19.ครอบครองคริสตัลจิตวิญญาณ

สิ่งสำคัญในการบ่มเพาะของผู้ปลุกพลัง คือพรสวรรค์และทรัพยากร

พรสวรรค์ถูกแบ่งออกเป็นหกระดับ จาก E ถึง S

พรสวรรค์ยิ่งดี  การปรับตัวให้เข้ากับความสามารถพิเศษก็ยิ่งแข็งแกร่ง

ทำให้หลอมรวมร่างกายเข้ากับความสามารถได้เร็วขึ้น

ส่วนทรัพยากรคือคริสตัลจิตวิญญาณ

คริสตัลจิตวิญญาณมีพลังงานที่ดูดซับได้

มันช่วยการบ่มเพาะของผู้ปลุกพลังก้าวหน้าเร็วขึ้น

ส่งผลให้ระยะเวลาที่เจ็บปวดสั้นลง

ผู้ปลุกพลังทุกคนจำเป็นต้องใช้คริสตัลจิตวิญญาณในการบ่มเพาะ

ในยุคใหม่ที่มาถึง คริสตัลจิตวิญญาณจัดเป็นทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ที่สำคัญที่สุด

นั้นเป็นเหตุผลที่คริสตัลจิตวิญญาณระดับ A

ดึงดูดความสนใจจากกองกำลังจำนวนมาก

ตามที่หนังสือของฮ่าวเหมิงแนะนำไว้

คริสตัลจิตวิญญาณระดับต่ำจะเปล่งแสงที่เป็นเอกลักษณ์สังเกตุได้ง่าย

แต่คริสตัลจิตวิญญาณระดับสูงมีคุณสมบัติในการปกปิดตัวตนระดับเทพ

จึงยากที่จะระบุได้แม้จะถือมันไว้ในมือก็ตาม

มันดูไม่แตกต่างจากหินธรรมดาก้อนหนึ่ง

เมื่ออ่านถึงตรงนี้ หนิงซีก็มีความคิดบางอย่าง

เขาเข้าไปหาน้าสะใภ้กงลี่

“น้าสะใภ้ครับ อัญมณีที่น้าสะใภ้ซื้อมามีลักษณะอย่างไรครับ”

น้าสะใภ้นึกอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า

“มันเป็นหยกแก้วชั้นดี สีเขียวอ่อนเป็นเงาวาว

ลักษณะบริสุทธิ์โปร่งแสง สวยมาก. น้าชอบมันตั้งแต่แรกเห็น”

ฟังดูแล้ว หยกที่น้าสะใภ้ซื้อไม่ตรงกับลักษณะของคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A

แต่เหตุใดทุกฝ่ายจึงมั่นใจว่าน้าสะใภ้ซื้อคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A มา?

“ตอนที่น้าซื้อมัน น้าสะใภ้เห็นอะไรผิดสังเกตุบ้างไหมครับ”

น้าสะใภ้นิ่งคิดครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

"ไม่มีนะ. น้าจะไปร้านเครื่องประดับตงหลินโจวลิ่วฝูในวันเสาร์

ปกติแล้วน้าจะสนิทกับเจ้าของร้านอยู่แล้ว

แต่ละครั้งก็ซื้อขายปกติ ไม่มีอะไรแปลกไปนะ”

“ซีน้อย หลานคิดว่าคนพวกนี้มีบางอย่างผิดปกติไหม? น้าแค่ซื้อเครื่องประดับตามปกติ

แต่ทำไมพวกเขากล่าวหาว่าน้ามีคริสตัลวิญญาณ?

น้าเป็นแค่คนธรรมดา จะต้องการคริสตัลไปทำไม”

น้าสะใภ้ยังคงมีความขุ่นเคืองจากเคราะห์ร้ายที่ไม่คาดคิด

หนิงซีพยายามปลอบโยนเธอ

“น้าไม่ต้องห่วงครับ มีผมอยู่ด้วย น้าสะใภ้ต้องปลอดภัย

แต่น้าสะใภ้ช่วยบอกน้าชาย

อย่าได้เชิญแขกมาร่วมพิธีรับศิษย์จะดีกว่าครับ

ให้จัดพิธีเรียบง่ายจะดีกว่า

เอ้อ น้าสะใภ้ยังเก็บกล่องเครื่องประดับไว้ไหมครับ?”

“ยังเก็บไว้จ๊ะ เดี๋ยวน้าหยิบให้นะ”

น้าสะใภ้เดินกลับไปหยิบกล่องไม้มะฮอกกานีที่สวยงามออกมาจากห้อง

ยื่นให้หนิงซีและพูดว่า

“ซีน้อย น้าชายของหลานหัวรั้นขึ้นทุกวัน

ไม่ต้องไปเถียงกับเขา น้าสะใภ้เชื่อเธอ

แล้วน้าจะลองเกลี้ยกล่อมเขาอีกสักครั้ง”

หนิงซีพยักหน้า หยิบกล่องไม้เดินกลับไปที่ห้อง

กล่องเครื่องประดับระดับไฮเอนด์ ทำจากไม้มะฮอกกานีทั้งหมด

ด้านนอกแกะสลักรูปสัตว์อสูรต่างแดนที่สวยงาม

แค่ตัวกล่องนี้ก็มีราคามากกว่าหนึ่งหมื่นหยวนแล้ว

หนิงซีเปิดฝากล่องขึ้นและพบชั้นของผ้าไหมสีทองวางอยู่บนฟองน้ำบุอยู่ด้านใน

ที่น่าแปลกคือมีร่องสองร่องอยู่ตรงกลางกล่อง

ทั้งๆที่น้าสะใภ้ซื้อหยกมาแค่ชิ้นเดียว แต่ทำไมถึงมีสองร่องอยู่ในกล่อง?

หรือน้าสะใภ้จะโกหกฉัน?

หนิงซีส่ายหัว เป็นไปไม่ได้

ยิ่งตอนนี้ น้าสะใภ้ยิ่งอยากมีคริสตัลจิตวิญญาณจริง ๆ

จะได้ส่งมอบออกไปให้รู้แล้วรู้รอดเสียที

“น้าสะใภ้ครับ น้าซื้อหยกมาสองชิ้นเหรอครับ”

หนิงซีเดินมาถามน้าสะใภ้ที่ห้องโดยตรง

“ไม่นี่ น้าซื้อแค่ชิ้นเดียว แต่น้าเป็นสมาชิกแบล็คการ์ดของร้าน

เจ้าของร้านเลยแถมอัญมณีให้น้าอีกชิ้นหนึ่ง

แต่อัญมณีเม็ดนั้นสีดำสนิทและดูไม่ค่อยสวยเท่าไร

น้าเลยเฉยๆกับมัน”

“เมื่อไม่กี่วันมีงานเลี้ยงวันเกิดรองประธานบริษัทของพี่สาวคนโต

แต่เธอไม่รู้ว่าจะหาของขวัญอะไรไปอวยพรวันเกิดดี

น้าเลยเอาอัญมณีเม็ดนั้นให้เธอไป”

น้าสะใภ้ฉุกใจคิดแล้วถามว่า

“ซีน้อย หลานคิดว่าหินดำที่ไม่สะดุดตานั้นเป็นคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A หรือ”

หนิงซีพยักหน้า

“น่าจะเป็นไปได้นะครับ แต่ผมแค่เดาเอานะ

น้าอย่าเพิ่งกังวลนะครับ เดี๋ยวเราไปถามแม่ดูก่อนดีกว่า”

พี่สาวคนโตที่น้าสะใภ้พูดถึงคือหวังหยานแม่ของหนิงซีนั่นเอง

หลังจากเดินอ้อมวนเป็นวงกลม

ในที่สุดปรากฎว่าคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A ก็อยู่ในมือแม่เขานี่เอง

หวังว่าเธอคงจะยังไม่ให้มันไปนะ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

“เธอกำลังพูดถึงหินดำน่าเกลียดก้อนนั้นเหรอ?

มันน่าเกลียดจริงๆ ฉันไม่กล้าให้เขาไปหรอก

สุดท้ายฉันก็ซื้อนาฬิกาให้ประธานหู

เดี๋ยวขอคิดก่อนนะว่าฉันเก็บหินไว้ที่ไหน

น่าจะเอาไว้ที่บ้าน ไม่รู้ว่าฉันไปซุกไว้ตรงไหน

สงสัยฉันต้องไปหามันเอง”

ฟังแม่ตอบมาอย่างนั้น หนิงซีก็พูดไม่ออก

น้าสะใภ้ถึงกับเอามือกุมหน้าผาก

“ผมว่าผมกลับไปหามันเองดีกว่าครับ

ไม่มีใครในที่นี้แยกความแตกต่างได้นอกจากผม

ตอนนี้เราต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อน อย่าเพิ่งบอกใคร

อย่าไปงานเลี้ยงรับศิษย์ในวันพรุ่งนี้

วิหารแห่งทวยเทพจะต้องคิดว่า

น้าชายจะมอบคริสตัลจิตวิญญาณให้กับวิหารเมฆขาวแน่ๆ

ดังนั้นพวกเขาน่าจะมาชิงมันไป ที่นั่นมีอันตรายมาก”

“ผมจะพยายามดูแลลูกพี่ลูกน้องและน้าชายให้ดีที่สุด”

เมื่อแม่และน้าสะใภ้พยักหน้าเห็นด้วย หนิงซีก็ขับรถกลับไปที่บ้านของเขา

บ้านยังคงรกรุงรัง แต่หนิงซีชินเสียแล้ว พ่อแม่ของเขาไม่ค่อยชอบเก็บกวาดสักเท่าไร

เขาค้นหาทั้งบ้านอยู่ครึ่งชั่วโมง จนพบหินสีดำในถุงสีดำของแม่

หินก้อนนี้เป็นรูปไข่สีดำสนิท แต่ก็ไม่ใช่สีดำบริสุทธิ์

มีสิ่งเจือปนสีเทาปะปนอยู่ในส่วนสีดำ

มันดูธรรมดามากๆ มิน่าละ แม่จึงไม่กล้าเอาไปให้ใคร

เหตุที่ร้านเครื่องประดับตงหลินโจวลิ่วฝูมอบสิ่งนี้ให้กับลูกค้า VIPนั้นง่ายมาก

มันขุดขึ้นมาจากแหล่งแร่เดียวกับหยกแก้วและมันยังเป็นอัญมณีอีกด้วย

ไอ้เจ้าหินสีดำหน้าตาธรรมดาๆเนี่ยนะที่ทำให้กองกำลังจำนวนมากต้องต่อสู้แย่งชิงกัน

[พบคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A ต้องการใช้สำหรับอัพเดทระบบเกมหรือไม่? ใช่/ไม่ใช่]

หลังจากหากันจนแทบเป็นแทบตายมานาน

ในที่สุดหนิงซีก็พบคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A ที่กองกำลังใหญ่กำลังหาอยู่!

ต้องขอบคุณหนังสือของฮ่าวเหมิง

ที่บันทึกลักษณะของคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A เอาไว้

ไม่งั้นหนิงซีคงไม่มีวันหามันเจอ

"ใช่!"

หนิงซีคลิกที่หน้าจอโทรศัพท์และคริสตัลในมือของเขาก็หายวับไปทันที

[ดูดซับคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A หนึ่งชิ้น ระบบเกมกำลังอัพเดต

การอัปเดตนี้ใช้เวลา 24 ชั่วโมง กรุณารออย่างอดทน]

หนิงซีปลื้มใจกับการอัปเดตระบบเกมมากหลังจากได้คริสตัลจิตวิญญาณ

เขาใช้คริสตัลจิตวิญญาณไปแล้ว ครอบครัวน้าชายก็ไม่มีอะไรให้แก้ตัวอีกต่อไปแล้ว

พวกเขายังคงตกอยู่ในอันตราย หนิงซีต้องการแก้ไขอันตรายที่ซ่อนอยู่นี้ให้หมดไป

หนิงซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง บางทีงานเลี้ยงรับศิษย์อาจจะดีก็ได้

ปล่อยให้ข้อพิพาททุกอย่างจบลงที่งานเลี้ยงรับศิษย์นี่แหละ

วันที่ 22 กรกฎาคม ท้องฟ้าสดใสปราศจากเมฆ

เวลา 09.30 น. ห้องพีโอนี ของภัตตาคารเพิร์ล อัดแน่นไปด้วยแขกที่มาร่วมพิธี

หวังจือกั๋วสวมชุดสูทอย่างเป็นทางการเน้นรูปร่างสูงตรงของเขา

ใบหน้าเขาแดงก่ำเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

เขายืนต้อนรับแขกที่ประตูพร้อมกับลูกชาย หวังอูเว่ย

“ยินดีด้วยครับ หัวหน้าหวัง! นี่อูเว่ยใช่ไหม? โตขึ้นมากเลยนะ

เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์ ผู้ปลุกพลังที่มีพรสวรรค์ระดับ A อนาคตคงไร้ขีดจำกัด!

เจ้าเด็กที่บ้านฉันอยู่แค่ระดับ C เท่านั้น”

“หัวหน้าหลิน ลูกชายคุณดีกว่าลูกชายฉันอีก

ของฉันเขาเป็นผู้ปลุกพลังประเภทพละกำลัง แย่จริงๆ

พันธุกรรมของหัวหน้าหวังดีที่สุดแล้ว ลูกชายมีพรสวรรค์ระดับ A

ความสามารถพิเศษแบบสายฟ้า ยอดเยี่ยมมาก!”

"ใช่ใช่. ในอนาคตครอบครัวเราคงต้องโยกย้ายไปที่ต่างๆ มากขึ้น จากนี้ไป ลูกชายฉันจะขอติดตามอูเว่ย”

บรรดาแขกยังคงยกยอเขา  มีส่วนน้อยที่เป็นเพื่อนแท้แสดงความยินดีอย่างจริงใจ

แต่ส่วนใหญ่เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจที่ชื่นชมตามมรรยาท

ตอนนี้ หน้าของน้าชาย หวังจือกั๋วและลูกพี่ลูกน้องของเขาหวังอูเว่ยต่างยิ้มแย้มแจ่มใส

หวังอูเว่ยมีผลการเรียนไม่ดีนัก

ทุกครั้งที่หวังจือกั๋วพูดถึงลูกชายเขา เขามักจะไม่ชอบใจนัก

แต่ตอนนี้ลูกชายเขามีพรสวรรค์และอนาคตที่สดใส

หวังจือกั๋วย่อมอยากโอ้อวดให้หนำใจแน่นอน

นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาจัดพิธีรับศิษย์

หนิงซีมองน้าชายเขาอย่างเย็นชา

ตอนนี้เขายิ่งมีความสุขแค่ไหน ต่อไปเขาก็จะทุกข์แค่นั้น

วันนี้น้าสะใภ้พักอยู่กับบ้านตามที่เขาแนะนำ

ตากับยายก็ไม่มา พ่อแม่ และครอบคัวของน้าๆทั้งหลายก็ไม่มา

น้าชายเขาโกรธมาก

เมื่อเห็นว่าครอบครัวเขาเห็นด้วยกับหนิงซี  แทนที่จะเป็นเขา

หวังจือกั๋วเสียใจมาก

ลูกพี่ลูกน้องของเขา หวังอูเว่ยก็มีปัญหากับหนิงซี

“ลูกพี่ลูกน้อง คุณก็แค่อิจฉาพรสวรรค์ของฉัน!”

หนิงซียิ้ม เลิกใส่ใจเด็กงี่เง่าสายตาสั้นคนนี้

พอญาติสนิทไม่อยู่ที่นี่  หนิงซีจึงไม่มีสิ่งใดมาถ่วงรั้งไว้อีก

เวลา 09.50 น. แขกมาถึงห้องพีโอนีครบหมดแล้ว

มีโต๊ะกว่า 30 โต๊ะ  แขกกว่า 300 คนมารวมตัวกัน

บนเวทีในห้องโถงจัดงาน มีโต๊ะยาวโบราณตั้งอยู่

กลางโต๊ะมีเตาสำริดสามขากำลังเผาธูปไม้จันทน์ราคาแพง

ทั้งสองด้านของโต๊ะมีเก้าอี้ไม้ชิงชันสีเหลืองขนาดใหญ่

ทั้งสองด้านของเวที มีบทกลอนคู่ขนาดใหญ่แขวนด้วยผ้าสีแดง

“เมื่อฝากตัวเป็นศิษย์ เขาจะเป็นดังปักษาเริงระบำในสายลม

อาจารย์เปรียบดังบิดาชั่วชีวิต เขาจะตอบแทนนิกายด้วยจิตใจที่มั่นคง”

ในแง่ของพิธีการ น้าชายเขาทำออกมาได้ดีที่สุดแล้ว

วันนี้ฉินหลิงอวิ๋นสวมเสื้อคลุมลัทธิเต๋าสีขาว มีปิ่นปักผมหยกสีขาวปักอยู่บนมวยผม

ใบหน้าตกแต่งอย่างพิถีพิถัน เห็นได้ชัดว่าเขาให้ความสำคัญกับการแต่งตัวมาก

เมื่อเห็นการเตรียมการที่พรั่งพร้อมเช่นนี้

ฉินหลิงอวิ๋นพยักหน้าถี่ๆ พูดกับคนที่อยู่ข้างๆ ว่า

“ศิษย์พี่ฉิงอวิ๋น ครอบครัวของลูกศิษย์ฉันค่อนข้างใส่ใจเป็นอย่างมาก

ศิษย์พี่คิดอย่างไรกับการเตรียมการครั้งนี้ มีอะไรขาดตกบกพร่องหรือไม่”

ฉิงอวิ๋นเป็นชายหน้าดำเครายาว ดูเหมือนโจรมากกว่านักบวช

เมื่อมาสวมเสื้อคลุมลัทธิเต๋าจึงดูไม่เข้ากัน

เขาถือกระบี่ขนาดใหญ่ไว้ในมือทั้งสองข้างและพยักหน้า

“มันจะดีที่สุดถ้าทำทุกอย่างอย่างเรียบง่าย แต่ทำได้อย่างนี้ก็ไม่เลว

ไม่เป็นไรหรอก ครั้งนี้ไม่ได้จัดงานในวิหาร”

น้อยครั้งมากที่จะได้ยินคำชมจากศิษย์พี่ของเขา

ฉินหลิงอวิ๋นหัวเราะออกมาดัง ๆอย่างพอใจกับตัวเองมาก

ใกล้จะถึงฤกษ์ทำพิธีแล้ว  หวังจือกั๋วขึ้นเวทีเพื่อกล่าวสุนทรพจน์

“ท่านแขกผู้มีเกียรติ ครอบครัว และเพื่อน ๆทุกท่าน

ขอขอบคุณที่สละเวลาจากภารกิจของท่าน

มาร่วมงานเลี้ยงลูกชายของฉัน หวังอูเว่ย…”

ขณะที่หวังจือกั๋วกล่าวโอ้อวดอยู่บนเวที

บริกรของโรงแรมได้เข็นรถเข็นอาหารเข้ามาในห้องโถง

เขาสวมเครื่องแบบของโรงแรม

ใบหน้าของเขาเด็ก แต่ผมของเขาขาว

นั่นคือเข็มโลหะจากวิหารแห่งทวยเทพ

เข็มโลหะพึมพำราวกับว่าเขากำลังส่งข้อความถึงใครบางคน

ด้านนอกโรงแรม จูต้าหนิวจากกรมสอบสวนคดีพิเศษกล่าวกับหวางอูหลินว่า

"ผู้กองหวาง เราได้อพยพแขกของงานอื่นๆ ในโรงแรมออกไปหมดแล้ว

ตอนนี้เราทราบแค่ตำแหน่งของเข็มโลหะจากวิหารแห่งทวยเทพเพียงคนเดียวเท่านั้น

เรายังหาคนอื่นไม่พบ”

ผู้กองหวางแตะแผลเป็นบนหน้า ดวงตาของเขาดูคมกริบมาก

เขาหยิบเครื่องส่งรับวิทยุขึ้นมา

"ทุกคน. ปฏิบัติการวันนี้. เป้าหมายแรกคือคริสตัลจิตวิญญาณระดับ A

เป้าหมายที่สองคือลดการบาดเจ็บล้มตายในหมู่ประชาชน เข้าใจไหม?"

“รับทราบ!”