ตอนที่ 18 - เรื่องธรรมดา

หลังจากรออยู่ข้างนอกธนาคารอยู่ 15 นาที ลีโอก็เป็นคนแรกที่เข้าไปในธนาคารของวันนั้น

“ผมมาที่นี่เพื่อดูบัญชีธนาคารของผม” ลีโอพูดอย่างมั่นใจ

พนักงานที่นั่นมองเขาแล้วพูดว่า “เดินไปตรงนั้น และวางมือของคุณลงบนเครื่องสแกน เราจะต้องยืนยันตัวตนของคุณก่อน”

“ฮะ?”

ดวงตาของลีโอเบิกกว้างด้วยความตกใจ

‘มือ? อย่าบอกฉันนะว่าพวกเขาจะตรวจสอบลายนิ้วมือ?! แม่งเอ้ย! ที่คิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้นี่!’ ลีโอร้องในใจ

“ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่นายคิดไว้ใช่มั้ย” ลิลิธหัวเราะเบา ๆ

ลีโอหรี่ตามองเธอ

‘ยัยแวมไพร์นี่! เธอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วแน่นอน แต่เธอก็ไม่เตือนฉัน!’

“มีอะไรงั้นหรอ?” พนักงานที่อยู่ด้านหลังโต๊ะถามลีโอเมื่อเห็นเขายืนนิ่ง

“คะ-คือว่า ผมความจำเสื่อม ดังนั้นผมเลยจำไม่ได้ว่าต้องทำอย่างไร”

“ความจำเสื่อม? ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือจักรพรรดิดาบลีโอ ฉันเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุณมาก่อน” พนักงานพูดด้วยรอยยิ้ม

และเขากล่าวต่อว่า “ในการเข้าถึงข้อมูลธนาคารของคุณเพื่อถอนหรือฝากเงิน เราจะต้องตรวจสอบตัวตนของคุณก่อน แม้ว่าเราจะรู้หน้าตาของคุณ แต่เราก็ไม่สามารถใช้หน้าตาเพื่อยืนยันตัวตนได้ในโลกที่ผู้คนสามารถปลอมตัวได้ด้วยเวทมนตร์”

“ห๊ะ? มีคาถาเวทมนตร์แบบนั้นด้วยเหรอ?” ลีโออึ้ง

“แน่นอน แม้ว่าพวกมันจะค่อนข้างหายาก แต่ก็มีสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์ที่มีความสามารถในการเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาอยู่”

อยู่ ๆ ลีโอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับพัสดุของเขาที่ถูกขโมยไป และสงสัยว่าอาจมีคนรับพัสดุของเขาโดยใช้หน้าของเขาหรือเปล่า

“ถ้าพวกเขาสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของพวกเขาได้ ลายนิ้วมือของพวกเขาก็จะเปลี่ยนไปด้วยไม่ใช่เหรอ?” ลีโอถาม

“ฮ่าฮ่า…ไม่ใช่อยู่แล้ว มันไม่มีสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์ที่มีพลังและความแม่นยำขนาดนั้น สิ่งที่ดีที่สุดที่มันสามารถทำได้คือเปลี่ยนแปลงใบหน้า เสียง และร่างกาย พวกลายนิ้วมือ และกรุ๊ปเลือดนั้นมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

“แบบนี้นี่เอง…”

ลีโอกลืนน้ำลายอย่างประหม่า

‘เนื่องจากในทางเทคนิคแล้วฉันก็คือลีโอ นั่นหมายความว่าฉันควรมีลายนิ้วมือเหมือนกับกับลีโอของโลกนี้ใช่ไหม?’ ลีโอคิดกับตัวเอง

‘จะเกิดอะไรขึ้นถ้าลายนิ้วมือของฉันไม่เหมือนกับเขา? นั่นน่าจะเป็นปัญหาเลยทีเดียว... อย่างไรก็ตามพวกเขาจะสงสัยฉันทันทีถ้าฉันหันหลังกลับไปตอนนี้...’

ภายใต้ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ลีโอได้แต่หวังว่ามันจะออกมาดี และวางมือของเขาลงบนเครื่องสแกนข้างหน้าของเขา

ลีโอรู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาที่กำลังสั่นเหมือนกลอง ในขณะที่เขารอเครื่องสแกนที่กำลังสแกนลายนิ้วมือของเขา

ครู่ต่อมา -

“โอเค ฉันได้ยืนยันตัวตนของคุณแล้วลีโอ ตอนนี้คุณสามารถเข้าถึงบัญชีธนาคารของคุณได้แล้ว” พนักงานพูดกับเขา

‘มะ-มันได้ผล!’ ลีโอตะโกนด้วยความโล่งอกในใจ

จากนั้นลีโอก็ดูบัญชีธนาคารของเขา

“500,000 ดอลลาร์?!” ลีโอมีความสุขอย่างมาก เมื่อเขาเห็นจำนวนตัวเลขในบัญชีธนาคารของเขา

ในโลกก่อนของเขา 500,000 ดอลลาร์ก็เพียงพอที่จะซื้อบ้านทั้งหลัง!

“ว้า… มันแย่กว่าที่ฉันคิด…”

อย่างไรก็ตามลิลิธดูเหมือนจะผิดหวังกับผลลัพธ์

และเธอก็พูดต่อว่า “มันแทบจะไม่พอที่จะซื้อสิ่งประดิษฐ์แรงค์ D ระดับทั่วๆ ไปด้วยซ้ำ...”

‘ฉันไม่ได้จะซื้อสิ่งประดิษฐ์ซักหน่อย! ฉันแค่ต้องการเงินสำหรับซื้อเสื้อผ้า!’ ลีโอตอบเธอในหัวของเขา

ในเวลาต่อมา ลีโอถามว่า “ยังไงก็ตาม พวกคุณมีบัตรเดบิตไหม?”

“มีสิ”

“มันสามารถใช้นอกสถาบันได้รึเปล่า?”

“แน่นอน แล้วคุณต้องการมันไหม”

“ครับ” ลีโอพยักหน้า

“ขอเวลาซักครู่นะ” พนักงานหายไปสองสามนาทีก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับบัตรสีแดง

“คุณจะต้องตั้งค่าพินใหม่สำหรับการ์ดใบนั้น ใส่การ์ดเข้าไปในช่องเสียบด้านข้างเครื่องสแกน และพิมพ์พินที่คุณต้องการเมื่อมันปรากฏบนหน้าจอ”

ลีโอทำตามคำแนะนำของเขา

“เอาล่ะ ตอนนี้คุณสามารถใช้การ์ดใบนั้นตามที่ที่คุณต้องการ”

“ขอบคุณครับ!” ลีโอออกจากธนาคารด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“นายรู้ไหมว่าในทางเทคนิคแล้วนายกำลังขโมยเงินของคนตาย” ลิลิธขัดจังหวะเขา

“งะ-เงียบน่า… ใช่ว่าฉันจะใช้มันทั้งหมดซักหน่อย ฉันแค่ใช้แค่เพียงที่จะพอซื้อเสื้อผ้า”

“แล้วนายจะทำยังไง หางานทำงั้นหรอ? นายอาจจะไม่รู้ แต่นักเรียนนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงาน” ลิลิธกล่าว

“ฉันรู้ ในโลกของฉันก็เป็นแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นในโลกของฉันนักเรียนก็สามารถได้รับเงินจากการสอบได้ นั่นหมายความว่ายิ่งคะแนนสอบออกมาดีเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้เงินมากขึ้นเท่านั้น ในโลกนี้ก็มีอะไรแบบนั้นใช่ไหม?”

“ก็คล้าย ๆ กันนะ อย่างไรก็ตามแทนที่จะเป็นการสอบ นายจะได้รับเงินด้วยจำนวนที่แน่นอนตามการจัดอันดับในอันดับสถาบันของนาย”

“อันดับสถาบัน? มันคืออะไร”

“จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไรเลย นายแค่ต้องต่อสู้ และถ้านายเอาชนะคนที่มีอันดับสูงกว่านายได้ นายก็จะได้รับตำแหน่งนั้น”

“ฉันก็คิดไว้ว่ามันน่าจะเป็นประมาณนั้น ก็มันเป็นโรงเรียนเวทมนตร์นี่นะ” ลีโอถอนหายใจ

“ว่าแต่ อันดับของลีโอคนก่อนคือเท่าไหร่?”

“นี่อาจทำให้นายประหลาดใจ แต่ลีโออยู่ในอันดับที่ 69 เท่านั้น”

“ห๊ะ? ฉันคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสถาบันซะอีก” ลีโอยกคิ้วหลังจากได้ยิน

“มันก็ใช่ แต่นายสามารถรับอันดับของคนอื่นได้ผ่านการแข่งขันอย่างเป็นทางการเท่านั้น ถ้านายชนะการต่อสู้ที่ไม่ได้รับการรับรอง นายก็จะไม่รับอันดับของพวกเขา และลีโอก็เป็นคนที่มักจะต่อสู้ในการแข่งขันที่ไม่ได้รับรับรอง ซึ่งหมายความว่าอันดับของเขาจะไม่ขยับขึ้น ยังไงซะเขาก็ไม่สนใจมันอยู่แล้ว เพราะว่าเขาได้รับเงินส่วนใหญ่ล่าสัตว์ล่ามอนสเตอร์และแวมไพร์ในฐานะนักผจญภัย”

“นักผจญภัย? อาชีพแบบนั้นก็มีอยู่ในโลกนี้งั้นสินะ?” ลีโอพูดพึมพำด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ และมันก็เป็นที่นิยมมาก เนื่องจากนักเรียนได้รับอนุญาตให้เป็นนักผจญภัย”

“ให้ฉันเดานะ มันยังมีสมาคมนักผจญภัยหรืออะไรทำนองนี้ด้วยใช่ไหม”

“นายดูเหมือนจะมีความรู้ด้านนี้เยอะนะ” ลิลิธกล่าว

“อืม…มันเป็นเรื่องธรรมดามากในโลกของฉัน เพราะมันอยู่ในนิยายแฟนตาซีเกือบทุกเรื่อง”

“ยังไงก็ตาม ฉันอยากรูปเกี่ยวกับนักผจญภัยในโลกนี้มากกว่านี้”

“ได้สิ”

ลิลิธอธิบายให้เขาฟังเกี่ยวกับนักผจญภัยของโลกนี้ ในขณะที่ลีโอไปหาอาหารเช้ากินก่อนที่จะไปที่ศูนย์ฝึก

เมื่อถึงเวลาเก้าโมงเช้า ลีโอก็เจอกับมิสคามิลล์นอกศูนย์ฝึก

“ทำไมคุณแต่งตัวแบบนั้นล่ะ ผมไม่ค่อยได้เห็นคุณที่ไม่ได้ใส่เสื้อกาวน์สีขาว” ลีโอถามมิสคามิลล์ซึ่งแต่งตัวสบาย ๆ เหมือนกับว่าเธอกำลังจะไปเดท

“ฉันไม่ได้บอกนายหรอ? วันนี้เราจะไปข้างนอกสถาบัน”

“คุณไม่ได้บอก…” ลีโอถอนหายใจ

“งั้นตอนนี้นายก็รู้แล้วนี่ ไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ไม่ใช่ชุดนักเรียน ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นจำนายได้” เธอกล่าว

“น่าเสียดาย ผมไม่มีเสื้อผ้าสบาย ๆ นอกจากเครื่องแบบนักเรียน และชุดออกกำลังกายที่ผมได้มาฟรี ผมก็ไม่มีอะไรเลย ไอ้ชาติชั่วบางคนมาขโมยของของผม—ของลีโอคนก่อน”

มิสคามิลล์ถอนหายใจ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปซื้อเสื้อผ้าให้นายกัน เราสามารถไปที่ห้างสรรพสินค้าในสถาบันได้”

“ดีเลย” ลีโอพยักหน้า

ในโลกเก่าของเขาก็มีห้างสรรพสินค้า ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับมัน

หลังจากนั้นพวกเขาไปถึงห้างสรรพสินค้า แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรที่เหมือนในความทรงจำของลีโอ

“เราต้องรีบช็อปกันหน่อยนะ เราไม่ได้มีเวลาไม่จำกัด เนื่องจากเรามีการนัดหมายกับใครบางคนไว้”

“ผมเข้าใจ ผมจะรีบเลือก”

“เดี๋ยวก่อน นายมีเงินไหม?” มิสคามิลล์ก็ถามเขาทันที

ลีโอยิ้ม และพูดด้วยเสียงที่ภาคภูมิใจ “ไม่ต้องกังวล ผมสามารถจ่ายเงินสำหรับของของตัวเองได้”

“นายไม่อายหรอที่จะบอกว่า แม้ว่ามันจะไม่ใช่เงินของนาย?” ลิลิธพูดทันที

“วันนี้เธอปากเสียจังนะ” ลีโอพึมพำด้วยเสียงต่ำ

“นายจำได้ไหมว่าฉันไม่สามารถออกจากสถาบันได้ นั่นหมายความว่าฉันจะไม่สามารถอยู่ข้างๆ นายได้!” เธอเตือนเขา

“อ้อใช่แล้ว แต่ฉันไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นได้ และก็ใช่ว่าฉันจะสามารถปฏิเสธมิสคามิลล์ได้ ดังนั้นเธอจะต้องรอจนกว่าฉันจะกลับมา”

“นายจะต้องเล่าให้ฉันฟังทุกอย่าง ในตอนที่นายกลับมา! ทุกรายละเอียด!” ลิลิธอุทาน

“แน่นอน ถ้าฉันจำได้”

จากนั้นลีโอก็เข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าที่ใกล้ที่สุดที่เขาสามารถหาได้ และเลือกเสื้อยืดสีดำธรรมดาๆ อย่างรวดเร็ว รวมถึงกางเกงขายาวสีดำด้วย หลังจากจ่ายเงินให้ซื้อพวกมัน เขาก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าตัวใหม่ของเขาทันทีในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ไปกันเถอะ” มิสคามิลล์พูดกับเขาหลังจากนั้น

“แล้วชุดนักเรียนของผมล่ะ?”

“แค่ทิ้งมันไป มันเก่าแล้ว และเครื่องแบบก็ฟรี” เธอกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

“อะไรนะ แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมเอามาจากโลกเก่าของผม! ไม่มีทางที่ผมจะทิ้งมันไป!”

“น่าเบื่อจริงๆ เอาพวกมันมาให้ฉัน” มิสคามิลล์ทำท่าขอพวกมัน

ลีโอส่งพวกมันให้เธอ และเธอก็โยนมันเข้าไปในช่องว่างที่เก็บของของเธอ

“ไปกันเถอะ ไม่งั้นเราจะสายแล้วจริงๆ”

ลีโอพยักหน้า และตามมิสคามิลล์ไปที่ทางเข้าโรงเรียน

แม้ว่าอาจารย์ไม่จำเป็นต้องลงชื่อเข้าออกในตอนที่พวกเขาออกจากสถาบัน แต่ลีโอต้องทำเพราะเขายังเป็นนักเรียนอยู่

เมื่อลงชื่อเสร็จแล้ว มิสคามิลล์ก็พาลีโอไปที่รถส่วนตัวของเธอ

“คุณใช้รถแบบเดียวกันกับ 'คุณ' จากโลกของฉันเลยนะ” ลีโอพูดกับเธอในขณะที่เขาไปนั่งข้างๆ ที่นั่งคนขับด้วยการกระทำที่ราบรื่น ราวกับว่าเขาเคยทำมาหลายครั้งแล้ว

มิสคามิลล์หรี่ตาของเธอมองไปที่ลีโออยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อพวกเขาอยู่บนถนน ลีโอก็ถามว่า “แล้ว… พวกเราจะไปที่ไหน?”

“สมาคมนักผจญภัย” เธอตอบอย่างเรียบๆ