บทที่ 19 ถูกเยาะเย้ยในวันรุ่งขึ้น !
บทที่ 19 ถูกเยาะเย้ยในวันรุ่งขึ้น !
วันที่ 3 กันยายน วันอังคาร อากาศดี
วันที่สามภายหลังการทำพันธสัญญากับอาโปและเป็นวันที่สองของการเรียน
วันนี้เฉินเหวินมาที่ห้องเรียนแต่เช้าและเรียก อาโปมาวางไว้บนโต๊ะ
อาโปมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ ๆด้วยความสับสน จากนั้นเลือกท่านอนที่สบาย ๆ และใช้มือสั้นๆ ของมันลูบท้องกลมๆ เพื่อหวังให้อาหารในท้องย่อยแต่เนิ่นๆ
ทันทีที่อาโปปรากฏตัว ทุกสายตาในห้องเรียนก็จ้องมาที่มัน!
ครูใหญ่กล่าวว่าการทำสมาธิเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการศึกษาด้วยตนเองตั้งแต่เนิ่นๆ และพวกเขาก็ยังต้องบริหารร่างกายในตอนเช้าของทุกวันอีกด้วย
จากนั้น....ฝูงชนชายหญิงต่างพุ่งเข้ามาที่อาโปที่กำลังง่วงเหงาหาวนอน.....
นักเรียนทุกคนสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว และมีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือ.....อาโป
เด็กชายที่มีใบหน้ากลมคนหนึ่งกล่าวว่า "เฉินเหวิน ฉันขอเจ้าหมีกินเหล็กของนายได้มั้ย?"
เมื่อวานตอนแนะนำตัวเอง และทุกคนจำเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ได้ เขาชื่อ....
“หลี่เซียง~”
เฉินเหวินยังจำเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ได้ดี.... สัตว์อสูรของเขาคือปูเล็บยักษ์ และผลงานของเขาเมื่อวานนี้ค่อนข้าง "โดดเด่น"
เฉินเหวินมองไปที่นักเรียนที่อยู่รอบ ๆ ด้วยความกระตือรือร้น และพูดด้วยใบหน้าที่ทุกข์ใจ: "คือเจ้าหมีกินเหล็กของฉันมันขี้อายไม่ชอบให้คนแปลกหน้าแตะต้องมัน และพวกเธอก็เข้ามาพร้อมกันแบบนี้มันคงไม่ออกมาหรอก!..."
เมื่อหลี่เซียง และคนอื่นๆ ได้ยินสิ่งนี้ ก็ต่างยักคิ้วยักไหล่ทันที.....
ทันใดนั้น มีคนหนึ่งในกลุ่มพูดว่า: "แต่เมื่อวานฉันเห็นหมี่ซู่เหรินจับตัวมันได้นี่?!"
"ใช่ใช่!"
“ฉันก็เห็นเหมือนกัน!”
"..."
ใบหน้าของเฉินเหวินยังคงเฉยเมย เขาพูดว่า: "นั่นเพราะหมี่ซู่เหรินเธออยู่ทีมเดียวกับฉันทั้งสองคาบเรียน เจ้าหมีของฉันก็เริ่มสนิทด้วยกับเธองัยล่ะ...."
นักเรียนที่อยู่รอบๆ ได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็แสดงความผิดหวังทันที
"อย่างนั้นเหรอ"
“น่าเสียดาย ฉันอยากสัมผัสมันจริงๆ!”
“ใช่ น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย”
"..."
ในขณะที่พูด พวกเขาเดินกลับไปที่นั่งอย่างเสียใจ และบางคนยังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะของเฉินเหวิน...
แตะต้องไม่ได้ แต่ดูได้อย่างเดียวว่างั้น!
เฉินเหวินดูเหมือนจะเห็นว่าทุกคนชื่นชอบอาโปดังนั้นเขาจึงพยายามดิ้นรนและพูดว่า "งั้นพวกเธอจะจับมันก็ได้นะ..."
ก่อนที่เขาจะพูดจบ นักเรียนหลายคนที่เพิ่งจากไปก็เข้ามาล้อมเขาอีกครั้ง
หลังจากคำของเฉินเหวินทุกคนที่ได้ยินต่างวิ่งกรูเข้ามาที่โต๊ะเขาอย่างชุลมุน....
อาโปที่กำลังหลับสนิทถูกจ้องมองด้วยสายตาทุกคู่ ต่างคนต่างก็ยื่นมือมาพลิกตัวมัน และลูบบั้นท้าย ดึงหู ขยำหน้าตา และส่งเสียงอุทานอีกครั้งทันที
"ว้าว~ น่ารักจัง!"
"ต่อไปเมื่อฉันกลายเป็นบีสมาสเตอร์ ฉันจะต้องทำพันธสัญญากับเจ้าหมีกินเหล็กให้จงได้!"
“ฉันก็อยากได้เหมือนกัน”
ฉันก็อยากได้เหมือนกัน!”
"..."
เฉินเหวินกดมือของเขาแล้วพูดว่า "ทุกคนฉันเข้าใจถึงความปรารถนาของทุกคนที่จะสัมผัสเจ้าหมีน้อย แต่มันค่อนข้างขี้อายและกลัวคนเยอะ ๆน่ะ......."
หลังจากหยุดชั่วคราว เฉินเหวินพูดต่อ: "เจ้าหมีกินเหล็กมันตะกละนะ และมันก็จะเชื่อฟังคนที่ให้อาหารมันมาก... ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ให้อาหารมันแล้วปล่อยให้พวกเธอเลีิ้ยงมันจะเอามั้ยล่ะ?”
เฉินเหวินหวนคิดเรื่องเงินระหว่างเพื่อนร่วมชั้นแต่ทว่าตอนนี้เขาก็เริ่มไม่แน่ใจ....
แต่เฉินเหวินไม่อยากอนุญาต ให้คนอื่นมาจับตัวอาโปฟรี ๆเช่นกัน
นอกจากนี้ ในชั้นเรียนมีคนมากมาย หากมีแต่คนต้องการสัมผัสอาโป จะทำให้มันเสียเวลาในการฝึกฝนด้วยเช่นกัน....
หลังจากฝึกเสร็จเฉินเหวิน ก็ตัดสินใจให้ อาโปหยุดทานอาหาร.....
ดูจากสูตรอาหารเมื่อวานนี้ค่อนข้างมีราคา แต่ทว่าหากจะดูสูตรอาหารที่เหมาะสมกับฐานะก็น่าจะได้แค่นี้......
ทุกคนได้ยินคำพูดนั้น และหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย หลายคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ได้สิ เริ่มวันนี้เลยไหม”
“เจ้าหมีน้อยจะไปแล้วเหรอ!”
"อาโป....รอฉันด้วย!"
"..."
ถ้าหากทุกคนต้องการที่สัมผัสกับมันจะต้องให้อาหารมันก่อนเพื่อทำความคุ้นเคยตกลงมั้ย?
แม้ว่าอาหารเจ้าอาโปหมีน้อยกินเหล็กจะราคาค่อนข้างสูง แต่มันก็คงคุ้มค่ากับการสัมผัสขนสีขาวหนานุ่มอีกทั้งยังเป็นสัตว์หายากเช่นนี้.....
เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้า เฉินเหวินจึงหยิบสมุดบันทึกออกมาแล้วพูดว่า "งั้นทุกคนมาลงทะเบียน เริ่มพรุ่งนี้!"
ทุกคนยกมือขึ้นทันที
"ฉัน! ฉัน! ฉัน!…"
“ฉันจะเอานมสองขวดมาให้มันนะ!”
“ฉันมีสามขวด!”
“อย่าแย่งกันสิ...ทุกคนมีสิทธิ์เท่ากันนะ”
"..."
ทันใดนั้น!มืออันขาวเรียวก็ยกขึ้นด้วย
"ลงทะเบียนฉันด้วย!"
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เฉินเหวินเงยหน้าขึ้นหลี่ซิ่วหยู ผู้ที่เคยทำพันธสัญญากับอีกาอัคคีล้มเหลว และเป็นผู้ที่ปลอบโยนครั้นที่เฉินเหวินทำล้มเหลวเช่นกัน....
เมื่อมองไปที่รอยยิ้มสดใสและดวงตาที่กระตือรือร้นของหญิงสาว เฉินเหวินยิ้มและพูดว่า "ตกลง ฉันจะจดชื่ิอเธอไว้!"
แต่ทว่า...มีคนจำนวนมากเกินไป และเป็นเรื่องยากสำหรับเฉินเหวินที่จะสนทนากับหลี่ซิ่วหยู แต่เขาตั้งใจที่จะสอนอาโปให้มีนิสัยที่น่ารักอ่อนโยนอยู่แล้ว....
เมื่ออยู่กับเธอนายจงทำตัวให้น่ารักและอย่าดื้อเชียวนะ....
เฉินเหวินไม่ลืมฉากที่หลี่ซิ่วหยูปลอบใจเขาในวันนั้น ซึ่งทำให้เขามีความประทับใจต่อเธอในครั้งนั้นเป็นอย่างมาก....
แน่นอน เฉินเหวินตั้งใจจะสานสัมพันธ์ที่ดีกับเธออยู่แล้ว แต่ทว่า....สถานการณ์ยังไม่อำนวยเท่านั้น....
ฟู่หยุนเฟยอยู่ในห้องเรียนด้วย ขณะที่ป้อนนมเส้าเฟิงหู่ เขาหันเหความสนใจไปที่เฉินเหวิน ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องเรียน
เมื่อเห็นว่าอาโปเจ้าหมีอ้วนฉุ สามารถ ดึงดูดความสนใจของสาว ๆในห้องแทบทุกคน ใบหน้าของเขาก็มืดดำลง
หลังจากที่หลี่ซิ่วหยูลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปที่เฉินเหวิน เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที!
ฟู่หยุนเฟยเดินไปที่ด้านข้างของฝูงชนและพูดว่า "นี่หลี่ซิ่วหยู อย่าอย่าไปหลงกลเจ้านั่นเลย!"
ทันทีที่คำพูดของเขาจบลง ทุกคนก็หันมามองเขาอย่างประหลาดใจ
เฉินเหวินมองไปที่ฟู่หยุนเฟย ขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันไปหลอกลวกอะไรใคร พูดให้ดีนะ?"
เหอเซิ่งได้ยินดังนั้น เขาจึงผลักฝูงชนออกไปทันที แล้วเดินไปหาฟู่หยุนเฟย ขึ้นเสียงแล้วพูดว่า: "ฟู่หยุนเฟย นายหมายความว่าอย่างไรห๊ะ?"
หลีซิ่วหยูขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มว่า "ฟู่หยุนเฟยเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?" นักเรียนคนอื่นรำคาญฟู่หยุนเฟยที่รบกวนการลงทะเบียน และพวกเขาก็พูดขึ้น
“เฉินเหวินเค้าไม่ได้หลอกลวงอะไรนะ!”
“อย่าใส่ร้ายเพื่อนซิ!”
"พวกเราเต็มใจ"
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับฝูงชนสาวนใหญ่ของห้องที่ต่างก็ชื่นชอบอาโป ก็ทำให้ฟู่หยุนเฟยก็รู้สึกโกรธเช่นกัน ชี้ไปที่อาโปซึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนโต๊ะ: "พวกเธอทุกคนรู้มั้ยว่า ทำไมพวกเราจึงไม่เคยเห็นสัตว์อสูรกินเหล็กอยู่ในตำราเลย"
ทุกคนมองหน้ากันเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ซึ่งพวกเขาไม่รู้เหตุผลจริงๆ
"ฮิฮิ-"
ฟู่หยุนเฟยกอดอกและเย้ยหยัน เชิดคางขึ้นแล้วพูดกับฝูงชนว่า: "คำตอบนั้นง่ายมาก พวกเธอจำไว้เลยนะสัตว์อสูรที่กินเหล็กนั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่สัตว์อสูรที่คนทั่วไปนำมาเลี้ยงแต่อย่างใดหรอกนะ มันเป็นเพียงแค่สัตว์พื้นเมืองเช่นเ ช้าง และหมาจิ้งจอกบนภูเขาซึ่งต่ำต้อย ด้อยค่าสิ้นดี ไม่มีค่าในการฝึกฝนแต่อย่างใดเลย มันไร้ค่ามาก! .."
"อะไรนะ?"
"เป็นไปได้ไงอ่ะ!"
“แล้วมันมีสัตว์อสูรชั้นต่ำแบบนี้อยู่ในโรงเพาะพันธุ์ได้อย่างไรกัน?”
"..."
ท่ามกลางเสียงอุทานของทุกคน ฟู่หยุนเฟยยังคงพูดอย่างภาคภูมิใจ: "เจ้าหมีกินเหล็กตัวนี้ตัวนี้มันอาจกินผลไม้ป่าที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ ดังนั้นจึงโชคดีที่มีคุณสมบัติของสัตว์อสูรแค่นั้นเอง"
สัตว์อสูรขยะชนิดนี้ไม่มีทักษะของเผ่าพันธุ์อะไรเลย แม้แต่พวกบีสมาสเตอร์ระดับพื้นฐานยังไม่มีใครคิดทำพันธสัญญาด้วยเลย…”
หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่ออย่างไม่หยุดปาก: "แต่บางทีโรงเพาะพันธุ์อาจคิดว่าเฉินเหวินเหมาะกับมัน จึงให้มามั้งฮ่า ฮ่า ฮ่า!"
ฮู่กวานที่อยู่ข้างๆ ฟู่หยุนเฟยได้ยินคำพูดนั้น จึงพูดเยาะเย้ย: "จริงสิ สัตว์อสูรขยะ... จุ๊ จุ๊!"
ฮู่กวาน ไม่ได้พูดสองคำสุดท้าย แต่ทุกคนรู้ว่าเขา หมายถึงอะไร
ทันใดนั้นนักเรียนหลายคนที่อยู่รอบๆ ก็จ้องมองอาโปและเฉินเหวินแปลกๆ
เฉินเหวินเฝ้าดูฟู่หยุนเฟยที่พูดฝ่ายเดียวอย่างเงียบ ๆ และไม่ขัดจังหวะ
มันเป็นความจริงที่ว่า อาโปเป็นสัตว์อสูรพื้นเมือง ไม่ช้าก็เร็วจะมีคนรู้และเขาจะไม่ปิดบังเรื่องนี้
เฉินเหวินได้แต่เพียงยืนฟังอย่างสงบ ๆให้ฟู่หยุนเฟยพูดอยู่ฝ่ายเดียว......
วันที่สองของการเรียน เขาไม่ได้ตอบโต้เรื่องของอาโปเลย จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด ....และจะโดนถากถาง
อีกหรือไม่?
เมื่อคิดถึงชื่อฟู่เหยินเฟย เฉินเหวินพอดูออกอะไรบางอย่าง..... ความจริงก็คือ ฟู่เหยินเฟยน่าจะชอบหลี่ซิ่วหยูนั่นเอง....
ดังนั้นหลังจากที่เห็นว่าหลี่ซิ่วหยูชื่นชอบอาโปและให้ความสนิทสนมกับเฉินเหวินเลยทำให้เขาไม่พอใจนั่นเอง......
แน่นอนว่าอาจเป็นเพราะอาโปที่เป็นที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน
และหลี่ซิ่วหยู่นั่นเอง!
