ตอนที่ 47 ละครฉากหนึ่ง [ฟรี]

ตอนที่ 47

ละครฉากหนึ่ง

 

"คุณชาย ผมเอาเสื้อผ้าและอาหารมาให้แล้วครับ"

ณ ห้องของซูไป๋คนรับใช้เคาะประตูและลากข้าวของเข้ามาในห้องโดยมือข้างซ้ายถือถุงอาหารและมือข้างขวาถือถุงเสื้อผ้า

"วางมันเอาไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนและจะเอามันไปให้เธอเอง" ซูไป๋พูดขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง

"ผมสามารถเอามันไปให้เธอแทนคุณชายได้นะครับ ให้ผมจัดการให้ไหม?" คนรับใช้ถามขึ้นมาอีกครั้ง

ซูไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาก่อนที่จะถามขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า "ทำไมนายถึงได้อยากเข้าไปในห้องของผู้หญิง? ถ้าหากว่านายไปพูดอะไรไม่เข้าเรื่องและทำให้จิตใจของเธอแย่ลงไปอีกจะทำยังไง? วางพวกมันเอาไว้ตรงนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"ได้ครับ" คนรับใช้พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะวางของลงและหันหลังเดินจากไป

หลังจากที่คนรับใช้เข้าไปในห้องของตัวเอง เขาก็ไม่ได้ปิดประตูห้องให้สนิทแต่แอบแงบประตูเอาไว้เล็กน้อยเพื่อที่จะมองออกไปข้างนอกได้

หลังจากนั้นไม่นานซูไป๋ก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ ผมของเขายังคงเปียกอยู่เล็กน้อยและเดินผ่านกองข้าวของที่วางอยู่ไป ก่อนที่จะเคาะที่ประตูห้องอีกห้องหนึ่งพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "เรเวนเปิดประตู"

ไม่นานหลังจากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกมาและซูไป๋ก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "เอาเสื้อผ้าและอาหารเหล่านี้ไปให้เจียหยิงเปลี่ยนและกินให้อิ่ม หลังจากกินอิ่มแล้วก็รีบเข้านอนเพื่อพักผ่อน"

"อืม!" เสียงของเรเวนดังขึ้น

"ในห้องมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไหม? เอามาให้ฉันผืนหนึ่งสิผมของฉันมันยังเปียกอยู่เลย" ซูไป๋พูดขึ้นมาพร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง และหลังจากที่ได้ผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมจนแห้งแล้วเขาก็หันหลังกลับและเดินกลับไปที่ห้องของเขา

รอจนกระทั่งประตูห้องของซูไป๋ปิดสนิท ประตูห้องของคนรับใช้ก็ค่อย ๆ ปิดสนิทลงเช่นกัน

ซูไป๋และเรเวนนั้นพูดคุยกันโดยใช้ระยะเวลาสั้นมาก ดังนั้นมันจึงไม่มีโอกาสที่ซูไป๋จะได้พูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ

เพราะก่อนหน้านี้เจ้านายของเขาขอให้จับตาดูซูไป๋เป็นพิเศษและอย่าปล่อยให้ซูไป๋ได้พูดคุยกับมนุษย์กลายพันธุ์ที่เพิ่งเจอให้มากนัก

ในขณะเดียวกันเจียหยิงก็ยังคงนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำภายในห้องน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นประตูมันก็ไม่ได้ล็อคทำให้ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสีไปมา

เวลาค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นเธอก็เห็นซูไป๋เดินเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้งก่อนที่รูปร่างของซูไป๋จะเปลี่ยนกลับเป็นรูปร่างหน้าตาของเรเวน หลังจากที่เธอเห็นพวกเขาทั้งสองคนถามและตอบกันไปมาราวกับว่านัดกันมาดิบดี เมื่อซูไป๋เห็นว่าผมของเรเวนเปียกเขาจึงรีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็วและหยิบผ้าเช็คตัวข้าง ๆ มาจุ่มลงน้ำและเช็คเข้ากับหัวของเขาทำให้ผมมันเปียกก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้อง

เมื่อมองดูการแสดงของพวกเขาทั้งสองคน เจียหยิงก็มีคำ ๆ หนึ่งปรากฏขึ้นมาในใจของเธอ

โจรกับนักแสดง!

มันน่ามหัศจรรย์!

ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นไม่นานเจียหยิงจะตระหนักได้ว่าตอนแรกที่ซูไป๋เข้ามาในห้องน้ำมันจะต้อง ... เห็นอะไรบางอย่างของเธออย่างแน่นอน!

ช่วงเวลายามค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้นคนรับใช้รีบตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อรับประทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนที่พวกเขาจะนั่งเครื่องบินกลับไปที่นิวยอร์ก ซึ่งในการเดินทางจะเห็นได้ชัดว่าซูไป๋ไม่ได้พูดอะไรกับเจียหยิงเลยราวกับว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อ และเขาก็มีหน้าที่แค่ตามหามนุษย์กลายพันธ์เพียงแค่นั้น หลังจากเครื่องบินมาถึงนิวยอร์กพวกเขาก็เดินไปขึ้นรถที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้และมุ่งหน้าไปยังเฮลไฟร์คลับ

พวกเขาเดินขึ้นมาที่นี่ห้องลับบนชั้นสองอีกครั้ง

อาซาเซล ริพไทด์ และชอว์ล้วนอยู่ที่นี่

เมื่อเห็นซูไป๋เดินเข้ามาชอว์ก็รีบเดินเข้าไปหาด้วยความตื่นเต้น "ขอบคุณที่คุณทำงานอย่างหนักสำหรับการตามหามนุษย์กลายพันธุ์"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซูไป๋ก็พูดขึ้นมาว่า "มันเป็นงานที่ยากลำบากมาก แต่โชคยังดีที่ฉันหาเธอเจอได้เร็ว ชื่อของเธอคือ เจียหยิง แต่เธอไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้และมันก็ค่อนข้างลำบากเล็กน้อย แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ ดังนั้นเพื่อความมั่นใจคุณลองตรวจสอบดูก่อนได้"

"หืม?" ชอว์เหลือบมองไปยังคนรับใช้ที่อยู่ด้านหลังซูไป๋เล็กน้อย ซึ่งคนรับใช้ก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่ชอว์จะพูดขึ้นมาว่า "ไม่รีบ ๆ เอาล่ะ! เดินทางมาเหนื่อย ๆ คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

"คุณชาย หนูขอไปเดินเล่นรอบ ๆ ได้ไหม?"

เรเวนที่ยืนอยู่ด้านหลังจู่ ๆ เธอก็ถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับมองอย่างคาดหวัง

"เธอคือเรเวนสินะ ในเมื่อเธอเป็นคนของซูไป๋ ... แน่นอนว่าไม่มีปัญหา แต่ว่าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มนะ" ชอว์พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

ถึงแม้ว่าซูไป๋จะอยากรู้ว่าทำไมจู่ ๆ เรเวนถึงพูดขึ้นมาแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากและพยักหน้าเล็กน้อย

หลังจากเรเวนจากไปซูไป๋ก็นั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเจียหยิงที่มีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด หลังจากดื่มและพูดคุยกันสองสามประโยค ชอว์ก็มีความคิดที่จะทำการทดสอบเจียหยิง

เพราะมนุษย์กลายพันธุ์ก่อนหน้าที่ซูไป๋พบทั้งหมดล้วนมีความสามารถพิเศษ และเจียหยิงจะเป็นคนที่ไม่มีความสามารถพิเศษได้อย่างไร? ดังนั้นหลังจากชอว์ถามและทดสอบความสามารถทั่วไปบางอย่าง แต่เขาก็พบว่าเธอไม่มีอะไรตอบสนองเลย ทำให้ชอว์อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า "เกิดอะไรขึ้นกับความสามารถของเธอ?"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน! เพราะว่าฉันสามารถค้นหาตำแหน่งและสถานการณ์ของมนุษย์กลายพันธุ์บางคนได้ แต่ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ 100% ฉันก็บอกกับคุณแล้วก่อนที่จะไป ในเมื่อฉันทำงานผิดพลาด ... ฉันก็ไม่มีข้อแก้ตัว" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยความหดหู่

"เอ่อ ... เรื่องนี้มันไม่สำคัญ มันเป็นเรื่องปกติ เพราะท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ง่ายที่จะตามหามนุษย์กลายพันธุ์" ชอว์พูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยก่อนที่จะพูดขึ้นมาต่อว่า "ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่มนุษย์กลายพันธุ์ แต่เธอก็เป็นคนจีนทำไมคุณไม่ปล่อยให้เธอทำงานอยู่ที่สโมสรล่ะ? เพราะเราก็เสียทรัพยากรไปมากเหมือนกัน มันคงจะไม่ดีถ้าจะไม่ให้เธอชดเชยอะไรเลย"

"แล้วคุณจะให้เธอทำหน้าที่อะไร? เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ถึงแม้ว่าการเลี้ยงคนสองสามคนจะไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าไม่มีประโยชน์มันก็ไม่จำเป็น ยิ่งไปกว่านั้นฉันได้ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้แต่เธอไม่พูดขอบคุณฉันสักคำ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยแล้วฆ่าเธอทิ้งซะ" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ

"ฆ่า? นี่ ... คุณโอเคอย่างงั้นหรอ?" ชอว์แกล้งพูดขึ้นมาอย่างอึดอัดใจ

"ไม่มีปัญหา! และเพื่อเป็นเกียรติให้กับคนที่มาจากประเทศเดียวกัน ฉันจะซื้อสุสานที่ดีที่สุดให้กับเธอเมื่อเธอจบชีวิตลง" ซูไป๋หยิบเหรียญขึ้นมาก่อนที่จะหันไปมองทางเจียหยิง

เห็นได้ชัดว่าเจียหยิงไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่ เมื่อเห็นซูไป๋จ้องมองมาที่เธอ มันก็ทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที ทันใดนั้นเธอก็เห็นว่าเหรียญมันลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่มันจะพุ่งทะลุหน้าอกของเธออย่างรวดเร็วผ่านร่างของเธอไปยังโซฟาด้านหลัง ทำให้เจียหยิงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะสิ้นใจไป

เธอตายแล้ว!

โปรดติดตามตอนต่อไป …