บทที่ 16 เริ่มการฝึกสัตว์อสูร!
บทที่ 16 เริ่มการฝึกสัตว์อสูร!
การเปิดภาคเรียนใหม่ของเหล่าบีสมาสเตอร์นั้นไม่ได้แตกต่างจากชั้นเรียนทั่วไปมากนัก
การแนะนำตนเอง, ทำการสอน, รับหนังสือเรียน, แจกสื่อการสอน...
หลังจากผ่านกระบวนการทั้งหมดแล้ว ครึ่งวันเช้าก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
หลังอาหารกลางวัน ทุกคนงีบหลับ และจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างเงียบๆ ในห้องเรียน
เมื่อใกล้ถึงเวลาเข้าเรียน ทุกคนมาที่สนามเด็กเล่นก่อนเวลา และต่างเรียกสัตว์อสูรของตนออกมา
อาโปยังคงได้ความสนใจจากเด็กชายและเด็กหญิงในชั้นเรียนเช่นเคย
หลังจากระฆังดังขึ้น ครูสาวสวยในชุดวอร์มที่มีนกหวีดคล้องคอก็วิ่งเหยาะๆ มาหาของพวกเขา
เมื่อพิจารณาจากใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์ และมีชีวิตชีวาของเธอแล้ว ครูคนนี้อาจอายุมากกว่าพวกเขาไม่กี่ปี และเธอน่าจะเป็นครูคนใหม่
“ทุกคนเข้าแถวก่อน เด็กผู้หญิงอยู่ข้างหน้า เด็กผู้ชายอยู่ข้างหลัง ซ้ายต่ำและขวาสูงเป็นสองแถว และสัตว์อสูรยืนอยู่ข้างหน้า”
ตามคำสั่งของครูคนใหม่ นักเรียนบีสมาสเตอร์ของมัธยมปลายปีสองเข้าแถวอย่างรวดเร็ว
มันดูจะวุ่นวายพร้อมกับเสียงอื้ออึงเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ เมื่อนักเรียนเข้าแถวกันเป็นระเบียบแล้ว แต่เหล่าสัตว์อสูรไม่สามารถอยู่นิ่งได้ พวกมันเดินไปมากันอย่างขวักไขว่
แน่นอน บางตัวก็ยืน บางตัวก็เดิน!
อาโปพระเอกในวันนี้มันไม่ทำตัววุ่นวาย เพียงแค่นั่งขยี้ตาบนสนามหญ้า แค่นั้นก็มีแต่คนชื่นชมแม้กระทั่งครูสาว....
เมื่อสัมผัสความนุ่มของสนามหญ้า มันก็เคลิ้มอยากจะนอนด้วยซ้ำ
ครูสาวไม่ได้ตำหนิเขาแต่อย่างใด แต่พูดว่า: "จงควบคุมสัตว์อสูรของเธอให้ดี"
จากนั้นเธอก็เริ่มแนะนำตัวเอง: "สวัสดีทุกคน ครูชื่อซูซิน และครูก็เป็นคนูสอนวิชาฝึกสัตว์อสูรของพวกเธอ"
หลังจากการแนะนำสั้น ๆ ครูซูซินก็เริ่มการฝึกครั้งแรก...
“ส่วนใหญ่สัตว์อสูรของทุกคนยังเป็นเด็ก ดังนั้นหลักสูตรการฝึกขั้นต้นจึงเป็นการฝึกเพื่อพัฒนาความใกล้ชิด”
“แต่ก่อนเริ่มฝึก มาวอร์มร่างกายส่วนล่างกันก่อน”
เมื่อฟังคำพูดของครูสาวนักเรียนทุกคนรู้สึกว่าคำเหล่านี้ค่อนข้างคุ้นเคย เเพราะก่อนจะเรียนอะไรก็ต้องวอร์มร่างกายก่อน
วินาทีต่อมา ครูซูซินพูดเสียงดัง: "ให้นักเรียน และสัตว์อสูร วิ่งเหยาะๆ ห้ารอบสนามเด็กเล่น"
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในกลุ่ม...
"ห้ารอบ สนามเด็กเล่นควรวิ่งรอบละ 400 เมตร ใช่ไหม วิ่ง 2,000 เมตรเพื่ออุ่นเครื่อง"
“สาวๆ ของเราสอบเข้ามหาลัยได้แค่วิ่งระยะไกล 1,000 เมตรเท่านั้น!”
"การสอบเข้ามหาลัยชายของเราแค่ 1,500 ม. ไม่ใช่เหรอ"
"..."
หากกล่าวถึงดินแดนลี้ลับ สมรรถภาพทางกายย่อมแข็งแกร่งขึ้นมากอย่างแน่นอน หากวิ่งในระยะทาง 200 กิโลเมตร
แต่มันอาจจะเป็นเรื่องที่ยากสำหรับนักเรียนหญิงกับแค่ 2,000 เมตร
เมื่อเผชิญกับเสียงร่ำไห้ของนักเรียนด้านล่าง ครูสาวก็ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ
“ก็เพราะพวกเธอไม่ใช่นักเรียนมัธยมปลายธรรมดา ๆ พลังของสัตว์อสูรที่ทำพันธสัญญาไว้มันจะช่วยปรับปรุงสมรรถภาพทางกายของพวกเธอ เพราะฉะนั้นระยะทางสองกิโลเมตรเป็นเพียงการอุ่นเครื่องเท่านั่น”
หลังจากพูดจบเธอก็ยัดนกหวีดเข้าปาก
ปี๊บ! ปี๊บ!
หลังจากเป่านกหวีดสองครั้ง เธอพูดว่า: "เริ่มการวอร์มอัพ!"
แต่ไม่ว่าครูสาวจะพูดอย่างไรเหล่านักเรียนก็ทำได้เพียงลากสัตว์อสูรของตนวิ่งไปรอบ ไปอย่างอ่อนแรง
ครูซูซินพูดถูก หลังจากได้รับการทำพันธสัญญาพวกเขาจะได้รับพลังวิญญาณเพิ่มมากขึ้น เพราะฉะนั้นการวอร์มเพียงสองกิโลเมตรก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะวิ่งกันได้อย่างง่าย ๆ
“เฮ้...เจ้าปูยักษ์ อย่าเดินขวางทาง!”
“เจ้าแกะเขาดาบ หยุดกินหญ้าซะทีเค้าไปถึงไหนกันแล้ว!”
"เจ้าเบื๊อก! จะปวดขรี้อะไรตอนนี้ฟะ! "ครูขามันไม่ยอมวิ่งอ่ะค่ะ!"
"โกเฟอร์ อย่าขุดรู ไอ้บ้าตามฉันมา เจ้านั่นไม่ใช่นายแกนะ!"
"..."
นักเรียนเพิ่งผ่านการทำพันธสัญญากันเมื่อวานนี้เพราะฉะนั้น ความสนิทสนมกับสัตว์อสูรของตนอาจยังไม่มากนัก
แน่นอนว่ามีนักเรียนบางคนที่ทำได้ดี
หลังจากเสียงนกหวีดดังขึ้น ฟู่หยุนเฟยและ เซียวเฟิงหูก็พุ่งออกไปราวกับลูกธนูที่แหลมคม
ตามมาทันทีคือ หลี่ซิ่วหยู และนักเรียนคนอื่น ๆ อีกหลายคน
เฉินเหวิน และ เหอเซิ่งต่างจับลูกหมีน้อยของตัวเองและเริ่มวิ่งตามกันไป แต่ทว่าเจ้าหมีสีน้ำตาลและ เจ้าหมีกินเหล็กต่างก็ไม่รู้จักความเร็ว จึงได้แต่เดินต้วมเตี้ยมทีละก้าวเหมือนเด็กหัดเดิน ดังนั้นพวกเขาจึงรั้งท้ายของทีมอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองไม่รีบร้อน พวกเขาคุยกันระหว่างวิ่ง...
ท้ายที่สุดมันก็เป็นแค่การวอร์มอัพ.... ไม่เป็นไร!
อาโป และ เซิ่งเอ๋อ ยังคงเป็นลูกหมีตัวน้อย และพวกมันก็เหนื่อยหอบหลังจากวิ่งสี่รอบ
เซิ่งเอ๋อเริ่มเดินช้าลงและ หอบอย่างหนัก....
อาโปแย่กว่านั้นคือมันล้มตัวลงนอนลงบนพื้นอย่างหมดแรง
เมื่อเห็นว่าอาโปกำลังจะหลับ เฉินเหวินรีบให้กำลังใจมัน: "พยายามเข้าอาโป รอบสุดท้ายแล้ว!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาโปก็ไม่ได้ฮึดสู้แต่อย่างใด จากนั้นตาของมันก็เริ่มปิดลงอย่างช้าๆ
เฉินเหวินไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใช้คำขู่
"อาโป ถ้านายยอมแพ้ ฉันจะให้นายกินพริกเป็นอาหารเย็นแน่!"
เมื่อนึกถึงความฉุนที่ติดปลายลิ้นของมันเมื่อคืนนี้ อาโปก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
หลังจากกินพริกเมื่อคืนนี้ ลิ้นของมันดูเหมือนชา และตายด้านไปพักใหญ่ ซึ่งอาโปจำจนขึ้นใจว่าจะไม่แตะต้องมันอีกต่อไป
เมื่อมองไปที่เฉินเหวินอย่างขมขื่น อาโปก็ฮึดสู้อีกครั้ง เดินและคลานเฮือกสุดท้าย
เมื่อเห็นอาโปรวบรวมพลังพร้อมกับการก้าวเดินอีกครั้ง เหอเซิ่งจึงถามด้วยความสงสัย: "เฮ้ย..เฉินเหวินเจ้าสัตว์อสูรกินเหล็กนั้นมันกลัวพริกงั้นเหรอ ดีๆ ฉันจะได้เอามาขู่เซิ่งเอ๋อเวลามันดื้อบ้าง"
เฉินเหวินยักไหล่และไม่พูดอะไร.......
เมื่อคืนหลังจากที่อาโปกินพริกเข้าไป จากนั้นมันก็ไม่เข้าใกล้พริกอีกเลย
ซึ่งจากการปรากฏตัวของงูธนูเผยก็ให้เห็นจุดอ่อนของมันโดยตรง....
ไม่นานรอบสุดท้ายก็ใกล้เข้ามาแล้วเหอเซิ่ง เซิ่งเอ๋อ และเฉินเหวินก็จบ 20 เมตรสุดท้าย
อาโป มองกลับไปที่เฉินเหวิน ราวกับขอร้อง และอยากตะโกนว่า
มันเหนื่อยจริงๆ
เฉินเหวินชำเลืองมองเพื่อนร่วมชั้นสองสามคนที่ยังอยู่ข้างหลัง พยักหน้าและพูดว่า "ฉันจะไม่หนี.."
จบคำพูดของเฉินเหวิน แต่ทันใดนั้น...แขนขาของอาโป ก็หยุดเคลื่อนไหวทันที
“ฉันบอกว่าฉันจะไม่หนี แต่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่ขยับ!”
“อาโป ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!”
อาโป ได้ยินคำพูดนั้นลืมตาขึ้นและมองไปที่ เฉินเหวินด้วยสายตาที่เจ็บปวด
“คืนนี้ฉันจะให้ของอร่อยๆ กับนาย!”
เมื่อได้ยินถึงอาหารอร่อยๆ อาโปก็น้ำลายไหล และรู้สึกว่ามันมีแรงอีกครั้ง
“อาโป เดินต่อไปเถอะ!”
ในขณะที่สื่อสารกับอาโปเฉินเหวินทำท่าทางเดินขณะเดิน
การเดินสองขาที่บ้านไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอาโป เพราะจากที่นอนมาที่โต๊ะอาหารเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น แต่นี่......
หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว อาโปรู้สึกว่าการเดินช้าๆ เป๋ไปเป๋มาจะง่ายกว่าสำหรับมัน ดังนั้นมันจึงยืนขึ้นพร้อมกับประคองต้นขาของเฉินเหวิน
เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินเหวินวางมือลงและจับมือสั้นๆ ไว้......
จากนั้นหนึ่งคนและหนึ่งหมีก็จับมือกันเดินไปที่เส้นชัย.....
ดังนั้น นักเรียนในชั้นเรียน บีสมาสเตอร์ได้ออกกำลังกายอุ่นเครื่อง 2,000 เมตรเรียบร้อยแล้ว
พวกที่วิ่งเสร็จเร็วก็นั่งลง ส่วนพวกที่เพิ่งวิ่งเสร็จยืนก้าวขาสั่นๆ สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือสายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เพื่อนร่วมชั้นและสัตว์อสูรของตนที่ยังวิ่งมาไม่ถึง.....
เฉินเหวิน และอาโปจึงกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนอย่างไม่ต้องสงสัย
ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาเคยเห็นปูก้ามดาบยักษ์ แกะเขาดาบ โกเฟอร์ และสัตว์เลี้ยงอื่นๆ ในหนังสือเรียน และตอนนี้สัตว์อสูรทุกชนิดที่อยู่ในตำราก็ปรากฏแก่สายตาทุกคนแล้ว
สัตว์อสูรที่กินเหล็กนั้นหายากมากและหลายคนเพิ่งเห็นมันในวันนี้ครั้งแรก.....
เมื่อเห็นอาโป ยืนขึ้นในขณะที่พยุงขาของเฉินเหวิน สาวๆ ก็ส่งเสียงเชียร์ทันที....
“อาโปสู้ ๆ!”
ขณะที่อาโป เดินโซซัดโซเซไปที่เส้นชัย ผู้คนจำนวนมากก็หันมาให้ความสนใจกับมันมากขึ้นเรื่อยๆ
และส่งเสียงอุทานออกมา "กรี๊ดดดดด!อาโปเก่งที่สุดเลย..."
ความจริงแล้วการจะทำให้สัตว์อสูรสี่ขาลุกยืน และเดินได้ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะพวกมันจะเลียนแบบพฤติกรรมของมนุษย์เพื่อความอยู่รอด.....
อย่างไรก็ตาม หากโลกแห่งความเป็นจริงถ้าท่องเที่ยวเจอแพนด้ายักษ์นอนบนกิ่งไม้ก็จะอุทานด้วยความตื่นเต้นกับความน่ารักของมัน
แต่ทว่า......ในโลกคู่ขนานเช่นนี้ แพนด้ายักษ์เป็นสัตว์ทีี่ไม่มีใครรู้จักมาก่อน และมีมีในตำราเรียน!
ฉะนั้นแล้ว....ทุกอิริยาบถขออาโปก็ย่อมอยู่ในความสนใจของสาวๆ......เป็นเรื่องธรรมดา
เมื่อได้ยินคำอุทานของสาว ๆ เฉินเหวินก็หัวเราะ
แต่อย่างไรก็ตามคะแนนระบบไม่เป็นศูนย์อีกต่อไป
