ตอนที่ 9 สัตว์อสูรพื้นเมือง!
ตอนที่ 9 สัตว์อสูรพื้นเมือง!
"สัตว์อสูรที่เหมาะสมคือสัตว์อสูรขยะใช่ไหม"
เมื่อได้ยินคำพูดที่น่าตกใจเหล่านี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง
เด็กชายที่อ้าปากสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมชิงเหอหมายเลข 1 ด้วยผิวขาวและดวงตาที่ดุร้าย
แม้ว่าเขาจะสวมชุดนักเรียนธรรมดา แต่เขาก็สวมรองเท้าผ้าใบที่ดูหรูหรา ดูราวกับเป็นลูกเศรษฐี
จูหวู่สวมแว่นตาของเขาและพูดอย่างเย็นชา: "ฟู่หัวเฟย คุณพูดอีกทีสิ!"
เมื่อชายหนุ่มเห็นดวงตาที่เย็นชาและจริงจังของ จูหวู่ เขาก็กลัวและถอยหลังไปสองก้าว ทำให้ จูหวู่ จ้องเขม็ง
“นโยบายให้นักเรียนมัธยมปลายรับสัตว์อสูรฟรีนั้นเหมือนกันทั่วประเทศ เมืองชิงเหอของเราไม่เคยน้อยหน้าใครเลย สัตว์อสูรทุกตัวได้รับการปลูกฝังจากเรา เราจะไม่มอบสัตว์อสูรที่มีปัญหาให้กับพวกคุณแน่นอน . .”
หลังจากคำอธิบาย จูหวู่มองไปที่ฝูงชนและพูดว่า: "ผู้ที่ไม่ต้องการทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรฟรีก็สามารถกลับไปได้เลย แต่พวกคุณอย่ามาพูดแบบนี้!"
หลังจากจูหวู่ชี้แจงเสร็จ...
อย่างไรก็ตาม ฟู่หัวเฟย รู้สึกว่าการแสดงของเขาในตอนนี้ค่อนข้างน่าอับอาย เขาหน้าแดงและพูดอยากหัวร้อนว่า: "กลับก็ได้ พ่อฉันมีเงิน ใครจะสนใจเจ้าสัตว์อสูรไร้สาระพวกนั้นก็ตามใจ!"
หลังจากพูดจบ เขาก็กระทืบเท้าอย่างแรง จากนั้นก็หมุนตัวและออกจากห้องรับรองไป
เมื่อนักเรียนที่เหลือเห็นการกระทำเช่นนี้ ทุกคนต่างแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย
ท้ายที่สุดสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำพันธสัญญาก็คือสัตว์อสูรขยะที่ไม่มีใครต้องการงั้นหรือ?
อารมณ์ของจูหวู่ก็เปลี่ยนไปหลังจากการจากไปของฟู่หัวเฟย เขาเริ่มเรียกนักเรียนที่เหลือไปที่แผนกต้อนรับทีละคนเพื่อมอบสัตว์อสูรที่เหมาะสมให้กับพวกเขา
แม้จะอารมณ์ไม่ดี แต่จูหวู่ ก็ชี้ให้เห็นสาเหตุของความล้มเหลวในพันธสัญญากับนักเรียนแต่ละคนอย่างอดทน และอธิบายเหตุผลในการมอบสัตว์อสูรให้พวกเขา
ในระหว่างคาบเรียน หากมีนักเรียนคนใดซักถาม เขาจะอธิบายอย่างอดทน และแม้กระทั่งเปลี่ยนสัตว์อสูรที่กำหนดให้ตามความต้องการของนักเรียน
ห้องไม่ใหญ่ แม้ว่าฉันจะไม่ได้ยินสิ่งที่จูหวู่ พูดกับคนอื่น ๆ แต่ทุกคนก็สามารถเห็นความอดทนและความใจดีของเขาเป็นอย่างดี นักเรียนที่เหลืออดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นเล็กน้อยบนใบหน้าของพวกเขา
หากเขาเป็นผู้เพาะพันธุ์ที่มีความรับผิดชอบ สัตว์อสูรที่เขามอบให้ทุกคนต้องมีศักยภาพโดดเด่นแน่นอน
ในไม่ช้า ชื่อของเฉินเหวินก็ถูกเรียกโดย จูหวู่
เฉินเหวินรีบลุกขึ้นจากที่นั่งและวิ่งไปที่โพเดียม...
"ความแข็งแกร่งทางจิตใจของคุณค่อนข้างดี นอกเหนือจากการขาดการเตรียมตัวในครั้งแรกที่ล้มเหลว มันอาจจะเป็นเพราะพรสวรรค์ของคุณ..."
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จูหวู่ก็เงยหน้าขึ้นมองเฉินเหวิน
เฉินเหวินพยักหน้า พรสวรรค์ "พันธนาการ" ของเขาไม่ดึงดูดสัตว์อสูร
เมื่อเห็นเฉินเหวินพยักหน้า จูหวู่ก็พูดต่อ: "ในกรณีนี้ คุณกำลังจะทำพันธสัญญากับลูกสัตว์ธรรมดาๆ ที่มีศักยภาพพิเศษโดยตรง และพวกมันก็จะไม่สามารถต้านทานพลังวิญญาณของคุณได้..."
ขณะที่เขาพูด เขาเปิดสมุดภาพบนโต๊ะและเปิดภาพสัตว์อสูรออกมาให้เฉินเหวินดู
"วิหคเพลิงน้อย หรือที่รู้จักกันในนาม 'อีกาอัคคี' มีทักษะเกือบจะเหมือนกับอีกาอัคคี ยกเว้นว่ามันไม่มีพรสวรรค์ทางวิญญาณและทักษะของอีกาอัคคีเลย..."
เมื่อฟังคำแนะนำของจูหวู่ เฉินเหวินก็พูดไม่ออก
และเจ้าวิหคเพลิงตัวน้อยยังมีพรสวรรค์ในการบิน และทักษะของมันก็ไม่เลว
โดยไม่รู้ความสามารถเฉพาะของเฉินเหวิน จูหวู่ก็ได้เลือกสัตว์อสูรที่เหมาะสมกว่าสำหรับเขาเป็นพิเศษ
แต่ดูเฉินเหวินยังจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร...
อย่างไรก็ตาม ระดับศักยภาพของวิหคเพลิงตัวนั้นส่วนใหญ่ จะเป็นเพียงระดับธรรมดาแต่โดดเด่น แต่เนื่ิองจากไม่มีการสำรวจแผนวิวัฒนาการใดๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้ จูหวู่ก็รู้ว่า เฉินเหวิน ไม่ค่อยพอใจ
ถ้าเป็นคนอื่น เขาอาจจะมอบให้อย่างเย็นชา แต่สำกรับเฉินเหวินนั้นเขาก็ยังปิดหนังสือให้ลองเลือกดู
จูหวู่พูดอย่างนุ่มนวล: "คุณไม่อยากที่จะทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรที่มีระดับศักยภาพทั้งธรรมดาและพิเศษใช่หรือไม่"
เฉินเหวินพยักหน้าและพูดว่า: "ผมไม่เต็มใจนิดหน่อยครับ อย่างไรผมก็ขอบคุณมากนะครับครู.. ..."
“เรียกอะไรก็ได้ตามใจฉัน”
จูหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า: "เราไม่มีสัตว์อสูรประเภทบินได้มากนักหรอก ในโรงเพาะพันธุ์ในเมืองชิงเหอ มีสัตว์อสูรเพียงไม่กี่ชนิดที่เหมาะสำหรับผู้ทำพันธสัญญา ... "
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินเหวินก็พูดขึ้นทันทีว่า "จริง ๆ แล้ว มันไม่จำเป็นต้องเป็นสัตว์อสูรประเภทที่บินได้หรอกครับ"
"แต่คุณ?…"
จูหวู่ แค่อยากจะถามเฉินเหวินโดยคิดว่าสิ่งนี้อาจเกี่ยวข้องกับพรสวรรค์ของเขาในการควบคุมสัตว์อสูรหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงนิ่งเงียบ
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จูหวู่ก็ถามว่า: "แล้วคุณให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุดในการเลือกมัน"
เฉินเหวินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับว่า: "สิ่งสำคัญคือพรสวรรค์และศักยภาพ มันจะดีกว่าถ้ามีทักษะมากกว่านี้ครับ"
พันธสัญญาสามารถแบ่งคุณลักษณะ ทักษะ และพรสวรรค์ของสัตว์อสูรได้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพรสวรรค์ มันสามารถเรียนรู้ทักษะและสามารถปรับปรุงทักษะได้ พรสวรรค์นั้นไม่สามารถบอกได้ แม้ว่าคุณจะฝึกหนักก็ตาม
นอกจากนี้ ศักยภาพของสัตว์อสูรนั้นสัมพันธ์กับการพัฒนาระดับศักยภาพ ดังนั้นจึงไม่ควรประเมินต่ำเกินไป
จูหวู่คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "หาที่นั่งก่อน แล้วผมจะมอบสัตว์อสูรให้นักเรียนคนอื่นๆ ก่อน ขอผมตัดสินใจก่อนสำหรับสัตว์อสูรของคุณ"
เฉินเหวินได้ยินคำนั้น รีบโค้งคำนับและขอบคุณ: "ขอบคุณครับ ครูจูหวู่!"
จูหวู่ยิ้มและพูดว่า "ผมยินดีช่วยคุณ!"
จากนั้นเขาก็เริ่มเรียกนักเรียนคนอื่นๆ บนเวที
เวลาผ่านไปไม่นาน สัตว์อสูรของนักเรียนคนอื่น ๆ ก็ได้รับการจัดสรรเรียบร้อย และพวกเขาก็ออกจากห้องรับรองพร้อมใบรับรองที่จูหวู่มอบให้ และกลับออกไปที่โรงเพาะพันธุ์ที่กำหนดเพื่อทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรของตน...
จูหวู่ยืดเอวของเขาเก็บเอกสารบนโต๊ะและโบกมือให้เฉินเหวิน....
"ผมเพิ่งคิดได้ตอนนี้ แม้ว่าคุณจะไม่มีข้อกำหนดสำหรับทักษะ และคุณสมบัติของสัตว์อสูร แต่ก็ยังมีสัตว์อสูรเหลือเพียงไม่กี่ตัวที่เหมาะกับคุณ อย่างไรก็ตาม สัตว์อสูรที่มีศักยภาพโดดเด่น ส่วนใหญ่จะหยิ่งยโส หากมีเพียงพรสวรรค์ ก็ไม่สามารถควบคุมพวกมันได้ อัตราความสำเร็จของพันธสัญญาก็จะเป็นศูนย์”
เฉินเหวินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า เมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น ในเวลานี้น้ำเสียงของจูหวู่ก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "อย่างไรก็ตาม คำขอของคุณทำให้ฉันนึกถึงสัตว์อสูรที่ตรงกับความต้องการของคุณอยู่ชนิดหนึ่ง—มันคือสัตว์อสูรพื้นเมือง !"
“สัตว์อสูรพื้นเมือง?” เฉินเหวินถามอย่างสงสัย
จูหวู่พยักหน้าและพูดว่า: "บรรพบุรุษส่วนใหญ่ของสัตว์อสูรในปัจจุบันมาจากดินแดนลี้ลับ ดังนั้นสัตว์อสูรที่คุณเลือกทำพันธสัญญามาก่อนหน้านี้มีทั้งอีกาอัคคีและนกสกายลาร์ค พวกมันทั้งหมดถูกจับมาโดยบีสมาสเตอร์ จากดินแดนลี้ลับ และพวกมันก็ถูกปลูกฝังโดยบีสมาสเตอร์...
ด้วยการหลอมรวมเข้ากับดินแดนลี้ลับ สัตว์อสูรพื้นเมืองก็พัฒนาเพื่อดูดซับพลังวิญญาณ และบางตัวก็มีคุณสมบัติของสัตว์อสูร
สัตว์เหล่านี้ส่วนใหญ่มีพรสวรรค์และมีศักยภาพที่ไม่ธรรมดา "
เฉินเหวินพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า "แล้วมันมีข้อบกพร่องหรือไม่?"
"ฉันมั่นใจมากสำหรับเรื่องนั้น!"
จูหวู่พยักหน้าแล้วอธิบายว่า: "สัตว์อสูรในดินแดนลี้ลับมีมรดก และเมื่อพวกมันโตขึ้นพวกมันจะค่อยๆควบคุมพลังวิญญาณในร่างกายของพวกมันได้เอง และใช้พวกมันเพื่อแสดงทักษะทางเชื้อชาติที่ทรงพลังต่าง ๆ
ส่วนสัตว์อสูรพื้นเมืองนั้นไม่มีมรดก ดังนั้นพวกมันจึงไม่มีทักษะทางเชื้อชาติใดๆ แม้พวกมันจะมีพลังวิญญาณทั่วร่างกายแต่พวกมันกลับใช้ไม่ได้ "
เฉินเหวินได้ยินคำพูดนั้น และอาจเข้าใจว่าสัตว์อสูรพื้นเมืองนั้นดูดกลืนพลังวิญญาณตามสัญชาตญาณเท่านั้น และไม่มีทักษะพิเศษที่ทรงพลังใดๆ
ความสามารถของสัตว์อสูรนั้นสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับทักษะทางเชื้อชาติของพวกมัน หากไม่มีทักษะทางเชื้อชาติ การต่อสู้และสนับสนุนก็เป็นไปไม่ได้ และมันก็ไม่เป็นตามเงื่อนไข
“หรือมันเป็นเพราะไม่มีมรดก จิตใจของสัตว์อสูรพื้นเมืองจึงเหมือนกับของเด็กอายุสองหรือสามขวบ และพวกมันแทบจะไม่ปฏิเสธเจ้านายของตัวเองเลย”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จูหวู่ก็เลิกคิ้วขึ้นที่ เฉินเหวิน.....
ดวงตาของเฉินเหวินเป็นประกายและพูดว่า "งั้นถ้ามันคล้ายกับเด็ก ก็สามารถหลอกล่อได้?"......
จูหวู่เงยหน้ามองเฉินเหวินแล้วกะพริบตาปริบๆ.....
