ตอนที่ 1064 สวรรค์โปรดลืมตาเถิด!

เย่ว์หยางตื่นขึ้นเกือบเที่ยง  มีทหารรับจ้างมากกว่าสิบคนเห็นประกาศจากภายนอกพวกเขาเข้าไปในพื้นที่ทำเหมืองด้วยกัน

ทหารรับจ้างหลายสิบคนนั้นไม่มีคนที่เป็นผู้เกิดใหม่เลย

ทุกคนเป็นรุ่นลูกหลานของผู้เกิดใหม่รุ่นก่อน

ในหุบเขามนุษย์  ผู้เกิดใหม่แม้ว่าจะถูกห้ามใช่วิทยายุทธ์แต่พวกเขายังมีความแข็งแรงเป็นของตนเอง แม้ว่าพวกเขาจะยากจนหรือหิวจนตายได้ แต่พวกเขาไม่เลือกที่จะก่ออาชญากรรมและในฐานะเป็นผู้เกิดใหม่ก็มีความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลเช่นกันไม่อย่างนั้นใครเล่าจะท้าทายหุบเขามนุษย์เพียงคนเดียวเล่า ย้อนกลับไปเมื่อประสบความสำเร็จในการผ่านด่านที่หก หุบเขาปีศาจแม่เฒ่าซาลามันด์เผชิญหน้ากับหุบเขามนุษย์ ยังต้องหลีกหนีอย่างยากลำบาก

ดังนั้นเขาไม่ต้องการทราบถึงความยากลำบากในการผ่านด่านหุบเขามนุษย์

ยิ่งการผ่านด่านมากขึ้นเท่าใดการอยู่ในหุบเขามนุษย์ก็นานมากขึ้นเท่านั้น

ผู้ท้าทายที่เกิดใหม่หลายคนอาจไม่สามารถไปจากหุบเขามนุษย์ได้ตลอดชีวิต นอกจากนี้ผู้เกิดใหม่บางส่วนแม้ว่าจะสามารถจากไปได้  แต่เพราะอยู่ในหุบเขามนุษย์มาเป็นเวลานาน ไม่สามารถทนอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายได้จึงแต่งงานมีลูกมีหลาน.... เพราะเงื่อนไขในการนำผู้คนออกไปสูงเกินแม้ว่าจะเป็นสมาชิกครอบครัวที่สำคัญที่สุดก็ตาม  ผู้เกิดใหม่ต้องไปจากหุบเขามนุษย์แต่ก็ต้องพิจารณาอย่างระมัดระวัง ไม่ต้องพูดถึงกาลเวลาที่ต่อเนื่องทายาทของผู้กลับมาเกิดอาจมีซ้ำกันหรือต่อเนื่องกันหลายรุ่นกลายเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ขนาดใหญ่หลายพันคนจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพาพวกเขาไปได้ทั้งหมด

คนเหล่านี้ต้องอยู่ร่วมกับผู้เกิดใหม่ของหุบเขามนุษย์ซึ่งผสมผสานรวมกันจากรุ่นสู่รุ่น

ลูกหลานส่งต่อกันถึงรุ่นต่อไป

หากสถานะเกิดใหม่ของบรรพบุรุษรุ่นต้นๆมีสถานะระดับสูง บางทีแม้แต่คนที่รักยังพลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย อย่างไรก็ตามถ้าในบรรพบุรุษผู้เกิดใหม่นั้นมีสถานะสามัญชน อย่างนั้นลูกหลานรุ่นหลังก็ต้องทำงานอย่างหนักเพื่ออยู่รอดให้ได้

โดยรวมกันนี้อาจเป็นพ่อค้าหรือทหารรับจ้างก็ได้

สามัญชนก็คือคนธรรมดาทั่วไปและแน่นอนว่าก็คือคนจนผู้ขายแรงงานให้คนอื่นเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง  ท้ายที่สุดก็คือทาสที่สูญเสียอิสรภาพพวกเขาขายตนให้คนอื่นแลกเปลี่ยนเงินให้ครอบครัวได้มีชีวิตต่อไปได้...ทหารรับจ้างนับสิบที่เข้ามาในหุบเขาด้วยกันพร้อมกับเย่ว์หยางอาจเป็นทายาทที่ตกค้างมาหลายรุ่น

ในคนพวกนี้สายเลือดผู้เกิดใหม่เจือจางมากแล้ว

พลังก็อ่อนแอมาก

คนที่แข็งแกร่งที่สุดแค่ปราณดินระดับห้า

ถ้ามีความแข็งแกร่งระดับนี้ไปที่หอทงเทียนก็ยังนับว่าไม่เลว  แต่ที่นี่คือหุบเขามนุษย์  ผู้เกิดใหม่ก็คือสุดยอดนักสู้  ต่อให้มีฝีมือระดับอ่อนแอที่สุดสวะที่สุดก็ยังมากกว่าปราณฟ้าระดับห้า  พลังปราณดินระดับห้าไม่ควรแก่การเหลียวแล

โชคดีที่หุบเขามนุษย์ห้ามมิให้ใช้วิทยายุทธ์ มิฉะนั้นคนอื่นอาจฆ่ากันได้โดยใช้เพียงนิ้วเดียว

“เจ้ามีหุ่นรบด้วยหรือ?” ผู้นำในหมู่พวกเขามีที่ดูคล้ายเย่ว์หยางบ้าง  เพราะในสายตาของพวกเขา  ความแข็งแรงระหว่างบุคคลไม่สำคัญเลยสิ่งสำคัญที่ต้องมีก็คือแต่ละคนจะมีหุ่นรบซึ่งมีพลังแตกต่างแล้วประเมินว่ามีความแข็งแกร่งไม่เบาเลย  ตามธรรมดาพวกเขาเห็นเย่ว์หยางห้อยดาบซึ่งเหมือนเป็นเครื่องประดับไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา โชคดีที่สถานะทหารรับจ้างของพวกเขาอยู่ในระดับต่ำมาก ไม่ต้องพูดเรื่องกล้าอวดอ้างกำลังต่อหน้าเย่ว์หยางที่เป็นเหมือนกุ้งน้อย

“ใช่” เย่ว์หยางอยากจะพูดปฏิเสธ แต่เขารู้สึกว่าถ้าเขาพูดไป ฝ่ายตรงข้ามจะฉวยโอกาสเป็นลูกพี่ และเพื่อไม่ให้เกิดคำพูดรกหูเย่ว์หยางตัดสินใจพูดจริง

“ระดับไหนกันนี่?”  คนหัวโจกตกใจ  เจ้าเด็กนี่เป็นทหารรับจ้างกุ้งแห้งที่ยากจน หายใจก็ยังยากลำบากไม่ใช่หรือ?

“เจ้าถามถึงชั้นบรอนซ์ เงิน หรือทอง?”  เย่ว์หยางถาม

“เจ้ามีด้วยหรือ?” ทหารรับจ้างอีกคนที่ได้ยินโดยบังเอิญถึงกับตกใจ  ทหารรับจ้างธรรมดาแต่มีหุ่นรบด้วยทั้งสองเงื่อนไขมีข้อจำกัดอยู่แล้ว นี่เป็นของการต่อสู้มาตลอดชีวิต คนหนุ่มสาวธรรมดามีไม่ได้ในหุบเขามนุษย์นอกจากผู้ควบคุมกองทัพแล้ว ใครจะนำกลุ่มหุ่นรบมาด้วยเล่า?

“ข้ามีบรรพบุรุษเป็นผู้เชี่ยวชาญในการค้นคว้าหุ่นรบ”  เย่ว์หยางบอกว่าบรรพบุรุษของเขาใจกว้างฟุ่มเฟือยแต่ก็ทำให้เขาพอใจ

“มิน่าเล่า!” หัวหน้าทหารรับจ้างตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ในเวลานั้นเมื่อเขาได้ยินว่าบรรพบุรุษของเย่ว์หยางเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านหุ่นรบทัศนคติของทหารรับจ้างที่มีต่อเย่ว์หยางเปลี่ยนไปทันทีไม่ว่าลูกหลานจะผสมเปลี่ยนแปลงไปเพียงใดบรรพบุรุษก็ยังยอดเยี่ยมพวกเขามีมรดกทางวัฒนธรรม นี่คือสิ่งที่เงินจำนวนมากมิอาจหาซื้อได้

เมื่อพวกเขาเข้าไปในพื้นที่เหมืองเพื่อลงทะเบียนบอกสถานะตนทุกคนพากันเข้าแถวต่อท้ายเย่ว์หยางอย่างเห็นได้ชัด

แม้แต่หัวโจกทหารรับจ้างก็ยังถ่อมตัวปฏิเสธจะขึ้นมายืนนำ

แต่เย่ว์หยางกลับโบกมือพัลวัลและขอให้หัวหน้าทหารรับจ้างมาอยู่หัวแถวแสดงถึงทัศนคติที่ถ่อมตนและเป็นผู้เยาว์ที่ได้รับการศึกษามาดีไม่ใช่ธรรมดาทำให้พวกทหารรับจ้างรู้สึกประทับใจ

ถามตนเองดูถ้ามีหุ่นสัตว์รบเก็บไว้แล้ว ไม่เอามาอวด แต่กลับห้อยดาบแทน หมายความว่ายังไง?

โลกนี้มีกี่คนที่เก็บตัวซ่อนความสามารถได้อย่างแท้จริง? โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนุ่มสาวผู้มีความภูมิใจเย่อหยิ่ง!

“เข้าสู่พื้นที่ทำเหมืองไม่ได้หมายความว่าเรายอมรับงานที่พวกเจ้าจัดไว้! นอกจากนี้ของฝากผลึกฟ้าคืออะไร? ข้าไม่เคยได้ยินว่าเข้าเหมืองต้องจ่ายเงินผลึกสวรรค์   นี่ก็เป็นแนวคิดแบบเดียวกันพวกเจ้ารับสมัครคนงานที่นี่ไม่ใช่หรือ?” ทันทีที่หัวหน้าทหารรับจ้างเห็นสภาพเมื่อพวกเขาเข้ามาในหุบเขา  เขาโมโหทันทีทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มทำงาน  เขาต้องจ่ายเงินหนึ่งผลึกสวรรค์ก่อนนี่มันเหตุผลอะไร?

“ไม่ทำก็ไสหัวไป!” ทหารยามเป็นเหมือนสุนัขอารมณ์ไม่ดีที่ส่งเสียงเห่า

“อะไรนะ?” แม้ว่าทหารรับจ้างมักจะโดนดูถูกแต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะพลาดพลั้งผิดพลาดบางอย่าง   ถ้าพวกเขาทำงานผิดพลาด พวกเขายอมรับการตำหนิได้  แต่ตอนนี้ถ้าพวกเขายังไม่ทันเข้าประตูกลับถูกมนุษย์ตาสุนัขบางคนดูถูก เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร?

“หลายวันมานี้ บิดาอารมณ์ไม่ดีเจ้าจงไสหัวไปเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นพวกเจ้าทั้งหมดจะถูกจับเป็นทาส!” ทหารยามที่ทำหน้าที่ดุร้ายนัก

“เสียงดังอย่างนี้ เจ้าเห็นไหม?” ผู้นำทหารรับจ้างรู้ว่าเขานำกลุ่มมาที่นี่เพื่อหางานทำเลี้ยงชีพไม่ใช่มาเพื่อทะเลาะ ในฐานะหัวหน้าเขาต้องอดทนมากกว่า เขาสูดหายใจลึก และข่มความหงุดหงิดหันหน้าไปหาเย่ว์หยางคล้ายจะถามความเห็นว่าจะอยู่ต่อไหม?

“ไสหัวไปได้แล้ว มิฉะนั้นบิดาจะปล่อยสุนัขไล่กัดอย่านึกว่ามีทหารรับจ้างที่มีหุ่นรบคร่ำคร่ามาด้วยแล้วเจ้าจะอวดเบ่งได้   ข้าจะบอกให้ตราบใดที่พวกเจ้ากล้าต่อต้านวุ่นวาย พวกเจ้าจะถูกจับขังคุกมืดข้อหาบุกรุกพื้นที่ชนชั้นสูง!” มีทหารทำหน้าที่สี่คน แต่ท่าทีของพวกเขาหยิ่งยโส

มีสองคนปรากฏตัวข้างหน้ากลุ่มทหารรับจ้าง

แน่นอนว่าถ้าถูกกล่าวหาว่าบุกรุกแย่งชิงพื้นที่ของชนชั้นสูง  นั่นเป็นความผิดร้ายแรงที่ไม่มีใครรับได้

แม้ว่าจะไม่ใช่การก่อกบฏแต่ก็นับว่าเป็นความผิดที่ใกล้เคียง... หากถูกจับได้ก็ต้องขังคุกมืดและเป็นไปได้ว่าอาจถูกลงโทษประหารชีวิต

หัวหน้าทหารรับจ้างขมวดคิ้วและรีบโบมือให้สหายพวกเขาถอยทันที เขาไม่ต้องการขัดแย้งกับสี่ทหารวายร้าย เพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามใช้แผนร้ายยัดข้อหาบุกรุกที่ของชนชั้นสูง

ขณะที่หัวหน้าทหารรับจ้างเตรียมจะนำกลุ่มของตนจากไป  ทันใดนั้นมีเสียงวุ่นวายดังมาจากเหมือง

เสียงผู้คนโห่ร้อง

เสียงฝีเท้าสับสนไม่เป็นระเบียบจากที่ไกลเริ่มดังใกล้เข้ามาทุกที....

ในเวลาไม่กี่สิบวินาทีก็มองเห็นเงาร่างสองสายหนีออกมาจากด้านข้างด้านหลังมีหุ่นสัตว์รบหลายตัวตาสีแดงกำลังไล่ตาม

เย่ว์หยางมองดูจากระยะไกลตอนแรกพบว่าเป็นเงาดำที่กำลังเคลื่อนไหวทุกคนไม่ได้แต่งตัวดี ร่างกายสกปรกมอมแมมคาดว่าน่าจะเป็นทาสคนงานประจำเหมือง  เช่นเดียวกันกับเงาสองสายที่วิ่งขึ้นข้างหน้า  เงาดำซ้ายมือแม้มองผ่านๆ ก็ดูออกว่าเป็นสตรีเงาดำด้านขวาเป็นบุรุษร่างผอมสูง และในอ้อมกอดเป็นเงาดำสกปรกสีดำ เย่ว์หยางคาดว่าเงาดำเล็กนั้นน่าจะเป็นบุตรของคนทั้งสอง   หลังจากผ่านไปนานพลังความแข็งแรงของทั้งสองคนลดน้อยลงและยากจะรักษาฝีเท้าพวกเขาได้ ฝีเท้าของพวกเขาเริ่มยุ่งเหยิง

ความเร็วช้าลงทุกที

สัตว์หุ่นรบไม่รู้จักเหนื่อยความเร็วของพวกมันไม่เพิ่มขึ้น แต่ก็ไม่ตกลงเช่นกัน

ในพริบตามันไล่ตามเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ค่อนข้างล้าหลังและอ้าปากเกือบงับถูกน่องของนาง...บุรุษคนนั้นรีบพยายามดึงมือสตรีผู้นั้นซึ่งกำลังจะตกเป็นเหยื่อของหุ่นสัตว์รบแต่ไม่ได้ตระหนักเลยว่าทหารยามได้ถูกส่งไปเพื่อสกัดขัดขวางเขาไว้แล้ว  เขามัวแต่สนใจด้านหลังไม่ได้สนใจการจู่โจมจากด้านหน้าและถูกจู่โจมโดยหุ่นสัตว์รบรูปหมาป่า

เขาล้มลงกับพื้นทุกคนทันที

บุรุษคนนั้นตอบสนองอย่างรวดเร็วและคว้าเงาดำเล็กไว้ทันเวลา

แต่หุ่นสัตว์รบรูปหมาหมาป่าอ้าปากกัดแขนของบุรุษนั้นจนเนื้อฉีกเลือดฉีดพุ่งกระจาย

“เป็นไปไม่ได้?”  ทหารรับจ้างร้อง  “ถ้าไม่มีเหตุผลโจมตีหุ่นสัตว์รบไม่มีทางทำร้ายมนุษย์ได้!”

“นี่เป็นเพราะสามีภรรยาถูกตัดสินว่ามีโทษ”  หัวหน้าทหารพูดเย็นชา

“เป็นไปได้อย่างไร  พวกเขาไม่ได้ติดอาวุธและไม่ได้รุกราน”  พวกอดีตทหารรับจ้างไม่อยากจะเชื่อ  “กฎสวรรค์ปกป้องมนุษย์อย่างเรา   พวกมันเมินข้ามกฎสวรรค์มาทำร้ายเราได้อย่างไร  นี่เป็นไปไม่ได้!”

“ความจริงหุบเขามนุษย์มีตำนานที่น่ากลัวมาอย่างยาวนานแล้ว” หัวหน้าทหารรับจ้างหวาดกลัวพยายามลดเสียง “เมื่อได้รับการอนุมัติจากเทพแห่งความขัดแย้งพวกเขาจะระบุว่าสามัญชนอย่างเราทุกคนเป็นศัตรู  กฎสวรรค์คุ้มครองความอยู่รอดของมนุษยชาติ  แต่พวกเขาบิดเบือนกฎสวรรค์และปฏิบัติต่อคนส่วนใหญ่ในฐานะ‘คนบาป’ ผู้สามารถโจมตีเพื่อเอาตัวรอดได้”

“.....” ทหารรับจ้างได้ยินข้อมูลลับนี้แล้ว พวกเขารู้สึกหนาวสะท้านไปหมด

ไม่ไกลจากหน้าเย่ว์หยางมีหุ่นสัตว์รบสองสามตัวกระโจนเข้าหาบุรุษเตรียมฉีกเขาและเงาดำเล็กในอ้อมกอดเขาให้เป็นชิ้น

บุรุษผู้นั้นพยายามต่อสู้อย่างหนัก  แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาไม่สามารถเอาชนะหุ่นสัตว์รบรูปหมาป่าได้

เขาคำรามเบาๆ

รวบรวมพลังสุดท้ายในร่างกายและผลักก้อนเงาดำในอ้อมแขนให้พ้นจากการโจมตี  หุ่นสัตว์รบเมื่อพบว่าเป้าหมายเล็ดรอดหลบไปได้มันตามมาทันทีและอ้าปากใหญ่พร้อมจะบดขยี้ศีรษะของเงาดำเล็กๆ นั้น

สตรีผู้ที่ถูกหุ่นสัตว์รบหลายตัวรายล้อมไว้ไม่รู้ว่ารวบรวมแรงมาจากไหนนางรีบเข้ามากอดร่างเงาดำเล็กไว้

นางชูร่างเงาดำเล็กไว้

นอกจากการปกป้องที่อ่อนแอที่สุดนี้แล้ว  ในฐานะมารดานางไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้...  “ดี..แทะขาของนางก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า เริ่มแทะจากหลังเท้าก่อน  ค่อยๆแทะขานางเรื่อยๆ  แล้วค่อยกินเด็กนั้นอย่ากัดนาง อย่ากัดนาง ต้องแน่ใจว่านางจะต้องเห็นลูกถูกกิน...ฮ่าฮ่าฮ่า  ฉากที่ซาบซึ้งตรึงใจนี้ ยอดเยี่ยมเป็นบ้า!” ทหารทั้งสี่ที่ปฏิบัติหน้าที่หัวเราะลั่น

“ไม่!” บุรุษคนนั้นส่งเสียงคำรามตะเกียกตะกายเลือดท่วมวิ่งมาหาสตรีและเด็กนั่น

ในฐานะบุรุษเขาไร้พลังอำนาจจะปกป้องลูกและเมีย

สิ่งที่ทำได้ก็คือให้เขาตายก่อนพวกเขา

แม้ว่าชีวิตจะหมดหวังไปนานแล้ว  แต่ก็ยังมีความหวังในใจของเขาว่ากฎสวรรค์ที่เทพสร้างไว้จะมีปาฏิหาริย์เพื่อไม่ให้คนเลวพบช่องโหว่อีกต่อไปคนจนจะต้องมีชีวิตอยู่ได้  อย่างน้อยเขาจะไม่ยอมตายกับการกระทำสมรู้ร่วมคิดกับหุ่นสัตว์รบ  เขาต้องการให้มีความตั้งใจเดิมของนางพญาผู้พิชิตในการสร้างหุ่นนักรบเพื่อปกป้องสามัญชน!

“สวรรค์, ได้โปรดลืมตาเถิด!” บุรุษผู้ถูกหุ่นสัตว์รบจำนวนมากรายล้อมคำรามอย่างเศร้าสร้อย