บทที่ 311 หากเราไม่สามารถชนะเลิศได้ ข้าจะลาออก!
“ไม่จำเป็น!”
ถานไถอวี่ถังมองไปที่จางฮั่นฟู น้ำเสียงของเขาไม่อ่อนน้อมถ่อมตนหรือเอาแต่ใจ
“เพื่อนร่วมชั้นจางเฉียนมีปัญหากับหัวใจของเขา หากเขาเข้าร่วมการแข่งขันที่เข้มข้นเช่นนี้ เขาอาจเสียชีวิตอย่างกะทันหัน ข้าได้สั่งยาให้เขาและบอกให้เขาพักฟื้นอย่างสบายใจ
“โอ้ ข้ารู้สึกว่ามันจะดีกว่าถ้าเขาไม่ฝึกฝน การฝึกปรือยังเป็นความเครียดชนิดหนึ่งต่อหัวใจ อาจารย์ใหญ่อัน หากท่านไม่ต้องการเห็นนักเรียนในโรงเรียนของเราเสียชีวิตจากการเสียชีวิตกะทันหัน ท่านควรเกลี้ยกล่อมให้เขายอมแพ้!”
สีหน้าของหวังซู่เริ่มอบอุ่นเมื่อเห็นว่าถานไถอวี่ถังไม่ได้ตื่นตระหนกบนเวที แต่พูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยความมั่นใจแทน เขาเป็นเพียงแค่บุคคลดังกล่าว เมื่อเขาชื่นชมเจ้า เขาจะรู้สึกว่าเจ้าดีในทุกด้าน
“เจ้าเคยเรียนวิชาการแพทย์มาก่อนหรือเปล่า?”
หวังซู่อยากรู้
“วิชาแพทย์ของข้าตกทอดมาจากตระกูล ไม่น่าพูดถึงเลย!”
ถานไถอวี่ถังพูดด้วยท่าทีรังเกียจตนเอง
นักเรียนเริ่มกระซิบกันเอง สำหรับครู พวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อมองไปที่ถานไถอวี่ถัง สำหรับคนที่กล้าพูดว่าหัวใจของนักเรียนมีปัญหา พวกเขามีความสามารถหรือเป็นคนโกหก
“ในเมื่อเจ้าเรียนวิชาแพทย์มาก่อน เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทนต่อการแข่งขันที่รุนแรงด้วยสภาพปัจจุบันของเจ้าได้หรือไม่?”
หลิ่วมู่ไป๋พูดขึ้น เขารู้สึกว่าถานไถอวี่ถังคืออดีต การได้เห็นปัญหาภายในร่างกายของนักเรียนก็น่าประทับใจพอสมควร
“ข้าได้วิเคราะห์จากตารางการแข่งขันแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
ถานไถอวี่ถังหัวเราะ เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“นอกจากนี้ ข้ายังต้องใช้สมองในการดำรงชีวิต สำหรับเรื่องอย่างการต่อสู้ ข้าสามารถมอบมันให้ซวนหยวนพ่อและหยิงไป่อู่ได้!”
"น่าขัน!"
จางฮั่นฟูตำหนิ
“นักเรียนมีปัญหาจริงๆ เพียงเพราะเจ้าพูดอย่างนั้นเหรอ?”
“ถ้าหัวใจของเขาไม่มีปัญหา ข้าจะเปลี่ยนนามสกุลให้ตรงกับท่าน โอ้ ใช่ ตอนที่เราประลองกันกัน ข้าไม่ได้ออกกำลังกายเลย ทำให้ซี่โครงของเขาหักไปสองซี่ ดังนั้น…”
ถานไถอวี่ถังยักไหล่
“เข้าใจแล้วใช่ไหม?”
ทุกคนเข้าใจโดยธรรมชาติ บทสนทนาที่ไม่ต้องพูดของถานไถอวี่ถัง นั้นชัดเจน (เขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นพวกเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปลี่ยนเขาออกไป)
จางฮั่นฟูยังคงต้องการดุเขา แต่อันซินฮุ่ยแทรกแซง
“อาจารย์โจว ช่วยตรวจสอบเขาหน่อยได้ไหม?”
"แน่นอน!"
ถานไถอวี่ถังคาดการณ์ไว้นานแล้วว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ถ้าเขาสามารถเข้าร่วมการแข่งขันเพียงเพราะเขาชนะการเดิมพัน ไม่มีทางที่เขาจะโน้มน้าวเสียงส่วนใหญ่ได้
“อาจารย์ซุน เจ้าคิดอย่างไร?”
อันซินฮุ่ยเหลือบมองซุนม่อ
“ถานไถ ขอเหตุผลหน่อย!”
น้ำเสียงของซุนม่อดูเคร่งขรึม
“ในชีวิตนี้ เราต้องทำอะไรให้น่าจดจำมากพอให้นึกถึงตอนแก่ๆ ใช่ไหม? ถ้าเราตายอย่างเงียบๆ โดยไม่สาดน้ำ นั่นจะไม่น่าเศร้าเกินไปหรือ?”
ถานไถอวี่ถังมีสีหน้าเศร้าสร้อย
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าของนักเรียนคนอื่นๆ ก็ดูเคร่งขรึม ใช่แล้ว ใครไม่อยากมีชื่อเสียง?
บรรยากาศเริ่มหนักอึ้ง
ถานไถอวี่ถังอยากจะหัวเราะ (พวกเจ้าเชื่อคำพูดของข้าจริงๆ หรือ ข้าพูดแบบนั้นเพียงเพราะข้าเบื่อ) แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาที่ชัดเจนของซุนม่อมองมาที่เขา หัวใจของเขาก็อดที่จะเต้นไม่ได้
(เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?)
(อาจารย์สามารถเดาความคิดของข้าได้หรือ)
“ข้าจะอนุญาตให้เขาเข้าร่วม ถ้าเกิดอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบ!”
ซุนม่อเหลือบมองไปที่อันซินฮุ่ย
“นักเรียนถานไถ ข้าต้องบอกเจ้าอย่างชัดเจนว่าแม้ว่าเจ้าจะผ่านการทดสอบของอาจารย์โจว หากร่างกายของเจ้าแสดงอาการไม่สบายในระหว่างการแข่งขัน ข้าจะยังคงหาคนแทนที่เจ้า!”
น้ำเสียงของอันซินฮุ่ยเข้มงวด
นางจะไม่ล้อเล่นกับชีวิตของนักเรียน ถ้าถานไถอวี่ถังไม่ใช่นักเรียนของซุนม่อ และไม่ได้รับอนุญาตจากซุนม่อ นางจะไม่มีวันยอมให้เขาเข้าร่วมแม้ว่าเขาจะเป็นหมอก็ตาม
พูดตรงๆ ว่าอันซินฮุ่ยเห็นแก่ตัวเล็กน้อยเพราะแพทย์สามารถนำ 'ผลประโยชน์' ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมาสู่กลุ่มคณะได้ นอกจากนี้เขายังเป็นนักเรียนของซุนม่อด้วย หากพวกเขาชนะ ความรุ่งโรจน์จะเป็นของซุนม่อ
ถานไถอวี่ถังไปด้านข้างกับอาจารย์โจวเพื่อทำการทดสอบ เดิมทีจางฮั่นฟูยังคงต้องการจะว่าหลี่จื่อฉีด้วยวาจา แต่ด้วยสถานะของนาง เขาไม่กล้าที่จะพูด อย่างไรก็ตาม หวังซู่แตกต่างออกไป
"แล้วเจ้าล่ะ? อย่าบอกนะว่าเจ้าเป็นหมอ?”
หวังซู่เหลือบมองหลี่จื่อฉี
“ข้าเคยวิเคราะห์มาก่อน ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเจียงเซี่ยน อยู่ในอันดับที่สามในกลุ่มนักเรียนใหม่ นอกเหนือจากนี้เขาไม่มีจุดดีเลย ในกลุ่มเขาทำได้แค่ใช้แรงงานไร้ฝีมือเท่านั้น หากจะพูดในแง่ที่โหดร้ายกว่านี้ เขาเป็นเพียงสัตว์กินเนื้อที่ใช้สำหรับสำรวจเส้นทางข้างหน้า”
หลี่จื่อฉีไม่ได้ตื่นตระหนกบนเวทีเช่นกัน นางพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยความมั่นใจ
“ถ้าเจ้าเป็นคนเลี้ยงสัตว์ด้วยเนื้อ ข้าก็ทำได้เช่นกัน!”
“การประเมินตัวเองของเจ้าต่ำมาก!”
จางฮั่นฟูไม่สามารถทนได้และเยาะเย้ยนาง
“ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าข้าสามารถเอาชนะเจียงเซี่ยนในการต่อสู้ได้ นี่หมายความว่าเขาอ่อนแอจริงๆ!”
โดยปกติเมื่อหลี่จื่อฉีพูด นางจะมีความเหมาะสมในการใช้คำพูดของนาง แต่คราวนี้ เนื่องจากสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับโควต้าของการแข่งขันรวม ไข่ดาวน้อยจึงทำได้เพียงขอโทษ
“ข้าเป็นศิษย์คนโต ข้าต้องสู้ร่วมกับอาจารย์!”
หลี่จื่อฉีต้องการบอกซุนม่อจริงๆ ว่าเขาไม่จำเป็นต้องดูแลนางเป็นพิเศษ
“เจ้าวิเคราะห์ทุกอย่างแล้ว? ในกรณีนั้น ทำไมเจ้าไม่บอกจุดแข็งและจุดอ่อนของนักเรียนคนนี้ล่ะ?”
หลิวมู่ไป๋สุ่มชี้ไปที่นักเรียนชาย
หลี่จื่อฉีเหลือบมอง
นางไม่จำเป็นต้องจำข้อมูลของเขาด้วยซ้ำและพูดตรงๆ
“หลู่ฉี อายุ 12 ปี 7 เดือน เขาอยู่ในระดับที่สี่ของขอบเขตการปรับสภาพกายและเชี่ยวชาญในหมัดมวย ทักษะการใช้ดาบของเขาก็ไม่เลวเช่นกัน และสามารถใช้เขาเป็นหน่วยสอดแนมได้”
“สำหรับจุดอ่อน เขาลังเลมากเกินไปและจะไม่มีทางออกที่ดีไม่ว่าเขาจะเจอปัญหาอะไรก็ตาม ดังนั้น แม้ว่าเขาจะถูกใช้เป็นหน่วยสอดแนม แต่เขาอาจถูกมองว่าเป็นทหารผู้น้อยเท่านั้น ไม่สามารถพึ่งพาให้ปฏิบัติภารกิจอย่างอิสระได้!”
หลู่ฉีขมวดคิ้ว จะไม่มีใครชอบจุดอ่อนของพวกเขาที่ถูกเปิดเผยในที่สาธารณะ นอกจากนี้ยังมีครูจำนวนมากที่นี่ ทำให้เขาต้องการจะโต้แย้ง
“เพื่อนร่วมชั้นหลู่ จริงๆ แล้ว นักเรียนหลายคนในวัยเดียวกับเจ้าคงไม่มีความเด็ดขาดในการตัดสินใจเรื่องสำคัญๆ ได้โปรดอย่ามองว่าคำพูดของข้าไม่เป็นที่พอใจ ถ้าเจ้าสามารถฝึกความเด็ดเดี่ยวได้ เจ้าจะกลายเป็นคนอย่างจางเหยียนจง ที่หนึ่งในรุ่นปีของเขา!”
หลี่จื่อฉีขอโทษ
หลังจากประโยคนี้ ครูหลายคนก็พยักหน้าเงียบๆ ผู้หญิงคนนี้รู้วิธีจัดการกับสถานการณ์เป็นอย่างดี
หลู่ฉีเป็นนักเรียนชายและไม่สามารถโต้เถียงกับนางได้ นอกจากนี้ นางยังกล่าวอีกว่า ถ้าเขาสามารถฝึกฝนความเด็ดเดี่ยวของเขาได้ เขาจะกลายเป็นอัจฉริยะที่หายากเช่นจางเหยียนจง หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว การประเมินของหลี่จื่อฉีเกี่ยวกับเขานั้นแม่นยำ อย่างไรก็ตาม นางรู้ได้อย่างไรว่าเขาเชี่ยวชาญอะไร?
“แล้วอะไรคือจุดแข็งและจุดอ่อนของนักเรียนคนนี้?”
หลิ่วมู่ไป๋ชี้ไปที่นักเรียนหญิง ไม่ใช่ว่าเขาต้องการทำให้เรื่องยุ่งยากสำหรับหลี่จื่อฉี แต่เขาแค่ต้องการดูว่านางโดดเด่นจริงๆ หรือไม่!
“อาจารย์หลิ่ว ท่านไม่จำเป็นต้องถามข้าต่อ!”
ขณะที่หลี่จื่อฉีพูด นางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าหนังของนาง
“ข้าได้ระบุข้อมูลทั้งหมดของนักเรียนในกลุ่มนักเรียนใหม่และกลุ่มตัวแทนแล้ว แค่ดูก็รู้เอง!”
เมื่อหลิ่วมู่ไป๋ต้องการหยิบกระดาษ หวังซู่ก็ก้าวออกไปและรับมันต่อหน้าเขา
เขาเพียงชำเลืองมอง ก็ปรากฏสีหน้าชื่นชมในทันที
ลายมือของนางสวยงามมาก แต่สิ่งที่สวยงามกว่านั้นคือการวิเคราะห์ข้อมูลที่อยู่ด้านล่าง
ชื่อ ปี ฐานการฝึกปรือ ความสามารถ จุดอ่อน ความเหมาะสมสำหรับภารกิจประเภทใด และผลงานที่บุคคลนี้สามารถสร้างให้กับกลุ่มได้!
หลี่จื่อฉีเขียนทุกอย่างออกมา สิ่งที่สำคัญกว่าคือนางได้เพิ่มการประเมินนักเรียนแต่ละคนในตอนท้ายด้วย
"ยอดเยี่ยม!"
หวังซู่ยกย่อง
ครูที่อยู่รอบๆ ยืดคอออกเต็มไปด้วยความอยากรู้ พวกเขาต้องการเห็นสิ่งที่เขียนบนกระดาษที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้รับการยกย่องจากหวังซู่!
ต้องรู้ว่าหวังซู่มีอาการนี้เรียกว่าโรคจิตเภท อย่าว่าแต่นักเรียนเลย แม้แต่ครูอัจฉริยะเหล่านั้นก็แทบจะไม่ได้รับคำชมจากเขาเลย
“หลี่จื่อฉีสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้!”
หวังซู่ส่งข้อมูลไปยังอันซินฮุ่ย
เขาได้ให้ความเห็นชอบกับนางแล้ว
หลังจากที่อันซินฮุ่ยเห็นข้อมูล นางก็ค่อนข้างตกใจ แม้ว่าข้อมูลที่บันทึกไว้จะไม่ละเอียดเท่าที่นางจะเขียนหากนางเป็นหลี่จื่อฉี แต่ก็เหมือนกัน
ต้องรู้ว่าช่องข่าวของนางดีกว่ามากเมื่อเทียบกับของหลี่จื่อฉี นอกจากนี้ แม้จะมีข้อมูลแล้ว แต่ก็ยังต้องวิเคราะห์ทุกแง่มุมอย่างครอบคลุม ความสามารถในการเข้าใจข้อมูลดังกล่าวก็เป็นความสามารถประเภทหนึ่งเช่นกัน
ข้อมูลของหลี่จื่อฉี ไม่ได้เรียบง่ายเหมือนเพียงแค่ระบุจุดแข็งและจุดอ่อนของนักเรียน
“จื่อฉี! เจ้าจัดการรวบรวมข้อมูลดังกล่าวได้อย่างไร?”
อันซินฮุ่ยสงสัยมาก จากนั้นนางก็ส่งกระดาษให้หลิ่วมู่ไป๋
หลิ่วมู่ไป๋เหลือบมองไปที่ข้อมูลก่อนที่จะหันไปหาหลี่จื่อฉี มีร่องรอยของความไม่เชื่ออยู่บนใบหน้าของเขา ความสามารถในการวิเคราะห์ของเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!
“พวกเราไปทวีปทมิฬด้วยกันก่อนหน้านี้!”
หลี่จื่อฉีอธิบาย ความหมายของนางชัดเจนในตัวเอง (ระหว่างการเดินทางไปทวีปทมิฬ ข้าได้เริ่มรวบรวมข้อมูลแล้ว)
นางใช้ทรัพยากรของตระกูลของนางด้วย
อันซินฮุ่ยเงียบไป คิดไม่ถึงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะได้โควต้าสำหรับการแข่งขันกลุ่มโรงเรียนรวมนับตั้งแต่การเดินทางไปยังทวีปทมิฬใช่ไหม?
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
เราจะโน้มน้าวผู้นำโรงเรียนและครูเพียงแค่เอาชนะนักเรียนที่เข้าร่วมได้อย่างไร ท้ายที่สุดแล้ว เราต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่เพื่อแสดงความสามารถของตัวเอง
นอกจากนี้ หากข้อมูลในเอกสารชิ้นนี้ไม่สามารถโน้มน้าวผู้นำโรงเรียนได้ หลี่จื่อฉีก็ยังมีแผนสำรอง
“อาจารย์ซุน!”
อันซินฮุ่ยเหลือบมอซุนม่อ
“ข้าไม่ตกลง!”
ซุนม่อคุ้นเคยกับหลี่จื่อฉีมากเกินไป เขาเข้าใจเนื้อหาของการแข่งขันลีกด้วย ถ้าไข่ดาวน้อยเข้าร่วมการแข่งขัน ความเสี่ยงที่นางจะเสียชีวิตก็สูงเกินไป
"อาจารย์!"
หลี่จื่อฉีคุกเข่าและมองไปที่ซุนม่อ
"ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า แต่ท่านต้องการปกป้องข้าตลอดชีวิตของท่านหรือไม่? ลูกนกต้องออกจากรังไม่ช้าก็เร็ว!”
คำพูดของหลี่จื่อฉีทำให้ซุนม่อตกตะลึง
นั่นถูกต้อง เป็นไปได้ไหมที่เขาจะไม่ยอมให้นางจากไปตลอดกาล? เป็นไปไม่ได้ นางจะเติบโตขึ้นไม่ช้าก็เร็ว!
“อาจารย์ ข้าเชื่อในศิษย์พี่ใหญ่!”
ลู่จื่อรั่วดึงแขนเสื้อของซุนม่อและพยายามเกลี้ยกล่อมเขา
“อาจารย์! ชีวิตและความตาย ความมั่งคั่งและความยากจนล้วนถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า ปล่อยนางไปเถอะ!”
ซวนหยวนพ่อเหลือกตา รู้สึกว่าเป็นการเสียเวลา (เรารีบออกเดินทางไม่ได้หรือ? หอกเงินของข้าทรมานจากความกระหายอย่างเหลือทนแล้ว!)
“ตามนั้นก็ได้”
ซุนม่อถอนหายใจ
หลี่จื่อฉียืนขึ้นรู้สึกมีความสุขมาก ในที่สุดนางก็ได้สิทธิ์ อย่างไรก็ตาม นางหันไปหาซวนหยวนพ่อหลังจากนั้น
“คำพูดของเจ้าผิด มันกว้างเกินไป รู้สึกว่าไม่ว่าจะมีโอกาสรอดหรือคนสุขภาพดีหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่เราพิจารณาปัจจัยทั้งหมดอย่างละเอียด เราจะสามารถเพิ่มอัตราความสำเร็จได้อย่างแน่นอน!
“เมื่อเทียบกับการมอบโชคชะตาของข้าให้สวรรค์ ข้าเชื่อในสติปัญญาของตัวเองดีกว่า!”
ถานไถอวี่ถังเดินเข้ามา เมื่อได้ยินดังนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้
“ช่างบังเอิญเหลือเกิน ข้ายังเลือกที่จะเชื่อในสมองของข้า!”
ในขณะนี้ ถานไถอวี่ถังผู้ซึ่งดูถูกทุกคนในกระดูกของเขา แสดงความยินยอมต่อหลี่จื่อฉี
บรรดาอาจารย์ต่างชื่นชมยินดีเมื่อได้อ่านหนังสือข้อมูลที่หลี่จื่อฉีจัดทำขึ้น
“อาจารย์โจว เจ้าคิดอย่างไรกับถานไถอวี่ถัง”
อันซินฮุ่ยถาม
“เขาสามารถตอบคำถามที่ข้าถามได้อย่างง่ายดาย ระดับความรู้ของเขาอยู่ที่มาตรฐานของปีที่ห้าแล้ว อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการใช้งานจริงของเขายังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด!”
อาจารย์โจวรายงานอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ครูทุกคนก็เหลือบมองที่ถานไถอวี่ถัง รู้สึกตกใจเล็กน้อย ระดับความรู้ตามมาตรฐานปีที่ 5? น่าประทับใจขนาดไหน อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามองไปที่ใบหน้าซีดขาวของถานไถอวี่ถังพวกเขาเข้าใจ
การเจ็บป่วยในระยะยาวจะทำให้ผู้ป่วยเป็นแพทย์ที่ดีได้ เด็กคนนี้น่าจะเรียนวิชาการแพทย์มากที่สุดเพราะเขาต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามปี
“ถูกต้อง เนื่องจากเป็นกรณีนี้ ทั้งถานไถอวี่ถังและหลี่จื่อฉีสามารถเข้าร่วมกลุ่มนักเรียนใหม่และเป็นตัวแทนของสถาบันจงโจวในการแข่งขันได้!”
อันซินฮุ่ยตัดสินใจขั้นสุดท้าย
“เฮอะ นักเรียนส่วนตัวของเขาห้าคนเข้าร่วม อาจารย์ซุนถือว่าทำลายสถิติได้ใช่มั้ย?”
ครูบางคนพึมพำ รู้สึกอิจฉา
"รอสักครู่!"
จางฮั่นฟูก้าวออกมาและพูดอย่างเคร่งขรึม
“กฎต้องชัดเจน ถ้าเหตุการณ์นี้ในวันนี้—ซึ่งผู้คนใช้วิธีดังกล่าวเพื่อให้ได้สิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขัน-เกิดขึ้นอีกครั้งในอนาคต จะเกิดอะไรขึ้นกับศักดิ์ศรีของโรงเรียน?”
คำพูดของเขาไม่ผิด หากนักเรียนเริ่มต่อสู้อย่างเป็นส่วนตัวเพื่อชิงสิทธิ์ เรื่องต่างๆ คงจะยุ่งเหยิง
“ความหมายของรองอาจารย์ใหญ่จางคืออะไร?”
ซุนม่อรู้ว่าจางฮั่นฟู ต้องการกำหนดเป้าหมายเขา
“ในเมื่ออาจารย์ซุนไว้ใจศิษย์ส่วนตัวของเขามาก แล้วเรื่องนี้ล่ะ? สำหรับการแข่งขันนักเรียนใหม่ในปีนี้ พวกเจ้าต้องคว้าชัยให้ได้!”
จางฮั่นฟูเป็นคนที่น่ากลัวมากต้องการวางกับดักให้ซุนม่อ
ซุนม่อคงไม่กล้าตอบอย่างแน่นอน ถ้าเขาไม่สามารถคว้าชัยได้ ในที่สุดสิ่งนี้ก็จะส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนักเรียนของเขา
“เนื่องจากโรงเรียนได้ยกเว้นและอนุญาตให้พวกเขาเข้าร่วมการแข่งขัน พวกเขาควรทำอย่างดีที่สุดตามธรรมดาเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สามารถปิดปากคนอื่นได้ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ควรลาออกตอนนี้และให้โอกาสกับนักเรียนคนอื่น”
จางฮั่นฟู เหลือบมองไปทางทีมสำรอง ที่นั่น มีนักเรียนสองสามคนที่เขายกย่องอย่างสูง และบางคนก็ถือได้ว่ามาจากกลุ่มของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องได้รับโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อแสดงให้พวกเขาเห็น
ตามที่คาดไว้ นักเรียนของทีมสำรองก็ตื่นเต้นทันทีหลังจากได้ยินเรื่องนี้
ใครจะไม่อยากเข้าร่วมการแข่งขันครั้งสำคัญ?
หากผลงานของพวกเขาโดดเด่น พวกเขาก็อาจจะดึงดูดความสนใจของครูที่เก่งๆ หากสิ่งนั้นเกิดขึ้น อนาคตของพวกเขาจะไร้ขอบเขต
“แล้วถ้าข้าชนะเลิศล่ะ”
สีหน้าของซุนม่อเต็มไปด้วยความทุกข์ (เสร็จรึยัง คิดว่าบิดาผู้นี้ทำมาจากโคลนจริงๆ โกรธไม่เป็นหรือไง?)
“ถ้าเจ้าชนะเลิศ ข้าจะลาออกทันที!”
จางฮั่นฟูเยาะเย้ย
ในช่วงสิบปีที่ผ่านมานี้ สถาบันจงโจวตกต่ำลง ในขณะที่สถาบันว่านเต้าพุ่งทะยานขึ้น เรื่องนี้นำไปสู่การชิงตัวนักเรียนที่ยอดเยี่ยมโดยสถาบันว่านเต้า
ถ้าไม่ใช่เพราะมหาคุรุของสถาบันมีความโดดเด่นเพียงพอและสามารถหล่อหลอมนักเรียนเหล่านี้ที่ไม่อาจเป็นอัจฉริยะให้กลายเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้ ทำให้สถาบันจงโจวทำผลงานได้ปานกลางในการแข่งขันรวมทุกปี ทางสถาบันคงโดนเพิกถอนไปนานแล้ว
อาจกล่าวได้ว่าการแข่งขันของนักเรียนใหม่เป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสถาบันจงโจว
“ได้สิ จำสิ่งที่เจ้าพูดวันนี้ให้ดี!”
ซุนม่อทำเต็มที่
“ข้าจะจำได้อย่างแน่นอน แต่แล้วเจ้าล่ะ?”
จางฮั่นฟูถาม
“ถ้าข้าไม่สามารถชนะเลิศได้ ข้าก็จะลาออกเช่นกัน!”
ก่อนที่ซุนม่อจะพูดจบประโยค อันซินฮุ่ยก็สูญเสียความสงบของนาง
“อาจารย์ซุน ระวัง!”
ถ้าซุนม่อจากไปแบบนั้น นางควรทำอย่างไร?
“อาจารย์ซุน เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าทำตัวเป็นเด็ก!”
หวังซู่เกลี้ยกล่อมเขา
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ครูทุกคนก็แสดงท่าทีอิจฉาริษยา ความสามารถในการสร้างความสมบูรณ์แบบเช่นหวังซู่เกลี้ยกล่อมเขา จะเห็นได้ว่าหวังซู่ชื่นชมซุนม่ออย่างแท้จริง
ในฉากเช่นนี้ นักเรียนไม่มีอำนาจที่จะพูดเป็นธรรมดา อย่างไรก็ตาม พวกเขากังวลมาก ถ้าซุนม่อจากไป นั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่สามารถเพลิดเพลินกับการนวดจากหัตถ์เทวะได้อีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่
นักเรียนบางคนถึงกับมีความคิดที่จะเปลี่ยนโรงเรียนตามซุนม่อ
“ซุนม่อ สุภาพบุรุษไม่มีวันผิดคำพูด!”
จางฮั่นฟูมีความสุข
“มาเถอะ มาแตะฝ่ามือเพื่อผนึกข้อตกลงกัน ผู้แพ้ต้องออกไป!”
ซุนม่อไม่สามารถคุยกับจางฮั่นฟูได้อีกต่อไป
"ดี!"
จางฮั่นฟู ก้าวไปข้างหน้าอย่างใจร้อน
“ซุนม่อ!”
อันซินฮุ่ยแทรกแซงระหว่างพวกเขาและขวางซุนม่อ
“หยุดเล่นเสียที!”
ในเวลานี้อันซินฮุ่ยไม่ใช่อาจารย์ใหญ่อัน อีกต่อไป ตอนนี้นางคือพี่อันในอดีตที่มองดูเสี่ยวม่อม่อที่ติดตามนางไปรอบๆ น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยการบ่นและความกังวลบางอย่าง!
