บทที่ 300 การตลาดหิวโหย ยอดขายสูงสุด

“อาจารย์จาง เจ้าต้องชัดเจนในสิ่งหนึ่งก่อน ไม่ว่าข้าหรือซินฮุ่ย พวกเราไม่มีใครขอให้หม่าซุ่ยเลิกสอบคุณวุฒิมหาคุรุ!”

เสียงของหวังซู่เคร่งขรึมเพราะคำวิจารณ์ของจางฮั่นฟูเกี่ยวเกี่ยวข้องกับคนสำคัญของพวกเขาแล้ว

สำหรับการแข่งขันโรงเรียนรวมระดับ '4' เมื่อปีที่แล้ว อันซินฮุ่ยได้เป็นผู้นำคณะระดับหัวกะทิในการแข่งขัน ผลงานของพวกเขาไม่เลวและเข้าสู่ห้าอันดับแรก

แต่เมื่อมาถึงกลุ่มนักเรียนใหม่ พวกเขาทำพลาดและไม่ติดอันดับหนึ่งในสิบอันดับแรกจาก 108 โรงเรียน ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากลุ่มตัวแทน (กลุ่มนักเรียนชั้นสูง) มีผลการเรียนดีพอ ผลงานที่แย่ที่สุดของหม่าซุ่ยจะทำให้โรงเรียนถูกเพิกถอน

ใช่ หัวหน้ากลุ่มของกลุ่มนักเรียนใหม่ในตอนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหม่าซุ่ย แม้ว่าความรับผิดชอบของการพ่ายแพ้จะไม่สามารถตำหนิเขาได้ทั้งหมด แต่ก็ยากสำหรับเขาที่จะหลบหนีจากการตำหนิเพราะเขาเป็นหัวหน้ากลุ่ม

เพื่อชดเชยความผิดพลาด หม่าซุ่ยได้เลือกที่จะละทิ้งการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวและเข้าสู่การฝึกปรือแบบปิดเป็นเวลาหนึ่งปี โดยต้องการล้างความอับอายของเขาในปีนี้

พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของกู้ซิ่วสวินและซุนม่อ หม่าซุ่ยก็จะเป็นส่วนหนึ่งของครูผู้นำในปีนี้เช่นกัน

อันซินฮุ่ยและหวังซู่ไม่ใช่คนที่ไม่ยอมให้โอกาสคนอื่นเป็นครั้งที่สอง พวกเขาเชื่อในหม่าซุ่ย แต่ซุนม่อและกู้ซิ่วสวินนั้นดีเกินไป!

“แต่ไม่ว่าจะยังไง เขายอมสละในการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวไปแล้ว เจ้ากำลังบอกเขาว่าเขาไม่อยู่ในรายชื่อแล้วเหรอ?”

จางฮั่นฟูหัวเราะอย่างเย็นชา

“แล้วคิดว่าใครล่ะที่เราควรยอมสละ”

อันซินฮุ่ยรู้สึกรำคาญเล็กน้อย นางไม่ต้องการทำสิ่งนี้เช่นกันเพราะนางเข้าใจการเสียสละของหม่าซุ่ยและจดเรื่องนี้ไว้ในใจ อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถเว้นช่องว่างให้เขาได้เพียงเพราะเหตุนี้ หากความสามารถของเขายังไม่ถึงระดับจริงไหม?

จางฮั่นฟูเงียบไป พูดตรงๆ เขาก็อยากได้หน้าเหมือนกัน เขาไม่ต้องการที่จะพูดสุ่มสี่สุ่มห้า

กู้ซิ่วสวินสำเร็จการศึกษาระดับสูงสุดจากสถาบันว่านเต้า และผลงานของนางหลังจากที่ได้เป็นครูใหม่ก็ถือว่าน่าประทับใจ แม้ว่าโรงเรียนของนางจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ แต่เมื่อเห็นว่านางจบการศึกษาด้วยคะแนนสูงสุดได้อย่างไร นี่เป็นข้อพิสูจน์ถึงความแข็งแกร่งของนางแล้ว

หม่าซุ่ยไม่สามารถเอาชนะนางได้อย่างแน่นอน

และสำหรับซุนม่อหม่าซุ่ยสามารถเอาชนะเขาได้ในการต่อสู้ แต่เขาด้อยกว่าอย่างมากในแง่ของ 'การทำงาน' หัตถ์เทวะของซุนม่อน่าจะเป็น 'หน้าที่' ที่มีผลมากที่สุด

สำหรับอีกสองคนที่เหลือ คนหนึ่งคือฟ่านเหยาและคนสุดท้ายคือซ่งเหริน พวกเขาทั้งคู่สำเร็จการศึกษาจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ และการแสดงของพวกเขาในปีที่แล้วดีกว่าหม่าซุ่ย มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะเตะคนใดคนหนึ่งออกไปใช่ไหม? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางฮั่นฟูก็ตกใจ ซุนม่อนั้นเติบโตขึ้นจนไม่สามารถหาข้อบกพร่องของเขาได้จริงหรือ?

“กู้ซิ่วสวิน!”

จางฮั่นฟูอยากจะพูดซุนม่อ แต่เมื่อเขากำลังจะพูดเขาเปลี่ยนเป็นกู้ซิ่วสวิน เขารู้ว่าถ้าเขากล้าที่จะเรียกชื่อซุนม่อในฉากนี้ หวังซู่ซึ่งเป็นโรคกลัวทางจิตใจ จะกล้าทุบถ้วยในมือลงบนใบหน้าของจางฮั่นฟูอย่างแน่นอน

อาจกล่าวได้ว่าในสี่คนนี้ ซุนม่อเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้

"เวร!"

จางฮั่นฟูสาปแช่งในใจของเขา เขารู้สึกไม่มีความสุขอย่างยิ่ง

“ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของกู้ซิ่วสวินนั้นสูงที่สุดในกลุ่มสี่!”

อันซินฮุ่ยหัวเราะอย่างเย็นชา แม้ว่าพวกเขาควรจะเป็นครูที่เป็นผู้นำกลุ่ม แต่พวกเขาก็ต้องมีส่วนร่วมในการต่อสู้ด้วยเช่นกัน หากปราศจากความแข็งแกร่งในการต่อสู้ พวกเขาจะถูกบดขยี้อย่างแน่นอน

นอกจากนี้ แง่มุมอื่นๆ ของกู้ซิ่วสวินก็ไม่เลวเช่นกัน ถ้าปีนี้ไม่ได้ซุนม่อที่น่าประทับใจเกินไป กู้ซิ่วสวินจะเป็นครูใหม่ที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

“เอาล่ะ ตัดสินใจได้แล้ว!”

หวังซู่ยุ่งมากและไม่อยากเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ เขาลุกขึ้นยืนโดยตรง

“ถ้าหม่าซุ่ยไม่พอใจกับสิ่งนี้ ให้พวกเขาแก้ปัญหาด้วยตนเอง!”

หวังซู่ชื่นชมซุนม่อมาก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าแม้ว่าหม่าซุ่ยจะท้าทายซุนม่อในการต่อสู้ ซุนม่อก็ไม่แพ้

"เจ้า…"

จางฮั่นฟูรู้สึกโกรธเคืองแทบตายด้วยทัศนคติของหวังซู่ อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าหวังซู่จะไม่สนใจรองอาจารย์ใหญ่เช่นเขา เว้นแต่เขาจะเป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาวด้วย จากนั้นเขาก็จะได้รับความเคารพจากหวังซู่เล็กน้อย

หลังจากที่อันซินฮุ่ยกลับมาที่สำนักงานของนาง นางยังคงก้มหน้าโต๊ะยุ่งกับงานของนางโดยไม่สนใจจางฮั่นฟู

“เอาล่ะพวกเจ้าทำเรื่องสุ่มสี่สุ่มห้าตามที่เจ้าต้องการ อย่างไรก็ตาม สถาบันจงโจวจบสิ้นแล้ว ข้าไม่ได้กังวลว่าจะไม่มีที่ให้ข้าเข้าไป ตอนนั้นข้าอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่น่าสมเพช!”

จางฮั่นฟูหัวเราะอย่างเย็นชา

ณ โรงอาหารของสถาบันจงโจว

ที่นี่เป็นสถานที่จัดอาหารสำหรับทุกคน แต่ครูสามารถสั่งอาหารราคาแพงและหายากได้

“พี่เซี่ย โปรดกินมากกว่านี้!”

เฉียนลี่ยิ้มและตักอาหารลงในชามของเซี่ยหยวนด้วยตะเกียบของนาง

"เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?"

หลี่ฟางขมวดคิ้วและเหลือบมองไปที่โต๊ะอาหารบนนั้นมีราคาประมาณ 500 ตำลึงในแง่ของมูลค่า สำหรับมหาคุรุสิ่งนี้ถือว่าค่อนข้างหรูหรา

“ฮะฮะ กินก่อนสิ! กินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุยกัน!”

เฉียนลี่รู้สึกเขินเล็กน้อย

“จะดีกว่าถ้าเจ้าพูดก่อน ดังนั้นถ้ามีอะไรให้ช่วยก็จะช่วยให้ได้!”

เซี่ยหยวนไม่ได้สัมผัสตะเกียบของนาง นางเป็นแบบนี้มาตลอด ตรงไปตรงมาทั้งคำพูดและการกระทำ

“พี่เซี่ย ท่านมีถุงยายักษ์มากหรือเปล่า? ขายให้ข้าหน่อยได้ไหม?”

เฉียนลี่เค้นรอยยิ้มออกมา

“หืม?”

เซี่ยหยวนตกตะลึง

“ข้าคิดว่าเจ้าไม่เชื่อในผลกระทบของมันไม่ใช่เหรอ?”

หลี่ฟางถาม

เมื่อเห็นว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาง หลี่ฟางก็เริ่มทานอาหารอย่างเพลิดเพลิน (อืม มาตรฐานของพ่อครัวผู้ยิ่งใหญ่ของโรงเรียนก็ไม่เลวนะ!)

เฉียนลี่มีท่าทีอึดอัดใจปรากฏบนใบหน้าของนาง

เซี่ยหยวนชำเลืองมองหลี่ฟางแล้วพูดว่า 'เจ้าก็เกือบจะเหมือนกันไม่ใช่เหรอ!? ถ้าไม่ใช่เพราะนางบังเอิญพบเซี่ยหยวนเป็นครั้งที่สองและได้รับรู้ถึงผลมหัศจรรย์ของถุงยายักษ์ หลี่ฟางก็คงไม่ซื้อมันเช่นกัน

เฉียนลี่กดฝ่ามือเข้าหากันเพื่อบ่งชี้ว่า  ไม่ให้หลี่ฟางล้อเลียนนางอีกต่อไป

“ข้าไม่เหลืออะไรแล้ว!”

เซี่ยหยวนฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

"อา? มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย? ข้าคิดว่าเจ้าสนิทกับอาจารย์ใหญ่อันมากไม่ใช่เหรอ? ถ้าเจ้าถามนาง เจ้าควรจะได้รับถุงยาสักสองสามถุงได้ใช่ไหม?”

เฉียนลี่ไม่เชื่อในคำพูดของนาง ในยุคนี้ใครมีของดีก็ต้องแบ่งให้เพื่อนสนิทและลูกน้องโดยตรงก่อน!

มีเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนก่อนที่การแข่งขันกลุ่มโรงเรียนรวมจะเริ่มขึ้น ตามสถานการณ์ในปีที่ผ่านมา หัวข้อที่ร้อนแรงที่สุดในโรงเรียนควรเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวแทนครูและผู้สมัครที่เป็นนักเรียน แต่สำหรับปีนี้ ครูทุกคนกำลังพูดถึงถุงยาขนาดยักษ์

ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ ผลของถุงยานั้นยอดเยี่ยมเกินไปจริงๆ เมื่อมีคนใช้มันในอ่างน้ำ ยักษ์ก็จะปรากฏตัวออกมา นี่เป็นเพียงเวทมนตร์! ครูที่ใช้มีสัญญาณการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน พลังของพวกเขาดีขึ้นทั้งหมด ทุกคนเป็นครูที่นี่ ดังนั้นการตัดสินใจของพวกเขาจึงไม่เลว และพวกเขาเห็นความแตกต่าง หลังจากที่พวกเขาถามคำถามสองสามข้อ ไม่นานพวกเขาก็ได้คำตอบจากผู้ที่ใช้ถุงยา

ท้ายที่สุดครูเหล่านั้นที่ซื้อถุงยาชุดแรกจะไม่โกหก เดิมทีพวกเขาซื้อไว้เพราะต้องการอุดหนุนอันซินฮุ่ย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการที่ถุงยาจะแพร่กระจาย พวกเขาพากันร้องสรรเสริญและพูดเกินจริงอย่างดุเดือด

ครูเหล่านี้ต้องการทดสอบผลกระทบของถุงยายักษ์ แต่สินค้าหมดคลังแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่มองหาเพื่อนของพวกเขาเท่านั้น

ครูเหล่านี้ที่เก็บถุงยายักษ์ไม่ต้องการขายยาของพวกเขา แต่เนื่องจากแรงกดดันจากเพื่อนฝูง พวกเขายังตัดสินใจขายไปบ้าง

ดังนั้นจำนวนครูที่ได้ลองยาถุงยักษ์จึงเพิ่มขึ้นในช่วงสองสามวันนี้ หลังจากประสบกับผลน่ามหัศจรรย์แล้ว พวกเขาไม่สามารถผ่อนคลายตัวเองได้และเริ่มคิดหาทางแก้ไขเพื่อให้ได้ถุงยาขนาดยักษ์มากขึ้น

แม้แต่ครูจากโรงเรียนอื่นก็เข้ามาสอบถาม

หลังจากที่เฉียนลี่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางจึงรีบหาเพื่อนที่ดีที่สุดของนางเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่นางไม่สามารถซื้อได้ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจมองหาเซี่ยหยวนที่นางมีความสัมพันธ์ดีพอควร

“ข้าไม่มีตุนอีกต่อไปแล้วจริงๆ ข้าได้ยินมาว่าส่วนผสมทางการแพทย์ที่ใช้ทำถุงยาไม่เพียงแต่หลากหลายเท่านั้น แต่ยังหายากอีกด้วย โรงเรียนจะต้องใช้เวลาสักพักในการรวบรวมส่วนผสมเหล่านี้”

เซี่ยหยวนต้องการช่วย แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ความสัมพันธ์ทางสังคมของนางดีและนางมีเพื่อนมากมาย เนื่องจากนางไม่เชี่ยวชาญในการปฏิเสธผู้อื่น นางจึงเหลือเพียงถุงยาขนาดยักษ์สามถุงเท่านั้น

“อาจารย์เฉียน ถ้าพี่เซี่ยยังมีถุงยาอยู่ ท่านคิดว่าข้าจะฝากบางอย่างไว้ให้ท่านหรือไม่? ข้าจะขอให้นางขายมันให้ข้า!”

ริมฝีปากของหลี่ฟางโค้งงอ

“นั่นก็จริง!”

เฉียนลี่ถอนหายใจ (จะดีแค่ไหนถ้าข้าเชื่อใจอาจารย์ใหญ่อันอีกครั้ง!”)

“อย่างไรก็ตาม ใบสั่งยานี้ที่สืบทอดโดยกลุ่มอาจารย์ใหญ่อันนั้นน่าประทับใจจริงๆ ตอนนี้วิกฤติการเงินของโรงเรียนควรจะจบลงแล้ว”

หลี่ฟางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่สถาบันจงโจวไม่ล่มสลาย นางไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการหางานใหม่

คิ้วของเซี่ยหยวนขมวด หากไม่มีอาจารย์ใหญ่คนเก่าอยู่ที่นี่ อันซินฮุ่ยจะปกป้องใบสั่งยาวิเศษได้อย่างไร? เป็นไปได้มากที่นางไม่มีทางเอาสิ่งนี้ออกมาก่อนเพราะกังวล!

“พี่เซี่ย เจ้าช่วยถามอาจารย์ใหญ่อันได้ไหมว่าถุงยาชุดที่สองจะพร้อมขายเมื่อไหร่? ข้าต้องการที่จะเตรียมพร้อมในครั้งนี้!”

เฉียนลี่สามารถรอได้ในครั้งต่อไปเท่านั้น นางจึงตัดสินใจเตรียมเงินให้เพียงพอและมาต่อคิวในคืนก่อนที่ถุงยาจะพร้อมขาย นางต้องการซื้อ 50 ห่อในครั้งเดียว

สำหรับผู้ฝึกฝน เงินเป็นวัตถุภายนอก ในขณะที่ฐานการฝึกฝนและความแข็งแกร่งของคนๆ หนึ่งเป็นรากฐานของพวกเขา

หลังอาหารเซี่ยหยวนไปที่สำนักงานใหญ่

“อาจารย์เซี่ย มีอะไรหรือเปล่า?”

อันซินฮุ่ยเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองก่อนที่จะทำงานต่อ

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะข้ามมื้ออาหารของเจ้า!”

เซี่ยหยวนส่งอาหารกล่องให้

“ข้าเอาข้าวและกับมาให้เจ้า กินรองท้องไปก่อน!”

"ขอบคุณ!"

อันซินฮุ่ยไม่ได้ปฏิเสธ

เมื่อก่อนไม่กินเพราะอยากประหยัดเงิน ท้ายที่สุดแล้ว โรงอาหารก็เป็นของนาง ดังนั้นทุกๆ ส่วนที่นางสามารถช่วยได้นั้นมีค่า แต่ตอนนี้อันซินฮุ่ยไม่ได้ขาดเงิน นางไม่กินเพราะนางยุ่งเกินไป

“เจ้าคือธงของสถาบันจงโจว ต้องดูแลร่างกายไม่ให้พังเพราะเหนื่อยล้า!”

หลังจากที่เซี่ยหยวนวางอาหารลง นางฉุดดึงอันซินฮุ่ยขึ้นมา

“มีอาหารมากเกินไป!”

อันซินฮุ่ยขมวดคิ้ว จากนั้นนางก็ทานอาหารสองอย่างเท่านั้น

เซี่ยหยวนพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อสุ่มต่อไป หลังจากที่เห็นว่าอันซินฮุ่ยกำลังจะทานอาหารเสร็จแล้ว นางรู้ว่าถ้านางไม่ถามตอนนี้ นางอาจจะไม่มีโอกาสได้ในภายหลัง ดังนั้นนางจึงกัดฟันและถามคำถาม

“ซินฮุ่ย ข้าซื้อถุงยาขนาดยักษ์มามากกว่าสิบถุง และมันดีมากที่จะใช้ แต่หลังจากที่ครูคนอื่นๆ รู้เรื่องนี้แล้ว ทุกคนก็เริ่มถามหาจากข้า”

เซี่ยหยวนชื่นชมผลิตภัณฑ์ก่อนที่จะเพิ่มว่า

“ชุดที่สองพร้อมจะวางขายเมื่อใด ครึ่งเดือนต่อมาเหรอเปล่า?”

“นั่นเป็นแผนเดิม แต่มีเหตุการณ์เล็กน้อยเกิดขึ้น”

อันซินฮุ่ยฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

นอกจากถุงยาชุดแรก หนึ่งในห้าถูกขายให้กับครู ในขณะที่อีกหนึ่งในห้าเป็นของกำนัลให้กับพ่อค้าผู้มีอิทธิพลและขุนนางผู้มีอำนาจเหล่านั้น

และสามวันต่อมาชื่อเสียงของถุงยาก็ระเบิด

พวกเขาทั้งหมดส่งคนใช้มาที่นี่เพื่อซื้อเป็นจำนวนมาก และเงินที่พวกเขานำมาด้วยนั้นมีมากมายหลายแสนตำลึง

อันซินฮุ่ยไม่ได้คาดหวังว่ามันจะได้รับความนิยมมากขนาดนี้ ขณะที่นางตื่นเต้น นางก็รู้สึกเสียใจที่จำนวนถุงยามีน้อยเกินไป

หลายคนรู้สึกว่าขั้นตอนการผลิตของดีๆ แบบนี้คงจะยากมาก ส่วนผสมยาก็จะมีราคาแพงมากเช่นกัน ดังนั้นอุปทานคงไม่เพียงพอ

บรรดาขุนนางผู้มีอำนาจและพ่อค้าผู้มีอิทธิพลย่อมไม่ขาดเงิน เพื่อประโยชน์ในการเพลิดเพลินกับถุงยายักษ์ล่วงหน้า พวกเขาทั้งหมดระบุว่ายินดีจ่ายในราคาพิเศษ

อันซินฮุ่ยต้องการแสดงออก แต่ซุนม่อเกลี้ยกล่อมให้นางรออีกหน่อย

หลังจากนั้น อันซินฮุ่ยพบว่าทุกวันที่ผ่านไป สถานะของผู้ที่มาเยี่ยมเยียนจะสูงกว่าเมื่อก่อน ตั้งแต่คนใช้ หัวหน้าพ่อบ้าน ไปจนถึงขุนนางในตระกูลเอง

ราคาที่พวกเขาเสนอก็เพิ่มขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่เคยแช่ตัวในอ่างด้วยถุงยายักษ์มาก่อน พวกเขาเสนอราคาสูงเสียดฟ้าซึ่งยากจะปฏิเสธ อันซินฮุ่ยคำนวณบางอย่างและตัดสินใจว่าเมื่อขายถุงยายักษ์ที่เหลือสามในห้าที่เหลือทั้งหมด รายได้สุทธิจะสูงถึง 90 ล้านตำลึง!

ในคืนนั้น อันซินฮุ่ยรู้สึกตื่นเต้นมากจนนางไม่มีสมาธิกับงานของนางเลย

ในที่สุด อันซินฮุ่ยก็เข้าใจแนวคิดของการตลาดหิวโหย และพบว่าคู่รักวัยเยาว์ของนางเป็นอัจฉริยะด้านการตลาดที่หาได้ยาก!

ติง!

คะแนนความประทับใจจากอันซินฮุ่ย +100 ความคารวะ(1,770/10,000).