4. โหมดแฮ็คระบบและการลาออก

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หยางหยุนเดินจีกลับเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

“ต้าจือ แกเข้าห้องน้ำนานจัง  เดี๋ยวฉันทิ้งสูตรไว้ให้นะ ฉันจะกลับบ้านนอนแล้ว”

หยางหยุนจีรีบหยิบเอกสารออกมาก่อนที่หนิงซีจะเดินออกไป   เขาใช้เวลาช่วงเข้าห้องน้ำพิมพ์สัญญาโอนหุ้นมาด้วย

“สือโถว สูตรของแกมีค่ามาก ครั้งก่อนเราอยากให้แกร่วมหุ้นกับเรา แต่แกไม่เอา คราวนี้ไม่ได้แล้วนะ ถ้าแกไม่เข้าร่วมหุ้นด้วย เราจะไม่ใช้สูตรนี้”

เฉินเว่ยไม่ได้พูดอะไรและจับตัวหนิงชีไว้

หนิงซีรู้ดีว่าพี่น้องที่ดีของเขาหมายถึงอะไร เขารับเอกสารไปเซ็นโดยไม่ได้เหลือบดูเนื้อหาเลยแม้แต่น้อย

“เรียบร้อยแล้วนะ? ฉันไม่ค่อยสนใจการทำธุรกิจเท่าไหร่ ฉันขอแค่ใช้สูตรนี้คิดเป็นส่วนผู้ถือหุ้นก็แล้วกัน ส่วนที่เหลือฝากพวกแกจัดการด้วย”

เมื่อหนิงซีเซ็นเอกสารแล้ว หยางหยุนจีและเฉินเว่ยก็หัวเราะออกมาดัง ๆ

“สือโถว เราเชื่อฟังแกมาตั้งแต่เด็กแล้ว ถ้าแกไม่ช่วยเราดูตั้งแต่เริ่มต้น เราคงไม่สบายใจ แต่ตอนนี้ในเมื่อมีแกร่วมด้วย ธุรกิจนี้จะต้องประสบความสำเร็จแน่นอน”

"ไม่ต้องห่วง. เราจะจัดการงานประจำวันเอง แต่ถ้ามีอะไรสำคัญ เรายังคงต้องให้แกช่วยอยู่ เอาบัตรประชาชนแกมาให้ฉัน พรุฉันจะไปเปลี่ยนชื่อบริษัทและสัดส่วนผู้ถือหุ้นพรุ่งนี้”

หนิงซีมอบบัตรประจำตัวให้หยางหยุนจีและขับรถกลับบ้าน

หลังจากหนิงซีกลับไปแล้ว หยางหยุนจีพูดกับเฉินเว่ยว่า “ตอนนี้ราคาอสังหาริมทรัพย์ได้ถึงจุดสูงสุดแล้ว ฉันจะขายทรัพย์สินแล้วนำเงินที่ได้ทั้งหมดไปลงทุนในโครงการห้าธัญรส เมื่อโครงการเริ่มดำเนินการแล้ว มันต้องคลอบคลุมไปทั่วอาณาจักรแน่นอน”

“อาเหว่ย แกคงไม่คัดค้านที่ฉันจัดการหุ้นแบบนี้ใช่ไหม? แกน่าจะรู้ถึงมูลค่าของสูตรนี้”

“แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง  ทุนของร้านก็เป็นแกที่ออก ส่วนสูตรเครื่องก็เป็นของหนิงซี  ฉันแค่เกาะขาพวกแกเท่านั้น”

ในข้อตกลงการโอนหุ้น น่าตกใจว่าหนิงซีถือหุ้นสูงถึง 80% และหยานยหุนจีถือหุ้น 15% เฉินเว่ยถือหุ้น 5%

ทั้งคู่ยังคงหารือรายละเอียดของการผลิตและการขายของบริษัท

กว่าหนิงชีจะขับรถกลับมาที่บ้านเช่า ก็ปาเข้าไป 23.00 น. แล้ว

หนิงซีคลิกที่สัญลักษณ์ "ศตวรรษ" เพื่อเข้าสู่เกม เขาพบว่าอวตารของเขากำลังนั่งสมาธิอยู่ในบ้านหิน เขาจึงออกจากเกมไปทันที

เขาเข้านอนหลังอาบน้ำเสร็จ

ผลกระทบจากการถูกแบ่งวิญญาณไปยังคงอยู่ ทำให้เขาหลับลึกมาก

หนิงซีตื่นนอนเวลา 09.40 น.

วันนี้เขาวางแผนที่จะไปยื่นใบลาออกที่บริษัท จากนั้นก็ไปงานนัดบอดที่แม่จัดให้ เขาคงไม่มีเวลาเข้าเกม ทำได้แค่ใช้โหมดระบบแฮ็คต่อไป

หนิงซีไม่มีทางเลือก นอกจากต้องจัดการกับเรื่องจุกจิกพวกนี้ให้เสร็จเร็วๆ  จะได้ตั้งใจเล่นเกมให้สนุก

หลังอาบน้ำเสร็จ ตอนที่ทานอาหารเช้าอยู่ พลังงานในร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้นไม่รู้ตัว

หนิงซีรู้สึกได้ว่าหัวของเขาโล่งขึ้นและจิตใจของเขาก็ปลอดโปร่งมากขึ้น

การซิงโครไนซ์อัตโนมัติเริ่มเวลา 10.00 น. ทุกวัน

หนิงซีเปิดเกมตรวจสอบข้อมูลของอวตาร

[อวตารคุยกับลีน่าครึ่งชั่วโมง ค่าความสนิทสนมของตัวละคร +2 ความสนิทสนมของตัวละครปัจจุบัน: 56.]

[อวตารเล่นเป่ายิ้งฉุบกับลีนา ค่าความสนิทสนมของตัวละคร +2 ค่าความสนิทสนมของตัวละครปัจจุบัน: 58.]

[อวาตาร์เต้นรำกับลีน่าเต้น ค่าความสนิทสนมของตัวละคร +2 ค่าความสนิทสนมของตัวละครปัจจุบัน: 60.]

หนิงซีปากกระตุก ดูท่าอวตารจะเลินเล่อเล็กน้อยในโหมดแฮ็กระบบ

ทั้งคืน อวตารไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย นอกจากจีบสาว

แม้ว่าลีนาจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน ด้วยขาที่ยาว หน้าอกที่ใหญ่ ผมสีบลอนด์และดวงตาสี แต่นี่มันจะดีจริงๆหรือ?

[อวตารนั่งสมาธิ 8 ชั่วโมง พลังจิตวิญญาณ +1 พลังจิตวิญญาณปัจจุบัน: 5.]

[อวตารเข้าไปในป่า พบหมีดำของลีน่า ภารกิจสำเร็จสมบูรณ์  รางวัล: 100 คะแนนประสบการณ์ ความสนิทสนมของตัวละคร +10 ระดับนักล่าปัจจุบัน: ระดับ 4 (100/200) ความสนิทสนมของตัวละครปัจจุบัน: 70.]

ไอ้เจ้าอวตารในโหมดแฮ็กระบบ มันเป็นสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลเท็ดดี้หรือเปล่านี่  ตื่นเช้ามาก็ไม่ทำอะไรเลย ไม่แม้แต่ตรวจสอบกับดักที่วางไว้เมื่อวานด้วยซ้ำ แต่มันดันใช้เวลาสามชั่วโมงตามหาหมีดำให้ลีนา

แม้ว่าหนิงซีจะบ่นพึมพำ แต่เขาก็ยังพอใจกับโหมดแฮ็คระบบ

รางวัลของการทำภารกิจสำเร็จโดยอัตโนมัตินั้นดีมาก

บ้านเช่าของหนิงซีอยู่ใกล้กับบริษัทเพื่อที่เขาจะได้เดินทางไปทำงานสะดวก ดังนั้น หลังอาหารเช้า เขาเดินไปที่บริษัท

บริษัทของหนิงซีก็เป็นเหมือนบริษัทอินเทอร์เน็ตอื่นๆ  มีวัฒนธรรมการทำงานแบบ 996 (ทำงานตั้งแต่ 09:00 a.m ถึง 09:00 p.m. เป็นเวลา 6 วัน) แม้จะเป็นวันเสาร์แต่ก็ยังมีคนมาทำงานตามปกติ

ขณะที่หนิงซีเดินเข้าไปในสำนักงานใหญ่ เพื่อนร่วมงานเขาพากันขยิบตาให้อย่างบ้าคลั่ง เจ้าอ้วนหวังซึ่งดูท้อใจเล็กน้อย เดินเข้ามาหาและกระซิบว่า

“หนิงซี คุณต้องระวังตัวไว้นะ เมื่อวานนี้อูซือหลงโกรธมาก แถมวันนี้คุณไม่ได้เข้าร่วมการประชุมตอนเช้า เขาโกรธมาก เขาไม่เพียงพ่นคำหยาบเท่านั้น แต่เขาจะไล่คุณออกด้วย”

“ช่างมันเถอะ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของคุณ” หนิงซียิ้มให้   เพื่อนร่วมงานในทีมต่างเป็นคนดี   มีแต่อูซือหลง คนเดียวที่เป็นผู้นำที่น่าขยะแขยง

เมื่อมองไปรอบๆ หนิงซีเห็นเพื่อนร่วมงานของเขา ทุกคนดูยังสะลึมสะลืออยู่เลย แม้ว่าผู้หญิงจะพยายามแต่งหน้า แต่ก็ไม่สามารถปกปิดรอยคล้ำใต้ตาได้

พวกเขาล้วนเป็นสัตว์สังคมที่ทำงานหนัก

ถ้าเขาไม่มีอวตารในเกม เขาก็คงเป็นหนึ่งในพวกนี้ต่อไป โลดแล่นอยู่ในวงการนี้ไปจนตาย

หนิงซีนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขา เปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มพิมพ์จดหมายลาออก

อูซือหลง ทนรออยู่ในห้องทำงานอีกต่อไปไม่ได้แล้ว  ตอนแรกเขาจงใจไม่ออกไป แม้จะรู้ว่าหนิงซีมาถึงแล้ว เขารอให้หนิงซีเข้ามาขอโทษ เขาจะได้ถือโอกาสติเตียนหนิงซีเพื่อเพิ่มบารมีของเขา แต่หนิงซีกลับไม่สนใจเขาเลย

อูซือหลงเดินไปหาหนิงซีด้วยใบหน้าบึ้งตึงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แกยังจะมีหน้ามาบริษัทอีกเหรอ? เมื่อวานแกขาดงานโดยไม่มีเหตุผล ทำให้เพื่อนร่วมงานของแกต้องทำงานล่วงเวลากว่าสองชั่วโมง แกมีสำนึกที่จะขอโทษไหม?”

ความสามารถในการตำหนิติเตียน เป็นความสามารถพิเศษที่มีเฉพาะในหมู่หัวหน้างานเท่านั้น

วืด!!!! มีกระดาษออกมาจากเครื่องพิมพ์ หนิงซีเดินไปหยิบมันขึ้นมาส่งให้อูซือหลงอย่างช้าๆ

“ฉันขอลาออก ช่วยอนุมัติเร็วๆหน่อย”

อูซือหลงตกตะลึง หนิงซีจงใจพูดเสียงดังขึ้น “ฉันรู้ว่าทำไมคุณถึงจ้องจับผิดฉัน เพราะว่าฉันเผลอไปเห็นหนอนน้อยตัวเล็กของคุณในห้องน้ำไช่ไหม?

“ฉันเข้าใจคุณนะ มันช่างเล็กมาก จนไม่รู้ว่าใช้ได้ไหม. เป็นธรรมดาที่คุณกลัวคนอื่นจะรู้”

เสียงของหนิงซีดังมากและผู้คนทั้งสำนักงานใหญ่ต่างก็ได้ยินกันทั่ว

อืม ทุกคนก็รู้มัน

เส้นเลือดบนใบหน้าของอูซือหลงปูดโปนแทบระเบิด  เขาตะโกนว่า “ไร้สาระ ของฉันไม่ได้สั้นโว้ย!”

หนิงซีไม่รู้หรอกว่าของสิ่งนั้นของอูซือหลงจะยาวหรือสั้นเพียงใด เขาจงใจทำให้อูซือหลงอับอายเท่านั้น

หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป เว้นแต่อูซือหลงจะแก้ผ้าพิสูจน์แล้ว เขาไม่มีทางจะแก้ต่างได้เลย

หนิงซีไม่ใช่เป็นคนที่จะมาล้อเล่นด้วยได้ เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการจ้องจับผิดของหัวหน้างาน ดังนั้นก่อนที่เขาจะจากไป เขาขอเอาคืนอูซือหลงสักหน่อยเถอะ

หลังจากอูซือหลงคำรามอย่างโกรธแค้นแล้ว  บรรดาเพื่อนร่วมงานในสำนักงานใหญ่ก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน

“มันสั้นจริงๆ เหรอ?”

“ฉันก็ไม่เคยเห็นนะ แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าห้องน้ำ เขาปิดมันมิดชิดมาก เขาคงกลัวคนเห็น”

“ฉันคิดว่าต่อไปเขาน่าจะเปลี่ยนชื่อนะ”

คำล้อเลียนสารพัดอย่างต่างประดังประเดเข้ามา  อูซือหลงโกรธจนทำอะไรไม่ถูก แต่อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เขาเป็นเพียงหัวหน้างาน ไม่ใช่หัวหน้าใหญ

เขาจะกล้าตำหนิทุกคนในสำนักงานใหญ่ได้อย่างไร?

“รีบอนุมัติซะ ไม่งั้นฉันแฉเรื่องสกปรกอื่นของคุณอีก”

อูซือหลงดูสงบลง หนิงซีกำลังจะลาออกและตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรหนิงซีได้  เขารีบเซ็นใบลาออกและใช้โทรศัพท์อนุมัติในระบบ

“คอยดูต่อไปเถอะ หนิงซี  ฉันจะทำลายชื่อเสียงแกในวงการนี้ มาคอยดูกันว่าบริษัทอินเทอร์เน็ตที่ไหนกล้าจ้างแกอีก!”

หนิงซีเผชิญหน้ากับการคุกคามของอูซือหลงด้วยรอยยิ้มอย่างเฉยเมย

“อย่ามาเกะกะ ฉันจะรีบไปทำเรื่องลาออกให้เสร็จ!”

หลังจากผ่านหนึ่งชั่วโมง หนิงซีดำเนินการตามขั้นตอนผ่านแผนกสองสามแผนกจนเสร็จสิ้นขั้นตอนการลาออก

เขายังไม่มีงานใหม่ ข้อมูลของเขาถูกเก็บรักษาไว้ที่บริษัทเก่าระยะหนึ่งก่อนที่จะโอนไปยังศูนย์รวมอัจฉริยะ

แต่มันไม่สำคัญอีกต่อไป ด้วยอวตารของเกม หนิงซีจะไม่ทำงานให้ใครอีกต่อไป

หลังจากจัดการเรื่องลาออกเสร็จ หนิงซีก็กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เขาสวมเสื้อทีเชิร์ตคอปกกลม กางเกงขาสั้นแบบลำลอง และรองเท้ากีฬา มันเป็นชุดลำลอง

“คราวนี้ไม่ใช่เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตกับรองเท้ากีฬาแล้ว แม่คงไม่มีอะไรจะพูดอีกใช่ไหม”

หนิงซีไม่ได้ขาดแคลนเสื้อผ้า การที่เขาสวมชุดลำลองและไม่เป็นทางการเพื่อเป็นการประท้วงอย่างเงียบ ๆที่พ่อแม่จัดการนัดบอด

เวลา 11:15 น. แล้ว หนิงซีรับขับรถมือสองซอมซ่อของเขาไปยังสถานที่นัดบอด