ตอนที่ 936 ผู้ชายคนนี้...

“ไอ้อันธพาลตัวเหม็น! มีความคิดดีนี้ งั้นก็รีบๆ ออกไปซะ!”

หลัว หลี่ ได้กล่าวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และได้ขับไล่ หลินฟาน ออกไป

หลินฟาน ได้ยิ้ม แล้วก็ได้หัวเราะออกมา และเขาก็ได้เดินออกจากห้องน้ำไป เขาเองเพียงแค่คิดหยอกล้อ หลัว หลี่ เล่นก็เท่านั้น ไม่ได้จะคิดเข้าไปอาบน้ำกับเธอจริงๆ แม้ว่าเขาเอง ..จะไม่รังเกียจเลยก็ตาม

หลัว หลี่ ได้หน้าแดง หลินฟาน นี่เขาช่างเป็นนักเลงใหญ่จริงๆ อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อพอเธอได้นึกไปถึงการได้อาบน้ำกับ หลินฟาน.. ลึกๆ แล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรเล็กๆ น้อยๆ..

บ้าจริง! เธอรีบส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดพวกนั้น และเธอก็ได้รู้สึกว่าบางที เธอก็จำเป็นที่จะต้องเอาน้ำราดหัวตัวเองบ้าง เพื่อที่จะได้ไล่ความคิดที่ไม่ดีๆ พวกนี้ออกไป.. เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง ..แล้วนี่เธอทำไมถึงได้มีความคิดที่น่าอายขนาดนี้ไปได้

แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว.. บางครั้งมนุษย์เอง ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความขัดแย้งในตนเองมากที่สุด เหมือนกัน

หลินฟาน เป็นเทพชายของเธอ ก่อนหน้านี้ เธอก็เคยอยากที่จะอยู่กับ หลินฟาน มาก่อน.. แต่เมื่อพอเธอได้มาอยู่ห้องเดียวกันกับ หลินฟาน จริงๆ เธอก็เกิดรู้สึกกลัวขึ้นมา ทั้งยังมารู้สึกประหม่าเล็กน้อยด้วย นี่อาจเป็นเพราะ.. มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่งมากๆ ขนาดนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเทพชายของเธอก็ตามที แต่เธอก็ยังอดที่จะประหม่าไม่ได้ ทั้งมันยังมีความรู้สึกกังวลเล็กน้อยเข้ามา..

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หลัว หลี่ ก็ไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน เธอจึงได้แต่ห่อตัวเองด้วยผ้าเช็ดตัว และก็ได้เดินออกไปข้างนอก ใบหน้าของเธอเองก็ได้แดงก่ำไปด้วยความอาย

แล้วเมื่อเธอเดินออกไปด้วยลุคเช่นนี้ หากถูก หลินฟาน เห็นเข้าแล้ว เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาจะมองมาที่เธอด้วยสายตาเช่นไร และดูสิ แค่เพียงได้คิด เธอก็รู้สึกอายมากๆ แล้ว..

เธอเองได้รวบรวมความกล้าอย่างมาก ก่อนที่จะเปิดประตูห้องน้ำ และเดินออกไป

แต่แล้ว.. ฉากตรงหน้า กลับทําให้เธอต้องตกตะลึง

เธอได้เห็น หลินฟาน นั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะ บนโต๊ะมีกล่องยาใบหนึ่งถูกเปิดอยู่ และเมื่อกี้ก็เป็นเขาที่ได้ถามเจ้าของโรงแรม แล้วได้ยืมกล่องยาใบนี้มา หลินฟาน เองตอนนี้ก็กําลังก้มหน้าจดจ่อกับการผสมยา และเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอได้เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว

หลัว หลี่ ได้เกิดสงสัย แล้วพูดถามขึ้นว่า “นั่นคุณกำลังทําอะไรอยู่?”

หลินฟาน จึงได้เงยหน้าขึ้น เขาได้มองเธอแวบหนึ่ง ผู้หญิงที่งดงามคนนี้ที่เพิ่งได้ออกมาจากห้องน้ำ เธอได้ห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวเพียงเท่านั้น.. ทั้งในเวลานี้ใบหน้าของเธอก็ได้แดงก่ำ ซึ่งมันก็ทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากๆ ทั้งยังน่าดึงดูดเขามากเช่นกัน..

แต่แล้ว.. มันก็เห็นได้ชัดว่าในขณะนี้ความคิดของ หลินฟาน มันไม่ได้อยู่กับเรื่องนี้ และเขาก็ได้พูดออกไปว่า “อืม.. ตอนนี้ผมก็กําลังผสมตัวยาทำยาให้กับคุณอยู่ คุณไปรอผมที่เตียงก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพอผมทำยาเสร็จจะเอามันไปทาให้กับคุณ”

หลัว หลี่ ได้ร้องโอ้.. ออกมา ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงบนเตียง แล้วเธอก็ได้ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้

เมื่อเธอได้เงยหน้าขึ้นมองไปที่ หลินฟาน เธอก็เห็นเพียงแต่ หลินฟาน ที่กำลังจดจ่ออยู่กับการจ่ายยา ท่าทางที่ดูมีสมาธิของผู้ชายนั้น โดยเฉพาะท่าทางที่ดูมีสมาธิของ หลินฟาน ช่างดูมีเสน่ห์มากจริงๆ และพอยิ่งได้มองเขาในเวลานี้ มันก็ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมา.. อย่างช่วยไม่ได้…..

หลัว หลี่ ที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้จริงๆ ที่หัวใจของเธอมันจะกระโดดโลดเต้นไปมารอบๆ ทั้งนี้เธอก็ไม่รู้ว่าทำไม ความตึงเครียดแบบที่เพิ่งเกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อกี้นี้ มันกลับหายไปจนเกลี้ยง เรื่องทั้งหมดนี้คงต้องโทษผู้ชายคนนี้ที่กลับมีเสน่ห์บ้าๆ พวกนี้ ..ใช่ไหม?

ถ้าในโลกนี้ ..มีผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่คิดฉวยโอกาส ไม่บีบบังคับ ไม่ทำให้เรารู้สึกเสียเปรียบ มีแต่ทำให้เรารู้สึกสบายใจ อบอุ่นใจ คนๆ นั้นก็คงจะต้องเป็น หลินฟาน…

ไม่นานนัก หลินฟาน ก็ได้จัดเตรียมยาเสร็จแล้ว และเขาก็ได้ใช้ขวดเพื่อบรรจุยาเหลวลงไป เมื่อเสร็จทุกอย่างแล้ว เขาก็ได้เดินไปนั่งลงข้างๆ เตียง..

นี่คือยาที่เขาปรุงด้วยทักษะทางการแพทย์ระดับบนสุด และเขาได้ประยุกต์ยาที่มีอยู่ มาใช้เพื่อทำยาสำหรับใช้ทาภายนอก ทั้งนี้ในกล่องยาของเจ้าของโรงแรมเล็กๆ แห่งนี้ ก็มียาอยู่จํากัด และนี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาสามารถทําได้จากตัวยาทั้งหมดที่มีอยู่ในกล่อง ทั้งในโลกนี้.. ก็คงไม่มีใครทําได้ดีไปกว่าเขา..

“คุณช่วยยื่นเท้ามาให้กับผม” หลินฟาน ได้กล่าว

หลัว หลี่ ได้ร้องโอ้ออกมาเบาๆ จากนั้นเธอก็ได้ยกผ้าห่มที่คลุมขึ้นอย่างเชื่อฟัง และได้เปิดเผยน่องขาที่ได้รับบาดเจ็บ

หลินฟาน ได้เอื้อมมือไปคว้าน่องขาของเธอ แล้วนำมาวางไว้บนตัก จากนั้นเขาก็ได้เทตัวยาในขวดลงไปที่น่องของเธอ ตามจุดต่างๆ ที่มีรอยฟกช้ำ

และทันที หลัว หลี่ ก็ได้รู้สึกถึงความเย็นที่มันได้แผ่ออกมาจากผิวหนังโดยรอบๆ

เมื่อนั้น หลินฟาน ก็ได้ใช้ฝ่ามือช่วยนวดให้กับเธอเบาๆ เพื่อให้ตัวยาได้กระจายไปทั่วๆ บริเวณที่มีรอยฟกช้ำอย่างสม่ำเสมอ..

จะว่าไปก็น่าน่าอัศจรรย์มาก หลังจากที่เขาได้ทายานี้ลงไป รอยฟกช้ำที่น่องของเธอก็ได้หายไปเล็กน้อย ซึ่งมันก็สามารถเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า.. ความเจ็บปวดก็ได้ลดลงไปอย่างมากทันที หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกต่อไป เว้นแต่จากแรงกดด้วยฝ่ามือของ หลินฟาน..

“คุณรู้สึกยังไงบ้าง?” หลินฟาน ได้เอ่ยถาม

หลัว หลี่ ได้พูดอย่างมีความสุขว่า : “ดีขึ้นมาก และรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์มาก ทําไมคุณได้ถึงเก่งขนาดนี้?”

หลัว หลี่ ได้พูดกล่าวชื่นชม หลินฟาน อย่างจริงใจ และคำที่ต้องนำมาชื่นชม หลินฟาน นั้น ..มันก็มีมากเกินกว่าจะบรรยายออกมา

หลินฟาน ยิ้ม แล้วได้พูดไปว่า “โอเค ที่นี่ก็ไม่มีอะไรแล้ว แต่ยาที่มีในตอนนี้ก็เรียบง่ายเกินไป ถ้าไปหาที่ในร้านขายยาใหญ่ๆ คงได้ตัวยามาครบ เดี๋ยวหลังจากนี้ผมจะจ่ายยาที่ดีกว่านี้ให้คุณ แต่เพียงแค่นี้พอถึงตอนเช้ารอยฟกช้ำพวกนี้ก็คงน่าจะเกือบหายไปหมด แต่หากต้องการให้พวกมันหายไปอย่างสมบูรณ์ คุณเองก็คงต้องรอจนถึงเที่ยงวันของวันพรุ่งนี้ถึงมันจะจางหายไปทั้งหมด…”

หลัว หลี่ ได้ตกตะลึงไปจริงๆ อาการบาดเจ็บพวกนี้ จากประสบการณ์ของเธอ มันก็เป็นเรื่องปกติที่ต้องพักฟื้นเป็นเวลา เจ็ด หรือแปดวัน แต่ หลินฟาน สามารถรักษาเธอให้หาย ..ได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

แถมตอนนี้เขายังได้บอกว่ามีตัวยาไม่ครบ ถ้าครบมันก็จะต้องเร็วขึ้นกว่านี้ไปอีก, ซึ่งนี่ ..มันก็กลับเป็นทักษะทางการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์อะไรเช่นนี้…

“เอาล่ะ คุณเองก็ทรมานมาทั้งคืนแล้ว คุณรีบนอนก่อนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน ตอนนี้ตัวผมก็เหม็นไปทั้งตัวแล้ว” หลินฟาน ยิ้ม แล้วได้วางขาของ หลัว หลี่ ลงบนเตียงเบาๆ และได้ดึงผ้าห่มมาคลุมให้กับเธอ…

“อืมม..” หลัว หลี่ ได้กล่าว, และทันทีใบหน้าของเธอก็ได้แดงระเรื่อ, เพราะอีกไม่นาน หลินฟาน ก็จะออกมาหลังจากได้อาบน้ำ, แล้วพวกเราก็จะได้นอนด้วยกัน, และเธอก็ต้องการที่จะรอให้ หลินฟาน ออกมา…

เมื่อนั้นเธอก็ได้เห็น หลินฟาน เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

หลัว หลี่ ได้เอนตัวพิงกับเตียง เธอต้องการอยากจะรอให้ หลินฟาน ออกมา แต่คืนนี้มันก็เป็นคืนแห่งการทรมานจริงๆ เธอรู้สึกเหนื่อยมาก.. และเมื่อนั้นเปลือกตาของเธอก็ได้รู้สึกหนัก เธอยังไม่ทันได้รอให้ หลินฟาน ออกมาเลย แต่ตอนนี้เปลือกตาของเธอมันก็ได้หนักจนลืมแทบไม่ขึ้นแล้ว และโดยไม่รู้ตัว.. เธอก็ได้เผลอหลับไป

หลัว หลี่ ได้หลับฝัน ในความฝันของเธอ ฝนก็ได้ตกลงมาอย่างหนัก และท้องฟ้าก็มืดมิด

เธอเองก็ได้กำลังวิ่งฝ่าสายฝนอย่างบ้าคลั่ง

ทุกทิศทุกทางก็ได้มีเสียงหัวเราะของผู้ชายดังขึ้น และมันก็ราวกับว่าเสียงหัวเราะพวกนี้ กำลังถาโถมเข้ามาครอบงำเธอ

เธอกลัวมาก และได้วิ่งออกไปอย่างลนลาน เพียงแค่คิดอยากที่จะหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

แต่ในขณะที่เธอวิ่งหนีอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็ได้ล้มลง และเธอก็ได้รู้สึกปวดที่เท้ามาก และนั่นมันก็ได้ทำให้เธอลุกไม่ขึ้นอยู่พักหนึ่ง..

ในเวลานี้จากทุกทิศทุกทาง ก็ได้มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา ใบหน้าของกลุ่มคนพวกนี้น่ากลัวมาก, ทั้งกลุ่มผู้ชายพวกนี้ก็ได้เข้ามาล้อมเธอไว้ พร้อมกับสายตาที่แสดงถึงความโลภ ใบหน้าของกลุ่มคนพวกนี้ ก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่กรุ้มกริ่ม ทั้งมันยังเหมือนกับฝูงหมาจิ้งจอกที่กำลังจ้องมองเหยื่อ…

ฝูงหมาจิ้งจอกนี้ก็ได้พากันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และค่อยๆ เข้ามาล้อมรอบตัวเธอเรื่อยๆ ทั้งคนพวกนี้ยังได้ยื่นมือออกมาหาเธอ เหมือนต้องการจะฉีกเธอออก ..เป็นชิ้นๆ

และด้วยความตกใจอย่างมาก เธอจึงได้ส่งเสียงกรีดร้อง และก็ได้ตื่นขึ้นมาในทันที

เมื่อเธอได้ลืมตาตื่นขึ้นมา.. ก็พบว่าตัวเธอเองได้นอนอยู่บนเตียงของโรงแรม เธอจึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นี่.. มันคือ เธอฝันร้าย…

ตอนนี้ เธอก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ก่อนหน้านี้ ..เธอก็กําลังรอให้ หลินฟาน อาบน้ำเสร็จ ไม่ใช่เหรอ? คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะหลับไป! แย่แล้วสิ.. แบบนี้.. เธอคงได้หลับไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอกลับต้องตกตะลึง เธอเพียงเห็น หลินฟาน ที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาด้วยผ้าเช็ดตัวไม่ต่างจากเธอ และเขาก็ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ และได้ฟุบตัวลงไปนอนกับโต๊ะ และหลับไปแล้ว เสื้อผ้าของเขาเอง และเสื้อผ้าของเธอก็ได้ถูกแขวนไว้ด้วยไม้แขวนเสื้อ และมันกำลังถูกเป่าให้แห้งใต้เครื่องปรับอากาศ

นี่.. ดูเหมือนว่าหลังจาก หลินฟาน อาบน้ำเสร็จ ก็ถือโอกาสซักเสื้อผ้าทั้งหมด จากนั้นเขาก็คงพบว่าเธอได้หลับไปแล้ว จึงไม่ได้เข้ามารบกวนเธอ และไม่ได้เข้ามานอนกับเธอ แต่กลับนั่งลงบนเก้าอี้ และหลับไป

ผู้ชายคนนี้...

ในเวลานี้ หลัว หลี่ ก็ได้รู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจของเธอ.. ทําไมในโลกนี้ถึงได้มีผู้ชายที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ ความโดดเด่นของเขาเอง ก็ได้ทําให้เธอรู้สึกปวดใจเล็กน้อย

เธอเองได้ลุกขึ้นแล้วคลําหาทางเดินเล็กน้อย และได้เดินเข้าไปหา หลินฟาน และเอื้อมมือไปจับมือ หลินฟาน..

หลินฟาน ก็ได้ตื่นขึ้นมาทันที เขาได้ลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือเล็กน้อย แล้วพูดว่า “อืมม.. นี่คุณตื่นแล้วเหรอ มีอะไรหรือเปล่า?”

หลัว หลี่ ได้คว้าตัวเขา และพูดว่า “คุณมากับฉัน แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง”

หลินฟาน ยิ้ม และได้พูดว่า “ผมไม่เป็นไร แล้วนี่อีกไม่นานก็จะสว่างแล้ว คุณรีบไปนอนเถอะ”

หลัว หลี่ ก็ยังคงยืนกราน “ไม่ ฉันไม่ได้ต้องการนอนแล้ว ฉันอยากให้คุณไปนอนที่เตียง”

เธอไม่ยอม และยังคงพยายามดึงให้ หลินฟาน ลุกเดินไปที่เตียงให้ได้…