ายและเอาชนะคนอื่น

แม้ว่าเขาแทบรอไม่ไหวที่จะทำลายชื่อเสียงของฉินเทียน แต่ด้วยบุคลิกของเขา เขามักจะแสร้งทำเป็นอ่อนน้อมถ่อมตน

ในเวลานี้ ฉินเทียนเพียงแค่ต้องกดดันอีกฝ่ายเบาๆ

หลินเฟิงจะโกรธและให้โอกาสนั้นกับเขาเอง

และเขาก็จะได้แสดงก่อน

หลังจากเดิมพันแล้ว ฉินเทียนก็ไม่เสียเวลาอีกต่อไป

เขานั่งที่เปียโน Steinway & Sons และลองเสียง

การแสดงของเขาเริ่มต้นขึ้น

ฉินเทียนหล่อมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอยู่หน้าเปียโน เขายิ่งโดดเด่นขึ้น

แค่ภาพลักษณ์ แขกก็เตรียมชื่นชมแล้ว

ฉินเทียนจดจ่อมีสมาธิ

เปียโนเป็นสิ่งที่แปลกมากสำหรับเขา

แต่ในขณะนี้ ความแปลกทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย

เขากดโน้ตตัวแรก~

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็ถูกดนตรีนำพาไปอย่างรวดเร็ว

ฉินเทียนเล่นเพลง "Mariage D'amour"

ผลงานนี้เป็นที่รู้จักกันดีในโลกแห่งความเป็นจริง แต่ไม่มีอยู่ในโลกนี้

ด้วยทักษะการเล่นเปียโนระดับสูงสุด ฉินเทียนเปลี่ยนจากนักธุรกิจผู้ร่ำรวยเป็นบีโธเฟน

เสียงเปียโนกระเพื่อมเหมือนแอ่งน้ำ กระจายออกมาจากการเคลื่อนไหวนิ้วของฉินเทียน

ทุกโน้ตถูกควบคุมอย่างดี

ทุกคนรู้สึกประทับใจกับเสียงเพลงนี้ และไม่มีใครส่งเสียงใดๆ

ผู้ชมรู้สึกหลงรัก และยิ้ม

แม้แต่คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์กับเปียโนมากเท่าไหร่ก็รู้ว่ามันเยี่ยมมาก

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วภายใต้เสียงเพลงอันไพเราะนี้

ไม่นานเขาก็เล่นจบ

เมื่อเพลงหยุดลง ผู้หญิงบางคนก็ก้มหน้าเช็ดน้ำตา

"ขอบคุณครับ"

ฉินเทียนยืนขึ้น โค้งให้ผู้ชมของเขา

จนกระทั่งพวกเขาได้ยินเสียงของฉินเทียน พวกเขาจึงกลับมารู้สึกตัว

“โอ้ เกิดอะไรขึ้น?”

“มันจบแล้วหรอ?”

“เมื่อกี้ฉันได้ยินอะไร?”

“คุณฉินทั้งหล่อทั้งรวย แถมเขายังเล่นเปียโนเก่งอีกด้วย”

“ฉันก็อยากจะเป็นเหมือนเขา”

“ไม่น่าเชื่อเลย! คุณฉิน...นั่นเกินจินตนาการของฉัน”

“เหลือเชื่อจริงๆ...”

“พ่อ พ่อยอดเยี่ยมมากครับ!”

“หล่อมาก เท่มาก”

[ติ๊ง! ทำลายแผนการของพระเอกได้สำเร็จ ได้รับแต้มวายร้าย 600 แต้ม แต้มโชค 200 แต้ม]

[ติ๊ง! ได้รับความชื่นชมจากลูกชาย ได้รับแต้มวายร้าย 200]

[ติ๊ง! หนึ่งในตัวเอกหญิง เฉินเหมิงเหมิงเริ่มมีความประทับใจในตัวคุณ...]

[ติ๊ง! ตัวเอกหญิงซูหยานหรานมีความประทับใจในตัวคุณเพิ่มมากขึ้น...]

รายการข้อความระบบจำนวนมากปรากฏขึ้น มากจนฉินเทียนไม่มีเวลาจะอ่านทั้งหมด

“หยานหราน ภรรยาของอาฉินเสียแล้วใช่ไหม?”

"ฉันคิดว่านะ"

นั่นคือสิ่งแรกที่หยานหรานได้ยินหลังจากที่ฉินเทียนเล่นดนตรีเสร็จ และเธอก็ถามทันทีว่า "เหมิงเหมิง เธอจะทำอะไร?"

“เธอคิดว่าอาฉินชอบฉันไหม?”

คำพูดของเฉินเหมิงเหมิงทำให้ซูหยานหรานตกใจ

ก่อนที่เธอจะตอบ ซือเจียซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอก็ตะโกนขึ้น

“เฉินเหมิงเหมิง กลับบ้านไปซะ! เธออายุน้อยกว่าฉันด้วยซ้ำ แต่อยากจะเป็นแม่ของฉันเนี่ยนะ?”

“แล้วมันจะทำไม? ไหว้แม่สิจ๊ะ”

“หุบปาก!”

"นายพูดอะไร? ฉันให้พูดอีกครั้ง!”

“ใช่ แล้วไง? อย่ามายุ่งกับฉันดีกว่า...”

"คิดว่าไง? ฉันจะทุบนายทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ!”

ทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อน

อย่างไรก็ตามฉินซือเจียไม่เคยกล้าที่จะยั่วโมโหเฉินเหมิงเหมิง

ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมใคร

เมื่อเห็นสองคนนี้โต้เถียงกัน คนอื่นๆ ก็แค่ยิ้ม ไม่ได้ถือสาอะไรมาก

มีเพียงหลินเฟิงเท่านั้นที่ตัวแข็งไป

นี่เป็นไปได้ยังไง?

ได้ยังไง?

ฉินเทียนนี่มีพรสวรรค์ทุกด้านเลยหรือไง?

เขารวย เขารักษาคนได้ เขาต่อสู้กับพวกอันธพาลได้...

เขาเล่นเปียโนได้ดีมากอีกด้วย?

นี่ไม่ถูกต้อง...

ไม่ถูกต้องเลย!

นอกจากเขาแล้ว ผู้อาวุโสซูก็ตกใจเล็กน้อยเช่นกัน

สถานการณ์แบบนี้คืออะไร?

ฉินเทียนเล่นได้ดีขนาดนั้น??

นี่ไม่ดีเลย!

โอกาสที่เขาปูไว้ให้หลินเฟิง ถูกมอบให้กับฉินเทียน

และหลินเฟิง...

"ตานายแล้ว..."

หลังจากที่ฉินเทียนเดินลงมา เขาก็พูดกับหลินเฟิงทันที

แม้ว่าเขาจะดูเหมือนแค่ยิ้ม แต่หลินเฟิงสามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังล้อเลียนเขา

หลินเฟิงกำหมัดแน่น และพูดเสียงเบาว่า

“ไม่จำเป็น ฉันเล่นได้ไม่ดีเท่า”

มันคงต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการที่เขาจะพูดแบบนั้น

แต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้

เขารู้ดีว่าทักษะของเขายังไม่ถึงระดับนั้น

นอกเหนือจากความผิดหวังที่เขามีต่อตัวเองแล้ว เขายังโกรธมากกว่าเดิม

เขาถูกฉินเทียนเล่นงานตั้งแต่เริ่มแรก และแม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังไม่สามารถแก้แค้นได้

เขาถูกเหยียบย่ำอีกครั้ง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

เขาให้โอกาสดีๆ กับคนอื่นไปเอง

ทำไมเขาถึงโง่แบบนี้

ถ้าเขาขึ้นไปเล่นก่อน ไม่ว่าฉินเทียนจะเล่นได้ดีกว่าหรือไม่ คนอื่นๆ จะไม่สามารถบอกได้

ด้วยวิธีนี้ เขาจะยังเชิดหน้าได้อยู่

แม้ว่าซูหยานหรานจะมองความแตกต่างระหว่างพวกเขาออก...

แต่เขาจะไม่ดูแย่ขนาดนี้

“นายยอมรับความพ่ายแพ้?”

ฉินเทียนยิ้ม “ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้อตกลงของเรา...”

"ใช่"

“คุกเข่าให้คุณฉิน”

“เฮ้ เด็กน้อย เมื่อกี้เธอมั่นใจมากไม่ใช่หรอ?”

“ฮ่าๆๆ ดูท่าทางขี้ขลาดของเขาสิ!”

"ใช่? ฉันรู้ว่าฉินต้องชนะ”

"คุณฉินน่าทึ่งจริงๆ”

“คุกเข่า เร็วเข้า!”

“ใช่เจ้าหนู คุกเข่าให้คุณฉิน”