7 ชีวิต(นรกขุม)ใหม่
"คิดว่าชีวิตฉันสังเวชมากรึไง"
"เปล่าครับ"
"..."
"คิดว่าฉันใส่ใจสายตาที่มองฉันด้วยความเวทนาสงสารฉันรึไง หึ! ไม่ ฉันไม่สน"
"แล้วพี่คิดจะแต่งงานใหม่บ้างไหมครับ" ชายหนุ่มถามเสียงเรียบหลังจากได้ฟังเรื่องเล่าอันสุดสยองขวัญของเพชรนภาถึงภูมิหลังเธอในอดีตเมื่อยี่สิบกว่าปี
"ไม่"
"แล้วถ้าคนคนนั้นเขาไม่ได้รังเกียจอดีตของพี่ พี่เพชรจะ..."
"เฮอะ! รังเกียจงั้นเหรอ" เพชรนภาปัดมือหนาที่กอดเอวบางคอดกิ่วของตน ไอ้เด็กหนุ่มนี้คงจะเข้าใจอะไรผิดไป ผิดไปมากเลยทีเดียวเชียว
"ครับ ถ้าเขาไม่ได้รังเกียจพี่เลยไม่ว่าพี่จะเคยผ่านเรื่องร้ายๆ อะไรมาก็ตามที" ดวงตาสีนิลของเด็กหนุ่มจ้องเข้าไปในอีกดวงตาคู่สวยของคนที่สนทนา เขาแสดงออกถึงความจริงใจอย่างมากๆ
"แต่ฉันรังเกียจ"
"แต่ว่า..."
"นายคิดว่าตัวเองเป็นใครห้ะ! นายมีสิทธิ์รังเกียจฉันรึไง นายมันก็แค่ไอ้แมงดาตัวหนึ่ง"
พี่..!!
ชายหนุ่มนั่งอึ้งที่โดนเพชรนภาตอกกลับเสียหน้าชา ใช่สิ! เขามันก็แค่ผู้ชายขายตัวไร้คุณค่า ที่มีอยู่ มีกิน มีเงินใช้ ได้คอนโดหรูใจกลางเมืองก็เพราะเอาร่างกายปรนเปรอหญิงใหญ่วัยคราวแม่
"ครับ ผมมันก็แค่แมงดา" หนุ่มน้อยหน้าหยกสลดในความต้อยต่ำของชีวิตตัวเอง หลงนึกว่าบทรักร้อนแรงที่เขาบรรจงทำให้เธอเสร็จสมมาตลอดนั้นจะแสดงออกถึงความจริงใจที่มีแต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอเห็นคุณค่าเขา
"ดี! นายทำหน้าที่ของนายไปก็พอ"
ครับ
"มา...ช่วงนี้ฉันเครียดๆ นายต้องทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น"
"วันนี้ผมขอเป็นตัวของผมเองได้ไหม" ชายหนุ่มเลื้อยตัวต่ำลงหายเข้าไปในผ้าห่มนวม และยกสองขาเรียวตั้งฉากเป็นรูปตัวเอ็ม
"นายมีสิทธิ์ต่อรองตั้งแต่เมื่อไรกัน"
ค...ครับ
.
.
.
[ชีวิตใหม่]
"อยู่ได้ไหมครับเพชร"
...
เพชร!!
แววตาเหม่อลอยไร้แววความสดใสหันมองตามเสียงเรียก เพชรนภาในวัยยี่สิบอดีตนักศึกษาปีสองคณะสถาปัตยกรรม
หลังจากพักรักษาร่างกายและจิตใจร่วมเดือนวันนี้เธอได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
"ไ ด้ ค่ ะ "
"ตามสบายนะครับห้องพี่อยู่สุดทางเดิน...อ๊ะ"
"ขอบคุณนะคะคุณหมอเปรม" เธอตรงเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มร่างโต จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามทีที่ทำให้คุณหมอจิตเวชเจ้าของไข้เธอคนนี้รับเธอมาดูแล เธอขอขอบคุณเขาจากก้นบึ้งของหัวใจพังๆ
"ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เรียกพี่ว่าพี่เปรมนะครับน้องเพชร"
...
3 เดือนต่อมา
"พี่เปรมเพชรขอร้อง"
"ก็เพราะมึงมันอ่อนแอแบบนี้ไง"
ฮือๆๆๆ
ผ่านมาสามเดือนแล้วที่อดีตนักศึกษาสาวอาศัยบ้านหลังใหญ่ของนายแพทย์หนุ่มรูปงาม
ภายใต้ใบหน้าคมคาย คิ้วหนาดกดำ และรูปกายกำยำสมเป็นชายชาตรี ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วนายแพทย์หนุ่มคนนี้ก็ต้องเข้ารับการรักษาด้วยเช่นกันไม่แพ้กับเพชรนภา
"พอแล้วพี่เปรม เพชรไม่อยากทำอีกแล้ว"
"อ่อนแอ มึงน่าจะตายคาควยไอ้พวกเหี้ยนั้นไปซะ ไม่น่ารอดชีวิตมาได้เลย"
เพียะ!!
เพชรนภาตบหน้านายแพทย์หนุ่มจนแก้มหมอเปรมขึ้นรอยนิ้วมือ เขากำลังตอกย้ำบาดแผลที่แสนจะเจ็บปวดทรมาน
"มีปัญญาทำได้แค่เนี้ยเหรอวะ กระจอก"
พี่เปรม!!
"อีบ้านนอกชั้นต่ำอย่างมึง โดนผู้ชายเหี้ยๆ ลงแขกอย่าตีตัวเสมอมานับญาติกับกู"
กรี๊ด...!!
เพชรนภากรีดร้องสุดเสียงปานขาดใจเธอรับอะไรแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว อดีตชาติเธอคงทำกรรมหนักเอาไว้ ชาตินี้เธอถึงได้เกิดมาชดใช้อะไรแบบนี้
ทั้งเกิดในครอบครัวชาวนาในถิ่นทุรกันดารและแสนยากจน แม้วัยเด็กเธอจะตั้งใจเรียนและสอบติดมหาลัยรัฐบาลชื่อดัง และเหมือนจะได้คบกับผู้ชายรูปหล่อพ่อรวยคนนั้น แต่พอมันได้ร่างกายเธอสมใจแล้ว มันก็โยนเธอทิ้งเหมือนเศษกระดูกให้สัตว์นรกรุมกินโต๊ะและปล่อยทิ้งไว้ในป่าหญ้าไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนที่โดนรถทับตาย
ฮือๆๆ
เพชร!
"ไม่เอาแล้ว...พอแล้ว" ร่างบางนั่งกอดเข่าคู้ตัวร้องไห้ปานขาดใจอยู่บนเตียง
"ทำต่อเถอะนะเพชร พี่ขอร้อง"
"ไม่เอาแล้ว เพชรไม่ไหวแล้วจริงๆ พี่เปรม"
"พี่ขอเถอะนะเพชร มีแค่เพชรคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยพี่ได้" สายตาแข็งกร้าวกับน้ำเสียงดุดัน พ่นถ้อยคำทิ่มแทงบาดแผลในใจของหมอเปรมหมดสิ้นไปจากใบหน้าหล่อราวฟ้าประทาน
"เรามาทำต่อเถอะนะเพชร พี่ไม่ไหวแล้ว"
ฮะอึก...
"แต่ว่าเพชร...เพชรไม่อยากทำแล้ว"
หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้อนตามองหมอเปรมที่ร้องขอเธอด้วยจิตใจที่จะขาดรอนๆ ไม่ต่างกัน
"นะครับ...เพชร "
ที่เขารับหญิงสาวผู้โชคร้ายที่ตกเป็นเหยื่อจากการรุมโทรมมาชุบเลี้ยงเป็นอย่างดีไม่ใช่เพราะแค่สงสารเวทนาเธอ แต่...
'เพราะเธอน่าจะเข้าใจเขาได้ดีที่สุดแล้ว'
'เธอ...น่าจะตอบสนองอารมณ์เขาได้ดีที่สุดแล้ว'
หึ!
"รู้ไหม ชาวบ้านเขาเล่าว่ายังไงตอนที่เจอมึงในสภาพนอนแก้ผ้าอยู่กลางป่า"
ฮะอึก...พี่เปรม
"พวกมันบอกว่า ขนาดหมาที่คุ้ยเศษขยะกิน มันยังขยะแขยงมึงจนไม่กล้าเข้าใกล้เลย"
"หยุดนะพี่เปรม"
"สกปรก"
เพี้ยะ!!
"อีหนูสกปรกโสโครกมีแต่เชื้อโรค"
เพี้ยะ!!
"กูทำผิดอะไร ทำไมมึงถึงได้ทำกับกูแบบนี้" เพชรนภาร้องตะโกนสุดอดกลั้น เธอง้างมือขึ้นสูงตบหน้าหมอเปรมเต็มแรง เสร็จแล้วก็ชี้หน้าต่อว่า
"ก็เพราะว่าคนอย่างมึงมันน่ารังเกียจไงอีเพชร"
เพี้ยะ!!
"ตบอีกสิวะ มึงนี้กระจอกฉิบหาย กูขอแรงๆ กว่านี้หน่อย"
ปั๊ก!
ๆ ๆ ๆ
ฮาๆๆๆ
