ตอนที่ 44 ความโกรธ! [ฟรี]

ตอนที่ 44

ความโกรธ!

 

หลังจากเข้าสู่อาณาเขตฐานทัพของโซเวียตการเดินทางของพวกเขาก็เริ่มไม่ราบรื่นอีกต่อไปและอาจจะมีเรียกหยุดตรวจบางเป็นบางครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเส้นทางที่พวกเขากำลังจะไปก็อยู่ห่างไกลเป็นอย่างมาก ซึ่งหลังจากเดินทางมาได้สักพักใหญ่พวกเขาก็เดินทางมาถึงตามจุดหมายบนแผนที่ในที่สุด

"ทางข้างหน้าดูเหมือนว่าจะค่อนข้างวุ่นวายนะครับ!"

คนรับใช้พูดขึ้นมาเบา ๆ

แน่นอนว่าซูไป๋ก็สังเกตเห็นเหมือนกัน

กลุ่มทหารยืนดักรออยู่ด้านหน้าพร้อมกับอาวุธและอุปกรณ์เต็มรูปแบบรักษาการณ์อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย หรือว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นที่นี่?

"ลงจากรถและเดินกันต่อ!"

สถานที่แห่งนี้มีแนวโน้วว่าจะพบเจียหยิงมากที่สุด เพราะยังไงก็เหลือเพียงแค่สถานที่เดียวเท่านั้น ซึ่งซูไป๋พอจะคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ พวกเขาทั้งสามคนลงจากรถและเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ หลังจากผ่านไปได้ประมาณ 10 นาทีพวกเขาที่มีทหารโซเวียตเดินนำมาก็มาถึงยังหมู่บ้านที่ดูน่ากลัวเล็กน้อย หลังจากที่เดินเข้าไปในหมู่บ้านพวกทหารก็เดินไปล้อมหมู่บ้านเอาไว้พร้อมกับยิงปืนขึ้นฟ้าสองนัด

เมื่อมีเสียงปืนดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นานผู้คนในหมู่บ้านก็เริ่มทยอยกันเดินออกมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนกกันทีละคนด้วยความหวาดระแวง บางคนกลัว บางคนมึนงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อทุกคนในหมู่บ้านออกมาจนหมด ก็มีชายคนหนึ่งในหมู่ทหารเดินออกมาด้านหน้าพร้อมกับพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึมกับพวกชาวบ้าน

"เขากำลังพูดอะไรอยู่?"

ซูไป๋หันไปถามกับคนรับใช้เพราะว่าเขาฟังภาษาอังกฤษสำเนียงนี้ไม่ออก

"เขาคือเจ้าที่ทางการของกองทัพโซเวียต และเขาสงสัยว่าในหมู่พวกชาวบ้านพวกนี้มีพวกนาซีหลบซ่อนตัวอยู่และต้องการค้นหาตัวให้เจอ" คนรับใช้พูดขึ้นมาเบา ๆ ให้ซูไป๋ฟัง

"เรื่องไร้สาระ!" ซูไป๋พูดเยาะเย้ยขึ้นมาเล็กน้อย "ถึงแม้ว่าพวกชาวบ้านพวกนี้จะดูเรียบร้อยและผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด แต่ถ้าเกิดว่ามีพวกนาซีมาหลบซ่อนอยู่ที่นี่จริง ๆ นั่นก็เท่ากับว่าพวกมันกำลังมองหาความตายไม่ใช่หรอ? คิดได้ไงถึงได้มาซ่อนตัวอยู่ที่นี่?"

แน่นอนว่าเจ้าหน้าที่ทางการใช้เวลาไม่นานในการตรวจสอบและค้นหา ซึ่งการกระทำของพวกทหารก็ดูป่าเถื่อนและโหดร้ายเป็นอย่างมาก เมื่อพวกเขาเข้าไปในบ้านพวกเขาไม่ลังเลเลยที่จะรื้อค้นและแอบขโมยข้าวของของชาวบ้านติดไม้ติดมือกันมา ซึ่งมันแปลกมากที่จะมีพวกนาซีมาหลบซ่อนอยู่ที่นี่ และในมุมมองของซูไป๋นั้นสิ่งพวกนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะว่ามันยังอยู่ในยุคนี้และภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนี้

"ปล่อยฉัน ... ปล่อยฉันไปเถอะ ... "

ทันใดนั้นในบ้านหลังหนึ่งทหารได้ดึงร่างของผู้หญิงคนหนึ่งออกมา ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปอาการผ่อนคลายมากกว่ากลัวและเธอก็พูดภาษาจีนที่คนอื่นฟังไม่เข้าใจขึ้นมา ... มันคือภาษาจีน!

ทันใดนั้นดวงตาของซูไป๋ก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที

เจอแล้ว!

ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะผมเผ้ารุงรัง แต่ซูไป๋ก็สามารถจำเธอได้ทันที

เธอก็คือ เจียหยิง!

เจียหยิงนั้นรูปร่างสูงเพรียวและดูโดดเด่น แต่จมูกของเธอก็ค่อนข้างแหลมทำให้เธอค่อนข้างโดดเด่นกว่าใครในแวบแรก

"มีคนไม่ยอมออกมารวมตัว ถือว่าได้มีความผิดโทษฐานหลอกลวง เอาตัวของเธอไป ... เธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นพวกนาซี!"

เจ้าหน้าที่ทางการที่เห็นว่าดวงตาของเจียหยิงเบิกกว้างขึ้น เขาก็พูดขึ้นมาทันที

ไม่ว่าจะเป็นทหารที่อยู่บริเวณโดยรอบหรือชาวบ้านที่เห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ นี่ถือได้ว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ ถึงแม้ว่าเจียหยิงจะไม่เข้าใจ แต่ทหารก็จับตัวเธอและพาออกไปทันทีโดยไม่ให้เธอได้อธิบายอะไร และด้วยประสบการณ์ก่อนหน้านี้ที่เธอต้องเผชิญมานั่นคือสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดในตอนนี้ เธอพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือจากชาวบ้านคนอื่น ๆ แต่ก็น่าเสียดายที่ไม่มีใครกล้าให้ความช่วยเหลือเธอเลยสักคน ทำให้เจียหยิงได้แต่หลับตาลงยอมรับชะตากรรมอย่างเงียบ ๆ เธอรู้สึกสิ้นหวัง ... เธอเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้เพื่อถูกทรมาณเพื่อชดใช้บาปอย่างงั้นหรอ? นี่คือโชคชะตาของเธออย่างงั้นหรอ?

เมื่อมองเห็นว่าเจียหยิงนั้นหมดหวังและชาวบ้านพวกนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรแล้วเอาแต่ยืนดูเธอ ซูไป๋ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

หลังจากที่เขาข้ามมายังโลกใบนี้เขายังไม่เคยโกรธเลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะมีคนดูถูกว่าเขาเป็นลิงเหลืองก็ตาม แต่ความโกรธในตอนนี้มันเป็นของจริง

เขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรพิเศษ ๆ กับเจียหยิงเลยแม้แต่น้อย และเขาก็ต้องการเจียหยิงเพื่อการพัฒนาเซรุ่มเท่านั้น

แต่ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็มาจากประเทศจีน

ผู้คนที่อาศัยอยู่สถานที่ต่างถิ่นย่อมต้องเหงาและว้าเหว่เป็นเรื่องธรรมดา ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนร่วมชาติคนอื่น ๆ อยู่รอบ ๆ ก็ตามแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครที่จะกล้าลุกขึ้นและช่วยเหลือเธอเลยสักคน แน่นอนว่าใครจะยอมเสี่ยงอันตรายและไม่ได้รับอะไรตอบแทนกลับมา ซึ่งการลงมือทำและไม่ลงมือทำมันแตกต่างกันอย่างชัดเจน

ซูไป๋หยิบเหรียญขึ้นมาและโยนมันออกไปข้างหน้าด้วยความเยาะเย้ย

เหรียญพุ่งแวกอากาศเข้ากลางศรีษะของทหารที่จับตัวของเจียหยิงเอาไว้ พร้อมกับคราบเลือดที่ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของทหารคนนั้นก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ล้มลงกับพื้นราวกับภาพสโลว์โมชั่น!

ทันใดนั้นเจียหยิงก็มองฉากตรงหน้าด้วยความตกใจ

ทหารโดยรอบก็มองอย่างตกตะลึงเช่นกัน เจ้าหน้าที่ทางการคนนั้นอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะรีบตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบชักปืนออกมาและตะโกนขึ้นมาว่า "ศัตรูบุก!!!"

ทันใดนั้นทหารทุกคนก็ยกปืนขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ ด้วยความระมัดระวังและพยายามมองหาว่าศัตรูหลบซ่อนอยู่ที่ไหน

ท่ามกลางความตกตะลึง ความตึงเครียด และความตื่นตระหนก ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งค่อย ๆ เดินออกมาและปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน

"อย่าขยับ ... ไม่งั้นฉันยิง!!"

ปากกระบอกปืนทุกกระบอกหันไปเล็งที่ซูไป๋กันอย่างพร้อมเพรียง ในขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ทางการคนนั้นก็ก้าวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วและคว้าตัวของเจียหยิงเอาไว้พร้อมกับเอาปืนจ่อที่หัวของเธอ "คุณเป็นใคร? คุณเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับเธอใช่ไหม? คุณก็เป็นพวกนาซีใช่ไหม?"

โปรดติดตามตอนต่อไป …