บทที่ 307 ซุนม่อ เจ้าเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงด้วยหรือ?

ในยุคนี้สิ่งที่โปรดปรานที่สุดสำหรับขุนนาง นักศึกษา และกวีคือการหานางคณิกาที่มีชื่อเสียงสองสามคนมาคุยกับพวกเขาแล้วร้องเพลงต่อบทกวีกันอย่างเพลิดเพลิน

ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่ท่านสามารถแสดงความฉลาดของท่านได้

แม้ว่าซุนม่อจะไม่ได้มาจากโลกนี้ แต่เขาสามารถเข้าใจธรรมเนียมนี้ได้ มันเหมือนกับคนในโลกของเขาที่ชอบไปสตาร์บัคส์และโพสภาพเครื่องดื่มของพวกเขาบนโซเชียลมีเดีย (บ้าจริง ข้าใช้เงินไปมากขนาดนั้นในตอนนั้นเพื่ออะไรกัน?)

“ลุงเจิ้ง ข้าซาบซึ้งในความตั้งใจของท่าน แต่ได้โปรดพาพวกนางกลับไปเถอะ!”

ซุนม่อปฏิเสธอย่างหมดจด

“ซุนม่อ ข้าไม่มีเจตนาร้าย!”

เจิ้งชิงฟางได้ยินจากน้ำเสียงของซุนม่อว่าเขารู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจเหตุผลจริงๆ ซุนม่อชอบผู้ชายมากกว่าเหรอ?

เจิ้งชิงฟางไม่สามารถจินตนาการได้ว่าซุนม่อไม่ชอบพฤติกรรมของการปฏิบัติต่อมนุษย์ในฐานะของขวัญ เพราะการปฏิบัตินี้เป็นเรื่องธรรมดาเกินไปในโลกนี้

"ข้าเข้าใจ."

ซุนม่อยิ้มออกมาบนใบหน้าของเขา เขาเป็นคนไร้เหตุผล

ต้องรู้ว่าในสมัยราชวงศ์ซ่งในโลกของเขา กวีชื่อดังอย่างซูซื่อ ที่เขียนงานเขียนที่มีชื่อเสียงในสมัยโบราณ (ลำนำผาแดง) มีประสบการณ์ในการมอบนางสนมที่กำลังตั้งครรภ์ให้คนอื่น ในยุคนั้น' เป็นประเด็นที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายเลย!

เจิ้งชิงฟางมอบทาสสองคนให้กับเขาซึ่งกลุ่มของเขาได้รับการศึกษามานานกว่าสิบปี เขาทำเช่นนั้นเพราะเขานับถือซุนม่อด้วยความเคารพอย่างสูง

“ก็ได้ แต่ถ้ามีข้อกำหนดหรือความต้องการในอนาคตต้องบอกข้าอย่างแน่นอน!”

หลังจากเจิ้งชิงฟางพูดจบ เขาก็โบกมือ

“พวกเจ้าสองคนออกไปรอก่อนได้!”

เซี่ยเหอรู้สึกราวกับว่านางเพิ่งได้รับการนิรโทษกรรมเมื่อได้ยินเรื่องนี้ สำหรับนาง นี่ถือได้ว่าเป็นการหลีกเลี่ยงหายนะ นางคำนับและเดินออกไปทันที เหมือนกับว่านางกลัวว่าถ้านางเดินช้าลงทีละก้าว ซุนม่ออาจจะเปลี่ยนใจ

อย่างไรก็ตามต่งเหอขมวดคิ้ว หลังจากกัดฟันนางทรุดตัวลงคุกเข่าพร้อมกับเสียงตุ้บ

“ท่านนายผู้เฒ่า โปรดยกโทษให้บ่าวผู้นี้ที่อวดดี ต่งเหอปรารถนาที่จะรั้งอยู่และดูแลความต้องการของอาจารย์ซุน”

เซี่ยเหอที่เพิ่งเดินออกจากห้องนั่งเล่นก็ตกตะลึง นางเหลือบมองไปที่ต่งเหอ (ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือ? เจ้าสามารถเป็นนางบำเรอของตระกูลเจิ้งได้ แต่เจ้าไม่ต้องการและเจ้าต้องการอยู่ที่นี่เพื่อเป็นคนรับใช้หรือไม่?)

พูดตามตรง ไม่ว่าใครจะนอนกับพวกนาง ตราบใดที่คนๆ นั้นเป็นคนที่มาจากสายเลือดโดยตรง พวกนางก็จะได้รับสถานะเป็นภรรยาน้อยอย่างแน่นอน แม้ว่าชีวิตของพวกนางอาจจะไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่มันก็คงจะดีกว่าชีวิตของบ่าวทาสที่ทุกคนสามารถสั่งพวกเขาได้อย่างแน่นอน

“อวดดี!”

เจิ้งชิงฟางดุ ด้วยประสบการณ์นับสิบปีที่ได้เห็นการต่อสู้ด้วยปัญญาในราชสำนัก เขาต้องการเพียงแวบเดียวที่ตงเหอเพื่อตัดสินว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

ผู้หญิงคนนี้ต้องการใช้ซุนม่อเป็นกระดานกระโดดร่มและฟื้นคืนอิสรภาพของนาง!

ซุนม่อเป็นคนอ่อนโยนและเป็นมิตรมาก เนื่องจากคดีนักพรตไป๋เหนี่ยว เขาได้รับเงินประมาณ 2 ล้านตำลึง แต่วิถีชีวิตของเขาเรียบง่ายเหมือนเมื่อก่อน

สำหรับครอบครัวที่ร่ำรวยกว่าเล็กน้อย ใครจะไม่อยากซื้อสาวใช้ให้ลูกชายบ้าง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ซุนม่อรวยแล้ว เขาก็ไม่ได้รับเลย!

จากนี้จะเห็นได้ว่าถ้าตงเหอยู่กับซุนม่อ นางแค่ต้องทำความสะอาดสองสามวันต่อวัน และไม่มีกิจกรรมที่ต้องใช้กำลังมากที่นางต้องทำ ถ้าซุนม่อพานักเรียนไปที่ทวีปทมิฬเพื่อฝึกฝน นางจะมีวันหยุดว่างถึงสองสามเดือน

ถ้าตงเหอร้ายพอ นางก็สามารถใช้ชื่อเสียงของซุนม่อในอนาคตและบังคับให้เขาปล่อยสัญญาทาสของนางได้ ท้ายที่สุดถ้ามหาคุรุมีความขัดแย้งกับทาส คนที่รู้สึกอับอายก็คือมหาคุรุอย่างไม่ต้องสงสัย

ตงเหอกลัวมาก นางคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปัง ปัง ปัง

หัวของตงเหอกระแทกกับพื้นขณะที่นางร้องขอความเมตตา

“ท่านผู้เฒ่า ข้าคิดผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว!”

ตงเหอกลัว สำหรับคนที่มีวิจารณญาณอย่างเจิ้งชิงฟาง ผู้หญิงสวยก็ไร้ประโยชน์ พวกนางจะถูกลงโทษตราบที่ทำให้เขาโกรธ

“หยุดโขกศีรษะเถอะ”

ซุนม่อขมวดคิ้วมากขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรูปลักษณ์ที่ต่ำต้อยของทาส

ใช่ ทาสเหล่านี้ที่ขายตัวเองในสัญญาการเป็นทาสนั้นต่ำกว่าเมื่อเทียบกับคนธรรมดา พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้าเจ้าของทุบตีนางจนตายและแค่หาข้ออ้างโดยอ้างว่านางขโมยเงินและแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ เจ้าของก็จะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย

คำพูดของซุนม่อทำให้ตงเหอยิ่งตื่นตระหนก ดังนั้นนางจึงโขกศีรษะด้วยกำลังมากขึ้น

“หยุด! พูดไม่ได้ยินหรือไง”

เจิ้งชิงฟางไม่พอใจมาก (เพราะการกระทำเช่นนี้ ไม่เพียงแสดงว่าเจ้าขาดวินัยและการควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า แต่ซุนม่ออาจรู้สึกว่าข้าเป็นคนใจร้าย)

เดิมทีนี่เป็นสิ่งที่ดี แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าสถานการณ์จะพัฒนาไปเช่นนี้

ในหัวใจของเจิ้งชิงฟางซุนม่อมีสถานะที่สำคัญมาก ด้วยเหตุนี้เขาจึงให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของเขาเป็นอย่างมาก เขาต้องไม่ปล่อยให้ซุนม่อเกลียดชังเขาไม่ว่ากรณีใดๆ

ตงเหอหมอบลงกับพื้น นางเป็นเหมือนนกกระทาที่หวาดกลัว

“อาจารย์ซุน รับนางไว้เถอะ!”

กู้ซิ่วสวินที่คอยสังเกตจากด้านข้าง อดรู้สึกเห็นใจตงเหอไม่ได้เมื่อเห็นภาพนี้ ถ้านางคนนี้กลับมา นางอาจจะยังมีของขวัญให้ผู้ชายคนอื่นอีกในอนาคต เนื่องจากเป็นกรณีนี้ นางอาจจะอยู่เคียงข้างซุนม่อเช่นกัน

อย่างน้อยซุนม่อก็เป็นคนดี เขาจะไม่ทำร้ายนาง

“ไม่ ข้าไม่กล้า ข้ามีความสามารถอะไรบ้าง? ข้าคู่ควรที่จะอยู่เคียงข้างอาจารย์ซุนได้อย่างไร”

เสียงของตงเหอเต็มไปด้วยความกังวลใจและตื่นตระหนก

“เอาล่ะ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ลุกขึ้น ข้าจะพาเจ้าไปทำแผล!”

ซุนม่อสั่ง หากปราศจากคำสั่งของเจิ้งชิงฟาง ตงเหอก็ไม่กล้าลุกขึ้น

“คำพูดของอาจารย์ซุนก็เป็นคำพูดของข้าเหมือนกัน เจ้าต้องฟังเขา!”

เจิ้งชิงฟางดุ

“บ่าวจำได้แล้ว!”

ตงเหอยืนขึ้น ซุนม่อเห็นว่าใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือดเนื่องจากมีบาดแผลที่ศีรษะ

“ลุงเจิ้ง ท่านพูดถูก ข้าต้องการคนที่จะดูแลความสะอาดที่นี่ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ข้าคงไม่สุภาพถ้ายังปฏิเสธต่อไป!”

ซุนม่อเริ่มใจอ่อน

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่มีคะแนนความประทับใจที่ดี เพราะเขาสามารถช่วยนางได้ เขาจึงไม่ลังเลใจ

บ้านของซุนม่อมียาและผ้าพันแผล ดังนั้นเขาจึงพาตงเหอไปศึกษาและช่วยนางแต่งบาดแผล

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของซุนม่อซึ่งอยู่ห่างจากนางเพียงไม่กี่นิ้ว ตงเหอรู้สึกว่าความเสี่ยงที่นางทำไปก่อนหน้านี้นั้นคุ้มค่า

ถ้าเป็นผู้ชายอื่น ใครจะใส่ใจนางทาส?

“เจ็บมั้ย?”

เมื่อซุนม่อถามเรื่องนี้ ตงเหอไม่สามารถควบคุมน้ำตาของนางได้อีกต่อไป น้ำตาของนางไหลอาบหน้า หยดลงบนพื้น

กี่ปีแล้วที่มีใครเป็นห่วงนาง?

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากตงเหอ +100 กระชับมิตร (150/1,000)

หลังจากที่ซุนม่อแต่งบาดแผลให้ตงเหอแล้ว เขาก็ออกจากห้องหนังสือและชี้ไปที่ทางเดิน

“ห้องที่สามทางทิศตะวันออกเป็นห้องรับรองแขก เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ!”

หลังจากจัดการกับตงเหอแล้ว ซุนม่อก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น

เซี่ยเหอที่ยืนอยู่ที่ประตูเห็นฉากนี้ นางรู้สึกเสียใจเล็กน้อย นางควรอยู่ที่นี่ด้วยไหม ไม่ ชะตากรรมของนางคือการได้เป็นเมียน้อยของตระกูลเจิ้ง

หญิงโง่คนนี้ตงเหอ… การกระทำของนางผิดอย่างมหันต์

“เฮ้อ ข้าด่วนตัดสินใจเรื่องนี้เร็วเกินไป”

เจิ้งชิงฟางถอนหายใจ

“ลุงเจิ้ง คำพูดของท่านจริงจังเกินไป!”

ซุนม่อหัวเราะ

“ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนท่านได้ เอาอย่างนี้เป็นไง? ข้าจะวาดรูปให้ท่าน”

เมื่อเจิ้งชิงฟางได้ยินคำนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจ เขาเป็นเหมือนสุนัขแก่ที่ได้กลิ่นเนื้อ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อ

“ไม่เป็นไรจริงเหรอ?”

เจิ้งชิงเฟิงเริ่มกระวนกระวายใจ

“ไปห้องหนังสือกันเถอะ!”

ซุนม่อเดินนำหน้าไป

ทันทีที่กู้ซิ่วสวินเข้ามา นางอดไม่ได้ที่จะสรรเสริญ

"อาจารย์ซุน รูปแบบห้องหนังสือของเจ้าดีจริง นอกจากนี้ สมบัติทั้งสี่ของห้องหนังสือยังเป็นสินค้าระดับสูงทั้งหมด!"

"ข้าไม่รู้ จื่อฉีเป็นคนทำความสะอาดและจัดเตรียมสิ่งนี้!”

ซุนม่ออธิบาย

หลังจากได้ยินชื่อนี้ ริมฝีปากของเจิ้งชิงฟางก็กระตุก เดิมทีเขาต้องการเตือนซุนม่อ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจยอมแพ้

กู้ซิ่วสวินบดหมึกและเตรียมกระดาษ

“ให้ข้าทำเอง!”

ตงเหอจะไปพักผ่อนได้อย่างไร? นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน ถ้านางไม่ทิ้งความประทับใจแรกดีๆ ไว้ให้เจ้านายคนใหม่ของนาง เมื่อไหร่ที่นางจะทำแบบนั้น? ดังนั้น แม้ว่านางจะไม่สบาย นางก็ต้องอดทน

ซุนม่อหยิบพู่ของเขาขึ้นมา หลังจากจินตนาการถึงแนวคิดนี้แล้ว เขาก็จุ่มพู่กันลงในหมึก

ฝนฤดูใบไม้ผลิเพิ่งหยุด รุ้งเต็มท้องฟ้า

ที่ทุ่งหญ้าของชานเมือง มีน้ำค้างเกาะพราวอยู่ทุกหนทุกแห่ง หน่ออ่อนต้นไม้ที่แตกหน่อในฤดูใบไม้ผลิสามารถเห็นได้ว่าโอนไหวในสายลมอ่อนๆ

สิบนาทีต่อมา มีภาพวาดของฤดูใบไม้ผลิปรากฏบนกระดาษ

“ไม่คิดว่าทักษะการวาดภาพของซุนม่อจะน่าประทับใจขนาดนี้!”

กู้ซิ่วสวินสึกประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากนั้น นางเหลือบมองไปที่เจิ้งชิงฟาง และนางก็ขมวดคิ้วทันที

ทำไมชายชราผู้นี้จึงกระวนกระวายใจ? ภาพวาดของซุนม่อไม่ได้แย่นัก แต่ก็ยังไม่ถึงระดับศิลปินที่มีชื่อเสียง

“มันจะกลายเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงหรือไม่?”

เจิ้งชิงฟางจ้องไปที่กระดาษและมีใบหน้าประหม่า หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจ เขาหวังว่าจะได้เห็นการเกิดของภาพวาดที่มีชื่อเสียงอีกครั้ง แต่ความคิดบอกเขาว่าเรื่องนี้ยากเกินไป

สำหรับบางอย่างเช่นภาพวาดที่มีชื่อเสียง มันจะเกิดขึ้นโดยบังเอิญเท่านั้น แม้แต่จิตรกรที่มีชื่อเสียงที่ไปถึงขอบเขตที่ 3 ของบุปผามหัศจรรย์ พวกเขาก็ไม่กล้ารับประกันว่าทุกภาพวาดที่พวกเขาวาดจะเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียง

หลังจากลงพื้นหลังเสร็จแล้ว ซุนม่อก็เริ่มวาดตัวบุคคล เนื่องจากเขามีเทคนิคการวาดภาพตัวละครระดับปรมาจารย์แบบดั้งเดิมและระดับปรมาจารย์ นี่คือจุดแข็งของเขา

หลังจากสะบัดพู่กันไม่กี่ครั้ง เด็กสาววิ่งว่าวใต้ต้นหลิวก็ปรากฏตัวขึ้น นางยืนเขย่งปลายเท้าและจ้องไปที่เส้นทางหลัก ใบหน้าของนางไม่มีการแต่งหน้าใดๆ ราศีความสดชื่นไร้เดียงสาปรากฏออกมาจากนาง

ทันใดนั้น มีม้าครึ่งตัวที่ด้านซ้ายของภาพวาด นายน้อยกำลังขี่ม้า เขาถือพัดจีบในมือซ้ายและถือสายรั้งบังเหียนด้วยมือขวา

ถัดไปข้างลำห้วย มีเด็กสองสามคนกำลังพยายามจับปลา เด็กสาวประมาทพลาดตกลงไปในน้ำ และพี่ชายของนางที่อยู่ข้างๆ พยายามจะฉุดดึงนางขึ้น

นอกจากนี้ยังมีเพื่อนเล่นที่ไร้เดียงสาสองคน เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงหนึ่งคนนั่งอยู่บนพื้นหญ้าในป่าและกระซิบหากัน

ซุนม่อกำลังสร้างอารมณ์ ขณะที่เขาวาด ความโศกเศร้าก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา ในโลกนี้จะต้องมีเด็กสาวอีกมากมายเช่นตงเหออย่างแน่นอน เขาหวังอย่างแท้จริงว่าพวกเขาจะได้กลับมาพบกับพ่อแม่และครอบครัวที่ดีอีกครั้ง แทนที่จะถูกขายไปตั้งแต่อายุยังน้อย และต้องเป็นทาสไปตลอดชีวิต

หากเป็นในยุคสมัยใหม่ เด็กผู้หญิงอย่างตงเหอก็คงเรียนไม่จบชั้นมัธยมด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้ เพื่อที่จะไม่ถูกเฆี่ยนตีหรือดุโดยเจ้านายของนาง นางต้องดำเนินชีวิตอย่างระมัดระวัง

พู่กันในมือของซุนม่อเรืองแสงขึ้น

พลังปราณในบริเวณโดยรอบเริ่มรวมตัวกันที่นี่

"นี่คือ…"

ใบหน้าของกู้ซิ่วสวินเต็มไปด้วยความตกใจ นี่ไม่ใช่ขอบเขตบุปผามหัศจรรย์หรอกหรือ?

ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ซุนม่ออายุเท่าไหร่ เขาไม่มีเวลามากในการฝึกวาด ถ้าเขาสร้างภาพวาดที่มีชื่อเสียงขึ้นมา มันจะไม่โหดร้ายเกินไปสำหรับพวกผู้เฒ่าคนอื่นๆ ที่ไม่สามารถบรรลุขอบเขตบุปผามหัศจรรย์แม้จะไล่ตามมันมาหลายปีแล้วหรือ?

เจิ้งชิงฟางรู้สึกตื่นตระหนก เขาต้องใช้กำลังและกดฝ่ามือไว้เพื่อควบคุมอารมณ์ มิฉะนั้นเขาจะตะโกนอย่างมีความสุข บนพื้นหญ้า เด็กสิบคนกำลังเล่นว่าวและวิ่งไปรอบๆ เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครกล้าหยุด

ไกลออกไปมีงานเลี้ยงอยู่ใต้ศาลา กู้ซิ่วสวินเหลือบมองและเห็นทายาทสองสามคนจากกลุ่มเศรษฐีที่สวมเสื้อผ้าหรูหราดื่มชาและมองดูว่าวบนท้องฟ้าขณะที่พวกเขาคุยกันอย่างเกียจคร้าน

เทคนิคของซุนม่อนั้นยอดเยี่ยมมาก กู้ซิ่วสวินรู้สึกแบบเดียวกันทันทีเมื่อเห็น

มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่นอกศาลายาว ตะโกนใส่คนใช้ ราวกับจะเร่งให้พวกเขาวิ่งเร็วขึ้น ขณะเดียวกัน นางยังบอกสาวฟันแดงที่ร้องเพลงให้ออกไปเร็วๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนพวกเขา

ในลำธารทาสเท้าเปล่าไม่กี่คนไม่ได้เกียจคร้าน พวกเขากำลังทำความสะอาดม้า

ภาพวาดนี้เป็นภาพวาดการเที่ยวในฤดูใบไม้ผลิที่จะทำให้เกิดความสุขในใจของผู้ที่เห็นมัน แต่เมื่อวาดทาสเด็กที่ดูเหน็ดเหนื่อย ความรู้สึกที่ถูกดึงดูดโดยภาพวาดก็เปลี่ยนไป

บูม!

ขณะที่ซุนม่อวาดภาพจังหวะสุดท้าย กลิ่นอายของปราณวิญญาณก็พุ่งเข้ามาและแทรกซึมเข้าไปในกระดาษ แต่งแต้มสีสันให้กับมัน

“บะ…บุปผามหัศจรรย์?”

ตงเหออุทานด้วยความตกใจ หลังจากนั้นนางก็รีบปิดปากของนางโดยกังวลว่านางจะรบกวนการเกิดของภาพวาดที่มีชื่อเสียง หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นจริง นายผู้เฒ่าของนางก็คงจะถลกหนังนางทั้งเป็น