ตอนที่ 39 เงินสำคัญกับเธอมากหรอ

ทางตอนใต้ของเมืองฉิวหมิง ฝ่ายขายอสังหาริมทรัพย์

เมื่อเห็นฉินเทียนตอบด้วยท่าทางโอเค

เติ้งหยูชิงนั่งอยู่ที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าการนัดครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายเชิญฉินเทียนจะสำเร็จ!

ประธานฉินกรุ๊ปไม่ดีเกินไปสำหรับฉันหรอ?

มันไม่สำคัญหรอก

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่านี่คือโอกาสของเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เติ้งหยูชิงก็เริ่มจินตนาการถึงวันที่นั่งรถหรูและอาศัยอยู่ในคฤหาสน์

“อ่า ฉันต้องรีบไปจองที่นั่งแล้วล่ะ”

เติ้งหยูชิงส่ายหัวและรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง

คาเฟ่หมิงซือเป็นร้านกาแฟที่แพงที่สุดในเมืองฉิวหมิง ไม่ว่าจะเป็นวันและเวลาใดที่นั่งทั้งหมดจะต้องถูกจองเต็มล่วงหน้า

“แม้ว่ามันจะแพงมาก แต่ขอแค่ฉันทำสำเร็จ ฉันจะสามารถใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวลใจตลอดไป...”

เติ้งหยูชิงมีความสุขเป็นพิเศษ และในขณะเดียวกัน เธอก็มั่นใจเกี่ยวกับอนาคตของเธอ

หลังจากที่เธอวางสาย เธอกำลังจะโทรจองที่นั่งในร้านกาแฟ

กริ๊งง! กริ๊งง!

แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นเบอร์บนหน้าจอ ใบหน้าของเธอดูบิดเบี้ยวเล็กน้อย

มันแตกต่างกับตอนที่เธอคุยกับฉินเทียนก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

“หวังห่าว?”

ปี๊บ!

เธอตัดสายทันทีโดยไม่คิด

แต่เขาก็โทรเข้ามาอีกครั้ง!

เธอกดวางสายโดยไม่รีรอแม้แต่น้อย!

เมื่อโทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่สาม ในที่สุดเธอก็หมดความอดทน

พอรับสาย เธอก็เริ่มด่าอีกฝ่ายทันที

“หวังห่าว นายจะโทรอะไรนักหนา นายไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ทำงาน โทรมาอยู่ได้”

เสียงอ่อนดังมาจากปลายสาย “ขอโทษ เสี่ยวชิง ฉันรู้ว่าไม่ควรโทรหาเวลาเธอทำงาน แต่ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากเธอมากๆ”

"ช่วย? ช่วยอะไร?” เติ้งหยูชิงขมวดคิ้ว!

แม้ว่าเธอจะไม่คิดตกลงอยู่แล้ว แต่ในขณะที่ทั้งสองยังอยู่ในสถานะแฟน เธอจึงต้องถามตามมารยาท

ใช่ เธอไม่ได้เลิกกับหวังห่าวจริงๆ

“แม่ของฉันป่วยกะทันหันเมื่อสองสามวันก่อน และฉันต้องการเงิน 30,000 หยวนมาจ่ายค่ารักษา ฉันโทรหาหลายคนแต่ได้ยืมมาแค่ 10,000 หยวน เธอให้ฉันยืมอีก 20,000 หยวน...”

"อะไรนะ? 20,000 หยวน? ทำไมไม่ไปปล้นธนาคารเอาเลยล่ะ?”

หวังห่าวพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกรีดร้องของเติ้งหยูชิง

หลังจากที่เธออุทานออกมาดัง เธอก็พบว่าเพื่อนร่วมงานรอบๆ ตัวเธอจ้องมาที่เธอ

เธอรีบยิ้มเจื่อนให้เพื่อนร่วมงาน และขอตัวเดินออกไปที่เงียบๆ

“หวังห่าว นายบ้าไปแล้วหรอ? เราคบกันมาหนึ่งปี นายเคยให้เงินสักสามพันหยวนกับฉันไหม? แต่ตอนนี้นายกำลังขอเงินฉัน20,000 หยวน?”

“ฉันขอโทษ เสี่ยวชิง ถ้ามีวิธีอื่น ฉันจะไม่โทรมารบกวนเธอหรอก อย่างน้อยก็เห็นแก่ที่เราเป็นแฟนกัน...”

ที่ปลายอีกด้านของสาย หวังห่าวพูดด้วยเสียงจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ

“เฮ้! แค่จับมือกันเราก็เป็นแฟนกันแล้วเหรอ?”

เติ้งหยูชิงเย้ยหยันและถามกลับ

“เสี่ยวชิง เธอหมายความว่ายังไง?”

“ไม่รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร? ฉันจะเลิกกับนาย เข้าใจไหม?”

เธอทำงานในแผนกขายมาหลายปี ถ้าเธอทำงานหนักและทำผลงานดี เธอก็จะทำรายได้มากกว่า 10,000 หยวน

ถ้าเธอขายไม่ดี เธอก็มีรายได้แค่สี่หรือห้าพันหยวนเท่านั้น

หักค่าใช้จ่ายแล้วก็ไม่เหลือเท่าไหร่

และเงิน 20,000 หยวนนี้ก็เป็นเงินเก็บเกือบทั้งหมดของเธอ

เธอจะให้เขายืมได้ยังไง?

เมื่อได้ยินคำพูดของเติ้งหยูชิง หวังห่าวก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “เสี่ยวชิงเงินสำคัญกับเธอขนาดนั้นเลยหรือไง?”

“เพื่อไม่ให้ฉันยืม ถึงกับบอกเลิกฉัน?”

ต้องบอกว่าตรรกะของหวังห่าวค่อนข้างแปลก

แต่เมื่อพิจารณาจากมุมมองของเขาแล้ว ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

ถ้าเธอไม่ช่วยเขาตอนที่เขามีปัญหา เธอจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร?

แม้ว่าตอนนี้เขาจะยากจน แต่เขาเชื่อว่าในอนาคตเขาจะร่ำรวยอย่างแน่นอน

และเหตุผลที่ผู้หญิงคนนี้บอกเลิกเขาก็คือการที่เขาขอยืมเงิน!

ไม่งั้นจะเลิกกันทำไม

แต่จากมุมมองของเติ้งหยูชิง มันง่ายมาก

“ใช่ เงินเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน ฉันเลือกที่จะเลิกกับนายเพื่อไม่ให้นายยืมเงิน”

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังห่าว เติ้งหยูชิงก็พูดต่ออย่างโกรธๆ ว่า “เงินก้อนนี้กว่าจะได้มาฉันทำงานอย่างหนัก ทำไมฉันต้องให้นายยืมด้วย?”

“โอ้ เพราะเราจับมือกันสองครั้ง?”

“คือ...ได้โปรด แม่ของฉันกำลังป่วย ช่วยฉันทีเถอะ”

หวังห่าวอธิบาย

“แม่นายป่วยมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

เติ้งหยูชิงโพล่งออกมา แต่เมื่อคำพูดนี้ออกจากปากของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวว่าไม่ควรพูดอย่างนั้น เธอรีบเปิดปากและเปลี่ยนเรื่อง!

“เอาล่ะ ถ้าฉันให้นายยืมเงิน นายจะจ่ายคืนฉันตอนไหน?”

“ฉันจะจ่ายคืนให้เธอในอนาคต!

“อย่ามาตลก”

"แต่...."

“ไม่มีแต่!” เติ้งหยูชิงสูดลมหายใจลึก:“หวังห่าวเราเลิกกันเถอะ!”

“ฉันไม่อยากอยู่กับนายแล้ว อยู่บ้านเช่าหลังนั้นและกินบะหมี่ทุกวัน...นี่ไม่ใช่ชีวิตที่ฉันต้องการ”

คำพูดของเติ้งหยูชิงทำให้หวังห่าวเงียบ

หลังจากนั้นเขาก็พูดช้าๆ

“เสี่ยวชิง เธออยากเลิกกับฉันจริงๆ หรอ?”

เติ้งหยูชิงหายใจเข้าลึก และพ่นคำหนึ่งออกมาอย่างหนักแน่น

"ใช่!"

เมื่อพูดจบ เธอวางสายทันทีราวกับโล่งใจ

เดิมทีเธออยากที่จะเลิกกับหวังห่าวมานานแล้ว แต่เธอทำได้เพียงใช้การกระทำเพื่อห่างกับเขา หวังให้หวังห่าวเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อน

สิ่งเดียวคือหวังห่าวจดจ่ออยู่กับนวนิยายของเขามากจนไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเติ้งหยูชิง

เลยลากยาวมาจนตอนนี้

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกโล่งใจที่เรื่องนี้จบลงในที่สุด

เติ้งหยูชิงถอนหายใจยาว

แต่เมื่อเธอนึกถึงการไปพบประธานฉินเพื่อดื่มกาแฟในบ่ายวันนี้ อารมณ์ของเธอก็กลับมาสดใสอีกครั้งในทันที

“ก่อนอื่น ฉันจะลางานแล้วค่อยแต่งหน้า...เอาล่ะ ตามนั้น”