ตอนที่ 935 ทำไม.. นี่หรือว่าคุณ รีบมีลูกให้ผม งั้นเหรอ?

“อันธพาลที่ดี?” นี่มันคืออะไร? หลินฟาน รู้สึกตะลึงเล็กน้อย และไม่รู้ว่าจะหัวเราะ หรือร้องไห้ก่อนดี…

ในความคิดของเขา เขาเองก็ไม่ใช่พวกอันธพาล หรือสุภาพบุรุษ เขานั้นเป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง.. เพียงเท่านั้น

เขาได้ถามตัวเองว่าเขา ใช่ หลิว เซี่ยฮุ่ย หรือไม่? หลิว เซี่ยฮุ่ย เองสามารถนั่งนิ่งๆ และเข้าเผชิญหน้ากับการล่อลวงของผู้หญิง และได้ทิ้งชื่อเอาไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ได้ แต่ หลินฟาน รู้ดีว่าเขา ไม่สามารถได้รับเกียรตินี้ ทั้งเขาเองก็ไม่สามารถอดทนอย่างเช่น หลิว เซี่ยฮุ่ย ทำได้เช่นกัน.. และนั่นเอง เขาถึงได้บอกกับตัวเองเสมอว่าเขา.. ก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง

หญิงสาวสวย ทั้งมีรูปร่างที่แสนงดงาม ซึ่งเนื้อตัวของเธอก็ได้เปียกโชกอยู่ตรงหน้าเขา สิ่งนี้ได้ล่อใจเขามากจริงๆ หลินฟาน เองก็ไม่สามารถต้านทานมันได้เลย แล้วเรื่องแบบนี้ใครกล้าพูดว่า ‘ต้านทาน’ มันได้ไหว ทั้งนี้มันก็คงจะมีเสียแต่ หลิว เซี่ยฮุ่ย ที่จะสามารถต้านทานมันได้..

หลินฟาน ได้เปิดอกยอมรับอย่างไม่เห็นแก่ตัวว่าเขาไม่สามารถต้านทานมันได้ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะปิดบัง ทั้งยังได้มองชื่นชมต่อความงามที่อยู่ตรงหน้า ถ้านี่เรียกได้ว่าเขา เป็นอันธพาล ได้ด้วย ..งั้นก็แสดงว่าผู้ชายปกติทั่วโลกนี้ ก็ได้กลายมาเป็นพวกอันธพาลไปทั้งหมดแล้ว.. นะสิ?

ข้อนี้ มันจะไปบ่งบอกว่าเขาเป็นเช่นเดียวกันกับพวกอันธพาลทั้งสี่คนนั้น.. ก็คงต้องพูดว่า ไม่ ความแตกต่างก็คือ หลินฟาน ยังคงอยู่ในระดับที่ชื่นชม เท่านั้น ไม่ได้เข้าไปก่อกวนอีกฝ่าย แต่พวกคนทั้งสี่นั้น กลับไม่มีความสามารถในการควบคุมร่างกายส่วนล่าง เลยได้ประพฤติมิชอบขึ้นมา จนกลายไปเป็นพวกสัตว์เดรัจฉาน ที่ต้องการทําเรื่องที่ผิดกฎหมาย…

“อันธพาลที่ดี หมายความว่า แม้ว่าคุณจะเป็นอันธพาล แต่คุณก็มีจิตใจที่ดี ไม่มีความกล้าหาญ และไม่คิดกล้าทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า” หลัว หลี่ ได้ยิ้ม และก็ได้หัวเราะออกมาเบาๆ และนี่ก็เห็นได้ชัดว่า เธอได้ให้ความหมายไปในทางล้อเลียน หลินฟาน

หลินฟาน ได้ยิ้มเยาะ แล้วพูดว่า “โอ้.. ใช่ คุณคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า แล้วแบบนี้.. ก็แสดงว่าคุณก็ไม่กลัวว่าผมจะ…. จริงๆ ใช่มั้ย?”

หลัว หลี่ ได้กล่าวขึ้นทันทีว่า : “ฮึ! ยังไงฉันก็เชื่อว่าคุณ ไม่กล้า!”

เธอได้เปิดปากเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ แล้ว หลินฟาน หากคุณบอกว่าคุณคิดกล้าที่จะทำล่ะก็.. งั้นได้! คุณก็ลองทำตัวเลอะเทอะดูได้เลย ไหนลองแสดงให้ฉันดูสิ!

นาย.. เด็กน้อย!

หลินฟาน เองยังดูกระสับกระส่ายเล็กน้อย ทั้งยังดูกระตือรือร้นที่จะขยับตัวให้มากขึ้น การได้อุ้มสาวสวยที่หุ่นดีขนาดนี้ หากหัวใจของเขาไม่เต้นแรงนี้แหละ.. มันถึงจะแปลก!

“คุณผู้หญิง สิ่งที่คุณพูดออกมาในตอนนี้ มันอันตรายต่อคุณมากเลยนะ คุณรู้ไหมว่าคุณกําลังล่อลวงให้ผมก่ออาชญากรรม ผมขอแนะนําให้คุณ คิดให้ดีๆ..” หลินฟาน ได้พูด และได้หัวเราะออกมา

หลัว หลี่ ได้ยิ้มขึ้นมา แล้วพูดว่า “ไหนๆ แล้ว คุณก็ลองสิ ให้ฉันได้เห็นความกล้าหาญของคุณหน่อย”

หลินฟาน กล่าวว่า : “นี่ไม่ใช่ว่าผมเดินกอดคุณอยู่เหรอ? หรือคุณอยากได้มากกว่านี้ แต่ว่ามือผมไม่ว่างนะสิ..”

หลัว หลี่ ได้พูดว่า : “ช่างเถอะ คุณเองก็ช่างหาข้ออ้างได้จริงๆ”

ดูท่าทางของเธอในตอนนี้สิ ให้เขาพูดต่อไปในหัวข้อนี้ หลินฟาน กลัวตัวเองจะควบคุมมันไม่ได้จริงๆ เลยได้เปลี่ยนเรื่องคุย และเขาพูดไปว่า “คืนนี้คุณออกมากินข้าวรอบดึกกับผม คุณป้า ได้รู้เรื่องนี้ไหม?”

หลัว หลี่ ได้พูดขึ้นว่า “แม่ฉันเหรอ? เธอรู้สิ ใช่ ฉันลืมบอกแม่ไปเลยว่าคืนนี้ ไม่ได้กลับไปแล้ว ฉันเองตอนนี้ก็กลัวว่าแม่จะเป็นห่วง แต่โทรศัพท์ของฉัน มันถูกน้ำไปแล้ว ฉันขอยืมโทรศัพท์ของคุณได้ไหม?”

หลินฟาน พูดว่า : “ได้สิ โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋ากางเกง เดี๋ยวแป๊บนะ”

หลินฟาน ก็ได้อุ้ม หลัว หลี่ ไปที่ริมถนน ที่นั่นซึ่งบังเอิญมีแท่นหินพอดี หลินฟาน ได้วาง หลัว หลี่ ให้นั่งบนแท่นหิน เขาเองก็ได้หยิบถุงพลาสติกออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเปิดมันออกมา ข้างในมีโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่..

หลัว หลี่ ได้ยิ้ม และพูดว่า “คุณนี่ก็ฉลาดจริงๆ ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันก็คงเอาโทรศัพท์ใส่ถุงพลาสติกด้วย มันจะได้ไม่ต้องถูกน้ำ”

หลินฟาน กล่าวว่า : “คุณจะโทรให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป หรือจะโทรไปพลาง เดินไปพลาง?”

หลัว หลี่ พูดว่า : “งั้นเดินไปพลางเถอะ จะได้ถึงไวๆ”

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เธอแค่อยากกลับไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว.. ทั้งคืนนี้มันก็เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เธอไม่อยากเสียเวลาอีกแม้แต่นาทีเดียว

หลินฟาน จึงได้อุ้ม หลัว หลี่ ขึ้นมาอีกครั้ง และเดินทางต่อ..

หลัว หลี่ ก็ได้โทรไปหาแม่ของเธอทันที “แม่คะ นี่หนูเอง..”

พอโทรศัพท์ได้ต่อสาย ทางนั้นก็ได้มีเสียงกระวนกระวายของแม่เธอดังออกมา : “หลัว หลี่ นี่ลูกอยู่ที่ไหน? ข้างนอกฝนตกหนักมาก ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทําไมถึงไม่รู้จักโทรมาหาแม่บ้าง แม่โทรหาลูกก็ไม่ติด พอเห็นแบบนี้แล้ว แม่เองก็ไม่กล้านอน…”

หลัว หลี่ ได้พูดขอโทษออกไปว่า “หนูขอโทษ.. โทรศัพท์ของหนูมันโดนน้ำ จนเสียไปแล้ว โทรออกไม่ได้ด้วย ตอนนี้หนูก็ยืมโทรศัพท์ของ หลินฟาน โทรมาหาแม่”

หลู่ เหม่ยเหลียน พูดว่า “นี่ลูกอยู่กับ เสี่ยวฟาน เหรอ? จริงสิ ตอนนี้ฝนก็หยุดตกแล้ว ลูกจะกลับมาบ้านไหม? แล้วนี่ยังจำได้ไหมว่าตอนเย็นแม่ได้ขอให้ลูกพา เสี่ยวฟาน กลับมาบ้านด้วยกัน?”

ก่อนออกจากบ้าน เธอก็ได้ขอให้ หลัว หลี่ พา หลินฟาน กลับมาพักที่บ้านในคืนนี้

หลัว หลี่ กล่าวว่า : “คืนนี้คงกลับไม่ได้ มีน้ำท่วมทุกที่ คงขับรถกลับไม่ได้แน่ๆ”

หลู่ เหม่ยเหลียน กล่าวว่า “แล้วพวกลูกจะไปนอนที่ไหน หรือเปิดห้อง?”

หลัว หลี่ ได้หน้าแดง “อืมม.. ค่ะ”

หลู่ เหม่ยเหลียน ที่อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงอยู่ในก่อนหน้านี้ มาตอนนี้เธอก็ได้มีความสุขขึ้นมาในทันที : “เปิดห้องเหรอ? อืมม.. ดีมาก แต่จริงๆ แล้ว แม่ก็แค่อยากให้พวกลูกมาอยู่ด้วยกันในคืนนี้เท่านั้น สถานที่ไหนอะไรมันก็ไม่สําคัญ แต่ถ้าลูกอยู่บ้าน บ้างที่ก็อาจคิดว่ามันเสียงดังมากไม่ได้ เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ แล้วก็ปล่อยมันไปได้เลย ไม่ต้องคิดมากนะ.. แม่เข้าใจ ฮิฮิ”

นี่.. เดี๋ยวก่อนสิ หลินฟาน เขาก็ได้อุ้มเธออยู่ และก็ได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้ แบบนี้คำพูดของแม่ หลินฟาน ก็คงต้องได้ยินเหมือนกันแน่ๆ

หลัว หลี่ ได้หน้าแดงหูแดง “แม่คะ นี่แม่พูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ หนูไม่คุยกับคุณแม่แล้ว”

หลู่ เหม่ยเหลียน กล่าวว่า : “เดี๋ยวสิ นี่มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระสําหรับแม่นะ แล้วก็ปีหน้า แม่เองก็อยากที่จะอุ้มหลาน ลูกทำให้แม่ได้ไหม? แล้วทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับลูกในคืนนี้แล้ว…”

หลัว หลี่ ได้รู้สึกอายมาก เธอจึงได้รีบกดวางสายทันที

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อ หลู่ เหม่ยเหลียน ได้เห็นว่าสายของลูกสาวของเธอได้ถูกตัดไปแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เด็กคนนี้ช่างขี้อายเกินไปจริงๆ ดูเหมือนว่า.. จะมีสิ่งที่ดีๆ กําลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ และสำหรับเธอที่เป็นแม่ เธอก็ได้รอค่ำคืนแบบนี้มานานเกินไปแล้ว

หลัว หลี่ ที่ได้รีบวางสาย เธอก็รู้สึกอายมากจนไม่กล้ามองหน้า หลินฟาน และพยายามคิดหาคําพูดเพื่อเบี่ยงเบนเขา และเธอได้พูดขึ้นว่า : “แล้วนี่อีกนานแค่ไหนจะถึง?”

หลินฟาน ก็ได้ยิ้มกรุ้มกริ่ม และพูดว่า “ทำไม.. นี่หรือว่าคุณ รีบมีลูกให้ผม งั้นเหรอ?”

หลัว หลี่ ได้หน้าแดงจนมันลามไปถึงคอ และที่แท้ หลินฟาน ก็ได้ยินทุกๆ คําจริงๆ ด้วย และนี่เขายังมีหน้ามาแซวเธออีก และนี่มันก็น่าอายจริงๆ

“ฮึ่ม! ใครมันจะไปมีลูกกับคุณ หลินฟาน ฉันขอเตือนคุณนะ คืนนี้คุณต้องซื่อสัตย์กว่านี้ พอเมื่อเราถึงห้อง คุณก็อย่าได้มาแตะต้องฉัน ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉันล่ะก็.. ฉันจะจับคุณเข้าคุกซะ!” หลัว หลี่ ได้พูดออกไปด้วยความโกรธ ทั้งความอาย

หลินฟาน ได้ถอนหายใจออกมา ผู้หญิงนี่.. ช่างไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ จากนั้นเขาก็ได้หัวเราะ และพูดว่า “เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าผมไม่มีความกล้าที่จะเล่นเป็นพวกอันธพาล หรอกหรือ? แล้วนี่คุณก็ยังมาบอกผมอีกว่า ผม.. เป็นพวกอันธพาลที่ดี มาคราวนี้.. ก็ดูเหมือนว่าคุณจะกลัวว่าผมจะกล้าคิดเล่นเป็นพวกอันธพาล อีกแล้ว…?”

หลัว หลี่ ดูเหมือนจะไม่พอใจ และเธอพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าฉันได้พูดผิดไปจริงๆ และจริงๆ แล้ว คุณมันก็เป็นไอ้พวกอันธพาลตัวเหม็น!”

หลินฟาน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมา ต้องบอกว่า การแซวผู้หญิงสวยๆ ก็นับเป็นเรื่องสนุกอย่างหนึ่ง เขารู้ว่า หลัว หลี่ ไม่ได้โกรธเป็นจริงเป็นจังอะไร แต่เธอแค่ขี้อายมากเกินไปเท่านั้น

ระหว่างทางมาก็ไม่มีอุบัติเหตุใดๆ และไม่นานนัก พวกเขาก็ได้กลับมาที่โรงแรมเล็กๆ

เจ้าของโรงแรม ก็ยังไม่นอน และเขาก็ยังคงเฝ้าอยู่ที่ล็อบบี้

เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา เขาก็ได้ยืนขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ : “นี่พวกคุณกลับมาแล้ว เอ๊ะ! นั้น.. คุณเจ้าหน้าที่ตํารวจ คงไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม?”

แล้วนี่ทำไม หลัว หลี่ ถึงได้ถูก หลินฟาน อุ้มมาได้ และทั้งคู่ก็ยังตัวเปียกโชก…

หลัว หลี่ ได้พูดอย่างอายๆ ออกไปว่า “ไม่มีอะไร ฉันเพียงข้อเท้าแพลงนะ”

หลินฟาน ได้พูดว่า “เจ้านาย ที่นี่พอมียาอะไรไหม?”

เจ้านาย ก็รีบบอกว่า “มี ฉันมีกล่องยาสํารองอยู่หนึ่งกล่อง”

หลินฟาน กล่าวว่า : “โอเคเลย นั่นขอผมยืมหน่อย”

เจ้านายก็ได้หยิบกล่องยาออกมามอบให้กับ หลินฟาน จากนั้นเขาก็ได้ยกนิ้วให้กับ หลินฟาน แล้วพูดว่า “คุณหลิน ผมเห็นในทีวีที่คุณได้ช่วยชีวิตคนแล้ว คุณนี่ช่างน่าทึ่งมากจริงๆ!”

เขาได้ชื่นชม หลินฟาน ด้วยใจจริง เขาได้รอมาตลอดทั้งคืน โดยคิดหวังว่า หลินฟาน จะกลับมา เมื่อนั้นเขาก็จะแสดงความชื่นชมต่อหน้า

เขาอย่างจริงใจ

หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า “มันเป็นเรื่องเล็กน้อยครับ ไงเราขอตัวขึ้นไปก่อนครับ”

“โอเคได้เลย พวกคุณสองคนก็พักผ่อนนะ” เจ้าของโรงแรม ได้ยิ้ม แล้วได้มอง หลินฟาน ที่ได้อุ้ม หลัว หลี่ ขึ้นไปชั้นบน

เจ้าของโรงแรม ได้เผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เขาที่ได้บอกให้ทั้งสองพักผ่อนนั้น แต่จริงๆ แล้วความคิดของเขากลับสวนทางในสิ่งที่พูดออกไป และนี่ก็เกรงว่าคืนนี้พวกเขาก็คงจะไม่ได้พักไปจนถึงเช้าสินะ เฮ้อ.. อิจฉา คุณหลิน จริงๆ, มีแฟนสาวสวยอย่างเจ้าหน้าที่หลัว แล้วลองคิดดูใครบ้างกัน ที่มีแฟนสาวทั้งยังสวยขนาดนี้ แล้วยังมาอยากนอนพักผ่อนเร็วๆ....

หลินฟาน ได้อุ้ม หลัว หลี่ ขึ้นไปชั้นบน และได้มาถึงห้องของพวกเขา จากนั้นก็เปิดประตู และได้เดินเข้าไป

ห้องไม่ใหญ่มาก ด้านหน้าเป็นเตียงขนาดใหญ่ และมีผ้าคลุมเตียงสีขาวราวกับหิมะ แม้ว่าจะเป็นโรงแรมเล็กๆ ที่เรียบง่าย แต่ก็ดูสะอาด และดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดี

หลินฟาน กล่าวว่า : “คุณไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวผมจะช่วยจัดการเตรียมยาให้คุณ”

หลัว หลี่ ที่ตัวเปียกโชกไปทั้งตัว และอึดอัดมาเป็นเวลานาน จึงได้ตอบตกลงเขาไปทันที

ดังนั้น หลินฟาน จึงได้วางกล่องยาลง และได้อุ้มพา หลัว หลี่ เข้าไปในห้องน้ำโดยตรง จากนั้นเขาจึงวางเธอลง..

หลัว หลี่ พูดว่า “แล้วคุณล่ะ.. คุณเองก็เปียกโชกไปทั้งตัวเหมือนกัน..”

หลินฟาน ยิ้ม แล้วได้พูดว่า “คุณอาบน้ำล้างตัวก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะเข้าทีหลัง หรือว่าคุณอยากเข้าอาบพร้อมกันกับผม? แบบนี้ ผมเองก็ไม่รังเกียจนะ…”