2160 - การล่มสลายของราชสำนักอมตะ
2160 - การล่มสลายของราชสำนักอมตะ
สือฮ่าวถูกฆ่าตายในสนามรบ ทำให้เกิดคลื่นเสียงในอาณาจักรเซียนตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้ชนะคือฝ่ายถูก บัดนี้ได้ปรากฏให้เห็นอย่างสูงสุดที่นี่
หลายคนรู้ว่าเอ๋าเฉิง ไท่สือและหยวนชูไม่ได้แสดงท่าทางตรงไปตรงมา
จริงๆแล้วพวกเขาไม่ลังเลที่จะจ่ายออกไปด้วยราคามหาศาลเพื่อลงไปที่อาณาจักรล่างแม้จะเป็นราชาอมตะ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อฆ่าเด็กรุ่นหลังคนหนึ่งถือว่าทำเกินไปจริงๆ
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครกล้าพูดมากเกินไป ใครกล้าท้าทายศักดิ์ศรีของราชาอมตะ? ฮวงก็ไม่ได้ยั่วยุราชาอมตะพวกนี้แต่สุดท้ายเขาก็ยังถูกฆ่าตาย
มีบางคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว ในดินแดนอมตะเด็กๆจากเก้าสวรรค์สิบพิภพต่างก็ถอนหายใจ นี่คือสวรรค์อิจฉาอัจฉริยะที่กล้าหาญจริงๆ!
“มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ! เขามีความสามารถในการเป็นราชาอมตะ การโจมตีในระดับนั้นด้วยวัยเพียงแค่นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ร่วงหล่นอย่างน่าสังเวช!”
“ในตอนแรก เขาควรจะสามารถพุ่งตรงสู่สวรรค์โดยมองข้ามอดีตและปัจจุบัน แต่ในท้ายที่สุด เขาถูกราชาอมตะสังหารเช่นนั้น!”
เพื่อนเก่าเหล่านี้เป็นคู่แข่งในอดีตของเขา อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา เมื่อเห็นสือฮ่าวผงาดขึ้นและฝ่าฟันไปอย่างต่อเนื่อง พวกเขาก็เปลี่ยนความคิดไปนานแล้ว
ตอนนี้การตายของสือฮ่าวทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจ และถอนหายใจแทนเขา
“เจ้าตายแบบนั้นได้อย่างไร เจ้าบอกว่าวันหนึ่งเจ้าจะกลายเป็นราชาอมตะไม่ใช่หรือ?” ในดินแดนอมตะ บนดวงดาวที่อยู่ห่างไกลกระต่ายหยกจันทรากรีดร้องออกมา
ย้อนกลับไปในตอนนั้น นางถูกนำเข้าสู่ดินแดนอมตะ ถึงกระนั้น รูปลักษณ์ของนางก็ไม่เปลี่ยน เส้นผมสีเงินเป็นประกายแวววาว ดวงตากลมโตราวกับทับทิม นางยังคงเป็นเด็กน้อยคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ในเขตดวงดาวอื่น ฉินฮ่าวคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเข้ม น้ำตาไหลลงมา มือของเขากำแน่น เลือดยังไหลออกจากปากไม่หยุด
“พี่ใหญ่ ข้ารับไม่ได้… เจ้าตายได้อย่างไร? เจ้ากำลังจะกลายเป็นราชาอมตะเจ้าจะมาตายอย่างนี้ได้อย่างไร! สุนัขเฒ่าพวกนั้นสมควรตาย!”
แม้จะเกิดเรื่องเมื่อครั้งยังเยาว์วัย แต่เมื่อวันนี้มาถึง เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้
พี่ชายของเขาที่สูงส่งเกินกว่าจะเอื้อมถึง สือฮ่าวสูงตระหง่านเหนือเขาราวกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีวันตาย แต่วันนี้เขากลับตายจริงๆตายโดยที่ไม่อาจฟื้นคืนนี่เป็นเรื่องที่ฉินฮ่าวรับไม่ได้
“สือฮ่าว…”
ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอีกดวง ชิงยี่พึมพำ ดวงตาของนางหรี่ลง น้ำตาที่ไหลอย่างต่อเนื่องและสูญเสียความงดงามในอดีตไปแล้ว
นางรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากภายใน เลือดไหลออกมาจากมุมปากของนาง
“ข้าเสียใจจริงๆ ข้าไม่ควรจะจากเจ้ามา เราควรจะอยู่ที่อาณาจักรล่างด้วยกันอย่างน้อยที่สุดข้าก็ยังจะได้อยู่กับเจ้า!”
ชิงยี่ร้องไห้ นางไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนในชีวิตนี้ เมื่อเทียบกับนิสัยที่ห่างเหินและไร้อารมณ์ของนาง ในวันนี้นางแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“หากเจ้าสามารถปรากฏตัวในโลกนี้ได้อีก ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าทันทีที่เจ้าปรากฏตัว หลังจากนี้พวกเราจะไม่พรากจากกันอีก!”
ชิงยี่หลั่งน้ำตา ร่างกายที่เย็นเยียบราวกับหยกของนางเต็มไปด้วยอารมณ์ทางโลก จิตใจของนางหวนนึกถึงอดีต
……….
สามพันแคว้น ราชสำนักได้ล่มสลายไปนานแล้ว!
สิ่งนี้ทำให้ผู้คนเคลื่อนไหวอย่างลึกซึ้งและทำให้พวกเขาเสียใจ
นี่คือผู้ที่มีพรสวรรค์สูงสุดและสามารถผงาดขึ้นมาในเก้าสวรรค์สิบพิภพ คนที่ควรจะอยู่สูงกว่านี้ เทียบได้กับราชาอมตะ แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ตกอยู่ในสภาพที่น่าเศร้า
แม้แต่ราชสำนักที่เขาก่อตั้งก็พังทลายลงทันทีในคืนเดียวเพราะแม่ทัพศักดิ์สิทธิ์ไม่มีใครอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว ส่วนพวกที่เหลืออยู่ก็หลบหนีไปหมดสิ้น
“น่าเสียดายที่เราควรจะเอาร่างกายของเขาไปด้วย มีเจตจำนงมากมาย มันจะมีประโยชน์ต่อการฝึกฝนของเรามากแค่ไหน?”
ผีอมตะก็ยังอยู่ที่นั่น พวกเขาเสียใจและมีแสงชั่วร้ายแวบผ่านดวงตาของพวกเขา
“เราสามารถคืนชีพให้เขาขึ้นมาใหม่ได้!” ผีอมตะพูดแต่ไม่ค่อยมั่นใจ พวกเขากลัวว่าการกระทำของพวกเขาอาจกระตุ้นให้ผู้ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรเซียนลงมาอีกครั้ง
แม้ว่าผีอมตะจะแข็งแกร่ง แต่ว่าเขาไม่ใช่ฮวงหากอาณาจักรเซียนนำราชโองการมาที่นี่อีกครั้งพวกเขาก็พร้อมที่จะคุกเข่าทันที
“เราเข้าร่วมราชสำนัก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร เราอาจมุ่งหน้าไปที่หลุมศพของเขาและขุดร่างกายของเขาขึ้นมา
ต่อให้เราไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้แต่วิญญาณที่จะเกิดขึ้นใหม่ในร่างกายนั้นก็เพียงพอจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว!”
ดวงตาของวิญญาณอมตะดวงหนึ่งเผยให้เห็นรัศมีอันชั่วร้าย จ้องมองไปที่ซากศพในราชสำนัก สถานที่แห่งนั้นพังทลาย กำแพงแตกทุกหนทุกแห่ง กลายเป็นซากปรักหักพัง
ในภูเขาด้านหลังซากปรักหักพังเหล่านี้เป็นหลุมศพใหม่ ที่ฝังอยู่ภายในคือฮวง!
“ลืมมันไปเถอะ หากเราลงมืออะไรอย่างรีบเร่งรังแต่จะกระตุ้นความอำมหิตของราชาพาน แม้แต่ราชาอมตะเอ๋าเฉิงก็ยังไว้หน้าเขาอยู่บ้างหากเราลงมือรับรองต้องตายแน่นอน”
“ใช่ เราควรไปหาโอกาสเข้าสู่ดินแดนอมตะ หลายปีมานี้เราก็ได้รับคัมภีร์มากมายจากราชสำนัก สิ่งที่เรารับใช้มาอย่างยาวนานก็ไม่ถือว่าสูญเปล่า!”
ว้า…
ในแปดพันปีต่อมาใน บนซากปรักหักพังของพระราชวังขนาดใหญ่ในราชสำนัก มีคนมาสักการะเป็นครั้งคราว
นี่คือจุดสิ้นสุดของยุค ชีวิตของฮวงสิ้นสุดลง ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่อาจทายสวรรค์ได้
ด้านหลังภูเขาเป็นสุสานดิน รอบๆมีดอกไม้สดไม่กี่ดอก บางคนถอนหายใจ บางคนเสียน้ำตา
คนเหล่านี้เป็นทายาทจากผู้คนในอดีตของราชสำนัก ผู้บ่มเพาะภายในวิหารที่กระจัดกระจายไปทั่วแผ่นดิน เมื่อพวกเขาได้ยินว่าวิหารกลางพังทลายลงแล้ว พวกเขาพบว่ามันยากที่จะยอมรับ แทบไม่อยากจะเชื่อ!
พวกเขารีบเร่งมาที่นี่ ถือเครื่องสังเวย สักการะ
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ราชสำนักมีความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นทุกวันที่ผ่านไป กลายเป็นมรดกอันดับหนึ่งในเก้าสวรรค์สิบพิภพมาช้านาน
อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดสือฮ่าวก็เสียชีวิตและราชสำนักก็พังทลายลง ด้วยสิ่งนี้ ทุกสิ่งจึงพังทลาย มรดกนี้จึงนับได้ว่าถูกทำลายอย่างสมบูรณ์!
“หวู่หวู่…” มีหญิงสาวบางคนที่สะอื้นไห้
“… ทำไมเป็นแบบนี้? เอ๋าเฉิง ไท่สือพวกเจ้าทุกคนเป็นราชาที่ผิดศีลธรรม พวกเจ้าปฏิบัติต่อคนรุ่นหลังเช่นนี้ หรือพวกเจ้าไม่กลัวว่าสักวันหนึ่งฮวงจะฟื้นขึ้นมาเอาชีวิตพวกเจ้า!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งสาปแช่งออกมาด้วยความโกรธแค้น
“ใครร้องไห้!” ในเวลานี้ หลุมศพขนาดใหญ่แตกออกจากกัน เปล่งเสียงที่น่าสงสัยออกมา
ที่บริเวณภูเขาด้านหลังเป็นหุบเขาที่มีคลื่นควันขึ้น หลุมศพขนาดใหญ่แตกออกจากกัน มีเสียงจากภายใน สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง
หลายคนถอยหลัง มองไปในทิศทางนั้นด้วยความตกใจ
ฮ่อง! สุนัขตัวหนึ่งเห่าออกมา
จากนั้นทุกคนก็เห็นนักพรตอ้วนและสุนัขคลานออกมาจากหลุมศพนั้น
เฉาอวี่เซิ่งปรากฏตัว เขาถูกฝังอยู่ในหลุมฝังศพเดียวกันกับสุนัขตัวน้อยเสมอ โลกมหัศจรรย์และถ้ำฝังศพที่ยึดโชคตามธรรมชาติของสวรรค์และปฐพีถูกนำมาจากที่อื่น
เมื่อหลายปีก่อน ในระหว่างการรวมตัวของราชสำนัก เมื่อสือฮ่าวตัดสินใจโจมตีอาณาจักรราชาอมตะ เขาได้เรียกเฉาอวี่เซิ่งและสุนัขตัวน้อยออกมาจากหลุมฝังศพของพวกเขา
“นั่นมันนักพรตเฉา!” มีคนร้องไห้ออกมา มีคนอื่นที่จำเขาได้
เมื่อพวกเขาคำนวณเวลาทั้งหมดเฉาอวี่เซิ่งถูกผนึกไว้เมื่อประมาณเจ็ดถึงแปดพันปีแล้ว พวกเขาถูกซ่อนอยู่ภายในของเหลวต้นกำเนิดศักดิ์สิทธิ์ไม่อย่างนั้นเขาคงอยู่ไม่ได้อยู่รอดจนถึงวันนี้
เฉาอวี่เซิ่งตกใจมาก เมื่อเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกราวกับว่าฟ้าและดินพลิกกลับเกือบตกลงสู่พื้น
“สือฮ่าว!”
เขากรีดร้องวิ่งไปที่หลุมฝังศพ เจ้าหมาน้อยตัวนั้นก็ตกใจเช่นกัน มันพุ่งออกไป เกาพื้นดินของหลุมศพ อยากจะขุดหลุมฝังศพนี้
“พวกเจ้ากำลังพยายามทำอะไรอยู่?” บางคนจากราชสำนักเริ่มโกรธ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าภูมิหลังของทั้งสองคน แต่พวกเขาก็ยังต้องการต่อต้านอย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม ไม่นานทุกคนก็หยุด
“หวู่…”
เฉาอวี่เซิ่งร้องไห้ เขาขุดร่างของสือฮ่าวออกมา เขาคุกเข่าลงกับพื้นและกอดร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแตกพร้อมกับร่ำไห้คร่ำครวญด้วยความเศร้าโศก
เพียงมองดูจากร่างกายของสือฮ่าวพวกเขาก็รู้ว่าการต่อสู้ครั้งนั้นน่าสังเวชมากแค่ไหน!
“พี่น้องของข้า…”
เฉาอวี่เซิ่งกรีดร้อง ผมของเขายาวกลายเป็นสีขาว ร่างกายของเขาแก่และทรุดโทรม น้ำตาเย็นเยียบพร่าพราย
ร่างกายที่เขาอุ้มนั้นแข็งเหมือนกับก้อนหินไปแล้ว แต่ก็ยังคงกล้าหาญและตรงไปตรงมา
ใครๆก็สามารถเห็นได้ว่าเขาต่อสู้อย่างไม่ย่อท้อจนกระทั่งชีวิตดับสูญลง
“เจ้าตรวจดูหน่อยว่าโลหิตแก่นแท้ของเขาไหลออกมาหมดแล้วหรือไม่ บางทีเราอาจมีโอกาสอยู่?” เสียงของสุนัขน้อยมืดครึ้ม
