ตอนที่ 1032 ทดสอบจุดอ่อนของมนุษย์?

ผ่านเข้าประตูทางเข้ายุคโบราณ เย่ว์หยางและหลิวเย่ว์เทเลพอร์ตเข้าไปยังพื้นที่มืด

เป็นพื้นที่มืดสนิท

มีความคล้ายคลึงกับผนึกมิติหลุมดำ  แต่ไม่มีพลังกลืนกินที่น่ากลัวในพื้นที่มืดมิดนี้เย่ว์หยางคิดว่าคงจะมีกฎสวรรค์ห้ามแสง  ไม่ว่าจะเป็นเปลวไฟมุกส่องแสงหรือพลังงานส่องสว่างจะถูกตัดไม่ให้ใช้

ไม่มีแสงสำหรับหลิวเย่ได้รับผลกระทบเพียงเล็กน้อย แต่ช่วยปิดบังความอายให้นางในเวลานี้

การใช้ทักษะมองกลางคืนสำหรับเย่ว์หยางถือว่าเป็นทักษะเด็กๆ

นอกจากนี้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยตาแต่ด้วยพลังจิตหรือสนามพลังของเขา เย่ว์หยางสามารถเดินผ่านโลกมืดนี้ได้อย่างสบาย

หลิวเย่ตกอยู่ใต้แรงกดดันของความอายกังวลและกลัว ปล่อยให้เย่ว์หยางจูงมือนางเดินนำ นางได้แต่ติดตามเขาไม่ทราบว่าเขาจะนำนางไปยังเป้าหมายใด  ตราบใดที่อยู่กับเขานางมั่นใจเต็มร้อย ไม่ต้องไปนึกถึงเรื่องไม่พึงประสงค์อื่นๆ  หลิวเย่ไม่พูดอะไรและนางรู้สึกถึงความร้อนจากมือของเย่ว์หยางเงียบๆ

บางทีอาจเดินไปแค่สักสิบนาทีหรืออาจจะนานกว่านั้น

หลังจากที่หลิวเย่ตั้งสติได้นางพบว่าเย่ว์หยางนำนางออกจากความมืดเข้ามาในพื้นที่แสงสว่าง  ในพื้นที่นั้นมีแสงสว่างสดใสตรงข้ามกับความมืดทุกอย่างสว่างสดใสจนนางแทบลืมตาไม่ได้ ถ้านางฝืนใช้ตามอง จะรู้สึกแสบตายิ่งกว่ามองดวงอาทิตย์ตอนกลางวัน  แสงสีขาวนั้นสว่างซึมซาบลึกจนถึงวิญญาณ  ตอนนี้ไม่มีร่องรอยที่มืดอับแสง  เมื่อเทียบกับความมืดที่เพิ่งผ่านมา หลิวเย่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเข้าไปอยู่ในที่มีแสง  นางอึดอัดใจกับการเดินผ่านในพื้นที่มีแสงมากกว่าเดินในความมืดที่ยากจะจำแนกแยกแยะความแตกต่างของทิศทางและสถานที่

หลิวเย่ในขณะนี้ไม่รู้สึกถึงอย่างอื่นนอกจากการปรากฏตัวของเขาเย่ว์หยาง

เดินตามเย่ว์หยางเหมือนหุ่นยนต์เมื่อผ่านไปชั่วขณะ

ทันใดนั้นดูเหมือนว่าพวกเข้าก้าวเข้าไปในภูมิประเทศแปลกประหลาด

จู่ๆความมืดแผ่เข้ามาหา หลิวเย่ไม่มีเวลาตั้งตัวได้ทัน และพบว่าตัวนางเองเดี๋ยวจมอยู่ในความสว่างและก็มืดทับซ้อนสลับกันระหว่างความเร็วนางเข้าไปในช่องทางใหญ่ ในช่องทางนั้นมีแสงสลับกับความมืดเป็นวงๆ นับไม่ถ้วนในทางผ่าน

ตอนนี้หลิวเย่รู้สึกเวียนหัวและอึดอัด  นางรู้สึกอยากอาเจียน

แสงกับความมืดเปลี่ยนแปลงสลับเร็วเกินไป  นางไม่คาดว่าจะเป็นพลังที่น่ากลัวขนาดนั้น  หลิวเย่ตกใจ ถ้านางต้องสู้กันในภูมิประเทศเช่นนี้ นางจะสู้ได้สักเท่าใด? ถ้านางต้องเทเลพอร์ตผ่านเส้นทางระยะไกลในภูมิประเทศอย่างนี้นางจะไปถึงเป้าหมายได้สำเร็จหรือไม่? สีหน้าของหลิวเย่ตกตะลึงเมื่อพบว่าในพื้นที่ภูมิประเทศนี้พลังการต่อสู้ของนางอ่อนแอลงจนแทบถึงที่สุด และการเทเลพอร์ตทางไกลออกไปแบบเดียวกัน นางคิดว่าคงจะทำได้ไม่สำเร็จ

“โชคดีที่ไม่มีศัตรูอยู่ที่นี่!”  หลิวเย่อดรำพึงความในใจไม่ได้

“ศัตรู? อาจจะมีแต่เรายังไม่พบ”  เย่ว์หยางจูงมือหลิวเย่เดินไปข้างหน้าบางครั้งหลิวเย่ก็ทึ่ง เขาแยกแยะเส้นทางได้อย่างไร?  ถ้านางต้องการเปลี่ยนแปลงตนเอง  ก็อย่าตำหนิตนสร้างกำแพง นางเกรงว่าจมูกน้อยๆของนางอาจบวมเป่งก็ได้

ขณะผ่านพื้นที่มีแสงและความมืดตัดกัน  หลิวเย่เห็นเส้นทางประหลาดทางซ้ายและขวา

คดโค้งเหมือนกับไส้เดือน

ทั้งโค้งและบิดเบี้ยว

ดินแดนมหัศจรรย์แห่งความมืดสลับแสงทำให้นางเห็นแล้วหลังเหงื่อเยียบเย็น

นี่เป็นมิติทางเข้าโบราณแบบไหน?  มีสถานที่แปลกประหลาดแบบนี้ได้อย่างไร?

หลังจากเดินผ่านเส้นทางที่มีแสงสว่างเล็กน้อย เย่ว์หยางพาหลิวเย่ออกไปยังบริเวณที่มืดมิดไร้แสงภายนอกส่องเข้ามาสิ้นเชิง  มีแต่จุดแสงสว่างเหมือนดวงดาวเล็กน้อยตอนนี้หลิวเริ่มเห็นชัด ปรากฏว่าดวงดาวเหล่านั้นเป็นสมบัติหรือหีบสมบัติที่เปล่งแสงระยิบระยับ  ในท่ามกลางความมืดดูเหมือนว่าจะมีทางเดินเหมือนเขาวงกตที่สามารถเข้ามาถึงแสงดาวเหล่านั้นได้และอาจจะถูกกลไกกับดักกักขังไว้ที่ครึ่งทาง หลิวเย่รู้ว่าโอกาสของนางมาถึงแล้ว ด้วยแสงเหมือนแสงดาวนำทางเป็นเป้าหมายและนางมีกวางทะลุมิติใช้เทเลพอร์ตผ่านกำแพงอีกครั้งได้อย่างไร  นางจะพาเขาเดินผ่านเขาวงกตตรงไปยังด้านหน้าของขุมทรัพย์หรือหีบสมบัติที่เปล่งแสงเหมือนดวงดาว

หลิวเย่เรียกกวางทะลุมิติ

กวางเดินไปถึงขอบหีบสมบัติที่เต็มไปด้วยประกายแสงดวงดาว

ขณะเดียวกันนั้นหลิวเย่จูงมือเย่ว์หยางใช้ทักษะลับเทเลพอร์ตมาถึงพร้อมกันโดยไม่สนใจว่ามีอุปสรรคขวางกั้น

หลังจากเปิดหีบสมบัติทองคำแล้วหลิวเย่พบว่าข้างในหีบทองเต็มไปด้วยอัญมณีคุณภาพดีที่สุด มุกส่องแสงและสร้อยดารามีแม้กระทั่งกริชดำศักดิ์สิทธิ์

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น

ต้องพยายามให้หนักต่อไปในอนาคต  นางชอบของวิเศษและต้องช่วยให้เขาได้สมบัติที่ดีกว่ายิ่งขึ้น

ถึงตอนนั้นเขาจะได้ฝึกฝนอย่างเคร่งครัดไม่พบกับความพ่ายแพ้...หลิวเย่ยินดีอยู่ในใจและลอบหันไปมองหน้าเขา บางครั้งก็ยิ้มให้

“......” สีหน้าของเย่ว์หยางแปลกประหลาด ไม่เพียงแต่ไม่ตื่นเต้น แต่ยังขมวดคิ้วแทบติดกัน

นี่นี่เหมือนกับไม่ได้รับสมบัติอะไรเลย!

หลิวเย่ไม่เข้าใจ

เขาไม่ชอบสมบัติจริงๆหรือ?

ทำไมหลังจากเปิดหีบสมบัติแล้วเขาต้องขมวดคิ้ว?

“มีกับดักใต้หีบใส่สมบัติเหล่านี้หรือไม่?”  ใจของหลิวเย่มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาและนางตระหนักว่าปัญหาบางอย่างอาจมีอยู่  ไม่ว่าหีบทองคำนี้จะเป็นกับดักหรือไม่  หรือว่าเมื่อนำของออกมาอาจไปกระตุ้นกลไกที่น่ากลัว?  ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาถึงขมวดคิ้ว?  ทำไมไม่เก็บสมบัติเหล่านั้น?

“ไปดูที่หีบสมบัติอื่นกันก่อน!”  เย่ว์หยางตัดสินใจ

“ก็ได้!”

หลิวเย่ใช้กวางทะลุมิติไปยังหีบสมบัติที่ส่องประกายเหมือนดวงดาวขณะเดียวก็พาเย่ว์หยางเทเลพอร์ตไปด้วย

เมื่อเปิดหีบสมบัติที่สองออกดูปรากฏว่าพบเจอ‘หญ้าเงินสามวิญญาณ’แต่มีขวดน้ำทิพย์อยู่หลายขวดและกระดาษแผ่นหนึ่งดูคล้ายเป็นเคล็ดวิชาลับในตำนาน

เย่ว์หยางเห็นแล้วยิ่งขมวดคิ้วแนบแน่นกว่าเดิม

หลิวเย่ตะลึงถาม  “มีอะไรหรือ? ทั้งหมดนี้เป็นของปลอมใช่ไหม?”

เย่ว์หยางลูบศีรษะนางเบาๆ  “เป็นของจริง!”

หลังจากได้ยินคำตอบของเย่ว์หยางหลิวเย่ยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิม ถ้าเป็นของปลอม ไม่มีความสุขพอใจก็เป็นเรื่องปกติ  แต่นี่เป็นของจริงทำไมถึงไม่มีความสุข?  นางประหลาดใจแต่ไม่พูดออกมา  นางเชื่อในตัวของเขา  แม้ว่านางจะไม่ทราบว่าเหตุผลคืออะไร  แต่เขาทำเช่นนี้ต้องมีเหตุผลแท้จริงในใจของหลิวเย่คิดได้เท่านี้

หีบสมบัติที่สามที่สี่ ที่ห้าและที่หกถูกเปิดตามๆ กัน

สิ่งที่อยู่ข้างในเป็นสมบัติวิเศษที่หาได้ยากทั้งหมด

เย่ว์หยางไม่เหมือนกับที่เคยเป็นมาตามปกติเมื่อพบเห็นสมบัติมากมาย เขาไม่เตะต้อง แต่ขมวดคิ้วมากขึ้นทุกที

“นี่เหมือนกับประตูเป็นตายในหอทงเทียนสิ่งที่เห็นเป็นภาพลวงตาที่แท้จริงหรือ?” หลิวเย่คิดถึงความเป็นไปได้อีกครั้ง

“ไม่ ที่นี่เหมือนกับประตูเป็นตายแต่ไม่ได้อยู่ที่นี่ และสมบัติเหล่านี้เป็นของจริงไม่ใช่ภาพลวงตา  ถ้าสิ่งของเหล่านี้เป็นภาพลวงตาข้าสามารถมองออก ปัญหาก็คือของเหล่านี้จริงทั้งหมดทำให้ข้ารู้สึกสงสัย”  เย่ว์หยางพูดจบ เขาหยุดนิ่งเล็กน้อยและพูดต่อ  “นี่อาจเป็นการทดสอบ  ไม่ใช่เป็นการทดสอบเจ้า  แต่เป็นการทดสอบข้า”

“มีบางคนลอบสร้างเหตุผีสางนี่หรือเปล่า?”  หลิวเย่ตกใจ และเริ่มตัวสั่น ร่างของนางจะให้คนภายนอกเห็นได้อย่างไร?

“ไม่มีใครแน่  น่าจะเป็นพลังกฎสวรรค์!” เย่ว์หยางรีบโบกมือปลอบใจนาง “ข้ากำลังคิดถึงปัญหาข้อหนึ่ง   พลังของกฎสวรรค์นี้รู้ว่าจิตใจของเจ้าบริสุทธิ์แค่ไหนจากนั้นจึงทำการทดสอบความโลภของข้า?”

“ทดสอบความโลภ?”  หลิวเย่ไม่ค่อยเข้าใจนัก

“พลังของกฎสวรรค์ที่นี่จงใจตั้งหีบสมบัติไว้ที่นี่แน่นอนในกรณีแรกนี้คือวิธีการที่นักออกแบบคนแรกใช้เพื่อทำการทดสอบความโลภ  ถ้าข้าเก็บเอาสมบัติเหล่านี้ใช่แล้วข้าสามารถเก็บเอาไปได้ แต่ถ้าข้าเก็บไปมากกว่าหนึ่งหีบจะทำให้เกิดข้อจำกัดของกฎสวรรค์ที่นี่  คาดว่าข้าอาจถูกเนรเทศออกไปนี่คือการทดสอบความโลภสำหรับผู้ที่เข้ามาในนี้ และข้ารู้สึกได้อย่างไร? เจ้าไม่มีความคิดครอบครองสมบัติเหล่านี้และเจ้าไม่สามารถสัมผัสถึงการมีอยู่ของพลังกฎสวรรค์ ข้ามีความตั้งใจจะค้นหาสมบัติข้าจึงรู้สึกได้ว่ามีพลังกฎสวรรค์กำลังรอให้ข้าถูกหลอก และมันจะใช้พลังเล่นงานข้า!”   ต่อหน้าของวิเศษดีๆมากมายในหีบสมบัติเย่ว์หยางถอนหายใจเบาๆ และตัดสินใจไม่ยอมแพ้

“ถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไร?”  หลิวเย่รู้สึกเสียดาย  เห็นได้ชัดว่ามีสมบัติวิเศษต่อหน้านาง  แต่กลับเป็นของใช้ทดสอบความโลภเมื่อแตะต้องไม่ได้นับเป็นของเสียเปล่า!

“ถ้าเราต้องการเดินหน้าต่อ เราต้องไม่สนใจของวิเศษที่อยู่ต่อหน้าเรานี้”  เย่ว์หยางหัวเราะ  “ตรงกันข้าม ถ้าเราพอใจกับสถานการณ์เพียงเท่านี้เราก็แค่เก็บหีบสมบัติแล้วออกไป”

“อย่างนั้นก็เดินหน้าต่อ!” หลิวเย่รู้สึกว่าอาจมีบางอย่างที่ดีกว่ารอนางอยู่ข้างหน้า

“ถ้าเกี่ยวกับการผ่าน นี่คือข้อสอบเกี่ยวกับ ‘ความโลภ’ หรือ ‘ผลประโยชน์’ อย่างนั้นก็ต้องมีการทดสอบ ความโกรธ ความคลั่ง ชื่อเสียงความรักและอื่นๆ ทั้งหมดนี้คือจุดอ่อนของมนุษย์ โดยเฉพาะสำหรับข้าในตอนนี้” เย่ว์หยางหัวเราะทันที และหัวเราะพูดกับหลิวเย่เสียงดัง  “บางครั้งก็เหมือนกับเจ้า  ไม่มีความปรารถนานั้นเป็นความทรงพลังอย่างหนึ่ง”

“ข้าไม่ใช่คนดีเหมือนอย่างที่ท่านบอก!”  หลิวเย่อายก้มหน้าเล็กน้อยนางไม่รู้เกี่ยวกับการทดสอบอื่น แต่นางเข้าใจว่ามีการทดสอบความรัก นางคงไม่สามารถผ่านด่านทดสอบได้

กลับกันเถอะ  เย่ว์หยางตัดสินใจทันที

“ว่าไงนะ?” หลิวเย่ได้ยินคำพูดของเขา นางอดตกตะลึงไม่ได้

“มันยากมาก ในที่สุดข้าก็ต้องเผชิญกับความโลภไม่ง่ายเลยที่จะตระหนักถึงจุดอ่อนของข้า ต่อไปจะมีการทดสอบสถานะปัจจุบันในจิตใจของข้า ข้าอาจไม่พบเจอก็ได้อาจไม่สามารถผ่านด่านได้! ข้ากล้าบอกได้ว่าในการทดสอบที่ยากขึ้นย่อมมีรางวัลที่ดีกว่า  แต่น่าเสียดายที่ใจของข้ายังไม่ชัดเจนพอยังไม่บริสุทธิ์พอ... แทนที่จะล้มเหลวกลับไปเพิ่มความแข็งแกร่งและฝึกยืดหยุ่นสภาพจิตใจของข้าก่อนแล้วค่อยตอบสนองตามความต้องการ”  เย่ว์หยางถอนหายใจเล็กน้อย“ขุมทรัพย์ยุคโบราณนั้น ข้ายังไม่ดีพอที่จะฉวยเอามาได้  ข้าจะต้องไม่ปล่อยให้ความโลภครอบงำมิฉะนั้นคงโดนหัวเราะเยาะแน่นอน!”

“ไม่จริงเลย ความจริงแล้วมนุษย์ทุกคนมีจุดอ่อน ถ้าไม่มีข้อบกพร่องเลย นั่นไม่ใช่มนุษย์แล้ว  แต่เป็นเทพเจ้า” หลิวเย่รีบปลอบเย่หยาง

ในใจนางก็คิดเช่นนั้นจริงๆ

เย่ว์หยางก็มีข้อบกพร่อง

แต่บางครั้งเป็นเพราะเขามีข้อบกพร่องดังกล่าว เขาจึงดูแตกต่างจากคนอื่นมากมายเป็นคนที่น่าสนใจมาก  ถ้าไม่มีความผิดมีแต่ความดีล้วนๆ นางคิดว่าเขาสูงส่งกว่านาง นั่นจะเป็นความแตกต่างจนไม่กล้าเข้าใกล้... เทียบกับการมีอยู่ของเทพเจ้าหลิวเย่รู้สึกว่านางชอบจอมลามกอย่างเย่ว์หยางมากกว่า