ตอนที่ 1091 ไม่มีทาง ฉลาดเป็นปกติอยู่แล้ว

ดูเหมือนว่ายอดเขาตะวันออกที่กล่าวไว้ก่อนนั้นไม่มีอะไรมากไปว่าคำใบ้ที่ซ่อนเป้าหมายที่แท้จริงนั่นก็คือศิลาศักดิ์สิทธิ์ของประตูเทเลพอร์ตที่ยอดเขาตะวันออก

สถานที่จริงที่จะได้รับโบราณวัตถุคือทะเลที่ไม่รู้จัก

คุณชายหมิงจูรู้สึกสดชื่น

ขณะก้าวเหยียบทรายนุ่มสีเงินฟังเสียงคลื่นทะเลซัดสาด มองดูท้องฟ้าสีน้ำเงิน คุณชายหมิงจูรู้สึกจิตใจขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุดความรู้สึกถึงความสำเร็จผุดขึ้นจนเขารู้สึกว่าจะต้องตะโกนเสียงดังไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางข่มความสุขลงได้ แม้ว่าจะยังไม่พบโบราณวัตถุ แต่เมื่อมาอยู่ที่แล้วความรู้สึกกังวลสับสนหายไป?

จุดที่สำคัญที่สุดก็คือความสำเร็จนี้ไม่เพียงแต่มาถูกทางเพื่อค้นหาวัตถุโบราณ

นอกจากนี้ยังเอาชนะจีอู๋ลี่และจอมปีศาจไคเทียนได้

พวกเขาไม่อาจหาวัตถุโบราณได้เจอ

เขาสามารถทำงานร่วมกับเย่ว์หยางและเขาหาได้พบ หมายความว่ายังไง?หมายความว่าการร่วมมือระหว่างเขากับเย่ว์หยางทำให้ชนะหลายอย่าง

เนื่องจากความตื่นเต้นคุณชายหมิงจูลืมตัวอดกระโดดกอดเย่ว์หยางไม่ได้จนกระทั่งเขารู้สึกตัวว่ากำลังกอดเย่ว์หยางอยู่ จึงรีบผลักเขาออกไปแล้วกระแอม  “การล่าขุมทรัพย์เพิ่งเริ่มขึ้นเราจะดีใจเร็วเกินไปไม่ได้”

“เอ่อ..ภายใต้การแนะนำที่ถูกต้องของคุณชายหมิงจู  ข้าในฐานะจับกังคนหนึ่ง  ข้าขอยืนยันมุ่งมั่นในสายนี้ร้อยปี!” เย่ว์หยางแสดงความมุ่งมั่น

“พูดเพ้อเจ้ออะไร!”

คุณชายหมิงจูดูเหมือนจะโกรธและแค่นเสียง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาไม่ได้ใช้ค้อนทองก็แสดงว่าหมิงจูกำลังอารมณ์ดี และไม่ใส่ใจกับคำพูดไร้สาระ

ขณะที่เย่ว์หยางกำลังจะเตรียมดำน้ำลงไปในทะเลและค้นหาวัตถุโบราณทันใดนั้นทะเลเริ่มมีคลื่นยักษ์แปลกประหลาดก่อตัวช้าๆเป็นรูปกำแพงเมืองที่มีความยาวหลายสิบเมตร น้ำไหลตกมาจากด้านบนมองเห็นมวลน้ำขนาดใหญ่แปลกประหลาด เย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูตกตะลึงมองดู รอจนน้ำทะเลซัดสาดร่างมวลน้ำนั้นไม่เปลี่ยน ร่างกายครึ่งบนเป็นมนุษย์ ครึ่งล่างเป็นคลื่นน้ำ

ที่น่าแปลกประหลาดก็คือยักษ์เหล่านี้ที่ก่อตัวขึ้นในน้ำเป็นหุ่นรบทั้งหมดแต่ละตัวสูงร้อยเมตร

มันค่อยๆ ลอยตัวขึ้นจากทะเลมุ่งหน้ามาทางเกาะที่เย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูอยู่

เมื่อเทียบกับหุ่นรบน้ำเหล่านี้แล้วเกาะเล็กนี้ค่อนข้างจะเล็กเกินไป และเย่ว์หยางกับคุณชายหมิงจูพร้อมใจกันจูงมือหนีไปที่กลางเกาะแม้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีพ้นระยะโจมตีของหุ่นน้ำแต่พวกเขาคิดโดยอัตโนมัติว่าตรงนี้ปลอดภัยกว่า

คุณชายหมิงจูนับอย่างระมัดระวังและพบว่ามีหุ่นรบน้ำขนาดยักษ์ล้อมรอบเกาะอยู่ร้อยตัว

ไม่ว่าจะหลีกหนีไปทางใด

จะแหวกวงล้อมหุ่นยักษ์น้ำเหล่านี้หนีเย่อมเป็นไปไม่ได้

“จะทำอย่างไรดี?”คุณชายหมิงจูสับสนเล็กน้อย  ถ้ามีหุ่นน้ำมาเพียงตัวเดียว อย่างนั้นเขาจะใช้หุ่นรบทองสู้ด้วย  แต่นี่มีมากกว่าร้อยตัว จะสู้ได้อย่างไร?  นอกจากนี้ หุ่นยักษ์น้ำเหล่านี้ไม่ตายแน่นอนพวกมันสามารถรวมตัวในทะเลได้อีกแม้ว่าพวกมันจะพังทลายไปแล้วก็ตาม!  พวกมันสามารถรวมตัวกับน้ำทะเล หุ่นน้ำโบราณนี้เป็นหุ่นที่ไม่รู้ว่าผู้ใดสร้างขึ้นมันรวมตัวเข้ากับทะเล  หากทะเลไม่เหือดแห้ง พวกมันจะไม่ตาย  ไม่ต้องพูดถึงการใช้หุ่นรบแม้ว่าเย่ว์หยางและหมิงจูลงมือเองก็เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพวกมัน

“รอก่อน ต้องมีสักทางเป็นไปไม่ได้ที่ไม่มีทางเลย ให้เวลาข้าสักสองสามวินาที เดี๋ยวก็คิดออก”  เย่ว์หยางปลอบใจ

“เจ้าขอเวลากับพวกมันเถอะ...”  คุณชายหมิงจูกลืนน้ำลายกระวนกระวาย

มีหุ่นรบน้ำมากมายที่เข้ามาใกล้เย่ว์หยางที่สุดอยู่ที่ชายฝั่ง  พวกมันเริ่มต่อยและเริ่มโจมตี  บางตัวก็พ่นน้ำใส่เย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูบางตัวก็ระดมขว้างก้อนน้ำแข็ง บางตัวก็ระดมหมัดที่เกิดการควบแน่นของเกลือโจมตีไม่หยุดหย่อน

ไม่ว่าโดนพลังโจมตีไหน ล้วนไม่เป็นผลดีแน่นอน

และสิ่งที่แน่นอนยิ่งกว่านั้น

ถ้าถูกฝูงหุ่นน้ำโจมตีใส่อย่างนั้นเย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูจะต้องช้าลงทันที

และแน่นอนย่อมจะถูกฝูงหุ่นน้ำล้อมโจมตีอย่างไม่รู้จักหมดสิ้นและไม่รู้ว่าผลสุดท้ายจะจบลงเช่นไร

“ในบรรดาคุณสมบัติทั้งหลายสิ่งที่ยับยั้งน้ำได้คืออะไร?” เย่ว์หยางพาคุณชายหมิงจูหนี หลบการโจมตีสองสามชุดแรก  แต่นี่เป็นการหลบชั่วครู่ไม่สามารถหลบพลังโจมตีของหุ่นน้ำที่เริ่มโจมตีมากขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายกับการหลบหลีก  จู่ๆเย่ว์หยางก็มีคำถามแบบนั้น คุณชายหมิงจูได้ยินเท่านั้นก็ตะโกนลั่นทันที  “เจ้าโง่, ไฟ ไฟ ไฟ มันแน่นอนอยู่แล้ว!”

ไฟและน้ำไม่ถูกกัน!

ใช่แล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่อเย่ว์หยางได้ยินเขาฝืนใจพูด “ต้องใช้ไฟมากเท่าใดถึงจะต้านเจ้าหุ่นน้ำงี่เง่าทั้งร้อยตัวนี้ได้หุ่นรบหรือ?   ภูเขาไฟคาดว่าเกือบคล้ายกัน”

ไม่มีทางใดที่คุณชายหมิงจูจะลงทะเลได้ฝูงหุ่นน้ำนี้แทบจะไร้เทียมทาน! หุ่นรบธรรมดาจะทำอะไรได้ แม้ว่ามันจะติดไฟก็ตาม?  ฝูงหุ่นรบน้ำทั้งหมดประกอบขึ้นจากน้ำไม่ต้องพูดถึงว่าจะแผดเผาพวกมันให้เป็นไอถึงทำเช่นนั้นมันจะกลับมาเติมเต็มทะเลได้ทันที  ตราบเท่าที่กฎสวรรค์ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายพวกมัน

“แล้วข้าจะทำอะไรได้เล่า?  ถ้าไฟใช้ไม่ได้อย่างนั้นเจ้าน่าจะลองใช้ลมพัดเจ้าพวกนี้ขึ้นไปบนฟ้าให้หมดเป็นไง?”  คุณชายหมิงจูให้เหตุผลอย่างสิ้นหวังเพราะคิดอะไรอื่นไม่ออก

“แล้วไงอีก?” เย่ว์หยางไม่ต้องการทำแบบนั้นต้องลมแรงขนาดไหนถึงจะกวาดหุ่นน้ำสูงร้อยเมตรให้ลอยขึ้นไปบนฟ้าได้

“อย่างนั้นเจ้าก็ดำลงไปในทะเลและเก็บโบราณวัตถุขึ้นมา”คุณชายหมิงจูนึกแผนได้แค่นี้

“ทำอย่างนั้นกลุ่มหุ่นน้ำจะกลับลงไปในทะเลหรือ?”  เย่ว์หยางถามอีก

“เจ้าไม่มีปัญญาหลบหรือ?”  คุณชายหมิงจูคิดว่าคนผู้นี้งี่เง่า

“ข้าอยู่ในทะเลสามารถผ่านร่างหุ่นน้ำไปได้หรือไม่?”  เย่ว์หยางรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับความสามารถของเขาเป็นครั้งแรกในชีวิต

“......” คุณชายหมิงจูไม่พูด คาดว่านี่คือภารกิจที่เป็นไปไม่ได้  ถ้าเขาลงไปหาวัตถุโบราณบางทีอาจหาวัตถุโบราณไม่พบ แต่ถ้าหุ่นยักษ์น้ำดำลงไปในทะเลกว้างใหญ่ เขาคงได้เป็นอาหารปลาและกุ้งแน่นอน

“ดีแล้ว ตอนนี้ปฏิเสธที่จะทอดทิ้งความหวัง”

เย่ว์หยางขณะที่ถอยเขาใช้เท้าลากทรายเป็นรอยวาดพร้อมทั้งใช้มือช่วยวาดอย่างรวดเร็ว  จากนั้นขุดหลุมตื้นๆ และดึงผลึกปีศาจออกมาจำนวนหนึ่งแล้วหย่อนลงในหลุมจากนั้นใส่ศิลาศักดิ์สิทธิ์ในหลุมอย่างต่อเนื่องจนครบวงจากนั้นวาดผังอักขระรูนที่ซับซ้อนขึ้น

กระบวนการทั้งหมดนี้เสร็จสมบูรณ์ขณะที่เขาทำไป ดึงคุณชายหมิงจูให้หนีไปพร้อมกัน

ในทุกช่วงเวลาจะมีหุ่นน้ำมากกว่ายี่สิบตัวโจมตีเข้ามาไม่ว่าพวกเขาจะหนีไปส่วนใดของเกาะ ก็ไม่มีทางหลุดพ้นจากวงล้อมได้  เกาะมีขนาดเล็กเกินไป ยาวและกว้างไม่ถึงร้อยเมตรจุดสูงสุดสูงเพียงสามสิบเมตรหุ่นรบน้ำเข้าโจมตีเย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูเหมือนกับผู้ใหญ่รังแกมดน้อยที่น่าสงสารสองตัว แม้ว่าการโจมตีครั้งนี้จะไม่สามารถทำร้ายเย่ว์หยางและหมิงจูได้แต่มันน่าหงุดหงิดที่ต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำโดยไม่สามารถโต้ตอบได้  นอกจากนี้ร่างกายยังเปียกปอน

ครืนน ครืนนน ครืนนน!

ผังภูมิอักขระรูนที่เย่ว์หยางวาดไว้เสร็จพอดีและมีบางอย่างผุดขึ้นมาจากหาดทราย

อย่างไรก็ตามนี่ไม่เหมือนกับหุ่นยักษ์หินภูเขาไฟที่เขาเคยสร้างครั้งแรก  แต่เป็นหุ่นทรายชนิดใหม่

หุ่นทรายตัวแล้วตัวเล่าทลายพื้นออกมาตามประสงค์ของเย่ว์หยางและเข้าต่อสู้กับหุ่นน้ำ หุ่นทรายเป็นวัตถุที่รวมกันอย่างหลวมๆ เห็นได้ชัดย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหุ่นยักษ์น้ำ ความสมบูรณ์ในการก่อตัวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จึงไม่อาจเอาไปเทียบกับหุ่นรบน้ำที่สร้างขึ้นอย่างประณีตโดยนักสู้ยุคโบราณผู้แข็งแกร่ง

หุ่นทรายทั้งสองต่างระดับกันสิ้นเชิง

หุ่นรบน้ำ อย่างน้อยเป็นระดับแพลตตินัมแต่หุ่นทรายนั้นเพราะเหตุผลที่ผลิตออกมาเป็นจำนวนมาก และรีบเร่งผลิตทั้งหมดจึงเป็นระดับเงิน และมีตัวระดับทองอยู่ตรงกลางเห็นได้ว่าทั้งสองฝ่ายมีระดับพลังที่ห่างกันมาก

หุ่นทรายปล่อยให้หุ่นน้ำยิงพลังน้ำร่างระเบิดทลายอย่างรวดเร็ว ทรายนับไม่ถ้วนพังทลายอย่างต่อเนื่อง

ภายใต้การโจมตีเต็มกำลังของฝ่ายตรงข้ามหุ่นทรายพังทลายอย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าเย่ว์หยางจะผลิตมาอย่างเพียงพอ

ก็ไม่สามารถถ่วงเวลาได้มากนัก

หุ่นน้ำเหมือนพยัคฆ์เข้าไปในฝูงแกะไม่ว่าจะต่อยไปทางไหน ทุกอย่างก็พลังทลายมิอาจต้านได้

อย่างไรก็ตามก็เหมือนกับหุ่นยักษ์น้ำหุ่นทรายก็มีความสามารถในการฟื้นฟูควบแน่นเหมือนกัน  เว้นแต่ฝ่ายหนึ่งเป็นคุณสมบัติน้ำอีกฝ่ายหนึ่งเป็นคุณสมบัติทราย หุ่นทรายที่พังทลายลงบนชายหาดของเกาะน้อยหลังจากนั้นไม่นานก็ลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง หลายตัวยังไม่ทันฟื้นฟูควบแน่นได้เต็มที่ก็ถูกโจมตีพลังทลายไปก่อน

แต่ไม่ว่าหุ่นน้ำจะโจมตีหนักเพียงใดก็ตามก็ไม่สามารถฆ่าหุ่นทรายที่อ่อนแอนี้ได้

หุ่นทรายถูกโจมตีทำลายแต่ไม่ตายเหมือนกับแมลงสาบพวกมันกลับลุกขึ้นยืนอีกครั้งแม้จะถูกทำลายก็ตาม ไม่ว่าจะพังทลายกี่ครั้งพวกมันก็ไม่ได้รับผลแต่อย่างใด

ถ้าหุ่นน้ำมีสติปัญญาอยู่บ้างพวกมันไม่ควรสนใจหุ่นทรายที่ไม่เป็นภัยคุกคามเหล่านี้

น่าเสียดายที่หุ่นน้ำเป็นแค่ระดับแพลตตินัมไม่ใช่ระดับศักดิ์สิทธิ์

พวกมันไม่มีความฉลาดอยู่เลยพวกมันรู้แต่การโจมตีเป้าหมายที่ใกล้ที่สุด พวกมันรุมล้อมโจมตีหุ่นทรายข้างหน้าและโจมตีไม่หยุด โดยไม่สนใจว่าการโจมตีของพวกมันจะมีประสิทธิภาพหรือไม่  อย่างไรก็ตามคุณชายหมิงจูและเย่ว์หยางลอบหอบหายใจหลั่งเหงื่อโชก ตอนนี้มนุษย์ทั้งสองไม่ใช่เป้าหมายแรกของการโจมตีและกลุ่มหุ่นทรายเหล่านี้ขวางอยู่ข้างหน้าพวกเขา

สิ่งที่ทำให้คุณชายหมิงจูประหลาดใจก็คือหุ่นน้ำเหล่านี้พวกมันโจมตีหุ่นทรายอย่างต่อเนื่องและองค์ประกอบน้ำทะเลปนเปื้อนทรายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เริ่มจากน้อย และมากขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดมีหุ่นน้ำหลายตัวที่มีทรายปนอยู่ที่ร่างและแขนทั้งหมดเต็มไปด้วยทรายปนน้ำทะเลทั่วไป

หลังจากร่างเต็มไปด้วยทรายก็ไม่ส่งผลต่อการทำงานของพวกมัน  หุ่นน้ำเหล่านี้ยังคงเหมือนเดิม  แต่ความเคลื่อนไหวของพวกมันช้าลงและมีความรู้สึกว่าเหมือนกับคนมาก และหุ่นน้ำเริ่มเป็นเช่นนี้มากขึ้น  ความเคลื่อนไหวของพวกมันช้าลงเรื่อยๆ  ถึงเวลานี้ไม่มีตัวใดคุกคามเย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูได้อีก

“ธาตุดินเป็นหนึ่งในห้าธาตุ  ธาตุดินสามารถข่มธาตุน้ำได้”  คุณชายหมิงจูประหลาดใจ มองดูเย่ว์หยาง“เจ้าคิดแบบนี้ได้ยังไง?”

“ข้าฉลาดมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว!” เย่ว์หยางไม่เคยรู้ว่าการถ่อมตัวคืออะไร

“ไม่อยากเชื่อเลย!”  คุณชายหมิงจูทำท่าเหมือนอยากอาเจียน

“ไม่ต้องชื่นชมข้ามากนักก็ได้...ข้ารู้ว่าเจ้าแอบชื่นชมข้าอยู่ในใจ แต่ใจส่วนหนึ่งก็ปฏิเสธไม่ยอมให้เจ้าชื่นชมข้า!” เย่ว์หยางทำสีหน้าว่าเข้าใจเป็นอย่างดี

“ข้าไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อนในชีวิตเลย!”  คุณชายหมิงจูโมโห

“ถูกแล้ว,ข้าก็เชื่อว่าเจ้าไม่เคยเห็นบุรุษหล่อเหลาอย่างข้ามาก่อนในชีวิต  เจ้าอิจฉาข้าเป็นเรื่องธรรมดามาก”  เย่ว์หยางพูดไม่ทันจบค้อนทองยักษ์ก็เงื้อขึ้น เย่ว์หยางวิ่งหนีค้อนทองยักษ์ซึ่งมีพลังมากกว่าหุ่นน้ำยักษ์ร้อยตัวรวมกันเสียอีกแน่นอนเขาไม่อาจต้านได้  เมื่อเย่ว์หยางอยู่ในแนวช่องว่างของสนามรบขณะลอบเข้าไปในทะเลอย่างลับๆ ค้อนทองในมือของหมิงจูได้แต่ถือค้าง  สีหน้าของเขามีแววกังวล

เขายิ้มและหันกลับไปส่งเสียงดังหลอกล่อ

การกระทำของคุณชายหมิงจูนี้เพื่อสนับสนุนเย่ว์หยางเต็มร้อย

ตอนนี้เห็นเขาลอบลงทะเลเพื่อไปค้นหาวัตถุโบราณหากบอกว่าคุณชายหมิงจูไม่ห่วง นั่นเป็นเรื่องโกหก ก่อนหน้านี้เขาก็กังวล บางทีเย่ว์หยางเจาะจงใช้เสียงหัวเราะเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของหมิงจูยั่วให้หมิงจูโกรธเพื่อจะได้คลายกังวล

สิบนาทีผ่านไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไป  สองชั่วโมงผ่านไป... กระทั่งผ่านไปครึ่งวันเย่ว์หยางก็ยังไม่กลับขึ้นมา

คุณชายหมิงจูกังวลเหมือนมดในกะทะร้อน

เขาต้องการตามรอยเย่ว์หยางไปอยู่หลายครั้ง

แต่เขากัดริมฝีปากล่างจนเจ็บปวดเพื่อสงบอารมณ์และล้มเลิกความคิดเช่นนั้น

และยิ่งกว่านั้นการรอเขาเป็นวิธีที่ดีที่สุด

ถ้าเขาลงไปตามมีความเป็นไปได้ว่าจะหาเขาไม่พบ ถ้าหาพบอาจกลายเป็นตัวถ่วงเขาก็ได้ เรื่องที่ไม่ฉลาดที่สุดก็คือ ถ้าเขากลับขึ้นมาจากทะเลและไม่พบเจอหมิงจู  นั่นอาจทำให้เขาเป็นห่วงมากขึ้น

กลางวันผ่านไปจนกระทั่งตกกลางคืน

เย่ว์หยางถึงโผล่ออกมา

เขาทะยานขึ้นมาจากน้ำทะเล

พอคุณชายหมิงจูมองเห็นภาพเขาก็ดีใจจนลืมตัว บนหาดทรายหุ่นน้ำกับหุ่นทรายยังคงสู้กันต่อไป  ก่อนที่เย่ว์หยางจะทันได้ทำอะไร หมิงจูก็กระโดดกอดเขาจนตกทะเลด้วยกัน  เขาอยากกอดไว้อย่างนี้การต้องเป็นห่วงใครทั้งวันทั้งคืนมันน่าทุกข์ใจแต่พอเห็นตัวร้ายกลับมาก็ลืมเรื่องทั้งหมด “เจ้ากำลังร้องไห้หรือ?” คนที่เพิ่งขึ้นมาจากทะเลสงสัยว่าเขาตาบอดหรือไม่

“คนบ้า, ทรายมันเข้าตา!” บางคนที่ต้องรอถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนด้วยความกังวลปฏิเสธจะยอมรับ

“ถ้าทรายเข้าตาจริงๆ  อย่างนั้นข้าจะช่วยเป่าให้!”

“เป่าหัวเจ้าเถอะ!”