ตอนที่ 1097 กาฝาก

ในที่สุดจีอู๋ลี่ก็เผ่นหนี

หุ่นแพลตตินัมยักษ์ที่มีความสามารถพิเศษมีความแข็งแกร่งมากกว่า ระเบิดอนุภาค พลังกัดกร่อน พลังแช่แข็งและถ้วยสุญญากาศไม่สามารถจากไปได้  อย่างไรก็ตามจีอู๋ลี่ผู้รักษาความสง่างามและมีความแข็งแกร่งอยู่เสมอก็ต้องพบกับความอับอายเช่นกัน หุ่นองค์ชายแห่งความแค้นที่เขาควบคุมแขนเหล็กถูกกัดกร่อน ปากหุ่นระเบิด ชุดเกราะระเบิด เสื้อผ้าขาดราวกับขอทาน

เท้าซ้ายของหุ่นแค้นแห่งองค์ชายตั้งแต่ใต้เข่าลงมากลายเป็นน้ำแข็ง

แม้ว่าจะละลายน้ำแข็งได้

แต่คาดว่าเหล็กเหล่านี้จะไม่สามารถใช้งานได้อีก

โชคดีที่จีอู๋ลี่หลบพลังโจมตีของหุ่นแพลตตินัมที่มีพลังถ้วยสุญญากาศ  มิฉะนั้นหุ่นแค้นแห่งองค์ชายคงไม่สามารถหนีมาถึงโถงหุ่นได้

พวกนักเรียนพอเห็นว่าจีอู๋ลี่กลับมาได้อย่างทุลักทุเลพวกเขาไม่มีกำลังใจยืนหยัดสู้ต่อ ยกเว้นนักเรียนหัวกะทิสองสามคนเช่นคุณชายหยางฉวน และหมาป่าหอสูงมิก พวกเขายังคงต่อต้านการบุกโจมตีของหุ่นอสูรบรอนซ์

โชคดีที่กำหนดเวลาครึ่งชั่วโมงมาถึง ประตูเทเลพอร์ตเปิดขึ้นอีกครั้ง

มิฉะนั้นนักเรียนที่สมัครประเมินผลครั้งนี้จะตกอยู่ในอันตรายถูกกวาดล้างทั้งหมด

จีอู๋ลี่มองดูหุ่นแพลตตินัมยักษ์ทั้งสี่ในระยะไกล และส่ายหน้าเล็กน้อย  เขาเก็บหุ่นแค้นของเจ้าชายที่เสียหายหนักและจากไปโดยไม่มองหน้าจงหัวที่มองดูด้วยความสะใจ

“ขโมยไก่ไม่สำเร็จ เสียข้าวสารไปอีกกำมือหนึ่ง”  จงหัวมีเหตุผลที่จะมีความสุขแน่นอน จีอู๋ลี่ต้องกลับมือเปล่าโดยไม่ได้ผลที่เขาต้องการไม่ใช่หรือ?

จีอู๋ลี่ต้องการเอาชนะทำลายโรงงานผลิตหุ่นอสูรเพิ่มพูนชื่อเสียงและเพิ่มผู้ติดตามคลั่งไคล้มากขึ้น

ตามแผน แม้ว่าเขาจะไม่สามารถทำลายโรงงานได้ แต่ก็สามารถช่วยนักเรียนเอาชนะใจผู้คนได้

และตอนนี้เล่า?

ไม่เพียงแต่ผู้ติดตามผู้คลั่งไคล้สิบคนผู้ภักดีและอัศวินทองที่พัฒนาอย่างประณีตถูกกำจัดทำลาย  แม้แต่หุ่นแพลตตินัมอย่างหุ่นแค้นขององค์ชายก็ถึงกับตายไปครึ่งหนึ่ง แม้ว่าเขาจะได้ช่วยเหลือนักเรียนอย่างไรก็ตาม แต่ไม่สามารถชดเชยความสูญเสียนี้ได้  สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือจีอู๋ลี่คือผู้ไร้เทียมทานในใจของผู้คน ในที่สุดก็ล้มเหลว อัจฉริยะในตำนานที่ไม่พ่ายแพ้ไม่มีใครทำลายได้ เมื่อเขาลงจากแท่นเวที  เขาจะยังไม่สามารถฟื้นฟูชื่อเสียงได้  วันนี้ด้วยผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด  จงหัวจะไม่ร้องรำทำเพลงได้อย่างไร?

แม้ว่าจงหัวจะประสบกับความสูญเสีย แต่ก็เพียงอสูรไอพ่นถูกทำลาย

เทียบกับจีอู๋ลี่แล้ว สถานการณ์ยังดีกว่ามาก

ถ้าไม่ใช่เพราะมิก.หมาป่าแห่งหอสูงและคุณชายหยางฉวนที่พยายามรักษามารยาทต่อหน้าพวกเขา  มิฉะนั้น จงหัวอยากจะหัวเราะสักสามครั้ง

“พวกเจ้าไม่ออกไปด้วยหรือ?”  คุณชายหยางฉวนพบว่าเริ่นเทียนเกอและบัณฑิตตาเงิน ฮ็อกและชิงหมอไม่ได้ออกไปกับนักเรียนคนอื่น  พวกเขาอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ การต่อสู้นี้ไม่สามารถทำได้ต่อไป มีคนออกไปแล้วรวมทั้งจีอู๋ลี่ ทำไมหลายคนเหล่านี้ถึงยังอยู่?

“เราไม่เหมือนพวกเจ้า  โรงงานผลิตหุ่น เรายังไม่ได้ไปเลย แค่กวาดล้างแต่หุ่นบรอนซ์อย่างเดียว”  ฮ็อกหัวเราะลั่น

“เสนอหน้า”  ในทางตรงกันข้ามชิงหมอค่อนข้างพูดตรงและก้าวร้าวอยู่บ้าง

“อย่างนั้นพวกเจ้าต้องระวังไว้ด้วย....”  คุณชายหยางฉวนฟังแล้วหน้าแดง และรู้สึกอาย เขาตามมิกนักเรียนชั้นหัวกะทิออกไป สัญชาตญาณของจงหัวบ่งบอกว่าแปลกเล็กน้อย แต่กับเริ่นเทียนเกอ บัณฑิตตาเงิน ฮ็อกและชิงหมอมีความเกลียดกันตั้งแต่หุบเขาปีศาจ  เริ่นเทียนเกอและฮ็อกไม่ได้ล้อมเขา พวกเขาไม่ได้คุยกันอีกต่อไป และจงหัวในตอนนี้กำลังอารมณ์ดี เขาไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้  เริ่นเทียนเกอและพวกไม่ใช่คนตัวเล็กๆ  ถ้าไม่มีใครหนุนอยู่ข้างหลังเขา แม้แต่มังกรก็เกยตื้นได้ พวกเขาเป็นกลุ่มศัตรูจริงๆ  ดังนั้นเริ่นเทียนเกอและคนอื่นต้องการอยู่ที่นี่เพื่อทำคะแนนสักเล็กน้อยนั่นเป็นเรื่องธรรมดา

จงหัวกระตือรือร้นออกไปจากที่นี่โดยไม่ได้สังเกตจุดหนึ่ง

ฮ็อกกับชิงหมอตอนนี้ใช้หุ่นรบหมาป่าระดับเงิน และเป็นหมาป่ารบที่เหมือนกัน

บางทีเขาอาจสังเกต แต่เขาคิดว่าฮ็อกและชิงหมอเป็นเพื่อนร่วมกลุ่มที่เข้ามาด้วยกันและด้วยความแข็งแกร่งของบัณฑิตตาเงิน จึงไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาพัฒนาหมาป่าศึกระดับเงินที่เหมือนกัน  ดังนั้นเขาจึงไม่คิดมากในเรื่องนี้

เมื่อจงหัวออกไปเป็นคนสุดท้าย ฮ็อกไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

ทันใดนั้นเขาปล่อยหุ่นรบสิงโตทองออกมาทันที

หุ่นอสูรสีเขียวที่วิ่งเข้ามาจากข้างนอกโถงหุ่นถูกกวาดหายไป

“หุ่นรบทองของข้าแข็งแกร่งมากพอจริงๆ   ข้าอึดอัดแทบตายเมื่อต้องแกล้งซ่อนเรี่ยวแรงหลบอยู่ด้านหลัง พญาราชสีห์ของข้า!  ตอนนี้เป็นเวลาที่เจ้าจะต้องโจมตีตะลุยหุ่นเหล็กและหุ่นบรอนซ์เสียที”  ฮ็อกเปลี่ยนร่างหุ่นสิงโตทองให้อยู่ในสภาพหุ่นรบและกระโดดเข้าไปในห้องบังคับการเคลื่อนไหวเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ เขากวาดล้างหุ่นอสูรรอบๆ ขณะส่งเสียงดังร่าเริง

“อ่อนต่อโลกจริงๆ”  ชิงหมอส่ายหัวและรู้สึกว่าฮ็อกนิสัยไม่เปลี่ยน

“อย่าเพิ่งออกไปชั่วคราว  ข้างนอกมีเจ้าตัวใหญ่สี่ตัว!”  เริ่นเทียนเกอกังวลว่าฮ็อกจะอดใจไม่ได้และแล่นออกไปหาหุ่นแพลตตินัมทั้งสี่เพื่อท้าประลอง

“ข้าก็แค่ตื่นเต้น คันไม้คันมือ  กลัวว่าไม่มีที่ระบาย...”  ฮ็อกพูดไม่ออก เขาดูเหมือนโง่จริงหรือ?

บนหลังคาโรงงานหุ่นอสูร คุณชายหมิงจูเพิ่งกินข้าวโพดเสร็จก็ยื่นมือไปสะกิดเย่ว์หยาง

ส่งสัญญาณให้เขาเริ่มงาน

เย่ว์หยางพุ่งขึ้นมาจากโรงงานผลิตหุ่นเดินอย่างไม่รีบเร่งราวกับเดินจ่ายตลาดตามท้องถนนอย่างสบายใจเอานิ้วมือข้างซ้ายแคะหูอยู่พักหนึ่ง  คุณชายหมิงจู เมื่อเห็นว่าเย่ว์หยางออกมาล่อศัตรูด้วยวิธีนี้คุณชายหมิงจูเอามือปิดหน้าไม่สามารถทนดูได้อีก  เขากังวลจริงๆ ว่าเย่ว์หยางคงจะถูกเท้าของหุ่นแพลตตินัมเหยียบจนแบนติดพื้น

หุ่นรบแพลตตินัมทั้งสี่กระโดดมาอยู่หน้าเย่ว์หยางทันที

เขาถูกตรวจพบในทันที

มีการแยกอ้อมออกไปสกัดทางถอย พวกมันถอยออกมาเล็กน้อยเตรียมพร้อมโจมตี

ถ้าไม่เห็นชั้นเชิงรูปแบบนี้ด้วยตนเองคุณชายหมิงจูคงไม่เชื่อ หุ่นรบไม่ได้ใช้สติปัญญาก็สามารถต่อสู้ในลักษณะนี้ได้.. ไม่น่าเชื่อว่าหุ่นรบเหล่านี้จะไม่มีคนคอยบังคับขับเคลื่อน น่าจะเป็นเพราะการประสานงานตามธรรมชาติเพื่อสังหารเย่ว์หยางและคุณชายหมิงจู

“ต่อให้เป็นศพเดินได้ก็ตาม แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะทำอย่างนี้”  บัณฑิตตาเงินขมวดคิ้วส่ายหัว

“จะไม่มีปัญหาหรือ?”  เริ่นเทียนเกอพบว่าเมื่อครู่นี้ถ้าไม่ใช่เพราะจีอู๋ลี่หนีได้เร็วยังอยู่จนถึงตอนนี้ หุ่นแพลตตินัมทั้งสี่ร่วมผนึกพลังกัน หุ่นแค้นขององค์ชายคงจะพบจุดจบที่นี่  หากมีใครบางคนจัดการกับหุ่นเหล่านี้ได้หลังจากที่พวกมันจัดการกับจีอู๋ลี่และพวกได้และยังรักษาความแข็งแกร่งได้จนถึงปลายทาง นั่นคือการประกาศความแข็งแกร่งที่แท้จริง

“เฮอะ!”  ชิงหมอแค่นเสียง เขาไม่คิดว่าเย่ว์หยางจะล้มเหลว  แต่คิดว่าการห่วงเจ้าเด็กนี่ไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลยแม้แต่น้อย

“แม้ว่าจะยากมาก แต่ข้าเชื่อมั่นในตัวเขา!”  ฮ็อกกลายเป็นแฟนคลับตัวยงของเย่ว์หยางไปแล้ว เขารู้สึกว่าไม่มีอะไรในโลกสามารถรอดพ้นมือเจ้าเด็กอัจฉริยะผิดมนุษย์ผู้นี้ได้? นั่นมันจีอู๋ลี่!  ไม่ใช่ไตตันน้อยเจ้าเด็กร้ายกาจผู้นี้!

หุ่นแพลตตินัมที่โจมตีเย่ว์หยางตัวแรกคือหุ่นที่มีพลังระเบิดอนุภาค

มือยักษ์ของมันใหญ่เหมือนบรรพตห้าดรรชนีที่ทำด้วยเหล็ก

โชคดีที่มันไม่ใช่พระยูไล

มิฉะนั้นเย่ว์หยางคงไม่สามารถหลบพ้นได้ถ้าเขากลายเป็นซุนหงอคงที่ขึ้นไปป่วนสวรรค์ชั้นฟ้า

บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม......

คลื่นกระแทกสร้างแรงระเบิดอยู่บนพื้น แรงอัดแผ่กระจายรอบพื้น

ไม่ว่าจะเป็นเริ่นเทียนเกอ หรือทางด้านพระยายมซิวอิ่ง หรือคุณชายหมิงจูที่มองดูอยู่บนหลังคาโรงงานผลิตหุ่นต่างถูกกลุ่มควันบดบังไว้จนมองไม่เห็นสถานการณ์ต่อสู้

ภาพสุดท้ายที่ทุกคนเห็นก็คือหุ่นรบแพลตตินัมไล่ปล่อยคลื่นระเบิดใส่เย่ว์หยางพยายามอัดเย่ว์หยางกับพื้นอย่างต่อเนื่อง

บนเส้นทางหลบหนีของเย่ว์หยางหุ่นแพลตตินัมที่มีพลังน้ำแข็งรับหน้าที่โจมตีสนับสนุน มันใช้แขนของมันเป็นกำแพงน้ำแข็งขวางทางไว้ ขณะที่มีพลังระเบิดอนุภาคไล่ระเบิดตามทางหนี แรงระเบิดทำให้ฝุ่นทรายในพื้นที่ปลิวฟุ้ง ฝุ่นควันกระจายบดบังสายตาไม่มีทางเห็นสถานการณ์สุดท้ายของเย่ว์หยาง

ถ้าพูดถึงความแข็งแกร่งส่วนตัว เย่ว์หยางสามารถต่อสู้กับจอมปีศาจไคเทียนได้ถึงร้อยวัน เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล

แต่ที่นี่คือหุบเขามนุษย์

ไม่สามารถใช้พลังส่วนตัวสู้ได้  จะต่อสู้ก็ต้องใช้หุ่นรบ

คุณชายหมิงจูกำหมัดแน่นมองดูในสนามรบด้วยความกระวนกระวาย หวังว่าเย่ว์หยางตัวร้ายจะปรากฏตัวเร็วขึ้นเท่าที่เป็นไปได้  เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกังวลมากนัก

หมอกควันมองดูคล้ายคนมาก

มันคงอยู่นานกว่าจะกระจายหายไป

แต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนตกตะลึง

ไม่ใช่ว่าเย่ว์หยางถูกพลังระเบิดอนุภาคเป่ากระจายหายไป หรือถูกแช่แข็งจนกลายเป็นมนุษย์น้ำแข็ง

ทุกคนตกตะลึงมองดูภาพที่เหลือเชื่อ ปรากฏว่าเย่ว์หยางผู้ที่หุ่นแพลตตินัมไล่ล่าจนแทบไม่ได้หายใจ ตอนนี้นั่งไขว่ห้างสบายๆ อยู่บนบ่าของหุ่นแพลตตินัมสูงร้อยเมตร ยิ่งมองก็ยิ่งหมั่นไส้ ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ไกลเกินไปคุณชายหมิงจูที่กำลังกัดฟันกรอดคงใช้ค้อนทองทุบเรียกความทรงจำเขาไปแล้ว

“พรวดด” ฮ็อกกำลังดื่มน้ำอย่างใจจดใจจ่อถึงกับพ่นน้ำพรวด

“เค้าทำได้ยังไง?”  เริ่นเทียนเกอไม่รู้ตัวมองดูเย่ว์หยางที่นั่งอยู่บนไหล่หุ่นรบแพลตตินัม

“ใครรู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น?”  พระยายมซิวอิ่งและจอมถลกหนังเซี่ยทีก็อยู่ที่นั่นพากันตกตะลึง พวกเขาคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ต่อให้มีกระแสเมตตาตั้งแต่เกิด แต่ก็ไม่ควรจะกลายเป็นแบบนี้  นั่นคือหุ่นแพลตตินัมที่ฆ่าคนทันทีที่พวกมันเห็น  เจ้าเด็กนี่นั่งอยู่บนไหล่ของมันได้อย่างไร  นอกจากนี้ทำไมเขาถึงกลายเป็นมิตรกับพวกมันได้หลังจากที่ถูกมันไล่ล่า?  หากไม่เห็นฉากภาพเมื่อครู่นี้ ดูแต่ปัจจุบันอย่างเดียว พวกเขาอาจคิดได้ว่าหุ่นรบแพลตตินัมนี้เป็นของเล่นชิ้นใหญ่ของเจ้าเด็กนี่!

“ช่างมันเถอะ! สำหรับเขา ทุกเรื่องที่เหลือเชื่อเกิดขึ้นทั้งนั้น”  แม้แต่บัณฑิตตาเงินก็อดส่ายหัวและยิ้มไม่ได้

“นี่...เจ้ารีบพาข้าลงไปด้วย!”  คุณชายหมิงจูค่อยมีอาการสนองตอบและโกรธทันที  อุตส่าห์ห่วงใยอยู่นาน นี่เขาทำเกินไปหรือเปล่า?  หากต้องการแสดงความฉลาดไม่ต้องทำเช่นนี้ได้ไหม?

ไม่ทันรอให้เย่ว์หยางลงมาหุ่นแพลตตินัมพลังเยือกแข็งที่ทำหน้าที่โจมตีสนับสนุนก็โจมตีทันที

มันใช้มือเยือกแข็งตบลงที่ไหล่ของสหายมันทันที

ที่แปลกยิ่งกว่านั้นก็คือมันโจมตีเย่ว์หยาง หุ่นแพลตตินัมที่มีพลังระเบิดอนุภาคเหมือนกับว่าเห็นเจ้านายถูกโจมตี มันตอบโต้ทันที มันใช้มือจับแขนยักษ์สหายของมันและยิงพลังระเบิดอนุภาคส่งผลให้มันกระเด็นออกไปร้อยเมตร

หา!

เริ่นเทียนเกอกับพวกปากอ้าตาค้าง

นี่มันอะไรกัน? ในเวลานี้เจ้าเด็กนี่ยอมรับหุ่นแพลตตินัมเป็นน้องชายหรือ?

หุ่นแพลตตินัมที่รับผิดชอบเป็นกำลังเสริมเห็นว่าเย่ว์หยางยังปลอดภัยและโจมตีตอบโต้ได้ หุ่นพลังกัดกร่อนและหุ่นถ้วยสุญญากาศตรงรี่เข้าหาร่างเล็กของเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกมันโจมตีได้ครึ่งทาง พวกมันหยุดยืนนิ่งทันที

ราวกับว่าได้รับคำสั่งที่มิอาจต้านทาน หุ่นยักษ์แพลตตินัมทั้งสองที่มีรัศมีสีแดงเริ่มกระจายหายไป

หลังจากนั้นชั่วขณะรัศมีสีแดงเปลี่ยนมาเป็นสีขาว  คุณชายหมิงจูค้นพบว่านอกจากหุ่นแพลตตินัมพลังเยือกแข็ง แสงที่ตาของหุ่นอีกสามตัวเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีขาว และรัศมีสว่างมากขึ้น  ต้องมีปัญหาสักอย่าง  จะต้องเป็นเย่ว์หยางที่วางมือวาดเท้า แต่ไม่มีใครคิดได้อย่างที่เขาทำ

“กลับมาก่อน กลับมาเร็วๆ  ข้ามีบางอย่างอยากจะบอกเจ้า!”  คุณชายหมิงจูจู่ๆ ก็ยิ้มและโบกมือให้เย่ว์หยาง

“เจ้าต้องการพูดอะไร?”  เย่ว์หยางตื่นเต้น  ในช่วงเวลาสำคัญนี้ คุณชายหมิงจูมีความลับสำคัญอย่างยิ่งอะไรจะบอกเขา

“ถ้าเจ้าไม่ต้องการให้ข้าบีบคอเจ้า ก็บอกความจริงข้ามาทันที เร็วด้วย ความอดทนข้ามีจำกัด!”  คุณชายหมิงจูหันหน้ามาไวกว่าพลิกหนังสือเสียอีกและคว้าคอเสื้อเย่ว์หยางด้วยความโมโหยกเขาขึ้น และจ้องหน้าเย่ว์หยางที่แค่เขย่งปลายเท้าก็ยืนอยู่

“นุ่มนวลกับข้าหน่อย  ข้าอ่อนแอไม่สามารถทนการใช้กำลังรุนแรงเกินไปได้”  เย่ว์หยางรีบยกมือยอมแพ้

“บังอาจพูดเหลวไหลอย่างนั้นหรือ?”  คุณชายหมิงจูไม่ใช้แส้ แต่ใช้ค้อนโดยตรง

“อ๊าเดี๋ยวก่อน..ข้าบอกแล้ว  มันคือหุ่นกาฝาก เมื่อเราอยู่ที่หาดทราย ข้าพบปูกาฝาก และทำให้คิดถึงผึ้งกาฝาก  ดังนั้นข้าจึงสร้างแมงมุมกาฝาก เมื่อครู่นี้ข้าลองเล่นกับพวกมันสักเล็กน้อย ถ้าไม่อย่างนั้น ถ้าไม่อยู่ที่นั่นคืนนั้น ข้าคงคิดแนวเรื่องนี้ไม่ออก”  เย่ว์หยางล้วงเอาแมงมุมทองตัวเล็กงดงามออกมา และก่อนที่จะสายเกินขอความช่วยเหลือ เขาก็โดนค้อนทุบศีรษะไปหนึ่งที คุณชายหมิงจูโกรธ  “เจ้าหุบปากไปเลย ใครต่อสู้กับเจ้าที่หาดทรายเล่า?”

“ไม่? ข้าจำได้คืนพระจันทร์เต็มด้วยเราสู้กันอย่างหนัก!”  เย่ว์หยางคิดเรื่องนี้ทำให้คุณชายหมิงจูโกรธ..!