ระบบตระกูลอมตะ บทที่ 13 : ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนเลว
บทที่ 13 : ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนเลว
บรรยากาศในห้องโถงทั้งหมดกลายเป็นเคร่งขรึมอย่างยิ่ง
ซูหลันมองหลิวฉิงอี้แปลกๆ
สิ่งนี้แตกต่างจากที่นางเพิ่งทำไปอย่างไร?
เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อเร็วๆ นี้น่าเบื่อเกินไป ศิษย์น้องหญิงจึงต้องการเล่นตลกกับคนเหล่านี้และทำให้ตกใจ?
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ซูหลันก็นั่งลงข้างๆ กับภรรยาของเขา และไม่พูดอะไร ปล่อยให้หลิวฉิงอี้ควบคุมสถานการณ์โดยรวม
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปล่อยให้ศิษย์น้องหญิงทำสิ่งที่ดูดวิญญาณของผู้คน
โจวฉีเฉิงและคนอื่นๆ กลัวจนไร้สติ
พวกเขากล้าดีอย่างไรที่จะรุกรานปรมาจารย์อมตะ
โจวฉีเซิงรีบเปลี่ยนคำพูดของเขา ก่อนกล่าวว่า “เป็นความจริงที่ไม่มีข้อตกลงมาก่อน แต่การมาเยี่ยมของตระกูลโจวของข้าครั้งนี้ ก็เพื่อต้องการแต่งงานกับปรมาจารย์อมตะจริงๆ”
หลิวฉิงอี้กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทุกอย่างมีการพูดคุยได้ แต่ถ้าเจ้ากล้าสร้างเรื่องไร้สาระขึ้นมา อย่าหาว่าข้าหยาบคาย”
“ขอรับๆ!”
โจวฉีเซิงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ก่อนแตะหน้าผากของเขา และรู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆ ทันที
“บอกข้ามา ครั้งนี้เจ้าต้องการแต่งงานแบบไหน” หลิวฉิงอี้กล่าวเบาๆ
“เอ่อ...”
โจวฉีเซิงลังเลเล็กน้อย
ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขายังคงรู้สึกว่าปรมาจารย์อมตะหลิวอ่อนโยนและเป็นผู้หญิงที่แท้จริง แต่หลังจากไม่ได้เจอนางมาหลายปี เขาเปลี่ยนความคิดที่มีต่อนางทันที
“มาคุยกันเถอะ ในเมื่อเจ้ามาถึงประตูแล้ว มาพูดถึงความคิดดั้งเดิมของเจ้ากันดีกว่า”
หลังจากได้รับการยืนยัน
โจวฉีเซิงมีความคิดที่จะตายอยู่ในใจ แต่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “ข้ามาครั้งนี้เพื่อให้ลูกสาวของข้า มู่เหยา แต่งงานกับปรมาจารย์อมตะซูหลัน”
ซูหลัน “....”
“ปรมาจารย์อมตะซูหลัน ท่านยังจำการรักษาข้อเท้าของมู่เหยาเมื่อเก้าปีก่อนได้หรือไม่ ตั้งแต่นางเห็นท่านวันนั้น นางก็ร่ำร้องทั้งวันว่าจะแต่งงานกับท่าน”
“ตอนนี้ มู่เหยาของพวกเราก็หมกมุ่นอยู่กับปรมาจารย์อมตะซูหลันเช่นเดิม เมื่อเห็นว่านางอายุมากขึ้นเรื่อยๆ และนางไม่สนใจคนอื่นและปฏิเสธที่จะแต่งงาน พวกเราก็หมดหนทางเช่นกัน ดังนั้นเราจึงมาที่คฤหาสน์ซูเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ซูหลันยังคงเงียบต่อไป
และแอบทุกข์อยู่ในใจ
อย่าลากข้าไปถ้าเจ้าอยากตาย ศิษย์น้องหญิงหลิวอาจจะทำให้วิญญาณของเจ้าแตกสลายในภายหลัง
ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของนาง หลิวฉิงอี้กล่าวว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด มู่เหยาอายุยี่สิบปีแล้วใช่ไหม?”
“ปรมาจารย์อมตะหลิวความจำดี! มู่เหยาเพิ่งอายุยี่สิบปีนี้เอง” โจวฉีเซิงตอบอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเช่นนั้นให้นางมาให้พวกเราดู ถ้าเหมาะก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ในเวลานี้”
“ขอรับๆ ข้าจะให้ผู้หญิงคนนั้น มู่เหยา มาทันที ปรมาจารย์อมตะหลิว โปรดรอสักครู่!”
โจวฉีเซิงมีความสุขมาก
การได้ยินคำพูดนี้ของหลิวฉิงอี้ พิสูจน์ว่ายังมีโอกาสสำหรับการแต่งงานครั้งนี้!
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ ใบหน้าของซูหลันก็เปลี่ยนเป็นมืดมน และเขาก็รีบส่งเสียงผ่านจิตอย่างรวดเร็วด้วยพลังวิญญาณ “ศิษย์น้องหญิง มันเป็นปัญหามากเกินไป ได้เวลาที่จะทำให้มันจบแล้ว”
“จบ? ทำไมต้องทำให้จบ?”
หลิวฉิงอี้เหลือบมองเขาด้วยรอยยิ้มในดวงตาของนาง
ดูเหมือนว่านางจะรู้สึกว่ามีหลายอย่างที่ต้องทำในเรื่องนี้
...
ประมาณหนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ในห้องโถงของคฤหาสน์ซูในเวลานี้
มีคนพิเศษ
หลิวฉิงอี้มองไปที่อีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง ดวงตาของนางคอยสำรวจร่างกายของอีกฝ่าย
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็กล่าวด้วยความพึงพอใจ “อืม มู่เหยามีรูปลักษณ์ที่สวยงาม แถมยังมีรูปร่างที่ดี ดังนั้น... เรามาตกลงเรื่องการแต่งงานกันเถอะ”
“ตระกูลโจวของเจ้ามีแผนจะจัดงานแต่งงานเมื่อไหร่”
เห็นได้ชัดว่า โจวฉีเซิงและคนอื่นๆ ไม่ได้คาดหวังว่าหลิวฉิงอี้จะตกลงเร็วขนาดนี้
มีอารมณ์ที่เหลือเชื่อและปลาบปลื้มในใจของพวกเขา
โจวฉีเซิงพลันกล่าวอย่างเร่งรีบ “ข้าฟังปรมาจารย์อมตะหลิวและปรมาจารย์อมตะซู เมื่อใดก็ตามที่พวกท่านว่าง ค่อยมาแต่งงานกับมู่เหยา”
“ถูกต้อง มู่เหยาสามารถแต่งงานเมื่อไหร่ก็ได้!”
ในบรรดากลุ่มคน แม่ของโจวมู่เหยาก็กล่าวขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในทางกลับกัน โจวมู่เหยา บุคคลที่เกี่ยวข้องที่สุด รู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าการแต่งงานที่นางเฝ้ารอในที่สุดก็มาถึงแล้ว นางบีบมุมเสื้อผ้าของนางอย่างเงียบๆ ด้วยนิ้วสีขาวและมองไปที่พื้น ความคิดของนางหายไปไหนแล้ว
หลิวฉิงอี้ไม่สนใจซูหลันที่ส่งเสียงมาหานาง พยักหน้าให้ทุกคนในตระกูลโจว กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ
“งั้นเรามาจัดงานแต่งงานกันในอีกหนึ่งเดือน”
“ขอรับ ฟังปรมาจารย์หลิว!”
ทุกคนในตระกูลโจวพยักหน้าเห็นด้วยอย่างมีความสุขทันที
จากนั้นก็หารือเกี่ยวกับสินสอดทองหมั้น ราคาเจ้าสาว และประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการแต่งงาน
ตระกูลโจวอำลาอย่างมีความสุขและกลับไป
ตอนนี้พวกเขากำลังจะเริ่มเตรียมงานแต่งงาน และเวลาเตรียมงานหนึ่งเดือนดูเหมือนนาน แต่ความจริงแล้วก็สั้นมาก
ท้ายที่สุด ต้องส่งคำบอกกล่าวไปยังบางคนที่สนิทกับตัวเองและเชิญพวกเขามางานแต่งงาน
หลังจากที่ไม่มีตระกูลโจวอยู่ในห้องโถงของคฤหาสน์ซูแล้ว มันก็ว่างเปล่าอีกครั้ง
ซูหลันยกหน้าผากขึ้น “ศิษย์น้องหญิง เจ้ากำลังทำอะไร?”
“สามี ข้าได้คิดเรื่องนี้อย่างจริงจังแล้ว ข้าวางแผนที่จะให้ท่านแต่งงานครั้งต่อไปเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีผู้สมัครที่เหมาะสม ตอนนี้มีคนมาหาข้าแล้ว และนางยังเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เราจะไม่แต่งงานกับนางได้อย่างไร?”
หลิวฉิงอี้มองไปที่สามีของนางด้วยรอยยิ้มและกล่าวเช่นนี้
“....”
“เอาล่ะ อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ได้รับการตัดสินแล้ว ตอนนี้ฉิงอี้หวังเพียงว่าสามีที่จะมีภรรยาคนใหม่ ดังนั้นอย่าละเลยข้าในอนาคต”
หลิวฉิงอี้แสร้งทำเป็นร้องไห้และใช้มือของนางเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง
ช่างเป็นนักแสดง!
“เอาล่ะ ศิษย์น้องหญิง ข้าจะเป็นคนแบบนั้นได้อย่างไร”
“อืม ก็ดี”
ภายนอก
ภายใต้การจัดการโดยเจตนาของโจวฉีเซิง ข่าวการแต่งงานของโจวมู่เหยาก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว
เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนในอาณาจักรชิงอย่างรวดเร็ว
“ให้ตายสิ ใครกันที่ชนะใจสาวงามอันดับหนึ่งในจังหวัดหลินเสิน ข้าอิจฉาและริษยามาก!”
“ให้ตายสิ เห็นได้ชัดว่าข้าคือผู้มีความสามารถที่เหมาะสมที่สุดสำหรับโจวมู่เหยา!”
“คนที่โจวมู่เหยาแต่งงานด้วย ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนบ้านของนางในเมืองหางชิง ทั้งสองคนเป็นคู่รักในวัยเด็ก”
“ไม่ใช่ ทำไมข้าได้ยินมาว่าเขาเป็นปรมาจารย์อมตะ คนที่โจวมู่เหยาจะแต่งงานด้วยนั้นเป็นปรมาจารย์อมตะ!”
“มู่เหยา มู่เหยา นี่เรื่องจริงหรือ ไม่แปลกใจเลยที่ข้าหลงรักเจ้ามาหลายปี แต่เจ้ากลับไม่ตอบรับข้า กลับกลายเป็นว่า...เจ้าตกหลุมรักปรมาจารย์อมตะ...”
“มันเจ็บหัวใจ! มันเจ็บมากเกินไป!”
หลังจากรู้ว่าคู่แต่งงานของโจวเป็นปรมาจารย์อมตะ กลุ่มคนที่กำลังกรีดร้องและคร่ำครวญก็กลายเป็นใบ้ทันที
พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรเหมือนกับการถลกหนังคู่แต่งงานของโจวมู่เหยาทั้งเป็น
เรื่องตลก
ปรมาจารย์อมตะ สามารถตัดศีรษะของใครบางคนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ได้ ถ้ากล้าหยิ่งยโสที่นี่ ศีรษะอาจจะตกลงพื้นในวินาทีถัดไป!
คนเหล่านี้ทำได้เพียงส่งคำอวยพรด้วยน้ำตาคลอเบ้า
………
หนึ่งเดือนต่อมา
วันแต่งงานของตระกูลซูและตระกูลโจวก็มาถึงแล้ว
เมืองหางชิงเต็มไปด้วยความสุข กลุ่มเกี้ยวแต่งงานเดินผ่านไปมาบนถนน ตีฆ้องและตีกลองอย่างรื่นเริง
ผู้คนในเมืองหางชิงล้วนได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ปรมาจารย์อมตะของคฤหาสน์ซูแต่งงานแล้ว”
“ข้าไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าโจวมู่เหยา สาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้ จะแต่งงานกับปรมาจารย์อมตะ ข้าได้ยินมาว่าโจวมู่เหยาหยิ่งยโสยิ่งนัก และนางไม่เคยลังเลเลยที่จะปฏิเสธผู้ชาย”
“นี่คือปรมาจารย์อมตะ เขาจะถือว่าเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร?”
“ข้าจะไปงานแต่งงาน คฤหาสน์ซูมีงานเลี้ยงใหญ่ และพวกเราคนธรรมดาก็สามารถทานอาหารได้!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า คฤหาสน์ซูเต็มไปด้วยความครื้นเครง!”
บุคคลสำคัญและบุคคลไม่สำคัญหลายคนมาที่งานเลี้ยงแต่งงานนี้
พวกเขายังต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักกับปรมาจารย์อมตะของคฤหาสน์ซู
งานเลี้ยงแต่งงานกินเวลาสามวัน
คืนงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรส
ซูหลันถูกหลิวฉิงอี้ผลักไปที่ห้องแต่งงาน
เมื่อมองไปที่ประตูห้องตรงหน้าเขา ซูหลันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล
แต่แล้วเขาก็ฟื้นสติ เปิดประตูและเดินเข้าไป
ในห้อง เจ้าสาวสวมผ้าคลุมสีแดงนั่งอยู่บนเตียง
ซูหลันเดินมาและถอดผ้าคลุมสีแดงออกอย่างเบามือ เผยให้เห็นใบหน้าสวยงามข้างใน
เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเขา โจวมู่เหยาก็ประหม่าเช่นกัน กำมือแน่น เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองเขาอย่างอ่อนแแอ
“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนเลว” ซูหลันกล่าวอย่างอ่อนโยน
“อืม ข้ารู้”
ทั้งสองคนสนทนากันสักพัก
ไม่นานนัก
ไฟในห้องก็ดับลง
คู่บ่าวสาวปลื้มปริ่ม
ในที่สุด
ก็มีผู้มาใหม่ในคฤหาสน์ซู
จบบทที่ 13
