บทที่ 2: โลกคู่ขนาน

บทที่ 2: โลกคู่ขนาน

ในอีกไม่กี่วันหลังจากที่เขาข้ามมา เขาก็ยังคงไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับโลกที่ดูทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนี้ได้สักที

ทำให้ในตอนนั้นเขาทำตัวดูแปลกๆในสายตาคนอื่น

แต่ก็ยังโชคดีที่พ่อแม่ของเจ้าของร่างกายนี้ได้ไปเที่ยวต่างประเทศพอดีไม่อย่างนั้นพวกเขาจะต้องค้นพบความผิดปกติของลูกชายคนนี้อย่างแน่นอน

แต่หลังจากที่ทําความคุ้นเคยกับโลกนี้อีกประมาณสิบวันเขาก็ค่อยๆยอมรับตัวตนใหม่ และในขณะเดียวกันก็เริ่มทําความคุ้นเคย และค้นหาข้อมูลทุกประเภทของโลกนี้

จึงได้ข้อสรุปว่าเขาข้ามมาที่ญี่ปุ่นในปี 1990

และมีครอบครัวที่ค่อนข้างร่ํารวย ทำให้เจ้าของร่างคนก่อนมีชีวิตที่ค่อนข้างมีความสุข

การที่เขาได้ข้ามมาแล้วมีรถมีบ้านและพ่อแม่ที่ไม่ตายนี่ถือว่าไม่ใช่พล็อตตัวเอกนิยายมาตรฐาน

แต่แล้วก็เกิดคำถามขึ้นมาแล้วเจ้าของร่างคนก่อนตายได้อย่างไรล่ะ? ในเมื่อมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ เรื่องมันง่ายมากไม่ซับซ้อน เรื่องนี้มันเริ่มมาจากการที่เจ้าของร่างคนก่อนเลิกกับแฟนแล้วเศร้าหนัก นอนไม่หลับจนต้องกินยานอนหลับ แต่เพราะกินยามากเกินไปจนทำให้เสียชีวิต และเขาก็ไม่แน่ใจว่าเพราะช่วงเวลาที่เจ้าของร่างคนก่อนตายนั้นดันตรงกับเวลาที่เขาตายพอดีหรือเปล่า เขาถึงได้มาเกิดใหม่ในร่างนี้

และหลังจากที่เขามาถึงโลกนี้เขาก็ได้ค้นพบบางอย่าง

ก่อนอื่นนี่ดูเหมือนจะไม่ใช่โลกปี 1990 ที่เขาคุ้นเคย

เพราะอินเทอร์เน็ตของที่นี่ในปี 1990 ได้รับความนิยมอย่างทั่วถึง

และต้นแบบของสมาร์ทโฟนก็เริ่มมีรูปมีร่างแล้ว

แต่สิ่งที่แปลกยิ่งกว่าของโลกนี้ก็คือ สิ่งบันเทิงที่ดีที่สุดของคนโลกนี้กลับเป็นแค่รายการทีวี

เขาไม่รู้ว่าเคยมีคนที่ข้ามมาที่โลกนี้ก่อนเขาแล้วปลุกกระแสวงการบันเทิงทีวีหรือเปล่า เพราะว่ารายการบันเทิงทางทีวีของโลกนี้ก้าวล้ำหน้าเกินจนทําให้อุตสาหกรรมบันเทิงอื่น ๆ ถูกบีบคั้นไปอยู่สุดขอบจนแทบไม่มีที่ยืน

สิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็คือประชาชนเกือบทุกคนในโลกนี้มีรายการโปรดของพวกเขาเอง ทำให้นี่เป็นเหมือนโลกก่อนหน้าของเขาที่มีวิดีโอสั้น ๆ ครองตําแหน่งเจ้าโลกในหมวดหมู่ความบันเทิง

และในขณะเดียวกันโลกนี้กลับมีเทคโนโลยีที่ควรจะเกิดหลังยุคสองพัน แต่มันกลับเกิดขึ้นในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ในโลกนี้แทน

และนอกจากนี้ยังมีบุคคลที่มีชื่อเสียงระดับโลกมากมายที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน

ดูเหมือนว่านี่จะเป็นโลกคู่ขนานที่คล้ายกับโลก แต่มีความแตกต่างเล็กน้อยในรายละเอียดเล็ก ๆ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทําให้ เขาประหลาดใจมากที่สุดก็คืออุตสาหกรรมวิดีโอเกมในโลกนี้แทบไม่ได้รับการพัฒนา

เครื่องเกมในโลกนี้ค่อนข้างใหญ่เทอะทะ และเกมทั้งหมดที่สามารถหาเล่นได้ในท้องตลาดนั้นก็ค่อนข้างล้าสมัยและน่าเบื่อเป็นอย่างมาก

ไม่มีแม้แต่เกมเตตริส (Tetris) ที่ง่ายที่สุด

สถานะเกมในโลกนี้ ทำให้เขาที่เป็นเนิร์ดเกมที่เล่นเกมเป็นงานอดิเรกประจําวันในชีวิตก่อนหน้า ทนไม่ได้

แต่เขาก็ต้องยอมรับว่ารายการบันเทิงทางทีวีในโลกนี้ก้าวหน้ามาก จนคนยุคสองพันในโลกก่อนหน้าของเขาอาจต้องประหลาดใจกับรายการทีวีของโลกนี้

ส่วนเขาที่ข้ามมาโลกนี้และมีสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ที่ดี เพียงแค่นั่งกินนอนกินบนเงินของพ่อแม่ก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาที่จะสบายไปทั้งชีวิตที่เหลือของเขา จนไม่ต้องคิดถึงเรื่องหางานทำเลย และยังสามารถสร้างรายได้เล็กน้อยตามประวัติศาสตร์ที่เขาคุ้นเคย

แต่ต่อให้จะอยู่สบายสักแค่ไหน แต่หากขาดเกมเขาก็ทนอยู่ในโลกนี้ไม่ได้!

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขาก็น่าจะสร้างเกมเองได้

แต่ต่อให้คนในโลกนี้จะไม่ชอบเกมเหล่านี้เขาก็ไม่สนใจ เพราะขอแค่ให้ตัวเขาเองได้เล่นเกมก็เกินพอแล้ว

ดังนั้นด้วยความคิดที่จะลองสร้างเกมเขาจึงเริ่มศึกษาหาความรู้ที่เกี่ยวข้องกับอิเล็กทรอนิกส์ทุกประเภท

แต่น่าเสียดายที่การศึกษาเหล่านี้มันคืบหน้าไปได้ช้าเอามากๆ เพราะมันไม่ใช่แนวของเขา

ดังนั้นเขาจึงคิดจะเขียนโปรแกรมซอฟต์แวร์แทน เพราะในชีวิตก่อนหน้าของเขาเขาค่อนข้างถนัดในด้านนี้

ส่วนในด้านอิเล็กทรอนิกส์ท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจหาคนที่เก่งด้านนี้มาทำงานร่วมด้วย

ในช่วงแรกๆคนที่เขาหาก็คิดว่าเขาเป็นพวกมิจฉาชีพ เพราะเอาจริงๆเขาก็ดูเหมือนมิจฉาชีพของยุคนี้จริงๆ

ชวนไปทำงานแต่กลับไม่มีสํานักงานกลับมีเพียงบ้านที่ใช้อยู่อาศัย และดูแล้วบริษัทก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ และโม้ว่าจะสร้างเครื่องเล่นเกมที่พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เป็นใคร ใครก็ไม่กล้าทำงานด้วย

และการที่เขาได้พบกับ ไอริ ผู้มีความรู้ด้านการผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ จากข้างถนนถือว่าเขาโชคดีมาก

ตอนที่เขาเจอเธอครั้งแรกเขาบังเอิญเจอเธอตอนที่ขมวดคิ้วมุ่ยเพราะบริษัทไม่รับเธอเข้าทำงาน และอาจเป็นเพราะเขาเองก็มีประสบการณ์แบบเดียวกันนี้ในชีวิตที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงเริ่มสนใจ ไอริ เล็กน้อยและเขาก็ต้องประหลาดใจ เพราะว่าเขาพบว่าเธอจบการศึกษาจากสาขาที่เขาต้องการพอดี

จากวันนั้นเขาก็คอยแอบสังเกต ไอริที่กำลังหางานอีกสองสามวัน

ตอนแรกที่เขาชวนเธอเขาก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อยกลัวว่าเธอจะไม่ยอมทํางานกับเขา

แต่เกินคาดไปมาก เพราะเมื่ออีกฝ่ายได้ยินว่าเงินเดือนรายวันที่เขาให้คือ 10,000 เย็น เธอก็ตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล

แต่เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอกลัวตกงานหรือเปล่า เธอจึงทำงานหนักมากกว่าเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลังงานตลอดเวลา เขาอาจไม่สามารถเทียบได้กับพลังความกลัวที่จะตกงานของเธอได้

จากนั้นหลังจากทํางานหนักโดยแทบไม่ได้พัก ในที่สุดพวกเขาก็ผลิตต้นแบบเกมคอนโซลรุ่นแรกและในขณะเดียวกันก็ยังมีวิดีโอเกมยอดนิยมเกมแรกที่แท้จริงของโลก

ฉากที่คุ้นเคยบนจอทีวีนี้ทําให้เขาถึงกับหลั่งน้ําตาออกมา

ความรู้สึกของความสําเร็จจากสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมานั้นมันยอดเยี่ยมมาก

แม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขาทําโดยการก๊อปความสําเร็จของคนอื่นจากชีวิตที่แล้ว

ตอนนี้เขาหวนนึกถึงผู้ผลิตเกมเหล่านั้นในใจของเขาเขาขอบคุณพวกเขามากๆที่นำสิ่งที่น่าสนใจเหล่านี้มาสู่โลก

แต่เพราะพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในโลกคู่ขนานนี้งั้นให้ฉันช่วยพวกคุณพัฒนาเกมในโลกนี้!

"ทากะ นี่คือสิ่งที่คุณบอกว่าจะเปลี่ยนโลกเหรอ?"

ไอริที่อยู่ข้างหลังมองจอทีวีโดยไม่กระพริบตา

เมื่อต้องเจอกับคําถามของ ไอริ ทากะ ตอบโดยไม่ลังเล: "แน่นอนคุณอาจพบว่าสิ่งนี้ไม่ค่อยน่าสนใจ สักเท่าไหร่แต่สําหรับคนอื่น ๆ มันเกินจะบรรยาย งั้นเรามาทำงานขั้นต่อไปกัน!"

"อะไรนะ งานต่อไปเหรอ? "

ทากะ ที่เล่นมาริโอผ่านระดับแรกพอดีก็ถอดปลั๊ก

"งานต่อไปของเราก็คือมองหาสถานที่ที่จะเริ่มโปรโมตผลิตภัณฑ์นี้ของเรา"

คำว่าวิดีโอเกมอาจไม่คุ้นเคยกับหูของผู้คนในโลกนี้ แต่เขาคิดว่าอีกคงไม่นานที่คำนี้จะเป็นที่แพร่หลาย

และเกมมาริโอนี้ ก็ถือได้ว่าเป็นเกมที่สําคัญ

ในโลกก่อนหน้านี้ในยุคที่เกมยังคงไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เมื่อเกมมาริโอนี้เข้าสู่ตลาด ก็เหมือนจะเป็นการเปิดสวิทซ์ตลาดวิดีโอเกมทั้งหมดอย่างสมบูรณ์

ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่ทำให้เขาเชื่อว่าแม้ว่าเกมนี้อาจจะไม่ใช่เกมที่น่าสนใจสำหรับคนของโลกนี้ แต่อย่างน้อยๆก็น่าจะมีเด็กๆที่สนใจเกมนี้อยู่บ้าง

นอกเสียจากว่าเด็กๆทุกคนในโลกนี้จะสนใจเรียนอย่างเดียวจนไม่สนใจความบันเทิงรูปแบบนี้เลย จนทำให้เกมของเขาไม่ได้ไปต่อ

แต่อย่างไรก็ตาม ดูจากความคลั่งไคล้ของเด็กๆที่ชอบการ์ตูนต่อสู้กับสัตว์ประหลาดไม่น้อยไปกว่าในชีวิตก่อนหน้าของเขา จึงทำให้เขามั่นใจว่ามันจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน!

ไอริไม่เข้าใจวงจรการคิดแปลก ๆ ของทากะ

ทำไมไม่เอาเกมนี้ไปลงพีซี?  ทําไมต้องเสียแรงสร้างอุปกรณ์ที่น่าเกลียดนี้?

ในโลกนี้คอมพิวเตอร์ถือว่าได้รับความนิยมแล้ว และประสิทธิภาพเองก็ไม่ต่ำ และต้นแบบเกมออนไลน์ก็เริ่มมีออกมาเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ถือได้ว่ายังเป็นเกมที่น่าเบื่ออยู่ จึงยังคงถูกสื่อบันเทิงทางทีวีครอบงำอย่างสมบูรณ์

แต่ถึงแม้เธอจะไม่เข้าใจ แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางเธอจากการทํางานต่อไป

เพราะท้ายที่สุดนี่เป็นนายจ้างเพียงคนเดียวที่เต็มใจให้ตัวเองที่เป็นผู้หญิงทํางานในช่วงเวลาที่ผู้หญิงหางานทำไม่ได้นี้

"ไอริ คุณสนใจใส่ชุดเรียกเด็กไหม"

ไอริถึงกับงง"ชุดอะไรเหรอ"

ทากะชี้ลงไปที่ชั้นล่าง " ตามฉันมา"

ทากะเดินลงมาที่ชั้นล่างพร้อมกับเครื่องเล่นเกม และไอริที่เดินตามหลังทากะลงมา

หลังจากลงมาถึงชั้นล่างไอริ ก็เห็นว่ามีกล่องขนาดใหญ่หลายกล่องที่วางอยู่ที่ประตู

หลังจากนั้นทากะ ก็เดินไปเปิดทีละกล่องและหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา

สิ่งที่ทากะหยิบออกมาก็คือชุดตุ๊กตาสองชุด

ชุดทั้งสองเหมือนกับชุดของเจ้าหน้าที่สวนสนุกที่จะคอยถ่ายรูปกับเด็กๆและนักท่องเที่ยว

ทากะพูดขณะที่เขาเริ่มแต่งตัว "มาใส่ชุดนี้แล้วเราจะไปที่ที่มีเด็กๆ อยู่กันเยอะๆ"

ไอริยังคงสับสนเล็กน้อย

"นี่! ทากะในงานคุณไม่ได้เขียนไว้ว่าฉันจะต้องแต่งตัวเป็นมาสคอตนี่!"

"งานนี้เพิ่มเงินห้าพันเยน"

ไอริ"..."